- 3 Eylül 2012
- 21.840
- 57.441
- 798
- Konu Sahibi Saftirikinsan
-
- #41
Çocuğunuza mi cok ii davranıyor mesela
Bundan mi korkuyorsunuz
Yada yalnızlık korkusu mu
Artısi eksisinden fazla olunca oyle oluyorSevgim bitmedi.
Bana da çok iyi davranır.
Çocuğuma da. Babalık görevini yapar.
Ev işlerine yardımcıdır, hizmetçi hissettirmez.
Düzenlidir. Ben daha dağınığım hatta.
Ben daha agresifim o çok daha sakindir.
Ben onun ailesine ne kadar buz dursam da o benimkilere karşı daha sıcak durabilir.
Ama yapılmayacak şeyler de yapar.
Yalandan nefret ettiğimi bile bile yalan söyler mesela.
Gibi gibi.
Yani özleyeceğim çok şey de olur diye düşünmüşümdür hep.
Ayrılığı da denedim. 3 ay ayrı kaldık. Onsuzlugu da deneyimlemis biri olarak bırakamadım neticede.
Sanırım erkek cinsinin kusurlarla dolu olduğunu biliyorum ve kendi yamugumla uğraşayım bari duygusu var.
Aslında eşime birlikte destek almayı teklif ettim ama kabul etmedi. Tek başıma kendim destek almayı düşünüyorum.Memursunuz ve aileniz de destekciniz inanin cok sanslisiniz. Herkesten ayni cesareti gostermesi beklenemez herkes farkli cunku. Ben dr size niye bu adama agzinin payini vermiyorsunuz demek istiyorum tabi ki ama bunu yapabilseniz zaten yapardiniz. Cikismaniz durumunda nelerden cekiniyorsunuz bilmiyorum ustunuze gelemem. Kendi dusunce yapinizdaki eksikligin farkindasiniz da size en yardimci olacak kisi isini bilen bir uzman. Esinizin dostunuzun ya da bizim soyle yap boyle yap dememizle yuksek ihtimal harekete gecemeyeceksiniz. Kendiniz ve cocuklariniz icin sizin destek almaniz sart. Imkaniniz da varsa eger hic vakit kaybetmeyin.
Benim esiminde enbuyuk defosu ailesiArtısi eksisinden fazla olunca oyle oluyor
Adım atın yalnızca, gerisi gelecektir ne güzel mesleğiniz de varmış. Mutlu mutlu yaşarsınız, gerçekten yaşadıklarınız çok zor...Memurum. Ailem yaşadığım sıkıntıların bi kısmını biliyor ve ne olursa olsun benim yanımdalar. Yalnız kalma korkum yok. Sadece kendime güvenim yok.
Esinizinde almasi lazimAslında eşime birlikte destek almayı teklif ettim ama kabul etmedi. Tek başıma kendim destek almayı düşünüyorum.
Bunları çok konuştum onunla ve ben ne dediysem o on katını bekledi benden. Hiçbirşey değişmedi.Boşan diyenlerin çoğu bekardır diye düşünüyorum. Sadece maddiyatla yada yalnız kalma korkusuyla devam etmiyor ki pek iyi gitmeyen evlilik. Evdeki adam çocukların babası. Ufak şeylerden dolayı çocukların anne ve babasını birarada görme ve ikisiyle büyüme imkanı ortadan kaldırılmamalı. Eşinizle gergin olmadığınız bir günde böyle davranmasının iyi sonuçlar doğurmayacağını tehditkar olmayan bir dille anlatmanızı, ailenizle ilgili tutumunun sizi ondan uzaklaştırdığını ve yine bunun sonuçlarının ikinizide üzeceğini konuşmanızı öneririm. İki tarafında gergin ve olumsuz yaklaşımı kimseyi mutlu etmez. Siz biraz yapıcı olun eşiniz değişmez ama kendini ifade şeklini pekala değiştirebilir
Evliyim, çocuğum var. En büyük pişmanlığım evliliğim yazan herkese boşan diyorum. Boşanmakta kararlı olduktan sonra zor falan değil. Dünyaya bir kere geliyoruz bütün bir ömrü mutsuz bir evlilikte geçirmek için hayat çok kısa. Anne-baba boşanmakla anne-babalığını kaybetmiyor ki. Baba-çocuk arasındaki ilişki babanın sorunu, onun sorumluluğunda Çocuk için boşanmıyorum yazanların yüzde 99’u bahane bence. Kişi güven alanını, alıştığı hayatı bırakmak istemiyor o yüzden boşanmıyor.
Benim eşimle bir olayın sükunete bağlanması için onun her dediğine tamam demem gerekli. Kendi fikrimi söyleyip ona karşı çıktığım durumlarda hiçbir zaman huzur sağlanmıyor.Bende çok kavgalı gürültülü bir evde büyüdüm çok haklısınız ama evliliğimde bir sorun olduğunda mesela eşim sinirliyse ve ses yükselecekse hemen ortamdan uzaklaşıyorum yada alttan alıyorum siniri geçene kadar kavgaya müsade etmiyorum ki çocuğum duyup rahatsız olmasın, üzülmesin. Sonra sakin bir anda söyleyeceğimi söylüyorum, o da söylüyor tatlıya bağlıyoruz. Yani ne demek istediğimi anlatabildim mi bilmiyorum. Benim annem asla bunu yapmazdı sürekli konuşurdu, babam sinirli sinirsiz farketmez ki çok sakin bir adam olmasına rağmen kavga eksik olmazdı. Eğer yapılabiliyorsa kadının evdeki sükuneti ve huzuru sağlamasından yanayım. Yok adam aşırı dengesiz ve hiçbir şekilde olmuyorsa huzursuz ortamda çocuk yetiştirmeyin fikrinizin arkasındayım
Bunları çok konuştum onunla ve ben ne dediysem o on katını bekledi benden. Hiçbirşey değişmedi.
Esinizin yanasmamasina uzulerek soyluyorum ki sasirmadim. Burada iletisime kapali ve problemli birey esiniz. Sizin kendi ic dunyanizda neden bu birlikteligi devam ettirdiginizi size nelerin engel oldugunu gercek anlamda cozebilmeniz icin yardim almalisiniz. Bircok kisi soylemis zaten sonradan kendinizle ilgilenmediginiz icin kendinize kizmayin diye. Herkesle araniz kotu olabilir yeter ki kendinizle araniz iyi olsun. Mutlu olmanizi isterim bu davranislari hak etmiyorsunuz.Aslında eşime birlikte destek almayı teklif ettim ama kabul etmedi. Tek başıma kendim destek almayı düşünüyorum.
Sevgim bitmedi.
Bana da çok iyi davranır.
Çocuğuma da. Babalık görevini yapar.
Ev işlerine yardımcıdır, hizmetçi hissettirmez.
Düzenlidir. Ben daha dağınığım hatta.
Ben daha agresifim o çok daha sakindir.
Ben onun ailesine ne kadar buz dursam da o benimkilere karşı daha sıcak durabilir.
Ama yapılmayacak şeyler de yapar.
Yalandan nefret ettiğimi bile bile yalan söyler mesela.
Gibi gibi.
Yani özleyeceğim çok şey de olur diye düşünmüşümdür hep.
Ayrılığı da denedim. 3 ay ayrı kaldık. Onsuzlugu da deneyimlemis biri olarak bırakamadım neticede.
Sanırım erkek cinsinin kusurlarla dolu olduğunu biliyorum ve kendi yamugumla uğraşayım bari duygusu var.
BoşanmazsınMerhaba arkadaşlar içimi rahatça dökebileceğim kimse yok etrafımda. Bu yüzden buraya yazmak istedim. 31 yaşındayım. Normalde çok net ve keskin düşünceleri olan biri değilim ama birisi çıksa dese ki hayatındaki en büyük pişmanlığın nedir diye; evliliğim derdim çok net bi şekilde. Ataerkil bi ailede tek erkek çocuk olarak büyütülen bi eşim var. Onu büyüten bir anne ve dört tane ablası var ama o kadınları hep aşağıda görmesi gerekiyor gibi yetiştirilmiş. Yoruldum... kadın olarak o benden çok şey bekliyor ama ben ondan erkek olarak beklediğim hiçbişeyi göremiyorum. Artık ev işini ya da çocuk bakımındaki yardımı geçtim de bi ilgi bi sevgi şefkat bile göremiyorum.
Onunla evlenmeden önce nişandan ayrılmıştım. Benimle evlenerek beni kurtarmış gibi davranıyor. Beni “hiç” ken “adam” etmiş öyle söylüyor. Belki de bana bu yüzden hep kötü davranıyor. Bu düşüncede olduğu için. Ya da benimle ailesine uygun olduğum için evlendi ve o yüzden öyle davranıyor bilmiyorum ama sevildiğimi hiç ama hiç hissetmiyorum.
Zaten gelecekle ilgili bütün planlarını ailesi üzerine kuruyor onların mutluluğu için. Ben ve çocukların mutluluğu pek de önemli değil.
4 buçuk yıllık evliyiz. İlk başlarda çok sorun yaşadık. Burda da birkaç konu açmıştım. Düzelir gibi olmuştuk. Son zamanlarda yeniden eskiye döndük. Her tartışmada kendime ve aileme ağır hakaretler duymaktan bıktım.
Boşanmayı çok düşündüm çok dillendirdim ama gerçekten öyle ha deyince olmuyor. Düzelir miyiz onu da bilmiyorum ama hiç ihtimal vermiyorum.
Ben de hatasız değilim. Defalarca sorguladım kendimi farkındayım. Dört dörtlük kusursuz bi evlilik de beklemiyorum ama bu kadarı da çok fazla yordu beni.
içimi buraya da olsa dökmek iyi gelicek bana. Fikirlerinizi paylaşırsanız da sevinirim.
Konunun bu söylediğiniz şeyle hiçbir alakası yok zira ben şuanda da mutsuzluğumun sebebini kendim olarak görüyorum böyle bi adamla evlendiğim için.Benim de böyle bir arkadaşım var , çok iyi maaşı olan bir devlet memuru kendisi, kocası ona hem fiziksel hem psikolojik şiddet uyguluyor , ailesi arkandayız diyor ama o boşanmıyor . Çocukları da büyükler yani asıl sebep onlar da değil. Niye bu işkenceyi çekiyor anlamıyordum . Konu sahibini okuyunca kafamda netleşti ‘ şimdi mutsuzluğunun sebebi kocası olarak görüyor ama boşanıp mutsuz olursa suçu atacak kimse olmayacak kendi mutsuzluğunun sebebi kendisi olacak , bu sorumluluğu almamak için boşanmıyor . Ne diyim , Allah insana akıl vermiş ama bazıları kullanmamakta inat ediyor
Once bilmediginiz yerden baslayin ve bosaninMerhaba arkadaşlar içimi rahatça dökebileceğim kimse yok etrafımda. Bu yüzden buraya yazmak istedim. 31 yaşındayım. Normalde çok net ve keskin düşünceleri olan biri değilim ama birisi çıksa dese ki hayatındaki en büyük pişmanlığın nedir diye; evliliğim derdim çok net bi şekilde. Ataerkil bi ailede tek erkek çocuk olarak büyütülen bi eşim var. Onu büyüten bir anne ve dört tane ablası var ama o kadınları hep aşağıda görmesi gerekiyor gibi yetiştirilmiş. Yoruldum... kadın olarak o benden çok şey bekliyor ama ben ondan erkek olarak beklediğim hiçbişeyi göremiyorum. Artık ev işini ya da çocuk bakımındaki yardımı geçtim de bi ilgi bi sevgi şefkat bile göremiyorum.
Onunla evlenmeden önce nişandan ayrılmıştım. Benimle evlenerek beni kurtarmış gibi davranıyor. Beni “hiç” ken “adam” etmiş öyle söylüyor. Belki de bana bu yüzden hep kötü davranıyor. Bu düşüncede olduğu için. Ya da benimle ailesine uygun olduğum için evlendi ve o yüzden öyle davranıyor bilmiyorum ama sevildiğimi hiç ama hiç hissetmiyorum.
Zaten gelecekle ilgili bütün planlarını ailesi üzerine kuruyor onların mutluluğu için. Ben ve çocukların mutluluğu pek de önemli değil.
4 buçuk yıllık evliyiz. İlk başlarda çok sorun yaşadık. Burda da birkaç konu açmıştım. Düzelir gibi olmuştuk. Son zamanlarda yeniden eskiye döndük. Her tartışmada kendime ve aileme ağır hakaretler duymaktan bıktım.
Boşanmayı çok düşündüm çok dillendirdim ama gerçekten öyle ha deyince olmuyor. Düzelir miyiz onu da bilmiyorum ama hiç ihtimal vermiyorum.
Ben de hatasız değilim. Defalarca sorguladım kendimi farkındayım. Dört dörtlük kusursuz bi evlilik de beklemiyorum ama bu kadarı da çok fazla yordu beni.
içimi buraya da olsa dökmek iyi gelicek bana. Fikirlerinizi paylaşırsanız da sevinirim.
nomunomuchua sanki senin de törpülemen gereken şeyler var diye düşündürdü bana bu yorumun.
Agresif davrandığın için sorun çıkmasın diye eşin yalana başvuruyor olabilir mi?
Onun ailesiyle soğukluğuna rağmen bunu inatlaşma haline getirmeyip senin ailenle görüşmesi art niyetsiz güzel bir hareket bence.
Ailesiyle ilgili konularda cırlama konusuna yorum yapayım dedim ama sonra senelerce cırlamayan biri olarak boynumda madalyamı göremeyince vazgeçtim.Evet agresifim ama durduk yere tepinmem. Ailesi saçmalamışsa fena cırlarım. Ya da o saçmalamışsa kızacağım bir şeyi yapmışsa çok pis kavga ederim.
Yani olay olmasa sıkıntı yok. Rahat durun kardeşim dimi ama? :)
Bana diyorlar ki ne kadar korkuyor esin senden.
Ulan korkuyor da ne oluyo.
Yapacağını yapmaktan geri mi duruyo?
Aslında aile konusunda azimle beni etkileyip yaa yazık o ne kadar gayretli ben de alttan almalıyım duygusu oluşturmak istiyor bence.
Amaaa yemezler :)
Benim ailem melek gibi onun için çok zor değil diye düşünüyorum.
Kolay insan değilim kabul.
Ama dürüstüm hiç değilse kimseyi acabada bırakmam. Bu hayatımdaki insanlar için harika bir şey bence.
Bende çok kavgalı gürültülü bir evde büyüdüm çok haklısınız ama evliliğimde bir sorun olduğunda mesela eşim sinirliyse ve ses yükselecekse hemen ortamdan uzaklaşıyorum yada alttan alıyorum siniri geçene kadar kavgaya müsade etmiyorum ki çocuğum duyup rahatsız olmasın, üzülmesin. Sonra sakin bir anda söyleyeceğimi söylüyorum, o da söylüyor tatlıya bağlıyoruz. Yani ne demek istediğimi anlatabildim mi bilmiyorum. Benim annem asla bunu yapmazdı sürekli konuşurdu, babam sinirli sinirsiz farketmez ki çok sakin bir adam olmasına rağmen kavga eksik olmazdı. Eğer yapılabiliyorsa kadının evdeki sükuneti ve huzuru sağlamasından yanayım. Yok adam aşırı dengesiz ve hiçbir şekilde olmuyorsa huzursuz ortamda çocuk yetiştirmeyin fikrinizin arkasındayım
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?