Ya üzmek değilde sürekli aklımda şimdi şu kadar olacaktı, haftaya oğluma söyleyecektim. Arife günü 12+0 olacaktı bayram süprizi ona söyleyecektim. İyiydim aslında ama bayram yaklaştıkça içime hüzün çöktü, insan ister istemez üzülüyor elde değil ki, diyorum ya bunları yaşayacağıma keşke hiç hamile kalamasaydım. İnan daha kolaymış öylesi en azından kalmıyorum diye üzülüyor insan ben kimyasal gebelikten sonra da çok üzülmüştüm ama bu çok daha fazla içime işlemiş. Kendimi avutuyorum aslında, şükrediyorum oğlum için, mutlu bir yuvam olduğu için, eşimle evli olduğum için...İyi bir işim sağlığım için bunlar için hep şükrediyorum, isyan etmiyorum. Elbet var bir sebebi, ya da benim sınavımda bu belki diyorum ama tüm bunlara rağmen içimde bir türlü geçmeyen bir ağlamak var. Gülüyorum, konuşuyorum tabii kimseye bir şey belli etmiyorum ama içimde inanılmaz fırtınalar kopuyor, yıldırımlar düşüyor sanki kalbimin içine... Bunun tek çaresi yeni bebek haberi biliyorum ama onunda gelip gelmeyeceği şüpheli, eşimin özlemini görüyorum ben istemiyorum sen istediğin için falan diyor ama tatilde hamile olduğumu öğrendiğinde ki surat ifadesi hiç öyle demiyordu. çok yakın bir arkadaşımızın 10. aylık bebeğini hiç kucağından bırakmıyor oynuyor uyutuyor. Oğlumu isteği gözyaşı artık birikti birikti...Göl oldu, deniz oldu, okyanus oldu... Tüm bunları 2. çocuğunu doğuran ya da hamile olan çevremdeki tüm insanları gördüğümde hissettiğim kederin tarifi yok. Asla kıskançlık değil çaresizlik elimden geleni yapıp rabbime bıraktım artık ama kimseyle konuşamadığım şeyleri buraya yazmak çok iyi geliyor, halden anlayan aynı şeyleri yaşayan insanlar olduğunu bilmek derdime çare gibi geliyor. Bu kez çok canım acımış demek ki içimden sızısı gitmiyor....15 gün oldu sanki dün olmuş geçmiyor...