benim eşimde de bir annecilik durumu var.hala düşünüp düşünüp sinirleniyorum bazen.Uzun süredir başbaşa bir şeyler yapmadığımız için hep yakınıyordum, birgün beni aradı işte hazırlan bir saate seni alayım yemeğe çıkalım diye.bende sevindim hazırlandım, geldi aldı beni neyse, oğlumun bir kitap ihtiyacı için ayaküstü kırtasiyeye uğradık tam arabaya bindik telefon çalmaya başladı, açtı bu neyse arayan annesi ki bana sormuştu yemekten sonra beş dak uğrar mıyız diye bende tamam demiştim.Annesi telde ne zaman geliyorsunuz dedi, eşim hemen anneciğim deyip direksiyonu annesinin evine kırdı, daha ben ne olduğunu anlayamadan kv'denin evindeydik.sesimi çıkarmadım çıktık oturduk birkaç saat ama suratım bozuk yani.neyse eve gidene kadar hiç konuşmadım, indi ordan bir yerden sevdiğim bir çikolatayı almış geldi evde önüne fırlattım çikolatayı, al sen ye dedim.birde bana ne oldu sen neden bozuldun diye soruyor, epey bi bağırdım çağırdım, özür diledi filan neyse bu ilk vukuatı da değildi zaten ki konularımda vardır zaten durum.
neyse uzatmayayım uzun süredir bir iyiyiz falan, kavga gürültü yok sandım ki bu değişti.geçenlerde aylardır küs olduğum kv ile barışmayı kabul ettim sırf mutlu olsun diye ve değiştiğini varsayarak.gittik oturduk akşam oldu, kv oğlumu gecenin karanlığında hayvanlara yemek vermek için gittiğinde götürmüştü baktım içeriye çocuk olmadan çıktı geldi, bir şeyler arıyor gecenin karanlığı bebeğim de iki buçuk yaşında telaşlandım nerede bebek diye hemen gideceğim dışarda beni bekliyor deyince gözüm döndü acele koştum dışarıya ama nasıl korktum anlatamam.aldım geldim çocuğu içeriye, bana diyor ki ne olacak zaten birkaç dak giderdi annem, buralarda kötü insan olmaz abartma filan diyor.anladım değişmemiş, sadece değişmiş gibi yapıyor.sonradan da kıvırıyor ben sen üzülme telaşlanma diye öyle söyledim, annemi haklı bulduğumdan değil diyor ama ben biliyorum ne olduğunu.
kısaca değişmiyorlar, değişmiş gibi yapsalar bile.