Evet parasız kalınca böyle oluyormuş. Bir de abisi diyor ki; “sen devlet memuru olsan senin peşini bırakmaz”.
Bu arada maddi sıkıntıları yokken, bizim sevgililik ve nişanlılık dönemlerimizdi. Ve şu anki şikayetlerinin hiçbirini duymadım. Ne zaman ki maddi sıkıntıya düştü, adam bana sardı. Her şeyim gözüne batmaya başladı.
Sen bilirsin. Benimle geçinmesinin tek yolu paraya bağlı olan adamı hayatımda tutmazdım ben. Yol arkadaşı değil, iyi gün dostu o. Sıkıştığımda daraldığımda sırtımı sıvazlayıp '' Ben varım, sakin ol. '' demeyen adamı ne edeyim? Kimseyi kum torbası etmem, kimsenin de kum torbası olmam ayrıca.
Bu kadar memnunuiyetsiz bir adamla ömür geçirmek düşüncesi size ne hissettiriyor. İyi düşünün.
Çocuk yapmayın derim. Bir süre deneyin ama çocuk yapmayın
Benim çevremde ki bütün erkekler neredeyse bu şekilde . İş ile alakalı bir sorun olunca hemen eve,evliliğe yansıtıyorlar. Para olmayınca da aynı şekilde
Para konusunda ki inancı da şu yönde, o her sıkılıyorum dediğinde ben diyorum ki “e şu an maddi durumumuz eksilerde, tatile gidelim desem para yok, şunu yapalım desem para yok, spora gidelim vs vs desem para yok demiştim. (Maddiyatsız yapılan çoğu sosyallikleri yapmaya çalışıyorum zaten. Haftasonları tablo yapalım diye şövale aldım, tavla aldım oynuyoruz, kağıt oynuyoruz. Akşamları yemeği yerken çayı da demlemiş olurum, bazı günler özellikle haftasonları dizi&film açarım, mısırımızı patlatırım, atıştırmalıkları hazırlarım. Vals biliyorum, arada aklıma geldikçe hadi kalk vals yapalım derim. Aklıma gelenler bunlar, yani çokta pasif birisi değilim. Kağıt, tavla vs oynarken de kendisi yenilince hemen sinirlenir ve oyunu sonlandırır. Zaten bende şans yok bilmem ne asar suratını çocuk gibi. O yendiğinde ben onu tebrik ederim, helal olsun be gibi sözler söylerim hemen kabarır. Ama yenilgiye tahammülü yok.). Ben diğer konularda da maddiyat yok dediğim için, bakalım para olunca da aynı olacak mısın demişti. Yani yine değişimi benden bekliyor.
Peki her para olmadığında ben aynı şeyi mi yaşayacağım? Çocuk fikri yok zaten, tüm kontrolleri sağlıyorduk (bu durumda olduğumuz için 1 haftadır konuşmuyoruz zaten, evden gideceğini ve ben ne yapmaya karar verdikten sonra bitirelim demişti.). Evliliğimizin ilk zamanları bu sıkıntılar bu kadar yoğun değildi. Evet, psikolojik problemleri var narsisist kişilik başta olmak üzere ama annesini kaybettikten sonra aşırı yoğunlaştı (9 ay oldu kaybedeli).
Yazmayı unutmuşum şunu da söylemek istemiştim. Çocuk olayını evliliğin ilk zamanlarında kendisi istiyordu, ben istemiyordum. Annesinden sonra bu sorunlarla birlikte, konusu açılmasa bile çocuk fikrine de aşırı bir şekilde karşı çıktığını belirtti sürekli.
Allah rahmet eylesin. Eşinizin yetiştirilme tarzı ile de alakalı olabilir bu durum. Ben bekarım o yüzden size kesin bir bilgi veremem. Bu durum tamamen size kalmış birşey eşinizin değişeceğine inanıyorsanız tekrar bir konuşun derim.
Bu konuda haklı çünkü maddi açıdan bir geliriniz yok çocuk demek ayrı bir maddi sorumluluk demek. Hakkınızda hayırlısı olsun
Amin
Allah razı olsun. Aslında yetiştirilme tarzında da bi absürtlük yok bildiğim kadarıyla. Annesiyle kardeşleriyle olan iletimi gayet açık net sahiplik ve sevgi doludur. Annesiyle öperler sarılırlardı. Annesi “oyyyy guzzzzummm” demeden duramazdı. Hep övgüler vardı, hep sen yaparsınlar, inanıyorumlar vs. Babasıda aynı eşim gibiymiş. Olmamış işi oldu diye inanarak anlatırmış. Sana şurdan ev alıcam, sana bunu alıcam vs. Anneside hep bunlara inanarak yaşamış. Şimdi kendisi de aynı sürekli hayaller kurar işte şunu alıcam, bunu yapıcam, sana telefon alıcam, ev alıcam. Öyle işte yorumlarınız içinde teşekkür ederim 
Lütfen sırf işleri iyi gitti diye yumuşama. Bu adamla 10 yıl sonra sinir hastası olacaksın. Bu evlilik konfor alanın olmuş, konfor alanımız bizi öldürse de çıkmak istemeyiz bazen. Annem bana ders çalışma motivasyonu sağlardı aklınca, '' Memurlar memurlar ile evleniyor. '' falan derdi. Eşinin abisi de demiş ya, '' Sen memur olsan seni bırakmaz. '' diye. Aklıma o geldi. Kusura bakma ama midem bulandı bu laflardan, hep dua ettim bana atm muamelesi yapmayacak birini nasip et diye Allah' a. Bunları hatırlamak biraz burulttu beni akşam akşam.
Maddiyat olsa dahi istemiyormuş, bu sorumluluğu kaldıramazmış. Annesinden sonra daha iyi anlamış, hayatta hiçbir şeyin önemi yokmuş, ölüm varmış, hayata bir kere geliniyormuş ve o hayatı yaşamak lazımmışBu konuda haklı çünkü maddi açıdan bir geliriniz yok çocuk demek ayrı bir maddi sorumluluk demek. Hakkınızda hayırlısı olsun
yaşamak derken; bir yerde sorun varsa orayı çözmekle uğraşmak yerine orayı terketmek sanırım can sıkmamak, boşa vakit geçirmemek için. Aah annelerin doğru sandıkları yanlış taktikleri. Benim annemde bana hep “sen yapamazsın, edemezsin, başaramazsın vs” diyerek gaza getirmeye çalışırdı. Özgüven eksikliğimin ve cesaretsizliğimin büyük bir kısmını çocukluğumda ki bu sözler etkiliyor çok yüksek ihtimalle.
Benim de özgüven eksikliğim, tutukluğum vardı, sebebi annemdi hatrı sayılır ölçüde. Allah' tan inatçıymışım, onun çoğu dediği ters tepti bende, mümkün olan en az zararla kurtuldum. Ya da kurtuldum sanıyorum. Bilemiyorum.
Farkında olmak bile önemli ama umarım inadınızla kurtulmuşsunuzdur
