onun değil benim öfke kontrolü problemim var.
bi sorun olduğunda o konuşmaz.o an için değil hiçbişekilde konuşmaz.o sorun 3 gün 5 gün sonra yine önümüze gelir.aslında konuşup halletmediğimiz için geliyo.ama ona göre ben sorunluyum.benim tedavi olmam gerek.o yüzden sorunlar hep tekrar ediyo.
öyle değil ama.sorun olursa konuşulur ortak nokta bulunur.üstü kapatılıp yokmuş gibi sayılmaz.kaç kere denedim karsıma zorla oturttum.adam gibi konuşmaya çalıştım.oflamalar poflamalar,ukala tavırlar,dinlememeler,ne diceksen söyle hadi tv izlicem sana ayırcak vaktim yok dışarı çıkcam yorgunum saçma sapan seylerle uprastırma beni.konu önemli olsun önemsiz olsun.hep böyleydi.bi kere de şu benim için sorun.gel konuşalım demezdi.ona göre sorunu yok sayınca yok oluyodu.ama bana göre olmuyodu.
beni en çok yıpratan bu oldu.evin içinde yabancılaştım.tamam dedim o zaman hiç konuşmayaym ne olck bakalım.bişyi beğenmediğinde bile cevap vermedim.oturdum yemek yedik.ama tek bir cümle konuşmadan.insan hiç tanımadığı bi insanla bile nezaketen havadan sudan konuşur.ama yok.
en son dedim senin hayatın bu mu ?
işe git.gün içinde bikere bile arama.eve gel.yeme hazır olsun.ye.tv izle.dışarı çık.istediğinde gel. gerçeken bunun dışında bi hayatı yoktu..ve bundan memnundu.bi ara dedim maddi açıdan böyle.gitti bilezik bozdurdu.cebi para dolu ama yine aynı.vardı bi yerde problem.belki ben çok ders çalışıyorum diye böyle davrandı.ama biliyodu ne kadfar önemli olduğunu.sonuçta ne kpss kazandım ne evliliği yürütebildim.bütün suçlu da ben oldum.