- 25 Mayıs 2017
- 60
- 40
- 8
Merhaba herkese daha önce buraya sizlerle bitmek üzere olan evliliğimi ve yaşadıklarımı paylaşmıştım. Gerçekten çok zormuş bu süreci yaşamak. Yaşamayan bilemez gerçekten. Öğretmenim ve il dışı tayin istedim. Çıktı. Şuan görev yerimde yaşıyorum tek başıma. Eşimle yazın taşındık bir şekilde. Ama iyi ayrılmadık. Zaten aramız iyice kopmuştu. Çok soğukluk oluşmuştu yaşanılanlardan dolayı. Toparlayamadık. Ben ise çok yıpranmıştım. Yorulmuştum. İçimi korku, güvensizlik, mutsuzluk, umutsuzluk ve sevgisizlik kapladı gidiyordu. Belki de eşimde bu hissettiğim duyguların bazılarını taşıyordu. Çünkü ne yaşandıysa karşılıklı yaşandı. Ama artık birşeyler yolunda gitmiyordu. Olmuyordu. Ağlıyordum hep ağlıyordum. Artık ailemin yanına gitme vakti gelmişti de geçiyordu bile.. Eşyalarımı toparlayıp ailemin yanına gittim. Hatta eşim kendi elleriyle bıraktı otobüsle. (kendi arabamız olmasına rağmen ve eşimde o gün yola (ailesinin yanına) çıkmasına rağmen; aynı yol güzergahında gidecektik.) Karısını bırakamadı bir sağolsun.(bu ayrı bir mesele de ) Gerçi gitmemi istemedi ben istedim gitmek.. ama ne olursa olsun kanlı bıçaklı da olunsa bırakmalıydı beni.. çünkü ben ona emanettim. Her neyse.. Gitmem gerekiyordu Allah artık öyle söylüyordu çünkü bazı şeylere razı gelmiyordu güzel Allahım.. bana çok çektirdi eşim. Aklı başına gelir birbirimizi özleriz burnu sürter diye ve evliliğimizi kurtarmak adına gittim aslında. Ben yolda içim acıya acıya vardım ailemin yanına. Ne olduysa gittikten sonra oldu. Ve aileler devreye girerek aramız kopmaya başladı. Benim ailem çok haklıydı. Onlar tarafından kırgınlıklar. Kötü haksız sözler ve davranışlar.. Bir türlü bitmek bilmedi . Düzelmez oldu. Bu ilişkide en çok çabalayan ben olsam da olmadı yorulmuştum artık hem de çook.. Ve artık boşanmaya karar verdik. (istemesem de) Şimdi ayrı şehirlerde görev yapıyoruz. O eski görev yerinde ben ise yeni görev yerimdeyim. Ve yalnız başıma bu süreci geçiriyorum. Ailem uzakta çalıştıkları için her zaman gelemeseler de yalnızım diyorum. Ama her türlü arkamdalar sağolsunlar ve ayrılmamı benden çok istiyorlar çünkü çok çektiğimi ve üzüldüğümü biliyorlar.. (zamanın da annem bize çok yapıcı olsa da ..) Şimdi okuluma gidip geliyorum yeni çevre yeni ortam yeni öğrenciler ve yeni insanlar.. Alışmaya çalışıyorum. yakın zamanda ( 1 haftaya kadar) avukatımla görüşüp dava açılacak. Şimdi boşluktayım. Sağlıklı düşünemesemde sizce bu süreci yalnız mı geçirmeliyim? Arkadaş ortamı edinmeli miyim? Kız arkadaş ortamı edinsem de okuldaki erkek öğretmen arkadaşlarımla rahat konuşamıyorum zaten parmağımda tek taşımla geziyorum. Sorana evliyim diyorum. kimseyi ilgilendirmez bu ama sonuçta bekarım diyemem çünkü hala eşimin soyismini taşımaktayım zaten kendime yakıştırmam. Müdürlerim biliyor ve bir kaç kız arkadaşım. Ama ona rağmen bir kaç kişinin gözü önündeyim bakımlı olduğum için de dikkat çekebilen biriyim. Erkek öğretmenler benimle konuştukları zaman bu süreci yaşadığım için kendimi kasıyorum. ( sanki alnımda yazıyor boşanmakta olduğum) Gören olur da yanlış anlaşılır mıyım acaba ? Yok dedikodu yaparlar mı? diye de düşünüyorum hep . Rahat değilim. Mesela okuldaki rehber öğretmen ve psikolojik danışman (erkek) okuldaki bazı günler durgunluğumu, moral bozukluğumu farketmiş benimle konuşmak istedi yardımcı olmak istediğini söyledi açıkcası merak etmiş durumumu.. Ben ise üstü kapalı anlattım dertleşmeyi anlatmayı seven bir insanım normalde o da duygusal olduğum için ve herkesi kendim gibi görmemden kaynaklı sanırım.. Hoca da bana telkinler de fln bulundu vs.. bende konuşurken bir tedirginlik..çünkü dikkat etmem gerektiğini biliyorum. Hem erkeklere güvenmiyorum hem de çevremi çok düşünüyorum sanırım. Konuşunca kendimi iyi hissetmedim mi hissettim bir şekilde konuşmak rahatlattı. Hoca seans yapmak için numaramı bile istedi. Ama vermedim kesinlikle! Bunun doğru olmayacağını da kendisine söyledim. Hala evliyim sonuçta.. hatta kendisine şuan sizinle konuşmamın bile doğru olmadığını söyledim. Arkadaşça olsa bile niyetiniz insanlar farklı düşünebilirler dedim. Bu süreci sağlıklı atlatmak istiyorum ve hata yapmak istemiyorum dedim. Hoca da anlayışlı oldu bu duruma zaten. Sizce uzak mı durmalıyım erkek arkadaşlardan ? Arkadaş çevresi kurmamam mı gerek? Şuanda herkesi yeni tanıma aşamasındayım. bir iki iyi konuştuğum bayan arkadaşım var ama çok ta samimi değiliz henüz yeni tanıyoruz birbirimizi. zaten biri evli hamile çok ta görüşemiyoruz. Yalnızım ve evde yalnız takılarak geçiriyorum günlerimi bir yandan sıkılıyorum yaşadıklarım aklıma geliyor düşünüyorum üzülüyorum zaten suanda psikolojik tedavi görüyorum (ilaç tedavisi) Bu süreci nasıl atlatmalıyım sizlerden öneriler gelir mi ? paylaşmak istedim. Teşekkürler..