bundan 2 yıl önce gözlerimin içi gülerek evlendiğim adamla bir anda düşman olmak çok zormuş. evliliğimizin 1,5 yılını iyi kötü bi şekilde bugün değişir yarın düzelir biçiminde geçirmeye ve kendi kurallarımızı koymaya çalıştığımızı düşünerek (halbuki kv min yönlendirmesi sonucu oluşan sorunlarla boğuşarak) geçirdik, bu sürenin sonunda ben kv mle bir konuşma yaptım ve bu şekilde oğluna gaz vermeye devam ederse evliliğimizin sürmeyeceğini söyledim. kesinlikle böyle şeyler olmadığına beni inandırmaya çalıştı ancak ne hikmetse ondan sonraki 7 ay boyunca ben gayet güzel mutlu bir evlilik yaşadım. hatta o kadar güzeldi ki herşey benim kadar garantici bi insan bile çocuk yapmayı düşündüm ve çok istedim. sonuçta bu yılın son aylarında eşim işinden ayrıldı ve iş görüşmeleri için memleketimize gitmek zorunda kaldı. benim annemi de bayram dönüşü getirdik ve son dakika golu olarak kendi annesini de bindirdi o arabaya. ne benim ne annemin kesinlikle bir saygısızlığı olmadı, ama bunu anlamak için cahilliği biraz evde bırakmak gerekiyor sanırım. kadın annemin yüzüne bi neden bunu alıosun ne gerek var ne gerek var diye diye sinir etti ama annem kesinlikle polemiğe girmedi. sonuç olarak eşim ve annesi memlekete gitti, oraya giderken eşim bana orda yanlız kalan kardeşime göz kulak olacağına o kadar inandırdı ki, memlekete gittikten 2-3 gün sonra beni aradı kardeşimi eve yanlız bıraktığını söyledi 15 yaşında zaten kimseye ihtiyacı yok, ben neden bana haber vermedin evde yanlız olduğunu deyince de bu büyük bir tartışma olayı oldu, eşim günlerce beni aramadı, o sırada ben ilk defa böle bişiyle karşılaşmanın vermiş olduğu heyecanla daha çok yeni olan hamileliğimi öğrenmek için hergün ayrı bi sağlık ocağı ve hastaneye gittim, tabiki sinirlerim çok bozuldu, en korktuğum şey hastane olduğu için... sonunda öğrendim hamileydim, ama eşimin bana önceden sölediği gibi benden ayrılacağını tekrar söylemesini bekleyecektim, amacının ne olduğunu öğrenip ona göre hareket etmeyi planlamıştım ve bu tabiki babasız bir çocuk dünyaya getirmekti, sinirlerim öyle bir gerildi ki akşam eve gittiğimde annemle sarılıp ağladık ben ağlama krizine girdim, annem ilk defa beni böyle gördüğü için eşimi aradı eşimin bu sırada hamile olduğumdan haberi var ve yolda evimize gelmek için yola çıkmıştı, telefonda anneme sölediği laf sen bizim evimizin içini karıştırıosun çık git o evden vb hakaret cümleleri.. ben de dondum kaldım annem de... sonraki gün büyük bi hata yaparak annemle hastaneye gittim... halbuki eşim gelmişti memleketten annem geliyor die o gelmedi hastaneye. orada da bir şey öğrenemedim zaten. daha sonra benden ayrılma talebini ve boşanma dilekçesini verdi eşim. ben kendimi ortada kalmışlık hissi ile nereye sığdıracağımı bilemedim. annemi apar topar gönderdim eşimle oturup konuşmayı denedim, benm annem için istediği evimize gelmesin fikri onun ailesi için de geçerli olacağını söleyince yan çizmeye başladı. bu benim güvenimi bir kez daha yıktı geçti. hamileliğin vermiş olduğu duygusallıkla ya annen ya ben denilen söze annem cevabı verdim, politika yapmayı hiç bi zaman becerememişimdir zaten. kv. ve kp.in tuttuğu çanak dolmaya başladı.... 15 gün boyunca evin içinde birbirimizi dinlemeye çalıştık kavga da ettik oturup konuştukta ama sonuçta ben hala hamileydim ve halaa durumumuz eski günlere dönmüyordu, onun anneme sölediği laflar benim içimde taş gibi duruyordu, verdiği dilekçe, şartları... cts günü bütün gün birlikteydik ve annemi hiç arayamadım, akşam yatmadan önce arayıp ben iyiyim deyip kapatmak için aradım ve bu bardağı taşıran damla olmuş(!), ben kavgayı kapatıp uyudum ama uyandığımda hala aynı konu üzerinden tartışma sürmeye çalışıyordu.. en sonunda ben elime bi kaç parça eşya alıp evden çıktım. dur diyen olmadı tabi. iş yerime geldim, akşama kadar otobüs bekledim, sonuçta yola çıktım ama yine de kimsenin arayıp sormadığı bir kadındım.
memlekete gittim 1 hafta yine arayan soran olmadı, en başında da en sonunda da eşimden gelen çocuğu aldıralım teklifini kabul ettim doktora gittiğimizde eşimi de çağırmasını istedim, bu sırada eşim ağlamaya başladı ve doktor bizi yanlız bırakıp çıktı. konuşmaya çalışıyordum ama hala şartlarını kabul etmemi söyledi o gün öylece çıkıp gittim hastaneden aradan 3 gün geçti eşim benimle görüşmek istediğini söyledi, kabul ettim gittiğimde annemin kesinlikle evime gelmesini istemediğini söyledi ben de kendi ailesi için de aynı şeyin geçerli olmasını istedim sessiz kaldı. sonraki gün çocuğu aldırdım. kesinlikle kendimi suçlamıyorum son dakikaya kadar bekledim o imzayı atmam demesini demedi. şu an ayrı şehirlerdeyiz o annesinin eteğinin altında ben kendi ayaklarımın üzerinde durmaya çalışıyorum ilk kez eşimle geldiğim bir şehirde...
şimdi duyuyorum o ne gelinlik yaptı ki bize oğlum asla gidip ailesiyle konuşmayız istemiyoruz biz onu diyen kv. ve kp. sözlerini cahilliklerinden kurtulduğum için şanslı sayıyorum kendimi ama değiştiremediğim tek şey kalbimin ağrısı.. çok seviyordum ben eşimi hala da seviyorum.
geçer mi dersiniz bu ağrı??
