Tek soru ailen nerede? Yanında mı, fiziksel olarak değil. Sen bunca şeyi kendin mi yaşıyorsun da kimsecikler yok diyorsun?
Sen günde 16 saat uyurken ailen duyarsız mı kaldı? 5. Senende hala doktorluk psikolojini koydum bir kenara sınav kaygını yenemediğin için başarısızlıklarını ailen beyaz önlük giydirerek mi aşmanı sağlayacağını sanıyor? Bunlara cevap verebilirsen bir iki şey daha söylemek isterim.
Tek soru ailen nerede? Yanında mı, fiziksel olarak değil. Sen bunca şeyi kendin mi yaşıyorsun da kimsecikler yok diyorsun?
Sen günde 16 saat uyurken ailen duyarsız mı kaldı? 5. Senende hala doktorluk psikolojini koydum bir kenara sınav kaygını yenemediğin için başarısızlıklarını ailen beyaz önlük giydirerek mi aşmanı sağlayacağını sanıyor? Bunlara cevap verebilirsen bir iki şey daha söylemek isterim.
bende de yaygın ank. bozukluğu var bir de depresyon, okula ara vermek durumunda kaldım... lise sonda da çok kötüydüm bunalıma girmiştim keşke o sene psikoloğa gitseydim... ünv.de gittim pskoloğa... ben de şimdi uzun yazmak konunu da bölmek istemiyorum, kendi sorunlarımı pek paylaşmam çünkü, sadece şunu diyebilirim ben yardım almadan bu zor dönemleri tek başıma atlatamadım, psikoloğa gidiyorum... yaygın anksiyete bozuk. ve depresyon ikisi bir arada olunca insan bu durumdan kurtulmak için daha çok çabalamak durumunda kalıyor... off böyle bahsedince iyice sıkıntı bastı bana yine, okula dönmem lazım ama dönemiyorum...
Diyetisyenler hekim değil canım yanlışın var. Diyetisyendir adlari sadece. Yuksek lisans yaparlarsa diyet uzmanı olurlar. Hekim sadece tıp bitirmişlere denir.
Diyetisyen dahil hiçbir tıp mezunu olmayan sağlıkçılar (cocuk gelisimci, psikolog vs) direkt hasta alamaz, konsültasyonla diğer hekimler hasta yönlendirirler... Ve tıp bitirmeyen kimse recete yazamaz...
sorunlarını ve detaylarını tam bilmiyorum; ama hissettiklerine o kadar benzer şeyler hissettim ki ..
ergenlik dönemim özellikle lise çok problemli geçti, lise 2. sınıfa kadar çok başarılı bir öğrenciydim, okul birinciliğim bile vardı..
ama aynı senin yaptığın gibi yaptım, ailemle aramda uçurumlar vardı biraz da ben açtım bu uçurumları (bunu şimdi anlıyorum 30 yaşımda) onlara yaşadıklarımı ve problemlerimi hiç anlatmadım, hep içimde yaşadım üzüntülerimi..sonra lise ikinci sınıf ikinci dönem, birden rahatsızlandım, o kadar kötü oldum ki rapor aldım okula bile devam edemedim son sınavlara giremedim karneme notlar ilk sınavlarımdaki puanlar ile geldi, hastalığımın ne olduğunu ne ben ne de çevremdekiler idrak edebildi, anksiyete bozukluğuymuş sonra öğrendik, çünkü hep geçer diye düşündük ve çok sonra gittik doktora..
ve ben o günden sonra çok uzun tedavi gördüm ama bir daha ne eski başarım, ne de kendime güvenim oldu hayatta, ama allaha şükür ailem sonradan durumun vehametini anlayınca çok destek oldu bana, uzun süre tedavi eşliğinde okulu bitirdim, üniversiteyi kazandım, işe girdim, hiçbir şeyden geri kalmadım, sana tavsiyem peşini bırakma hiçbir şeyin, benim için diğer insanlara oranla on kat zor oldu ama vazgeçmedim, bu hastalık yüzünden okulu bırakanları, kendini eve kapatanları biliyorum, yapma sakın, dışarı çık, iyi insanları sok hayatına, sakın kabuğuna kapanma..
Canım benim.. Gerçekten üzülerek okudum yazdıklarını. Öncelikle senin için Allahtan sabır,güç ve kuvvet diliyorum.
Diyeceğim ilk şey şu ki şükret ki zeki, akıllı bir kızmışsın ki başarılı bir öğrencisin. Sıkıntılar insanlar için var bunu unutma.. Bende çok zor şeyler yaşadım halen de yaşıyorum sınav senemde babam evi terketti ben buna rağmen toparlandım ve dedim ki kendin için annen kardeşin için kazanacaksın. Ne yaptım ne ettim kazandım o sınavı şimdi amaçlarıma ulaşmama az kaldı..
Haa o psikolojik çöküntü dönemimde bir amacın var mıydı dıye sorsan hayır yoktu. Asıl sıkıntı da burada yatıyor işte.. Amacı,hayalleri olmayan ve bunların ardında koşamayan insanlar böyle psikolojik sıkıntılar yaşayabiliyorlar.. Sana şiddetle güzel bir hayat amacı edinmeni ve bu ugurda elınden gelenı yapmanı onerırım. Ben bunu yaptıgımdan beri aslında berbat görünen hayatım çokta güzelleşiyor. Kendine bunu yapma, kendi kendini yıpratma.. Ailemiz,arkadaşlarımız da olsa aslında hepimiz bu dünyada bir birey olarak yalnızız. Konfüçyus demiş ki ''Ya bir yol açın, ya bir yol bulun ya da yoldan çekilin!'' Yoldan çekilmek yerine kendine yeni yollar açmak, yeni yollar bulmayı denemelisin. Biliyorum kolay değil ama imkansızda değil. Silkelen,kalk ve toplarlan. Sen neye hazırsan, o da senin için bir yerlerde hazır bekliyordur inan. Sadece biraz cesaret biraz azim . Olmuyor mu bir daha dene, düştün mü defalarca yine de kalk,doğrul,sonuna kadar! Seni tanımıyorum ama yapabileceğine inanıyorum.
Ve sakın unutma ki insanın en güzel doktoru ve ilacı yine kendisidir.Güzel haberlerini bekliyorum tatlım...
Benim de yazdıklarınızı okurken doldu gözlerim, hatta ağladım ağlıyorum... Hakikaten Allah razı olsun hepinizden, dün yolun sonuna geldiğimi geçen seneden daha büyük bi acıyla karşı karşıya olduğumu söylüyordum kendime,hatta al işte yaşa şimdi demiştim kendime, ama bakıyorum da hala içimden bişeyler vazgeçme diyor, siz vazgeçme diyosunuz, kaldı ki üst üste bunları duymam, hissetmem tesadüf de olmamalı. Ben de inanın öyle çok istiyorum ki bi mucize olsun, öyle güzel başliyim ki yeniden diye..
Bak bu kadar kötü düşünceler içerisindeyken içindeki sesin sana vazgeçme demesi, bizlerin burda aynı şeyleri dile getirmesi aslında tek bir noktaya işaret eder..O da Allahın kulundan vazgeçmemesini istemesi.. Rabbim seni,bizleri yarattı neden? Güçlüklerle,sıkıntılarla onun yolundan ayrılmadan mücadele edelim ki öteki dünyada bizleri mükafatlandırsın öyle değil mi.. Sakın pes etme ve şükret canım.. Şükret ki hayattasın, yaşıyorsun, mücadele edecek gücü vermiş sana Allah. Ve bil ki Allah sevdiği kullarına dert verirmiş.. Aslında senin mucizen açık ve net..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?