Merhaba kızlar..
Şimdi ben 2 çocuğuma tek bakan bir anneyim. Uydur buydur bir aracım var Allah elimden almasın inş. Ama benim elim ayağım kendisi. Bebeğimi kreşe bırakıyorum oğlumu okula ben işe gidiyorum. Günlük 40-50 km yapıyorum. Evimiz ile kreş ve okula otobüs yok. Serviste gelmiyor malum mesafe çok. Aracım bozulunca hayatımız felç oluyor.
Yine aracım bozuldu geçen aylarda. Saolsunlar çalıştığım yer bana yardımcı oldu.
Gel gelelim asıl konuya. Bir iş arkadaşım var. Gerçekten seviyorum kendisini. Bıcır bıcır bir kız. Derdimi dinler akıl verir. Çünkü aşırı derecede görmüş geçirmiş gibi. Benden küçük. Yeni evlendi kendisi. Her şeyine destek oldum kendimce. Takımı taktım, evine hediye aldım. Doğum gününü atlamadım falan. Evi biraz yoluma yakın. 1 ay kendisini kapısının önüne kadar bıraktım.
Aracım bozulduğunda oturdum ağladım. Bebeğimi nasıl götüreceğim kreşe diye. 2 hafta kaldı tamirde araç. Kendisi bana yarım ağız biz getirelim eşimle dedi. Sonra sen bizim eve kadar gel ordan gidelim gibi sapsaçma tekliflerde bulundu. 2 yaşında çocukla oraya gitmem imkansız. İnanamadım yani. Ben olsam fizana kadar gider gelirdim.
Araç tamirden çıktı. Kendisine aşırı bozulduğum için ben artık aracı kreşin önünde bırakıp geleceğim km çok yaptı dedim. Bana dönüp amannn sizin araba zaten yapmış yapacağını boşuna eziyet etmeyin kendinize dedi. Olsun bundan sonra dikkat ederim dedim. Kendisi çıkışta baya zorlanıyor. Ben de araçla gelip gidiyorum bazen dolmuşla. Bugün çıkışta eşyalarınız nerede dedi arabaya mı koydunuz dedi lafı değiştirecektim değiştiremedim. Evet dedim ve bozuldu, küstü yani belli. Yoksa bu saate kadar 100 defa mesaj atardı. Ben haksız mıyım? Yarın konuyu açarsa ne diyeyim? Direkt söyleyim mi düşüncemi?
Ben şu işi bir cozeyim herkesi alır birakirim, erinmem. 
