- 2 Haziran 2017
- 187
- 64
- 98
- Konu Sahibi Saftirikinsan
- #1
Merhaba arkadaşlar içimi rahatça dökebileceğim kimse yok etrafımda. Bu yüzden buraya yazmak istedim. 31 yaşındayım. Normalde çok net ve keskin düşünceleri olan biri değilim ama birisi çıksa dese ki hayatındaki en büyük pişmanlığın nedir diye; evliliğim derdim çok net bi şekilde. Ataerkil bi ailede tek erkek çocuk olarak büyütülen bi eşim var. Onu büyüten bir anne ve dört tane ablası var ama o kadınları hep aşağıda görmesi gerekiyor gibi yetiştirilmiş. Yoruldum... kadın olarak o benden çok şey bekliyor ama ben ondan erkek olarak beklediğim hiçbişeyi göremiyorum. Artık ev işini ya da çocuk bakımındaki yardımı geçtim de bi ilgi bi sevgi şefkat bile göremiyorum.
Onunla evlenmeden önce nişandan ayrılmıştım. Benimle evlenerek beni kurtarmış gibi davranıyor. Beni “hiç” ken “adam” etmiş öyle söylüyor. Belki de bana bu yüzden hep kötü davranıyor. Bu düşüncede olduğu için. Ya da benimle ailesine uygun olduğum için evlendi ve o yüzden öyle davranıyor bilmiyorum ama sevildiğimi hiç ama hiç hissetmiyorum.
Zaten gelecekle ilgili bütün planlarını ailesi üzerine kuruyor onların mutluluğu için. Ben ve çocukların mutluluğu pek de önemli değil.
4 buçuk yıllık evliyiz. İlk başlarda çok sorun yaşadık. Burda da birkaç konu açmıştım. Düzelir gibi olmuştuk. Son zamanlarda yeniden eskiye döndük. Her tartışmada kendime ve aileme ağır hakaretler duymaktan bıktım.
Boşanmayı çok düşündüm çok dillendirdim ama gerçekten öyle ha deyince olmuyor. Düzelir miyiz onu da bilmiyorum ama hiç ihtimal vermiyorum.
Ben de hatasız değilim. Defalarca sorguladım kendimi farkındayım. Dört dörtlük kusursuz bi evlilik de beklemiyorum ama bu kadarı da çok fazla yordu beni.
içimi buraya da olsa dökmek iyi gelicek bana. Fikirlerinizi paylaşırsanız da sevinirim.
Onunla evlenmeden önce nişandan ayrılmıştım. Benimle evlenerek beni kurtarmış gibi davranıyor. Beni “hiç” ken “adam” etmiş öyle söylüyor. Belki de bana bu yüzden hep kötü davranıyor. Bu düşüncede olduğu için. Ya da benimle ailesine uygun olduğum için evlendi ve o yüzden öyle davranıyor bilmiyorum ama sevildiğimi hiç ama hiç hissetmiyorum.
Zaten gelecekle ilgili bütün planlarını ailesi üzerine kuruyor onların mutluluğu için. Ben ve çocukların mutluluğu pek de önemli değil.
4 buçuk yıllık evliyiz. İlk başlarda çok sorun yaşadık. Burda da birkaç konu açmıştım. Düzelir gibi olmuştuk. Son zamanlarda yeniden eskiye döndük. Her tartışmada kendime ve aileme ağır hakaretler duymaktan bıktım.
Boşanmayı çok düşündüm çok dillendirdim ama gerçekten öyle ha deyince olmuyor. Düzelir miyiz onu da bilmiyorum ama hiç ihtimal vermiyorum.
Ben de hatasız değilim. Defalarca sorguladım kendimi farkındayım. Dört dörtlük kusursuz bi evlilik de beklemiyorum ama bu kadarı da çok fazla yordu beni.
içimi buraya da olsa dökmek iyi gelicek bana. Fikirlerinizi paylaşırsanız da sevinirim.
esinizle orta yol bulunabilir mi bilmiyorum cunku boyle insanlar zehirlenmis ve egitilemez olduklarini dusunuyorum.
