- 29 Aralık 2017
- 9
- 2
- 86
- 27
Merhabalar herkese,
Öncelikle konu hakkında tecrübe sahibi büyüklerimin görüşlerini ayrıca merak ettiğimi baştan bildirmek isterim.
3.5 aylık evliyim, 28 yaşındayım, eşimle üniversite arkadaşıyız ama yakın değildik sadece sima olarak birbirimizi tanıyorduk. Yaklaşık 6 yıl sonra aynı iş yerinde karşılaşıp sevgili olduk. 11 ay içerisinde de evlendik. Evet çok erken bir evlilik kararı oldu. Zamana yaysam daha farklı sonuçlarla karşılaşır mıydım bilmiyorum ama deneyip görmek istedim. Eşimle ben sevgili olduğumuzda eşimin küsme ve konuşmama huyu vardı, zamanla fark ettim ki çevresindeki herkese kendi ailesine karşı da böyle. Sanırım karşısındakini cezalandırma yöntemi bu bilmiyorum psikologlar varsa daha tıbbi bir açıklama yapabilir. Biz sevgiliyken ben durumdan rahatsız olduğumu kendimi değersiz hissettiğimi defalarca söyledim ve öfkeme yenik düşerek birkaç kez ayrılma noktasına bile getirdim ilişkiyi. İnanın geçmişle alakalı yaşadığı bir şey yüzünden desem benim yaşadığımın onda birini yaşamamıştır. Ben karakter olarak çok uyumlu birisiyim, kendim hariç herkes için bir şey yapmayı, çabalamayı sanki felsefe edinmişim. Sağlıklı bir davranış değil onunda farkındayım kendimle ilgili çalışmalarım var ama konumuz ben değilim şu an. :) Eşimle kavga ediyoruz, konuşuyorum cevap vermiyor o an konuşmuyor. Susuyorum yanıma gelmiyor gönlümü almıyor. Ben küs kalabilen biri değilim bu zamana kadar yanına yüzde seksen ben gitmişimdir. Kalan yüzde onbeşlik dilimde de o gelmiştir gülmüştür ben de gülmüşümdür barışmışızdır. Ama artık bu davranış beni çok yoruyor kırılınca bile kendi gönlümü kendim aldırıyorum. Eşim duygularını çok belli eden birisi değil, sevgisini gösteremiyor. Bazen bana bakarken gözleri doluyor ama aynı adam kırıldım dediğimde dönüp uyumaya devam edebiliyor. Daha önce destek alması gerektiğini hatta isterse çift terapisi yapabileceğimizi bile söyledim. Bana tamam demişti sonra düğün masrafları falan ona sıra gelmedi tabii. Kendisi de çok istekli değildi zaten. “Ne anlatacağım” diyerek serzenişte bulunuyordu. Zorlamamın doğru olmayacağını söyledi psikologlar. Neticeye gelecek olursam kendimi yorgun hissediyorum. İyiyken dünyanın en eğlenceli en komik insanı oluyor. Ancak ortada sorun varsa böyle bir kişiliğe bürünüyor. Ben yıprandığımla kalıyorum çünkü duygularımı çok yoğun yaşıyorum. Ben ona nasıl yaklaşmalıyım bilmiyorum, kendimi ilişkide yalnız hissediyorum. Lütfen boşan vb gibi şeyler söylemeyin onun için yazmıyorum bu yazıyı, boşanmak kolay gerçekten kendi anne babamdan biliyorum. Ben bu evliliği nasıl yürütebilirim, ona nasıl davranmalıyım bu konuda görüşlerinizi merak ediyorum. Şimdiden değerli görüşleriniz için teşekkür ederim.
Öncelikle konu hakkında tecrübe sahibi büyüklerimin görüşlerini ayrıca merak ettiğimi baştan bildirmek isterim.
3.5 aylık evliyim, 28 yaşındayım, eşimle üniversite arkadaşıyız ama yakın değildik sadece sima olarak birbirimizi tanıyorduk. Yaklaşık 6 yıl sonra aynı iş yerinde karşılaşıp sevgili olduk. 11 ay içerisinde de evlendik. Evet çok erken bir evlilik kararı oldu. Zamana yaysam daha farklı sonuçlarla karşılaşır mıydım bilmiyorum ama deneyip görmek istedim. Eşimle ben sevgili olduğumuzda eşimin küsme ve konuşmama huyu vardı, zamanla fark ettim ki çevresindeki herkese kendi ailesine karşı da böyle. Sanırım karşısındakini cezalandırma yöntemi bu bilmiyorum psikologlar varsa daha tıbbi bir açıklama yapabilir. Biz sevgiliyken ben durumdan rahatsız olduğumu kendimi değersiz hissettiğimi defalarca söyledim ve öfkeme yenik düşerek birkaç kez ayrılma noktasına bile getirdim ilişkiyi. İnanın geçmişle alakalı yaşadığı bir şey yüzünden desem benim yaşadığımın onda birini yaşamamıştır. Ben karakter olarak çok uyumlu birisiyim, kendim hariç herkes için bir şey yapmayı, çabalamayı sanki felsefe edinmişim. Sağlıklı bir davranış değil onunda farkındayım kendimle ilgili çalışmalarım var ama konumuz ben değilim şu an. :) Eşimle kavga ediyoruz, konuşuyorum cevap vermiyor o an konuşmuyor. Susuyorum yanıma gelmiyor gönlümü almıyor. Ben küs kalabilen biri değilim bu zamana kadar yanına yüzde seksen ben gitmişimdir. Kalan yüzde onbeşlik dilimde de o gelmiştir gülmüştür ben de gülmüşümdür barışmışızdır. Ama artık bu davranış beni çok yoruyor kırılınca bile kendi gönlümü kendim aldırıyorum. Eşim duygularını çok belli eden birisi değil, sevgisini gösteremiyor. Bazen bana bakarken gözleri doluyor ama aynı adam kırıldım dediğimde dönüp uyumaya devam edebiliyor. Daha önce destek alması gerektiğini hatta isterse çift terapisi yapabileceğimizi bile söyledim. Bana tamam demişti sonra düğün masrafları falan ona sıra gelmedi tabii. Kendisi de çok istekli değildi zaten. “Ne anlatacağım” diyerek serzenişte bulunuyordu. Zorlamamın doğru olmayacağını söyledi psikologlar. Neticeye gelecek olursam kendimi yorgun hissediyorum. İyiyken dünyanın en eğlenceli en komik insanı oluyor. Ancak ortada sorun varsa böyle bir kişiliğe bürünüyor. Ben yıprandığımla kalıyorum çünkü duygularımı çok yoğun yaşıyorum. Ben ona nasıl yaklaşmalıyım bilmiyorum, kendimi ilişkide yalnız hissediyorum. Lütfen boşan vb gibi şeyler söylemeyin onun için yazmıyorum bu yazıyı, boşanmak kolay gerçekten kendi anne babamdan biliyorum. Ben bu evliliği nasıl yürütebilirim, ona nasıl davranmalıyım bu konuda görüşlerinizi merak ediyorum. Şimdiden değerli görüşleriniz için teşekkür ederim.