Bir Harmanım Bu Akşam

missERE .!.:

gebeliğimin kimyasal olduğunu öğrendiğimde şunu düşündüm "ben bu güne kadar arkadaşıma teselli verememişim, onu anlayamamışım".. henüz bebek bile olmayan birşeydi üstelik benimki..ona rağmen sarsıldım..belki biraz da biz hassasız :)

Rabbim yar ve yardımcınız olsun, içinizdeki fırtınalar dinsin, gönlünüze ferahlık versin.. :)

Genişletmek için tıkla...

choccywhoccydoodah .!.:

Allah gönlünüze göre versin ,inşallah bu kez pozitif sonuç alırsınız.

Genişletmek için tıkla...

darkmore .!.:

Cocugum var,olmadan once de abartmazdim,simdi de abartmiyorum. Cocugu olmayan arkadaslarim da var,olanlar da var. Aramizda diyalogu bile gecmiyor cocugun. Ben anlayamadim nasil bir cevreniz oldugunu. Anne olmak da olmamak da olamamak da gayet normal. Alingan olmamak lazim. Konussalar bir dert,konusmasalar ayri bir dert. Buyutulecek bir sey yok bence.

Bu arada cocugu olup da bakmasi cok zor diyen arkadaslariniza katiliyorum bu gunlerinizin tadini cikarin. Cunku her asamasi ayri zor ve esas toplu tasimada,sokakta,yuruyen merdivende,asansorde,magazada,restoranda,okulda insan yerine konmadiginizi,insanlarin isinizi zorlastirmak icin elinden geleni yaptigini gordugunuzde bu bagimsiz ve de ozgur gunlerinizi cok arayacaksiniz hakkinizda hayirlisi

Genişletmek için tıkla...

lizge_08 .!.:

Çektiğim acıların demindeyim bu akşam
Pişman desem değilim
Bir harmanım bu akşam...

Bu konuda daha önce konuştum ama bu açıklıkla konuşmadım sanıyorum ama artık içime sığdıramıyorum. Boğazımda düğüm düğüm, nefes almama bile engel şu an. Kendi kendime yazdığım bir mektuptur, dilerseniz okuyun.

Bir kadın kendini ne zaman kadın hisseder? Benim cevabım 'anne olunca'

Evlendikten sonra cinsel yaşamın meşrulaşıyor, herkes tarafından kabul görüyor ve bunun doğal sonucu 'bebek'
Herkeste bir bebek beklentisi ve tabi ki sende, içinde, yüreğinin taa içinde. Hazırmıyım? Hazırmıyız? acaba derken neden olmasın diyerek kendini koca bir hengamenin içinde buluyorsun.
Önce anneme bile söylemekten çekinmiştim. Dilimin ucuna gelip duruyordu. 'Anne deniyoruz ama olmuyor', 'Anne denedik ama kalp atışını duymadan kaybettik' demek istiyordum ama bir türlü diyemiyordum. Utanıyordum, üzülüyordum, çekiniyordum. Hatta annem bu konuyu açtığında oldukça kibirli davranıyordum. Bir türlü cesaretimi toplayıp açılamıyordum. Konuyu kapatmanın bin bir türlü yolunu arıyordum.
Sonra arkadaşlarım söylenmeye başladı. 'ee yeter artık', 'neyi bekliyorsun', 'ne güzel bir çiftsiniz bir de bebeğiniz olsa'. O kadar zoruma gidiyordu ki içimdeki fırtınalar gece yatağımda, banyoda, yalnız anlarımda kopuyordu.
Kardeşlerim, kardeşlerimin eşleri, kuzenlerim 'Bir yeğen istiyorum', 'Erkek olsun, kız olsun tartışmaları'
Her regl döneminden önce bu ay kesin oldu, karnım ağrıyor, midem bulanıyor, adetim gecikti şükürler olsun oldu bu sefer. Ama döngünün başında yine yeniden yaşanan acı, öfke, hüzün. Acaba yaptığım bir şey yüzünden cezamı mı çekiyorum, nerde hata yaptım ki, çok takıyorum çokkk.......
Ninemi söylemeden geçemeyeceğim, 'Meyvesiz ağaç taşlanır yavrum, yeter artık!'
Sonra çevreme açılma süreci!!! Olmaz olsun, işler daha sarpa sarıyor. Allahtan hayırlısı, herkes anne baba olmak zorunda değil, vardır bunda da bir hayır, 'yurttan bir çocuk alsanıza'. Birde anne olmuşların atakları var, ye iç keyfine bak öyle zor ki çocuk büyütmek. Anne adaylarının ise daha da beter! Yediğin içtiğin ayrı gitmiyor ama hamileliğini 5. ayda paylaşıyor. Gerekçesi ise 'Sizin olmuyor ya söyleyemedim, üzüleceğini düşündüm' yada 'İlk benden duy istedim, önce senin olmalıydı ama kısmet işte' Suratlarında ise acıma dolu gözler, ufaktan da bir sırıtma.
Tikk takkkk zaman işlemeye devam ediyor. Arkdaşların, kuzenlerin evleniyor, hiç çocuk düşünmeyenlerin çocukları doğuyor, büyüyor, okula başlıyor. Onlar adına seviniyorum ama diğer taraftanda kıskanıyorum, içerleniyorum. Her gün ayrı fotolar, videolar. Sosyal medyada anlaşmışlar sanki herkes çocuğunu paylaşıyor. Doğuyor, yürüyor, konuşuyor, dişi çıkıyor....
Bir süre sonra bir bakıyorum ki herkesi gizlemişim, hiç bir sosyal medya paylaşımını görmüyorum hatta artık sosyal medya kullanmıyorum. Yanyana geldiğimizde aralarındaki konuşmalardan kaçıyorum, herkes çocuğu için bir hazırlık içinde. O kadar güzel ki çevremde olup biten, olduramadığım için acı çekiyorum.
Akranlarım sanki sadece gebeliklerini, doğumlarını, hazırlıklarını konuşuyor. Uzaklaşıyorum, çünkü benim söyleyebileceğim bir şey yok. Arkama bakmadan kaçıyorum, saklanıyorum. Görmesinler beni, duymasınlar.
Hıı bir de şunlar var, 'Tıp çok ilerledi', 'A doktoruna gidin', 'Ay o doktor hiç iyi değil, yapamıyor. Hemen doktorunu değiştir', 'Meditasyona gidin','Bilmem ne kürünü denedin mi', 'Bebeğimi sevmek istermisin', 'tatil yapın'........ İç savaş yemin ederim, ne kadar dayanıklısın anbean deneniyor. Herkes beni benden iyi biliyor ne yapacağımı, ne hissettiğimi.
Birde hastane doktor tarafı var. Onu yeme, bunu içme. Al bu ilaçları kullan, kendine her gün iğne yap. Evet çokk güzel, yumurtamız gelişti, topladık, besledik, büyüttük. Sonuç negatif.
Hastanede dondurulmuş embriyomuz var, her hastane önünden geçerken benim miniklerim içeride. Yüzlerini hayal bile edemiyorum. Ellerini kollarını düşlüyorum. Sonra içimi bir korku sarıyor, Allahın gücüne gider, niye bu kadar ısrar ediyorum. Başlıyorum dua etmeye. Allahım ne verirsen hayırlısını ver. Vardır bir bildiğin biliyorum, her şey nasip kısmet deyip içimi soğutmaya çalışıyorum. Öyle ilginç bir ruh hali. Delirdim sanıyorum.
Evettt gizlenmeye devam, sorulardan bıkkınlık gelmiş durumda. Biliyorum bu bir sınav, 4 senedir boğuşuyorum. Ama şunu bilin ki bu benim sınavım, hep birlikte beni sınamanızı istemiyorum artık.
Önümüzde ay (doktorum uygun görürse) yeniden transfer olacağım. Öncelikle anlatıp rahatlamak istedim, şu duygularımı rahatça paylaşmak istedim. Sonra ise çevremin yaşadığım sürece saygı duymaasını istiyorum.


Sağlıcakla kalın, sevgiler

Genişletmek için tıkla...

Nonamexxx .!.:

Oyle iyi anliyorum ki! Tup bebek surecini yasamis bir insanim ben de. Su anda hamileyim ama ailemizden kimse bilmiyor hala. Dusunun hala cocuk dusunmuyor musunuz diye soruyorlar. Ben hamileyim ama soyleyemiyorum. Soylemek istemiyorum. Transferimin oldugu gun hadsiz bir teyze bana karninda bi sey saklamiyor musun artik diye sordu. Yani iciMdeki firtinayi anlatamam. Ne diyeyim ki? Ne aciklama yapayim. Anlatsam anlar mi? Ona ne ki? Sizde hic bir sorun yok. Sorun en yakin aileniz bile olsa bizlere bu hadsizce sorulari soran ksiilerde. Cok sukur ki benim cevremde cok fazla yoktu. Ama azi bile cok can yakici. Zaman zaman o hadsiz teyzelere hadlerini de bildirdim ama yine de bitmiyorlar.

Genişletmek için tıkla...

Bogazmanzarasi .!.:

Tebrik ederim insallah hayirli saglikli bi evladiniz olur.. malesef bu konuda degil ama genel olarak o teyzeler hep beni bulur hic kirilirmi uzulurmu demezler bizim toplumumuz da böyle iste yapcak bisey yok Allaha havale etmek lazim..

Genişletmek için tıkla...

lizge_08 .!.:

Çektiğim acıların demindeyim bu akşam
Pişman desem değilim
Bir harmanım bu akşam...

Bu konuda daha önce konuştum ama bu açıklıkla konuşmadım sanıyorum ama artık içime sığdıramıyorum. Boğazımda düğüm düğüm, nefes almama bile engel şu an. Kendi kendime yazdığım bir mektuptur, dilerseniz okuyun.

Bir kadın kendini ne zaman kadın hisseder? Benim cevabım 'anne olunca'

Evlendikten sonra cinsel yaşamın meşrulaşıyor, herkes tarafından kabul görüyor ve bunun doğal sonucu 'bebek'
Herkeste bir bebek beklentisi ve tabi ki sende, içinde, yüreğinin taa içinde. Hazırmıyım? Hazırmıyız? acaba derken neden olmasın diyerek kendini koca bir hengamenin içinde buluyorsun.
Önce anneme bile söylemekten çekinmiştim. Dilimin ucuna gelip duruyordu. 'Anne deniyoruz ama olmuyor', 'Anne denedik ama kalp atışını duymadan kaybettik' demek istiyordum ama bir türlü diyemiyordum. Utanıyordum, üzülüyordum, çekiniyordum. Hatta annem bu konuyu açtığında oldukça kibirli davranıyordum. Bir türlü cesaretimi toplayıp açılamıyordum. Konuyu kapatmanın bin bir türlü yolunu arıyordum.
Sonra arkadaşlarım söylenmeye başladı. 'ee yeter artık', 'neyi bekliyorsun', 'ne güzel bir çiftsiniz bir de bebeğiniz olsa'. O kadar zoruma gidiyordu ki içimdeki fırtınalar gece yatağımda, banyoda, yalnız anlarımda kopuyordu.
Kardeşlerim, kardeşlerimin eşleri, kuzenlerim 'Bir yeğen istiyorum', 'Erkek olsun, kız olsun tartışmaları'
Her regl döneminden önce bu ay kesin oldu, karnım ağrıyor, midem bulanıyor, adetim gecikti şükürler olsun oldu bu sefer. Ama döngünün başında yine yeniden yaşanan acı, öfke, hüzün. Acaba yaptığım bir şey yüzünden cezamı mı çekiyorum, nerde hata yaptım ki, çok takıyorum çokkk.......
Ninemi söylemeden geçemeyeceğim, 'Meyvesiz ağaç taşlanır yavrum, yeter artık!'
Sonra çevreme açılma süreci!!! Olmaz olsun, işler daha sarpa sarıyor. Allahtan hayırlısı, herkes anne baba olmak zorunda değil, vardır bunda da bir hayır, 'yurttan bir çocuk alsanıza'. Birde anne olmuşların atakları var, ye iç keyfine bak öyle zor ki çocuk büyütmek. Anne adaylarının ise daha da beter! Yediğin içtiğin ayrı gitmiyor ama hamileliğini 5. ayda paylaşıyor. Gerekçesi ise 'Sizin olmuyor ya söyleyemedim, üzüleceğini düşündüm' yada 'İlk benden duy istedim, önce senin olmalıydı ama kısmet işte' Suratlarında ise acıma dolu gözler, ufaktan da bir sırıtma.
Tikk takkkk zaman işlemeye devam ediyor. Arkdaşların, kuzenlerin evleniyor, hiç çocuk düşünmeyenlerin çocukları doğuyor, büyüyor, okula başlıyor. Onlar adına seviniyorum ama diğer taraftanda kıskanıyorum, içerleniyorum. Her gün ayrı fotolar, videolar. Sosyal medyada anlaşmışlar sanki herkes çocuğunu paylaşıyor. Doğuyor, yürüyor, konuşuyor, dişi çıkıyor....
Bir süre sonra bir bakıyorum ki herkesi gizlemişim, hiç bir sosyal medya paylaşımını görmüyorum hatta artık sosyal medya kullanmıyorum. Yanyana geldiğimizde aralarındaki konuşmalardan kaçıyorum, herkes çocuğu için bir hazırlık içinde. O kadar güzel ki çevremde olup biten, olduramadığım için acı çekiyorum.
Akranlarım sanki sadece gebeliklerini, doğumlarını, hazırlıklarını konuşuyor. Uzaklaşıyorum, çünkü benim söyleyebileceğim bir şey yok. Arkama bakmadan kaçıyorum, saklanıyorum. Görmesinler beni, duymasınlar.
Hıı bir de şunlar var, 'Tıp çok ilerledi', 'A doktoruna gidin', 'Ay o doktor hiç iyi değil, yapamıyor. Hemen doktorunu değiştir', 'Meditasyona gidin','Bilmem ne kürünü denedin mi', 'Bebeğimi sevmek istermisin', 'tatil yapın'........ İç savaş yemin ederim, ne kadar dayanıklısın anbean deneniyor. Herkes beni benden iyi biliyor ne yapacağımı, ne hissettiğimi.
Birde hastane doktor tarafı var. Onu yeme, bunu içme. Al bu ilaçları kullan, kendine her gün iğne yap. Evet çokk güzel, yumurtamız gelişti, topladık, besledik, büyüttük. Sonuç negatif.
Hastanede dondurulmuş embriyomuz var, her hastane önünden geçerken benim miniklerim içeride. Yüzlerini hayal bile edemiyorum. Ellerini kollarını düşlüyorum. Sonra içimi bir korku sarıyor, Allahın gücüne gider, niye bu kadar ısrar ediyorum. Başlıyorum dua etmeye. Allahım ne verirsen hayırlısını ver. Vardır bir bildiğin biliyorum, her şey nasip kısmet deyip içimi soğutmaya çalışıyorum. Öyle ilginç bir ruh hali. Delirdim sanıyorum.
Evettt gizlenmeye devam, sorulardan bıkkınlık gelmiş durumda. Biliyorum bu bir sınav, 4 senedir boğuşuyorum. Ama şunu bilin ki bu benim sınavım, hep birlikte beni sınamanızı istemiyorum artık.
Önümüzde ay (doktorum uygun görürse) yeniden transfer olacağım. Öncelikle anlatıp rahatlamak istedim, şu duygularımı rahatça paylaşmak istedim. Sonra ise çevremin yaşadığım sürece saygı duymaasını istiyorum.


Sağlıcakla kalın, sevgiler

Genişletmek için tıkla...

Vurgunyemis .!.:

Her satirini ozenle okudum. Allahin bir bildigi vardir. Insanoglu ne kadar plan yaoarsa yapsin rabbimin plani en yucedir. Negatif duzencelerden uzaklas amacim sana akil vermek degil. Guzen dusun guzel olsun. Dayimin 18 yil sonra evladi oldu tam pes etmislerdir. Kac kere tedavi oldu olmadi bebekleri artik yengem ve dayim birbirine girmisti bosanmata ramak kala kendiliginden hamile kaldi yengem. O dogdu sonra tekrar arkasina hamile kaldi. Oda dogdu sonra tekrar kaldi inamadik. Rabbim senin icin de bir paln yapmistir. Yeter ki umudun olsun.

Genişletmek için tıkla...

De_Beauvoir .!.:

Ülkemiz bu konuda biraz geri kalmış bir ülke maalesef. Biri evlendiği gibi sorulan ilk sorudur 'Çocuk ne zaman?'. Israrla o çocuk olana kadar sorarlar. Aslında bu soruyu sormak 'Ayıp' kategorisinde değerlendirilmeli bence. Çünkü her isteyen çift çocuk sahibi olamıyor. Ya da her çiftin çocuk sahibi olması gerekmiyor belki de. Çocuk sahibi olmaya çiftler değil toplum karar veriyor desek yeridir. Çünkü toplumumuza göre çocuksuz aile olmaz. Bu nedenle bireyler her evliliğin çocukla taçlandırılması gerektiğine çocukluktan itibaren inandırılmaya başlıyor. Bize öğretilen mutlu aile tablosu bu. Kadın buna inandırılarak büyüdüğü için çocuk geciktikçe kendine daha çok psikolojik şiddet uyguluyor. Buna çevredeki insanlar da ekleniyor tabi(çocuğunuzun olmaması en büyük eksiklikmiş gibi size acımaları.). Öncelikle hissettiğiniz tüm duyguları yakın çevrenizle paylaşın bence. Üzülüyorsanız söyleyin, size acımalarına kızdığınızı belirtin, kıskanıyorsanız bile güzel bir dille duygularınızı paylaşın. Durumunuz ne olursa olsun, başkasının mutluluğu değil sizi daha mutsuz kılan. Çocuğunuz olmuyorsa dünyanın sonu değil. Biraz dinlendirin psikolojinizi. Bu konunun üzerine çok gitmişsiniz ve her başarısız deneme sizi daha mutsuz kılıyor ve ümitsizliğe sürüklüyor. Kısa bir süre bebek tedavisine ara verin. Biraz kafanızı dinlendirin. Evlendiğinizden beri başka bir şeye odaklanmanıza izin verilmemiş ve siz de bunu kabullenmişsiniz gibi. Biraz nefes alın, huzur bulun. Çocuk sahibi olma girişiminizi stresle değil, huzurla yönetin. Mutlaka psikolojik destek alın. Bebeğinize sağlıkla kavuşmanız dileğiyle.

Genişletmek için tıkla...

Sourlife .!.:

Herkesin bir şekilde imtihanı var şu hayatta. Sen çocuğa üzülürsün, ben kocamın 1.5 yildir işsiz olmasına, kapıma gelen icralara üzülürüm, başkaları başka şeylere üzülür. Senin hissettiğin duyguların benzerini bende eşleri maaş alan, markette alışveriş yapan insanları görünce hissediyorum. 3 yıl icinde 2 ev, 3 araba sattık. Şuan çocuklarıma süt alırken iki defa düşünüyorum. Kimsenin hayatı kolay değil. Sizden başka herkes mutlu gibi geliyor olabilir, bana da öyle geliyor zaman zaman. Rabbim en iyisini bilir. Insallah gunü gelir bebeğini kucağında okursunuz bu mektubunuzu. Sabrin sonu selamettir, merak etmeyin.

Genişletmek için tıkla...

Morzirhli .!.:

Canım.. ne güzel yazmışsın bazı yerlerde kendimi gördüm eline sağlık.. rabbim insallah bizlere de o sevinci yaşatır. Rabbim birseyin olmasini geciktiriyorsa güzelleştiriyordur. Bizimkide güzellesiyor üzülme :*

Genişletmek için tıkla...

Erva-Taha .!.:

Ancak bu kadar içtenlikle anlatilabilirdi... Sonda ne güzel toparlamissiniz kendinizi Allah ne hayırlı görüyorsa onu nasip etsin inşallah hakkinizda...
Bu kadar stres yapmayin inanin o bile cok etkiliyor bu süreci... hic kimsenin dedigine takılı kalmayin düşünmeyin dahi... insallah en kisa zamanda hayırlı haberlerinide okumak nasip olur...
Velevki olmadi sakin üzülme yetistirme yurtlarini ziyaret et minik hediyelerle, göreceksin ki kendi kanindan canindan olmayan o ufakliklar seni anne olarak benimseyecekler... Bazilarimizin belkide anne baba olamayis sebebide Allahin bize birden çok çocuğa yardimci olmamizi gösteren bir lütfu...
Kün fe yekun... Insallah hakkinizda hayirlisi olur....

Genişletmek için tıkla...

lizge_08 .!.:

Gerçekten herkesin farklı bir imtihanı var. Allahım sizin de yardımcınız olsun. Tüp bebek süreci bizi ekonomik olarak çok etkiledi. İnsanın en ufak alışverişte bile kendini kısıtlaması çok kötü hissettiriyor. Ve kaldı ki siz çocuğunuza süt alıp almamak konusunda terddüt ediyorsunuz. Çok üzüldüm gerçekten.
Allahım bir an önce bu durumdan kurtarsın ailenizi.

Genişletmek için tıkla...