evet kızlar söz verdiğim gibi doğum hikayemi anlatıyorum :)
33.haftama yeni girmiştim o gün..çok yakın bir arkadaşım aradı..seni dün rüyamda gördüm lütfen dikkat et kendine dedi..bende aynı gece rüyamda elime iki güvercin konduğunu ve anne biz geldik bizi bırakma dedikelrin görmüştüm..ama daha 1,5 ay vardı doğum yapmama önemsemedim..
ben tansiyon hastasıym,öyle sıcak suda uzun süreli banyo yapmak yasak..ama o gün bunu es geçtim ve sıcacık suyun altında tam 20 dk. kaldım..banyodan çıktıktan sonra burun kanamam başladı..tam 6 saat sürdü..babam,annem,eşim doktora gidelim diyorlar ben yok yaprak dökümü bitsin öyle gideriz diyorum :) ki çok pimpirikli bir insanımdır normalde ama o gün doktora gitmek istemiyorum...ecel çeker derler ya doğruymuş bu....6.saatin sonunda babam artık sinir krizi geçiriyor ve beni zorla doktora götürüyorlar..hemen tansiyonum ölçülüyor ve aşırı bir panik başlıyor hastanede.acilde ki tüm doktor ve hemşireler başıma toplanıyor..doktorum aranıyor o gecede doktorumun eşi ameliyat olmuş kadın onun başındaymış..hemen geliyor hastaneye..
o sırada hasta bakıcılardan biri anneme yanaşıyor ve kızın gidiyor,ölmek üzere çıkar buradan ankaraya yetiştir diyor..bebeklerden biri ölmüş diğer bebek ve anne de ölüyor diyor doktor dedi duydum diyor..anenm hastaneyi birbirine katıyor..eşim bayılıp kalıyor..
doktorum bana hastane bulamıyor.çevre iller beni kabul etmiyor.ankarada ki ünv.te hastaneleri bile ölüm riskim olduğu için istemiyor beni..en son ankarada özel bir ünv.te hastanesi tamam diyor hemen getirin hastayı.bu arada saat gecenin 3,ü oluyor..doktorum geliyor vedalaşıyor benimle ..helallik istiyor ama ben anlamıyorum sebebini..sarılıyor öpüyor beni ambulansa bindiriliyorum..ambulans o kadar uzun yolu 3 satte gidiyor ve sabah 6 da hastaneye ulaşıyoruz..tabii o arada ben morarmaya başlıyorum..annem yanımda eşim önde dualar ediyorlar..ben gece boyunca bebeklerim diye ağlıyorum..zor kavuştum onlara,bırakamazlar beni diye feryat ediyorum..
hemen doğuma alınıyorum..bir sürü doktor bir sürü hemşire..tam doğuma gidecekken yeşil gözlü bir doktor görüyorum,korkma diyor bitecek ve kurtulacaksınız...ben buradayım,elini tutuyorum diyor..öyle rahatlıyorum ki..
doğum bitiyor..üçümüz de hayattayız..zor kurtarmışlar bizi..son anda..oğlumun biri iyi ama diğeri solunum yapamıyor..hemen küvöze alınıyorlar..2 gün sonra o da düzeliyor..ben doğum haneden çkarken bebeklerimi verin diye bağırmışım hep..çabuk toparlıyorum ve doğuma girerken bana yardım eden o yeşil gözlü doktoru soruyorum herkese ama yok öyle biri..hastane de öyle bir doktor yokmuş! ama gördüm ben diyorum,duydum onu..ama yok işte öyle biri..
bebeklerimi ilk gördüğüm an..tek cümlem şuydu;bunlar benim mi? hoşgeldiniz meleklerim,sizi çok bekledik biz..iyileşme sürecim biraz uzun oluyor tabii..3 hafta sonra bebeklerim küvözden çıkıyor..iyiler..kavuşuyorum onlara..hergün yoğun bakıma gidip oradaki annelerle ağlaşıyoruz,birinin derdi hepimizin oluyor..biri küvözden çıksa bayramımız oluyor..ah anne olmak nasıl birşey ki? sadece kendi çocuğuna değil başka çocuklara da üzülüp sevinebiliyorsun..sen yavrularını küvözden çıkarırken diğer çocuklar orada kaldı diye için yanıyor..
işte böyle kızlar,daha fazla yazamıycam..
Rabbim her evlada sağlık versin,anneleri yavrularından ayırmasın İnşallah..
