- Konu Sahibi monarosaaa
- #1
Merhaba arkadaşlar,
Eşimi çok severek evlenmedim açıkçası. Daha çok, ailemden bir kaçıştı onunla evlenmek. Baba evinde yaşadığım sıkıntılara dayanamadım ve üniversite henüz bitmeden eşimle evlendim. Alttan derslerim de vardı. Ümitliydim yine de. Çok çalıştım. Ev içinde de, dışarda da çalıştım. Sonra hamile kaldım ve okulu dondurdum. Bebeğim dünyaya geldi. O benim hayatta en büyük desteğim, en büyük yaşama sebebim. Eşimle bir sürü şey yaşadık bu dönemde. İnternet üzerinden ihanetler, zaman zaman şiddet vs... Ama baba evine dönmeyi asla düşünmedim. Çünkü orda çok daha beterlerini gördüm. Kendi soyismini taşıdığım sürece onun lafından dışarı çıkmamam gerektiğini iddia ederdi babam. Eşimi sevmesine rağmen, evden telli duvaklı çıkmama rağmen, babam evlendikten sonra bi gün bile gelmedi evime. Annemi de göndermedi. Hep bayramda seyranda ben gittim. O atalık görevini yapmasa da ben evlat olarak görevimi yapmalıyım diye düşündüm hep. Kalabalık aile, geçim derdi, iş stresi psikolojisini bozmuş olabilirdi. Öyle düşünüyordum ve her fırsatta gidip elini öptüm. Bazwn verdi, bazen vermedi elini.Onun istediğinden başka biriyle evlenmemi hazmedemedi. Ev aldım gelmedi, doğumumda bile ailemden kimse yoktu. Uzak diye bahane etti eşim arayınca da. Hiç dert etmedim bebeğim birkaç aylık olunca onu alıp ben götürdüm.
Sonra eşim Amerika ya gitti bi süre için. O dönemde ondan çok soğudum. 6 ay sonra geldi ve yaklaşmak istedi elbette. Bense sanki bir yabancı imiş gibi kaçıyordum ondan. Zaten ordayken iki kere bana hakaret içeren mailler atmıştı. Çok ağır konuşur sinirlendiğinde. Boşanmak itediğini bile söylemişti. Ben ise o yokken hem çalıştım hem eve hem bebeğe baktım evde tek başıma kalarak. Bebeğe bakıcı tuttum o dönem. eve bi ev arkadaşı buldum o kısa süre için çünkü masraflar bana ağır geliyordu. Hiç yardım edenim yoktu. Bebek emzir, gece avut, bakıcı ve ev masraflarını karşıla, ev arkadaşınla iyi geçin, (dostum gibi oldu) .. bir de üstüne hakaret işit. Geldiğinde bana ayrılacağını, evden pay da vermek istemediğini, bunun için elinden gelen her şeyi yapacağını, bebeği de benden alacağını söyledi. Ben bi sürü şahit bulurum, seninse ailenden kimsenin ayağı basmadı buraya, dedi. Ne asil bir aileden geliyormuşum, ne de malım mülküm varmış. Zaten ben iyi bir insan olsaymışım babam evime gelirmiş. Mont aldım kendime kış için. Kırmızı, çok dikkat çeker diye açtı ağzını yumdu gözünü. 1 hafta sonra izni bitecek ve tekrar Amerika ya gidecek 6 ay için. O dönemde biriktirebildiğim kadar biriktirip bi avukat tutmayı düşünüyorum. Bu evin kredisi hala devam ediyor. Ama ben sadece hakkım olanı istiyorum. Evdeki eşyayı bile para karşılığı veririm dedi. Ama yarısının bana ait olması gerektiğini biliyorum. Ben 9 aylık hamileykn de, 2 haftalık lohusayken de çalışıyordum. O dere3ce bıktım ki çevremden baskı görmekten, ben çalışırım, yeter ki kimse laf etmesin derdim hep. Şimdi ise 27 yaşındayım ve çok yıprandım. Kızımı da vermek istemiyorum. Evin yarısını alıp, kızımla yeni bir hayat kurmak ve yarım kalan okulumu bitirmek istiyorum. Ailemin yanına dönmeyi ise asla istemiyorum. Eve aile konutu şerhi koydurmayı düşündüm annesine falan devretmesin diye, ama mahkeme kararıyla koydurabileceğimi söylediler. Ne yapmalıyım? Yerimde olsanız ne yapardınız?
Eşimi çok severek evlenmedim açıkçası. Daha çok, ailemden bir kaçıştı onunla evlenmek. Baba evinde yaşadığım sıkıntılara dayanamadım ve üniversite henüz bitmeden eşimle evlendim. Alttan derslerim de vardı. Ümitliydim yine de. Çok çalıştım. Ev içinde de, dışarda da çalıştım. Sonra hamile kaldım ve okulu dondurdum. Bebeğim dünyaya geldi. O benim hayatta en büyük desteğim, en büyük yaşama sebebim. Eşimle bir sürü şey yaşadık bu dönemde. İnternet üzerinden ihanetler, zaman zaman şiddet vs... Ama baba evine dönmeyi asla düşünmedim. Çünkü orda çok daha beterlerini gördüm. Kendi soyismini taşıdığım sürece onun lafından dışarı çıkmamam gerektiğini iddia ederdi babam. Eşimi sevmesine rağmen, evden telli duvaklı çıkmama rağmen, babam evlendikten sonra bi gün bile gelmedi evime. Annemi de göndermedi. Hep bayramda seyranda ben gittim. O atalık görevini yapmasa da ben evlat olarak görevimi yapmalıyım diye düşündüm hep. Kalabalık aile, geçim derdi, iş stresi psikolojisini bozmuş olabilirdi. Öyle düşünüyordum ve her fırsatta gidip elini öptüm. Bazwn verdi, bazen vermedi elini.Onun istediğinden başka biriyle evlenmemi hazmedemedi. Ev aldım gelmedi, doğumumda bile ailemden kimse yoktu. Uzak diye bahane etti eşim arayınca da. Hiç dert etmedim bebeğim birkaç aylık olunca onu alıp ben götürdüm.
Sonra eşim Amerika ya gitti bi süre için. O dönemde ondan çok soğudum. 6 ay sonra geldi ve yaklaşmak istedi elbette. Bense sanki bir yabancı imiş gibi kaçıyordum ondan. Zaten ordayken iki kere bana hakaret içeren mailler atmıştı. Çok ağır konuşur sinirlendiğinde. Boşanmak itediğini bile söylemişti. Ben ise o yokken hem çalıştım hem eve hem bebeğe baktım evde tek başıma kalarak. Bebeğe bakıcı tuttum o dönem. eve bi ev arkadaşı buldum o kısa süre için çünkü masraflar bana ağır geliyordu. Hiç yardım edenim yoktu. Bebek emzir, gece avut, bakıcı ve ev masraflarını karşıla, ev arkadaşınla iyi geçin, (dostum gibi oldu) .. bir de üstüne hakaret işit. Geldiğinde bana ayrılacağını, evden pay da vermek istemediğini, bunun için elinden gelen her şeyi yapacağını, bebeği de benden alacağını söyledi. Ben bi sürü şahit bulurum, seninse ailenden kimsenin ayağı basmadı buraya, dedi. Ne asil bir aileden geliyormuşum, ne de malım mülküm varmış. Zaten ben iyi bir insan olsaymışım babam evime gelirmiş. Mont aldım kendime kış için. Kırmızı, çok dikkat çeker diye açtı ağzını yumdu gözünü. 1 hafta sonra izni bitecek ve tekrar Amerika ya gidecek 6 ay için. O dönemde biriktirebildiğim kadar biriktirip bi avukat tutmayı düşünüyorum. Bu evin kredisi hala devam ediyor. Ama ben sadece hakkım olanı istiyorum. Evdeki eşyayı bile para karşılığı veririm dedi. Ama yarısının bana ait olması gerektiğini biliyorum. Ben 9 aylık hamileykn de, 2 haftalık lohusayken de çalışıyordum. O dere3ce bıktım ki çevremden baskı görmekten, ben çalışırım, yeter ki kimse laf etmesin derdim hep. Şimdi ise 27 yaşındayım ve çok yıprandım. Kızımı da vermek istemiyorum. Evin yarısını alıp, kızımla yeni bir hayat kurmak ve yarım kalan okulumu bitirmek istiyorum. Ailemin yanına dönmeyi ise asla istemiyorum. Eve aile konutu şerhi koydurmayı düşündüm annesine falan devretmesin diye, ama mahkeme kararıyla koydurabileceğimi söylediler. Ne yapmalıyım? Yerimde olsanız ne yapardınız?
