Bu mahrem konularda konuşmayı sevmem ancak kendim de yaşadığım için söyleyeyim. Boşanmak üzere olduğum,2 aydır ayrıyız, eşimle bundan 4 ay öncesine kadar şu şekildeydik ki : Günde belki yüz bin kere öperdim hiç abartmıyorum. İnsanların içinde sarılan sevgilisine yakın davranan insanları vaktiyle ne ölçüde eleştirdiysem o ölçüde sürekli saçlarını koklardım, yanaklarını öperdim, sarılırdım. Kendimi hiç engelleyemezdim o da öyleydi ve bizim hiç bu anlamda problemlerimiz yoktu. Ama o son 1 belki 2 ay yüzüne bile bakmak istemiyordum, yaptıklarından sonra içimde biriken o acı, hissettirdikleri o kadar soğutmuştu ki... O isteksizliği o her hareketinin rahatsız edişini çok iyi hatırlıyorum. Ama sakın böyle bir eşe, biyolojik bir takım zıttırıklar için o muameleyi yapmayın. Evliliğinizin kötü süreçleri atlatıp sağ kalması harika bir şey. Arkadaşlığınız, saygınız ,sevginiz bunlar bulunmaz şeyler. Onun sakalı, onun elleri, onun neyi varsa sevin ve sahip çıkın. Ve '' ıyy yemek dökülmüş sakal görüntüsü '' , '' yüzüne dedim ki tiksiniyorum senden '' demek onun size verdiği emeğe, size yaşattığı bu nimetlere, onun gülüşünü beğenen o kadına birazcık ayıp olmuyor mu ? Güzelim evliliklerinize, size yönelmiş tertemiz kalplere yazık ediyorsunuz bazen. Saygı sevgi zor bulunuyor artık hanımefendi. Lütfen böyle tüketmeyiniz.