Merhabalar hanımlar,
Bilmeyenler için öncesini kısaca özetlemek istiyorum.
Tanı konulamayan bir rahatsızlık geçiriyorum. 1 haftadır neredeyse her günüm doktor doktor gezip, iğnelerle, çeşitli tetkikler yaptırıp, bilmem kaç tane ilaç kullanmakla geçiyor.
Sağolsunlar hayatımdaki insanlar, buradan da pek çok kişi desteklerini esirgemiyorlar.
Hayatımdaki insan, bu süreçte yanıma gelmedi. Aramasını istediğimde (Kendimi berbat hissettiğimi, doktorların tanı koyamadığını, uyandığında beni aramasını söylemiştim), spor antreman yemek duş işlerim var zor dedi. Zor değil sen istemiyorsun dediğimde öyle diyorsan öyledir gibi pişkin bir yanıt aldım. Sözde her gün halimi hatırımı soruyor tabii spor salonundan kaslı fotoğraflar paylaşarak, instagramda hatunlarla takipleşme eşliğinde.
Ben niye böyle bir muameleyi kabul ediyorum ki? Ne şahsım ne de duyduğum sevgi, saygı görmüyor. Hoş artık karşımdakinin iyi bir insan olmadığını fark edince sevgim de bitti. Kıymetimi bilen insanlarla olmak istiyorum.
Her neyse. Benim kendime ait bir evim var. Dayalı döşeli. Şu an için ailemle oturuyorum, orası boş. O da benim evime taşınacak(tı?).
Kendi ev sahibiyle konuştu. Bu ayın sonunda evinden çıkacak. Normal koşullarda vereceği kiranın yarısı kadarını verecekti bana.
Eğer şimdi ayrılırsam ortada kalacak. İş yoğunluğundan ötürü gidip ev de bakamaz. Bulunduğum halde onu düşünüyor olmam aptallık gibi geliyor. Bir yandan da söz vermişim gibi bir durum olduğu için de; cayarsam adilik, kötülük yapmış olurmuşum gibime geliyor.
Bazen duygusal düşünüp davrandığımda sonradan pişman olabiliyorum. Burada fikirlerine, akıllarına çok güvendiğim kadınlar var. Sizler böyle bir durumda ne yapardınız? Teşekkür ederim şimdiden.
siz sonucta kiracı aramıyorsunuz degil mi ?
:))
