hani bir söz varya olmuyorsa zorlama vardır bir hayır diye,
sanırım her harcanan emek zorluk sonucunda güzel şeyler hakedilir diye, herkes ektiğini biçer diyerek yanlış düşündüm.
artık boğulmaya başladım anlatacak paylaşacak kimsem yok duvarlar üzerime geliyor nefesim daralıyor göğsüm sıkışıyor anlatmazsam ölücem sanki...
çok uzatmadan hikayeme başlim,
ailemden ayrı bir şehirde binsıkıntı güçlükle kazandığım üniversiteyi yine güçlükler içinde çalışarak okudum ve son senemde bunalımda olduğum bir zaman biri girdi hayatıma sürekli çevremde güzel şeyler söylüyor ilgileniyor yanlız kalmıyor değer görüyorum..ama taban tabana zıtız,aile yaşam tarzı.ben öğretmen olacaktım o 2yıllık mezunu biraz serseri takılan düzenli işi olmayan günlük yaşayan.aileside bizi biliyordu ve babası bana eğer ileriyi düşünüyorsanız söylemedi deme sonra bana gelme benim oğlum şöyle mikrop böyle pis şöyle üçkağıtçı anlattı anlattı...ama benim tanıdığım kadarıyla hataları olsada babasının anlattıklarıyla alakası yoktu. ailesi evlenmemizipek istemedi, benim ailemde uzak memleketler ve işi düzenli değil ünv. mezunu değil diye istemedi.memleketlerin uzaklığı benimde canımı sıkıyordu ve onun yaşadığı yani ünv. okuduğum şehiri bende hiç sevmiyordum ta o zamandan ona söylüyordum ben burada yaşayamam iki memleketinde ortası olan şu şehir olur olursa diye. o da sen olda neresi olursa olsun dedi söz dedi gideriz oraya yerleşiriz. hep yanında oldum destek oldum, bankaya girdi başarılı oldu kadroya aldılar ve işi düzenli oldu,o sürede ben mezun oldum işe başladım ve ciddi olarak ailemin karşısına çıkarabildim.ailem iş sorunu kalktığı için uzaklık dedi ortada şu şehirde yaşicaz söz verdi dedim o zaman tamam dediler.bu süreçte 3 yıl sonra evlendik eşim benim atandığım şehire geldi iki tarafında ortaında değil uzağında olduk.ne nişanda ne düğünde ne de evimizi eşyamızı kurarken ailesi hiç bir destekte bulunmadı,takı bile takmadılar o kadar yani...
Allaha şükür birlikte zorlansakta herşeyi hallettik borçlarımızı ödedik,eşimi dersaneye yazdırdık açıktan 4yıllığa tamamladı ünv. mezunu oldu sonrada askerlik zamanı geldi gitti askere tabi askerliktede ailesi değil ben yolladım harçlığını...
işte nereden nereye böyle ikimizin çabası ile geldik,tabi aslında ben tek adım ilerleyemedim sözleşmeliydim kadroya bile geçemedim eşim işe girdi biryerlere geldi,ünv. mezunu oldu,askelik bitiyor düzene soktu herşeyi.
şimdi ise bulunduğumuz durum şöyle, hani ben başta onun ailesinin olduğu şehirde yaşamak istemediğimi ortadaki şehirde yaşamak istediğimi söylemiş ailemide buna göre ikna etmiştim ya oraya geçme imkanımız var,atama var bu ay sonu ve eşim orayı yazmamı istemiyor ama söz vermişti! ayrıca ne nişanda ne düğünde ne evimizi kurarken ortada olmayan ailesi şimdi çıktı ortaya bana burayı yazacaksın ya inşallah gelirsin iyi olur falan demeye başladı.eşim bana verdiği söz hakkında onlara hiç bişi dememiş bu ne demek olabilir? ben orada yaşamayı tercih etmeyi düşünmüyorum dedim tamamen tavır aldılar ve hiç birşey dememişim gibi kılavuz açıklandı buraya kaç kadro verilmiş iyi puanda düşük atanırsın denmeye başlandı sanki hiç ben bişi dememişim gibi...üstüne üstelik,eşime onu ailesinden uzaklaştırmaya çalıştığım gibi şeyler söylüyorlarmış...birde en kanıma dokunan laf "biz oğlumuza buradan iş buluruz,sen eş durumu ile ister gel istersen gelme".
çıldırmamak elde değil şimdiye kadar neredeydiniz şimdi mi geldi aklınıza oğlunuz olduğu? bu işin sinir bozucu tarafı beni mahfeden tarafı ise eşim bana verdiği sözü tutmuyor,daha öncede dediği gibi bir daha ki yıl sonraki yıl diyor ama ailesinin bu planımızdan haberi bile yokmuş nasıl inanım ki ona beni oyalıyor sanki... birde sürekli onu bunalttığımı askerliği ona zehir ettiğimi söylüyor,yanıma geleceği için heyecanlı olmadığını söylüyor. son zamanlar sürekli tartışmayla geçiyor. tercihi onun istediği gibi yapmazsam peşimden gelmeyeceğini beni bırakacağını söyledi. ailesine öyle hak veriyor ve o kadar çekiniyor ki laf söylemelerinden ailesinin olduğu şehire gitmeyerek eşimi karı köylü yapıyormuşum falan...
işte şimdi durumum bu çok yalnız hissediyorum eşimin beni sevdiğinden şüphe etmeye başladım.gerçekten bir dönüm noktası diye düşünüyorum hayatın kıyısındayım ne tarafa gideceğim ne olacak en doğrusu ne? ben boşuna mı çabaladım ona o kadar emek verdim ama gözünde sıfırım sanki hiç bişi yapmadım boşunamıydı herşey bu nankörlük değil mi?
çok uzattım biliyorum ama benim yerimde siz olsanız naparsınız?
2hafta var önümde tercih yapacağım, artık kendim için birşeyler yapmalı mı evliliğim için devamı için boynumu bükmeli kader mi demeli...siz olsanız nasıl bir yol izlerdiniz?
sanırım her harcanan emek zorluk sonucunda güzel şeyler hakedilir diye, herkes ektiğini biçer diyerek yanlış düşündüm.
artık boğulmaya başladım anlatacak paylaşacak kimsem yok duvarlar üzerime geliyor nefesim daralıyor göğsüm sıkışıyor anlatmazsam ölücem sanki...
çok uzatmadan hikayeme başlim,
ailemden ayrı bir şehirde binsıkıntı güçlükle kazandığım üniversiteyi yine güçlükler içinde çalışarak okudum ve son senemde bunalımda olduğum bir zaman biri girdi hayatıma sürekli çevremde güzel şeyler söylüyor ilgileniyor yanlız kalmıyor değer görüyorum..ama taban tabana zıtız,aile yaşam tarzı.ben öğretmen olacaktım o 2yıllık mezunu biraz serseri takılan düzenli işi olmayan günlük yaşayan.aileside bizi biliyordu ve babası bana eğer ileriyi düşünüyorsanız söylemedi deme sonra bana gelme benim oğlum şöyle mikrop böyle pis şöyle üçkağıtçı anlattı anlattı...ama benim tanıdığım kadarıyla hataları olsada babasının anlattıklarıyla alakası yoktu. ailesi evlenmemizipek istemedi, benim ailemde uzak memleketler ve işi düzenli değil ünv. mezunu değil diye istemedi.memleketlerin uzaklığı benimde canımı sıkıyordu ve onun yaşadığı yani ünv. okuduğum şehiri bende hiç sevmiyordum ta o zamandan ona söylüyordum ben burada yaşayamam iki memleketinde ortası olan şu şehir olur olursa diye. o da sen olda neresi olursa olsun dedi söz dedi gideriz oraya yerleşiriz. hep yanında oldum destek oldum, bankaya girdi başarılı oldu kadroya aldılar ve işi düzenli oldu,o sürede ben mezun oldum işe başladım ve ciddi olarak ailemin karşısına çıkarabildim.ailem iş sorunu kalktığı için uzaklık dedi ortada şu şehirde yaşicaz söz verdi dedim o zaman tamam dediler.bu süreçte 3 yıl sonra evlendik eşim benim atandığım şehire geldi iki tarafında ortaında değil uzağında olduk.ne nişanda ne düğünde ne de evimizi eşyamızı kurarken ailesi hiç bir destekte bulunmadı,takı bile takmadılar o kadar yani...
Allaha şükür birlikte zorlansakta herşeyi hallettik borçlarımızı ödedik,eşimi dersaneye yazdırdık açıktan 4yıllığa tamamladı ünv. mezunu oldu sonrada askerlik zamanı geldi gitti askere tabi askerliktede ailesi değil ben yolladım harçlığını...
işte nereden nereye böyle ikimizin çabası ile geldik,tabi aslında ben tek adım ilerleyemedim sözleşmeliydim kadroya bile geçemedim eşim işe girdi biryerlere geldi,ünv. mezunu oldu,askelik bitiyor düzene soktu herşeyi.
şimdi ise bulunduğumuz durum şöyle, hani ben başta onun ailesinin olduğu şehirde yaşamak istemediğimi ortadaki şehirde yaşamak istediğimi söylemiş ailemide buna göre ikna etmiştim ya oraya geçme imkanımız var,atama var bu ay sonu ve eşim orayı yazmamı istemiyor ama söz vermişti! ayrıca ne nişanda ne düğünde ne evimizi kurarken ortada olmayan ailesi şimdi çıktı ortaya bana burayı yazacaksın ya inşallah gelirsin iyi olur falan demeye başladı.eşim bana verdiği söz hakkında onlara hiç bişi dememiş bu ne demek olabilir? ben orada yaşamayı tercih etmeyi düşünmüyorum dedim tamamen tavır aldılar ve hiç birşey dememişim gibi kılavuz açıklandı buraya kaç kadro verilmiş iyi puanda düşük atanırsın denmeye başlandı sanki hiç ben bişi dememişim gibi...üstüne üstelik,eşime onu ailesinden uzaklaştırmaya çalıştığım gibi şeyler söylüyorlarmış...birde en kanıma dokunan laf "biz oğlumuza buradan iş buluruz,sen eş durumu ile ister gel istersen gelme".
çıldırmamak elde değil şimdiye kadar neredeydiniz şimdi mi geldi aklınıza oğlunuz olduğu? bu işin sinir bozucu tarafı beni mahfeden tarafı ise eşim bana verdiği sözü tutmuyor,daha öncede dediği gibi bir daha ki yıl sonraki yıl diyor ama ailesinin bu planımızdan haberi bile yokmuş nasıl inanım ki ona beni oyalıyor sanki... birde sürekli onu bunalttığımı askerliği ona zehir ettiğimi söylüyor,yanıma geleceği için heyecanlı olmadığını söylüyor. son zamanlar sürekli tartışmayla geçiyor. tercihi onun istediği gibi yapmazsam peşimden gelmeyeceğini beni bırakacağını söyledi. ailesine öyle hak veriyor ve o kadar çekiniyor ki laf söylemelerinden ailesinin olduğu şehire gitmeyerek eşimi karı köylü yapıyormuşum falan...
işte şimdi durumum bu çok yalnız hissediyorum eşimin beni sevdiğinden şüphe etmeye başladım.gerçekten bir dönüm noktası diye düşünüyorum hayatın kıyısındayım ne tarafa gideceğim ne olacak en doğrusu ne? ben boşuna mı çabaladım ona o kadar emek verdim ama gözünde sıfırım sanki hiç bişi yapmadım boşunamıydı herşey bu nankörlük değil mi?
çok uzattım biliyorum ama benim yerimde siz olsanız naparsınız?
2hafta var önümde tercih yapacağım, artık kendim için birşeyler yapmalı mı evliliğim için devamı için boynumu bükmeli kader mi demeli...siz olsanız nasıl bir yol izlerdiniz?