Mesela arkadasimin ki su sekildeydi " cocugum 2 yasina gelmeden ölecegim, o bensiz ne yapacak", benim ki soyle oluyor "ben hasta olup ölecegim galiba, benxen sonra ogluma nasil davranacaklar, esim becerebilir mi acaba benim gibi bakmayi, deprem olursa ve cocugumuzdan ayri dusersek ona ne olur ya hepimiz birden ölursek, cocuk nefes aliyor mu, ya su kanser e yakalanirsak ya bu virusu kaparsak, ya bi kaza olurda trajik bir olay yasarsak, sanki tum bunlar coktan olmus da yuzlesmeyi bekliyor gibi hissetmeler falan" gibi sayisiz kuruntu her an. Cocuk 2 yasina geldi hala arada nefesini kontrol ederim uyurken. Ah annelik oyle buyuk bir merhamet barindiriyor ki bence, cok zor bu hormonlar olmasa belki cogumuz katlanamayiz, bu annelik hislerini sindirirkende yasiyoruz bunlari maalesef canim. Tabi bilincalti, hormon falan derken hepimiz farkli seviyelerde yasasakta illa ki daha zor yada daha kolay oluyor bu hisler, korkular maalesef.