- 16 Şubat 2013
- 127
- 9
-
- Konu Sahibi omrumcehep
- #1
benim hikayame 2.5 yıl önce başladı.ondan önce hayatıma kimseyi ciddi olarak almak istememiş ve bir erkeğe bağlı olmayı hep reddetmiştim.zira özgürlüğüme düşkündüm...etrafmda her dakikasını erkek arkadaşına hesap veren kız arkadaşlarımı gördükçe birine bağlı kalmaktan iyice korkuyor ve erkeklerden uzaklaşıyordum ama ben her zaman sevgiye aşka inana bir insan oldum.içimdeki küçük kız hep hayalimdeki erkeğin bana doğru geldiğini söylerdm ben de onu beklerdim.ama bir yandan da kadın erkek eşittir.hiç bir erkek bir kadını boyunduruğu altına alamaz diye naralar atar dururdum ve kız arkadaşlarıma erkeklere çok yüz veriyorsunuz diye kızardım..ta ki onu tanıyana kadar.onu tanıdığımda yaklaşık 2 senedir işşizdm,atama bekliyordum,harçlığımı çıkarmak için mesleğimle alakası olmayan yerlerde çalışıyordum.umutsuzdum,karamsardm sisteme her gün lanet okuyordum bir yandan da artık hayatımda bir sevgili olmasını içten içe isterken onun gelmesini de bekliyordum.iyice sinirleniyordum,agresiftim...işim yoktu,sevgilim yoktu,mutlu değildim ve sanırım tutunacak bir dal arıyordum.ömür boyu yalnz kalamazdm .
hepimizin birine ihtiyaç duyduğu dönemler olmuştur mutlkaa.her neyse bu karabulutların üsütmde dolandığı,depresyonu dibine kadar yaşadığım bu dönemde o çıktı karşıma.görür görmez etkilendim ki kolay etkilenmem ama olmaz diye pek umursamadm ama o da benden etkilenmiş ki geldi ve ilişkimiz başladı.o günden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı.benim gözüm döndü,kör oldum.onun için canımı bile verirdim ve bunu ona çok belli ediyordum.onu kaybetmekten deli gibi korkuyordum.dalga geçtiğim kızlardan beter olmuştum.her şeyimi söylüyorudm.her saniyemden haberi vardı.ama o bana anlatmazdı,ketumdu ben de sormazdm,olsundu,o mutlu olsun derdim ben söylerim her şeyi derdim.bana sevgili olmamaıza rağmen hep mesafeli davrandm ama ben aşk doluydum onun bir tatlı sözüne hartetim ama söylemezdi.hediyeler alırdım,yemekler ısmarlardım işlerini yapardım ona karışmazdm o gezerdi uluşurdu arkadaşlarıyla bana söylemezdi.ben de sıkıştırmazdm onu kaçmasın isterdim aşkı bulmuşken onu kaybetmemek için her şeyi göze almştım.ama beni çok kısıtladı,bana çok bağırdı,telefonumu karıştırır,rehberdeki numaraları silerdi halbuki ben onun için telefonuna bakmamştım.bugun bile hala facebook şifresi vs bilmem mesajlarını bilmem...
ben özgür kadın bir anda bir erkeğin kölesi olmştum.herşeyime karışmasına müsade ediyordum aileme değil ona hesap verir oldum.bugune kadara eleştirdiğim her şeyi yaptım.ama hiçibirinden gocunmadım böyle şeylerin aramızı bozmasını istemedim çünkü ben aşık oldum çocugumun babası bu olsn dedim.bir kişi olsun ömür boyu olsun dedim o yüzden sustm bir gün düzelir umuduyla bana karşı sert ve baskıcı tavırlarına hep sustum.etrafmda bir kişi bile kalmadı varım yoğum o oldu.bütün sosyal hayatımı bitirdim.1 yıl sonra o da artık bana canım demeye başladı bana sevgili gibi davrnamaya başladı havalarda uçtum daha da bağlandım ben de artık ona nerdesin sorusunu sorabiliyordum ve onun da haber vermesini istiyordum ve oda haber veriyordu.ben kıskanc biri değilim normalde onu da kıskanmazdm kısıtlamazdm sadece bana haber versin yeterdi.gel zaman git zaman kavga dövüş gitti.çünkü benm gözüm açıldı onun kısıtlamalarına isyan etmeye başladım o da bana hep haklı olarak 'noldu böyle değildin,aşkın mı bitti değiştin'diyip durdu.sessizlğimi bozdum sen neden yapıyorsun b en yapamıyorum diye sorgulamaya başladım.çünkü artık bana güvenmeliydi eskiden bana güvenmediği için beni kısıtladığını anlayabilirdim ki ben de izin verdim orası aynı.ama artık güvenmeliydi beni cok kıskanmamalıydı ben ondan korkmamalıydım rahat rahat dolaşabilmelydm ama olmadı beni hep kısıtladı ki kısıtlamasa ne olacaktı ben artık özgüvenini kaybetmiş asosyal biriydim ve işin en kötüsü sakin olan kıskanç olmayan ben onun bana davranışları neticesnde öfkeli ve kıskanç bir kıza dönüşmeye başlamştım ama çok belli etmiyordum büyük bir şey olmadıkça ama farkındaydm ben de onu yavaş yavaş kısıtlamay başlamıştım,o yapıyor ben neden yapamıyorum diye hazmedemiyor ve kıskanıyordum yaptığım yanlıştı ama yaşayan bilir elimde değil o kıskançlık illeti beni de eline geçirdi ki en sevmedğim duygunun esiri oldum.
o şırnak'a göreve gitti.şimdi 7 aydır orada ve biz 7 aydır kavga ediyoruz çünkü ben oraya gittiğinden beri onu çok kıskanıyorum halbuki tam tersi olur sanmıştım ama olmadı aksine o artık rahat biri oldu ve kıskanmıyor ve inanır mısınız ben bundn rahatsız oldum neden değiştin diye daha da üstüne gittim.özgüvenimi yitirdim paranotyak oldum kendimi tanıyamaz oldum yapmak istemedim ama yaptım orada hep mutlu olduğunu ima ettim ona beni özlemedğini artık beni sevmediğini diyip durdum...ama o eskiden öfkelenince canavara dönüşen ve beni erkek sinekten kskanan adam artık öyle değildi.yer değiştirdik bildiğiniz.ve noldu biliyor musunuz??ben bir kere onun bana kıskançlklarından şikayet etmedim içimde yaşadım o benden son zamanlarda hep şikayet eder oldu.ve ve ve hiç bir şekilde ödün vermedi.böyle olacaksan git dedi senin için değişemem dedi böyle mutlu olamam dedi sana herşeyimi hesap veremem dedi...
bunların hepsini mertçe dedi benim gibi aman kırılmaasın üzülmesin saçmalıklarına giripte kişilğini kaybetmedi.benim iiçin kişiliğnden taviz vermedi ve noldu biliyor musunuz ben ortada yapayalnız kaldım.ama dedim ben o mutlu olsn diye değiştim dedim saçma sapan.ve kızlar çok uzun oldu biliyorum ama yalnızlık içime öyle işledi ki şu an hiç arkadaşım kalmadı ve kendi değerlerimden ödün verdiğim için bu hale geldim.kendime kızıyorum sadece..aşık oldum,sustum ve çok değiştrdm kendimi...ama yapmamalıydım şimdi çok pşmanım çok.çünkü ben suçlu oldum ben kıskanç oldum ben öfkeli oldum ben saygısız oldum sonunda...bütün hata benimdir zaten..ve şimdi ortada kaldım.benden tavsiye o yüzden yazıyorum zaten.siz siz olun kimse ama kimse için kişilğinizi değiştrmeyin.tamam yeri gelin alttan alın ama sakın kişiliğinizi değerlerinizi arkaya atmayın yapmayın bu kötülüğü çünkü sonunda yalnız kalıyor ve suçlu oluyorsunuz yaptığınız fedakarlklar hiçbr işe yaramıyor ben hayatımı verdiğim o kişi gözünde kıskanç ve öfkeli biri oldum bu bana çok dokunuyor ...pskoljm iyice mahvoldu.ne olur siz yapmayın...kaybetme korkusu duymayn kmse için aksine o duyguyu karşı tarafa yaşatın.çünkü kimse kalıcı değil.okuduğunuz için teşkkürler...
hepimizin birine ihtiyaç duyduğu dönemler olmuştur mutlkaa.her neyse bu karabulutların üsütmde dolandığı,depresyonu dibine kadar yaşadığım bu dönemde o çıktı karşıma.görür görmez etkilendim ki kolay etkilenmem ama olmaz diye pek umursamadm ama o da benden etkilenmiş ki geldi ve ilişkimiz başladı.o günden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı.benim gözüm döndü,kör oldum.onun için canımı bile verirdim ve bunu ona çok belli ediyordum.onu kaybetmekten deli gibi korkuyordum.dalga geçtiğim kızlardan beter olmuştum.her şeyimi söylüyorudm.her saniyemden haberi vardı.ama o bana anlatmazdı,ketumdu ben de sormazdm,olsundu,o mutlu olsun derdim ben söylerim her şeyi derdim.bana sevgili olmamaıza rağmen hep mesafeli davrandm ama ben aşk doluydum onun bir tatlı sözüne hartetim ama söylemezdi.hediyeler alırdım,yemekler ısmarlardım işlerini yapardım ona karışmazdm o gezerdi uluşurdu arkadaşlarıyla bana söylemezdi.ben de sıkıştırmazdm onu kaçmasın isterdim aşkı bulmuşken onu kaybetmemek için her şeyi göze almştım.ama beni çok kısıtladı,bana çok bağırdı,telefonumu karıştırır,rehberdeki numaraları silerdi halbuki ben onun için telefonuna bakmamştım.bugun bile hala facebook şifresi vs bilmem mesajlarını bilmem...
ben özgür kadın bir anda bir erkeğin kölesi olmştum.herşeyime karışmasına müsade ediyordum aileme değil ona hesap verir oldum.bugune kadara eleştirdiğim her şeyi yaptım.ama hiçibirinden gocunmadım böyle şeylerin aramızı bozmasını istemedim çünkü ben aşık oldum çocugumun babası bu olsn dedim.bir kişi olsun ömür boyu olsun dedim o yüzden sustm bir gün düzelir umuduyla bana karşı sert ve baskıcı tavırlarına hep sustum.etrafmda bir kişi bile kalmadı varım yoğum o oldu.bütün sosyal hayatımı bitirdim.1 yıl sonra o da artık bana canım demeye başladı bana sevgili gibi davrnamaya başladı havalarda uçtum daha da bağlandım ben de artık ona nerdesin sorusunu sorabiliyordum ve onun da haber vermesini istiyordum ve oda haber veriyordu.ben kıskanc biri değilim normalde onu da kıskanmazdm kısıtlamazdm sadece bana haber versin yeterdi.gel zaman git zaman kavga dövüş gitti.çünkü benm gözüm açıldı onun kısıtlamalarına isyan etmeye başladım o da bana hep haklı olarak 'noldu böyle değildin,aşkın mı bitti değiştin'diyip durdu.sessizlğimi bozdum sen neden yapıyorsun b en yapamıyorum diye sorgulamaya başladım.çünkü artık bana güvenmeliydi eskiden bana güvenmediği için beni kısıtladığını anlayabilirdim ki ben de izin verdim orası aynı.ama artık güvenmeliydi beni cok kıskanmamalıydı ben ondan korkmamalıydım rahat rahat dolaşabilmelydm ama olmadı beni hep kısıtladı ki kısıtlamasa ne olacaktı ben artık özgüvenini kaybetmiş asosyal biriydim ve işin en kötüsü sakin olan kıskanç olmayan ben onun bana davranışları neticesnde öfkeli ve kıskanç bir kıza dönüşmeye başlamştım ama çok belli etmiyordum büyük bir şey olmadıkça ama farkındaydm ben de onu yavaş yavaş kısıtlamay başlamıştım,o yapıyor ben neden yapamıyorum diye hazmedemiyor ve kıskanıyordum yaptığım yanlıştı ama yaşayan bilir elimde değil o kıskançlık illeti beni de eline geçirdi ki en sevmedğim duygunun esiri oldum.
o şırnak'a göreve gitti.şimdi 7 aydır orada ve biz 7 aydır kavga ediyoruz çünkü ben oraya gittiğinden beri onu çok kıskanıyorum halbuki tam tersi olur sanmıştım ama olmadı aksine o artık rahat biri oldu ve kıskanmıyor ve inanır mısınız ben bundn rahatsız oldum neden değiştin diye daha da üstüne gittim.özgüvenimi yitirdim paranotyak oldum kendimi tanıyamaz oldum yapmak istemedim ama yaptım orada hep mutlu olduğunu ima ettim ona beni özlemedğini artık beni sevmediğini diyip durdum...ama o eskiden öfkelenince canavara dönüşen ve beni erkek sinekten kskanan adam artık öyle değildi.yer değiştirdik bildiğiniz.ve noldu biliyor musunuz??ben bir kere onun bana kıskançlklarından şikayet etmedim içimde yaşadım o benden son zamanlarda hep şikayet eder oldu.ve ve ve hiç bir şekilde ödün vermedi.böyle olacaksan git dedi senin için değişemem dedi böyle mutlu olamam dedi sana herşeyimi hesap veremem dedi...
bunların hepsini mertçe dedi benim gibi aman kırılmaasın üzülmesin saçmalıklarına giripte kişilğini kaybetmedi.benim iiçin kişiliğnden taviz vermedi ve noldu biliyor musunuz ben ortada yapayalnız kaldım.ama dedim ben o mutlu olsn diye değiştim dedim saçma sapan.ve kızlar çok uzun oldu biliyorum ama yalnızlık içime öyle işledi ki şu an hiç arkadaşım kalmadı ve kendi değerlerimden ödün verdiğim için bu hale geldim.kendime kızıyorum sadece..aşık oldum,sustum ve çok değiştrdm kendimi...ama yapmamalıydım şimdi çok pşmanım çok.çünkü ben suçlu oldum ben kıskanç oldum ben öfkeli oldum ben saygısız oldum sonunda...bütün hata benimdir zaten..ve şimdi ortada kaldım.benden tavsiye o yüzden yazıyorum zaten.siz siz olun kimse ama kimse için kişilğinizi değiştrmeyin.tamam yeri gelin alttan alın ama sakın kişiliğinizi değerlerinizi arkaya atmayın yapmayın bu kötülüğü çünkü sonunda yalnız kalıyor ve suçlu oluyorsunuz yaptığınız fedakarlklar hiçbr işe yaramıyor ben hayatımı verdiğim o kişi gözünde kıskanç ve öfkeli biri oldum bu bana çok dokunuyor ...pskoljm iyice mahvoldu.ne olur siz yapmayın...kaybetme korkusu duymayn kmse için aksine o duyguyu karşı tarafa yaşatın.çünkü kimse kalıcı değil.okuduğunuz için teşkkürler...