- 9 Kasım 2015
- 6.024
- 10.777
Hayırlı pazarlar hanımlar.
Kızım 2.5 yaşında şu an. Kızımdan önce sevildiğimi hissettiğim bir evliliğim vardı ve sorunumuz yoktu.
Eşimle çok tartışır olduk. Ne desem avazı çıktığı kadar bağıran, öfke kusan, tahammülsüz birine dönüştü. Tartışma derken onun bağırmasıyla kızımın yanında uzamasın diye susan taraf bem oldum ve içimde her durumda kabaran dağ gibi bir öfke oluştu. Bazen dışarıya vurdum ama içimde tam atamadığım bir öfke var ona karşı. Söyleyeceklerimi söylemediğim, bağıracaklarımı bağıramadım şeyler bende yük olarak duruyor.
Eylül ayında kardeşimin düğünü vardı. Gitmişken 3 hafta annemlerde kaldım kızımla. İşe başlayacağım daha gidemem diye (ayrı ve biraz uzak şehirlerdeyiz) Bir kere özledim vs bile yazmadı. Bunu dile getirdiğimde ise "sen yazdın mı" diye bunu bile kavgaya bozdu.
Şu an yine konuşmuyoruz. En son kavgamızda onu istemediğimi haykırdım. Kaç kere söyledim bağırarak hatırlamıyorum ama kriz gibi geldi bana. Dava açacağımı söyledim. Ondan sonra sessizleşti kendisi ve ev arkadaşı gibi kalıyoruz evde şu an. Evet şu anki gibi gidecekse gerçekten onu istemiyorum.
Hep beni suçluyor. Ne zaman onu gidip öpmüşüm ne zaman bilmem ne yapmışım. Hep ben suçluyum ama geriye baktığımda bana olan ilgi ve sevgisini kaybeden o. Ben zaten kendimle cebelleşiyordum doğumdan sonra. Bana destek olması gereken o değil miydi? O ise her şeyde bana bağırmayı tercih etti.
Şu anda da düşünüyorum başka birine "karımla zaten mutlu değilim boşanmak üzereyiz" demesini mi bekliyorsun. Çık git diye...
Kızım 2.5 yaşında şu an. Kızımdan önce sevildiğimi hissettiğim bir evliliğim vardı ve sorunumuz yoktu.
Eşimle çok tartışır olduk. Ne desem avazı çıktığı kadar bağıran, öfke kusan, tahammülsüz birine dönüştü. Tartışma derken onun bağırmasıyla kızımın yanında uzamasın diye susan taraf bem oldum ve içimde her durumda kabaran dağ gibi bir öfke oluştu. Bazen dışarıya vurdum ama içimde tam atamadığım bir öfke var ona karşı. Söyleyeceklerimi söylemediğim, bağıracaklarımı bağıramadım şeyler bende yük olarak duruyor.
Eylül ayında kardeşimin düğünü vardı. Gitmişken 3 hafta annemlerde kaldım kızımla. İşe başlayacağım daha gidemem diye (ayrı ve biraz uzak şehirlerdeyiz) Bir kere özledim vs bile yazmadı. Bunu dile getirdiğimde ise "sen yazdın mı" diye bunu bile kavgaya bozdu.
Şu an yine konuşmuyoruz. En son kavgamızda onu istemediğimi haykırdım. Kaç kere söyledim bağırarak hatırlamıyorum ama kriz gibi geldi bana. Dava açacağımı söyledim. Ondan sonra sessizleşti kendisi ve ev arkadaşı gibi kalıyoruz evde şu an. Evet şu anki gibi gidecekse gerçekten onu istemiyorum.
Hep beni suçluyor. Ne zaman onu gidip öpmüşüm ne zaman bilmem ne yapmışım. Hep ben suçluyum ama geriye baktığımda bana olan ilgi ve sevgisini kaybeden o. Ben zaten kendimle cebelleşiyordum doğumdan sonra. Bana destek olması gereken o değil miydi? O ise her şeyde bana bağırmayı tercih etti.
Şu anda da düşünüyorum başka birine "karımla zaten mutlu değilim boşanmak üzereyiz" demesini mi bekliyorsun. Çık git diye...
Son düzenleme:
