Allah aşkına yargılayacak şükürsüzlükle suçlayacak olan yorum yapmasın
Lohusayım 33 günlük bir kızım var. Sabahlara kadar kucakta. Bıraktığım an çığlık kıyamet. Uyutuyorum emek emek 5 dk içinde uyanıyor. Sarılık oldu bol emzirdik atlattık. O dönemde uyansın diye uğraştık şimdi uyumuyor. Gündüz de çoğu zaman uykusuz huzursuz. Gaz damlası başladık ile yarar mı yaramaz mı meçhul
Kuzumla bağ kuramıyorum. İçimden annelik dolup taşmıyor.ben kötü bir anne miyim bilmiyorum. Onu doyurmaya, uyutmaya, altını değiştirip gazını almaya programlanmış gibiyim. Tabi ki çocuğumu çok seviyorum ama öyle anlatıldığı gibi çılgınlar gibi seviyorum aklımı yitiriyorum durumum yok. Standart ölçülü bir sevgi. Bu normal mi bilmiyorum.
Bunları herkes mı yaşıyor onu da bilmiyorum. Yalnız hissediyorum. Eşim annem babam her an yanımda ama ben bebeği onlara bırakıp uyuyamıyorum bile.
Bazen o ağlarken çözüm bulamadığımda öyle öfkeleniyorum ki kendimi camdan atmak istiyorum.
Nolur biri bana geçecek bizde yaşadık desin. Çok korkuyorum bu çocuk nasıl büyüyecek
