Cok cok normal. Aynisini hissettim ben de. Icimden bir gariplik var diyordum. O gorur gormez asik olma durumu olmadi. Kendi kendimi sorguluyordum niye boyle hissediyorum diye. Ama zaman gectikce sevgi de buyuyor. Simdi oglum 14 aylik, iste o bahsedilen sevgiyi dibine kadar yasiyorum.Allah aşkına yargılayacak şükürsüzlükle suçlayacak olan yorum yapmasın
Lohusayım 33 günlük bir kızım var. Sabahlara kadar kucakta. Bıraktığım an çığlık kıyamet. Uyutuyorum emek emek 5 dk içinde uyanıyor. Sarılık oldu bol emzirdik atlattık. O dönemde uyansın diye uğraştık şimdi uyumuyor. Gündüz de çoğu zaman uykusuz huzursuz. Gaz damlası başladık ile yarar mı yaramaz mı meçhul
Kuzumla bağ kuramıyorum. İçimden annelik dolup taşmıyor.ben kötü bir anne miyim bilmiyorum. Onu doyurmaya, uyutmaya, altını değiştirip gazını almaya programlanmış gibiyim. Tabi ki çocuğumu çok seviyorum ama öyle anlatıldığı gibi çılgınlar gibi seviyorum aklımı yitiriyorum durumum yok. Standart ölçülü bir sevgi. Bu normal mi bilmiyorum.
Bunları herkes mı yaşıyor onu da bilmiyorum. Yalnız hissediyorum. Eşim annem babam her an yanımda ama ben bebeği onlara bırakıp uyuyamıyorum bile.
Bazen o ağlarken çözüm bulamadığımda öyle öfkeleniyorum ki kendimi camdan atmak istiyorum.
Nolur biri bana geçecek bizde yaşadık desin. Çok korkuyorum bu çocuk nasıl büyüyecek
Bir aylık bebeğin memeden ayrılınca uyanmasi çok normal, 9 ay boyunca sizin kokunuzu, kalp atışınizi duydu. O yüzden sizi istiyor. Özellikle ilk 3 ay yapışık yaşayabilirsiniz, bu süreç uzayadabilir, kisaladabilir. Siz şöyle olmalı böyle olmalı diye düşünmeyin, bebeğinizi ve içgüdülerinizi kılavuz alın. Belki bir sling edinirseniz işleriniz kolaylaşır.Allah aşkına yargılayacak şükürsüzlükle suçlayacak olan yorum yapmasın
Lohusayım 33 günlük bir kızım var. Sabahlara kadar kucakta. Bıraktığım an çığlık kıyamet. Uyutuyorum emek emek 5 dk içinde uyanıyor. Sarılık oldu bol emzirdik atlattık. O dönemde uyansın diye uğraştık şimdi uyumuyor. Gündüz de çoğu zaman uykusuz huzursuz. Gaz damlası başladık ile yarar mı yaramaz mı meçhul
Kuzumla bağ kuramıyorum. İçimden annelik dolup taşmıyor.ben kötü bir anne miyim bilmiyorum. Onu doyurmaya, uyutmaya, altını değiştirip gazını almaya programlanmış gibiyim. Tabi ki çocuğumu çok seviyorum ama öyle anlatıldığı gibi çılgınlar gibi seviyorum aklımı yitiriyorum durumum yok. Standart ölçülü bir sevgi. Bu normal mi bilmiyorum.
Bunları herkes mı yaşıyor onu da bilmiyorum. Yalnız hissediyorum. Eşim annem babam her an yanımda ama ben bebeği onlara bırakıp uyuyamıyorum bile.
Bazen o ağlarken çözüm bulamadığımda öyle öfkeleniyorum ki kendimi camdan atmak istiyorum.
Nolur biri bana geçecek bizde yaşadık desin. Çok korkuyorum bu çocuk nasıl büyüyecek
bir bebegin sorumlulugunu kaldiramayan kisiler dogurmasin. ayni sekilde evcil hayvan da edinmesin.
omzunda yük olarak gördügün bir cani sevemezsin zaten.
size zor gelmis gözünüzde büyümüs hersey olan bu.. daha önce düsünmediniz mi hic bir cocugun nasil büyüyecegini de simdi akliniza geliyor?
yargilamayin demissin ama sizin gibilerini anlamak mümkün degil..
hepsi gececek diyemeyecegim ben. gecmeyecek cunki o bir can. herdaim istekleri olacak. hatta degisecek bu istekler. büyüdükce de cogalacak.
en fazla siz alisacaksiniz. yoksa birseyin degisti yok yani kimseyi kandirmaya gerek yok
Emin ol hepsi geçecek. Ben evladimi 3 aylıkken tam benimsemiştim, zor bir cocuktu uykusuzluk ağlama nöbeti açlık ve süt problemleri derken hiç o annelik duygusuna sıra gelmemişti. Ama zamanla o ve sen alışıyor ve düzen kuruyorsun. Bu donem geçecek ama ailenede çocuğu emanet etmeyi öğren yoksa bu donem daha ağır olur senin için. Bizde geceleri ablam ve esim karkardi gündüz ben bakardimki süreç sağlıklı olsun. Ailende böyle yaptıkça kendilerini huzursuz hiseedeler. Güvenin onlara size yarari çok olur.Allah aşkına yargılayacak şükürsüzlükle suçlayacak olan yorum yapmasın
Lohusayım 33 günlük bir kızım var. Sabahlara kadar kucakta. Bıraktığım an çığlık kıyamet. Uyutuyorum emek emek 5 dk içinde uyanıyor. Sarılık oldu bol emzirdik atlattık. O dönemde uyansın diye uğraştık şimdi uyumuyor. Gündüz de çoğu zaman uykusuz huzursuz. Gaz damlası başladık ile yarar mı yaramaz mı meçhul
Kuzumla bağ kuramıyorum. İçimden annelik dolup taşmıyor.ben kötü bir anne miyim bilmiyorum. Onu doyurmaya, uyutmaya, altını değiştirip gazını almaya programlanmış gibiyim. Tabi ki çocuğumu çok seviyorum ama öyle anlatıldığı gibi çılgınlar gibi seviyorum aklımı yitiriyorum durumum yok. Standart ölçülü bir sevgi. Bu normal mi bilmiyorum.
Bunları herkes mı yaşıyor onu da bilmiyorum. Yalnız hissediyorum. Eşim annem babam her an yanımda ama ben bebeği onlara bırakıp uyuyamıyorum bile.
Bazen o ağlarken çözüm bulamadığımda öyle öfkeleniyorum ki kendimi camdan atmak istiyorum.
Nolur biri bana geçecek bizde yaşadık desin. Çok korkuyorum bu çocuk nasıl büyüyecek
Iyyyybir bebegin sorumlulugunu kaldiramayan kisiler dogurmasin. ayni sekilde evcil hayvan da edinmesin.
omzunda yük olarak gördügün bir cani sevemezsin zaten.
size zor gelmis gözünüzde büyümüs hersey olan bu.. daha önce düsünmediniz mi hic bir cocugun nasil büyüyecegini de simdi akliniza geliyor?
yargilamayin demissin ama sizin gibilerini anlamak mümkün degil..
hepsi gececek diyemeyecegim ben. gecmeyecek cunki o bir can. herdaim istekleri olacak. hatta degisecek bu istekler. büyüdükce de cogalacak.
en fazla siz alisacaksiniz. yoksa birseyin degisti yok yani kimseyi kandirmaya gerek yok
Allah aşkına yargılayacak şükürsüzlükle suçlayacak olan yorum yapmasın
Lohusayım 33 günlük bir kızım var. Sabahlara kadar kucakta. Bıraktığım an çığlık kıyamet. Uyutuyorum emek emek 5 dk içinde uyanıyor. Sarılık oldu bol emzirdik atlattık. O dönemde uyansın diye uğraştık şimdi uyumuyor. Gündüz de çoğu zaman uykusuz huzursuz. Gaz damlası başladık ile yarar mı yaramaz mı meçhul
Kuzumla bağ kuramıyorum. İçimden annelik dolup taşmıyor.ben kötü bir anne miyim bilmiyorum. Onu doyurmaya, uyutmaya, altını değiştirip gazını almaya programlanmış gibiyim. Tabi ki çocuğumu çok seviyorum ama öyle anlatıldığı gibi çılgınlar gibi seviyorum aklımı yitiriyorum durumum yok. Standart ölçülü bir sevgi. Bu normal mi bilmiyorum.
Bunları herkes mı yaşıyor onu da bilmiyorum. Yalnız hissediyorum. Eşim annem babam her an yanımda ama ben bebeği onlara bırakıp uyuyamıyorum bile.
Bazen o ağlarken çözüm bulamadığımda öyle öfkeleniyorum ki kendimi camdan atmak istiyorum.
Nolur biri bana geçecek bizde yaşadık desin. Çok korkuyorum bu çocuk nasıl büyüyecek
Aynılarını yaşadım lohusa sendromundasin şuan hepsi geçiyor kolay olmuyor ama geçiyor unutuyorsun sonra ikinciyi istiyorsun..ağlamaları gazi hepsi normal aslinda.. Bakan varsa eşinle bir saat iki saat gez bı kahve iç dışarda yaşadığını hisset..Allah aşkına yargılayacak şükürsüzlükle suçlayacak olan yorum yapmasın
Lohusayım 33 günlük bir kızım var. Sabahlara kadar kucakta. Bıraktığım an çığlık kıyamet. Uyutuyorum emek emek 5 dk içinde uyanıyor. Sarılık oldu bol emzirdik atlattık. O dönemde uyansın diye uğraştık şimdi uyumuyor. Gündüz de çoğu zaman uykusuz huzursuz. Gaz damlası başladık ile yarar mı yaramaz mı meçhul
Kuzumla bağ kuramıyorum. İçimden annelik dolup taşmıyor.ben kötü bir anne miyim bilmiyorum. Onu doyurmaya, uyutmaya, altını değiştirip gazını almaya programlanmış gibiyim. Tabi ki çocuğumu çok seviyorum ama öyle anlatıldığı gibi çılgınlar gibi seviyorum aklımı yitiriyorum durumum yok. Standart ölçülü bir sevgi. Bu normal mi bilmiyorum.
Bunları herkes mı yaşıyor onu da bilmiyorum. Yalnız hissediyorum. Eşim annem babam her an yanımda ama ben bebeği onlara bırakıp uyuyamıyorum bile.
Bazen o ağlarken çözüm bulamadığımda öyle öfkeleniyorum ki kendimi camdan atmak istiyorum.
Nolur biri bana geçecek bizde yaşadık desin. Çok korkuyorum bu çocuk nasıl büyüyecek
Valla size söyleyecek çok lafım var da neyse.bir bebegin sorumlulugunu kaldiramayan kisiler dogurmasin. ayni sekilde evcil hayvan da edinmesin.
omzunda yük olarak gördügün bir cani sevemezsin zaten.
size zor gelmis gözünüzde büyümüs hersey olan bu.. daha önce düsünmediniz mi hic bir cocugun nasil büyüyecegini de simdi akliniza geliyor?
yargilamayin demissin ama sizin gibilerini anlamak mümkün degil..
hepsi gececek diyemeyecegim ben. gecmeyecek cunki o bir can. herdaim istekleri olacak. hatta degisecek bu istekler. büyüdükce de cogalacak.
en fazla siz alisacaksiniz. yoksa birseyin degisti yok yani kimseyi kandirmaya gerek yok
bir bebegin sorumlulugunu kaldiramayan kisiler dogurmasin. ayni sekilde evcil hayvan da edinmesin.
omzunda yük olarak gördügün bir cani sevemezsin zaten.
size zor gelmis gözünüzde büyümüs hersey olan bu.. daha önce düsünmediniz mi hic bir cocugun nasil büyüyecegini de simdi akliniza geliyor?
yargilamayin demissin ama sizin gibilerini anlamak mümkün degil..
hepsi gececek diyemeyecegim ben. gecmeyecek cunki o bir can. herdaim istekleri olacak. hatta degisecek bu istekler. büyüdükce de cogalacak.
en fazla siz alisacaksiniz. yoksa birseyin degisti yok yani kimseyi kandirmaya gerek yok
Allah aşkına yargılayacak şükürsüzlükle suçlayacak olan yorum yapmasın
Lohusayım 33 günlük bir kızım var. Sabahlara kadar kucakta. Bıraktığım an çığlık kıyamet. Uyutuyorum emek emek 5 dk içinde uyanıyor. Sarılık oldu bol emzirdik atlattık. O dönemde uyansın diye uğraştık şimdi uyumuyor. Gündüz de çoğu zaman uykusuz huzursuz. Gaz damlası başladık ile yarar mı yaramaz mı meçhul
Kuzumla bağ kuramıyorum. İçimden annelik dolup taşmıyor.ben kötü bir anne miyim bilmiyorum. Onu doyurmaya, uyutmaya, altını değiştirip gazını almaya programlanmış gibiyim. Tabi ki çocuğumu çok seviyorum ama öyle anlatıldığı gibi çılgınlar gibi seviyorum aklımı yitiriyorum durumum yok. Standart ölçülü bir sevgi. Bu normal mi bilmiyorum.
Bunları herkes mı yaşıyor onu da bilmiyorum. Yalnız hissediyorum. Eşim annem babam her an yanımda ama ben bebeği onlara bırakıp uyuyamıyorum bile.
Bazen o ağlarken çözüm bulamadığımda öyle öfkeleniyorum ki kendimi camdan atmak istiyorum.
Nolur biri bana geçecek bizde yaşadık desin. Çok korkuyorum bu çocuk nasıl büyüyecek
Canım benim sen çok güzel bı annesin herşeyden önce yaşadığın şeyi farkındasın . üstelik bu günler emin ol geçecek. Aynı durumu bende yaşadım dünya zindan GB olmuştu hayattan sogumustum .ama şimdi çok şükür iyiyiz inşallah sende de geçecek canım benim sen iyi güzel bir annesin şu yazdıklarından bile belli canım sadece biraz zamanAllah aşkına yargılayacak şükürsüzlükle suçlayacak olan yorum yapmasın
Lohusayım 33 günlük bir kızım var. Sabahlara kadar kucakta. Bıraktığım an çığlık kıyamet. Uyutuyorum emek emek 5 dk içinde uyanıyor. Sarılık oldu bol emzirdik atlattık. O dönemde uyansın diye uğraştık şimdi uyumuyor. Gündüz de çoğu zaman uykusuz huzursuz. Gaz damlası başladık ile yarar mı yaramaz mı meçhul
Kuzumla bağ kuramıyorum. İçimden annelik dolup taşmıyor.ben kötü bir anne miyim bilmiyorum. Onu doyurmaya, uyutmaya, altını değiştirip gazını almaya programlanmış gibiyim. Tabi ki çocuğumu çok seviyorum ama öyle anlatıldığı gibi çılgınlar gibi seviyorum aklımı yitiriyorum durumum yok. Standart ölçülü bir sevgi. Bu normal mi bilmiyorum.
Bunları herkes mı yaşıyor onu da bilmiyorum. Yalnız hissediyorum. Eşim annem babam her an yanımda ama ben bebeği onlara bırakıp uyuyamıyorum bile.
Bazen o ağlarken çözüm bulamadığımda öyle öfkeleniyorum ki kendimi camdan atmak istiyorum.
Nolur biri bana geçecek bizde yaşadık desin. Çok korkuyorum bu çocuk nasıl büyüyecek
Aynen öyle. Ben öyle lohusa sendromu yaşamadım e tek başıma 3çocuk büyüttüğüm için uykusuzluğa yorgunluğa bünye alışık haliyle. Ama biraz büyüsün birbirinize alışın daha ayrılamıcaksınız biz hala yapışığız meselaBir aylık bebeğin memeden ayrılınca uyanmasi çok normal, 9 ay boyunca sizin kokunuzu, kalp atışınizi duydu. O yüzden sizi istiyor. Özellikle ilk 3 ay yapışık yaşayabilirsiniz, bu süreç uzayadabilir, kisaladabilir. Siz şöyle olmalı böyle olmalı diye düşünmeyin, bebeğinizi ve içgüdülerinizi kılavuz alın. Belki bir sling edinirseniz işleriniz kolaylaşır.
Benim oğlum çok uzun süre öğle uykusunda beni aradı. Bir dönem geldi gece beni istedi. Hepsi geçti, herşey değişti. Hiçbir şey alışkanlık olmadı. Dönem dönem ihtiyaclari değişti, ihtiyac karşılandıkca düzenini buldu.
Bu bu şekilde söylenmez hanımefendi moral vermek lazım belki lobusa sendromu yaşıyor kadıncağız aynısını sizin yaşamıcansızın garantisi yok büyük konuşmayın bence.bir bebegin sorumlulugunu kaldiramayan kisiler dogurmasin. ayni sekilde evcil hayvan da edinmesin.
omzunda yük olarak gördügün bir cani sevemezsin zaten.
size zor gelmis gözünüzde büyümüs hersey olan bu.. daha önce düsünmediniz mi hic bir cocugun nasil büyüyecegini de simdi akliniza geliyor?
yargilamayin demissin ama sizin gibilerini anlamak mümkün degil..
hepsi gececek diyemeyecegim ben. gecmeyecek cunki o bir can. herdaim istekleri olacak. hatta degisecek bu istekler. büyüdükce de cogalacak.
en fazla siz alisacaksiniz. yoksa birseyin degisti yok yani kimseyi kandirmaya gerek yok
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?