- 21 Nisan 2024
- 39
- 15
- 22
- Konu Sahibi dearpoison
- #1
Merhaba, 21 yaşında üniversite son sınıf öğrencisiyim, Trakya illerinden birinde öğretmenlik okuyorum. Ailemle son yaşadığım durumlar beni çok fazla üzmeye, beni hırpalamaya ve zarar vermeye başladı. Tabii çok öncesi de var…
Canımı en çok yakan olay annem. 4 yıldır konuşmuyoruz. Pandemi zamanı, başka bir adamla konuşmasını yakaladım, Kurana el bastı bir daha yaparsam babana söyleyin deyip yalvardı. Söyleyemezdim sanırım yalvarmamış olsaydı da. Bu olayı unuttuk gitti. 3-4 ay sonra yine yakaladım ama bu sefer çok pişkindi. ‘Sana ne, seni ilgilendirmez.’ demeye başladı. Kardeşim de öğrendi maalesef ki. Onu yaşı küçük olduğu için (11) yanına çekmeye çalıştı. Hatta adamla tanıştırabileceğini bile söyledi. Ben çok sinirleniyordum bu pişkin tavrına. Ara ara babam yokken kavga ediyorduk. Onu hiçbir zaman onaylamadım. Bir süre sonra beni manipüle etmeye başladı. Baban seni sevmiyor zaten, ben olmasam seni eve koymaz bile vs. Durum o kadar raydan çıktı ki babamı doldurmaya başladı. Babam telefon alacaktı mesela bana, her gün sabah ezanıyla kalkıp tarlaya gidiyordum bunun için, hak etmediğimi, eski telefonumla idare edebileceğimi, çalışmaya başlayınca almam gerektiğini falan söyledi. Bir çanta beğenmiştim mesela onu da aldırmadı. Maddi manevi babamı bana karşı dolduruyordu yani. Tarlaya gittiğim halde neden çalışmıyor bu girsin bi işe evde durmasın dediğini duydum. En çok canımı yakan da üniversite tercih zamanı olduğundan üniversiteye gitmem söz konusuyken annem ‘Artık gitse de kurtulsak.’ Dedi sanki bir şey yapıyormuşum gibi. Bu süreçte kardeşime iyi davranıp bana neden böyle berbat davrandığını sordum Seni sevmiyorum, yakın hissetmiyorum çünkü dedi ve onda altınım vardı suratıma fırlatıp artık annen değilim ben senin dedi. O gün bu gündür konuşmuyoruz. Onun yüzünden hiç alakam olmayan bir bölüm yazdım ve okudum. Belki de hayatım mahvoldu. Tabii bir de psikolojim. Daha sonra kardeşim anlattı babama. Bayağı bi kriz yaşandı ama sonra barıştılar. Bu süreçte boşanması için babamı destekledim hatta okulumu değiştirecektim. Sonra babam bu yaz ona destek olduğumuz zamanları ‘siz annenle beni ayırmaya çalıştınız’ diye yorumladı ve tamamen unuttu her şeyi. Olan bana oldu sanırım.
Babam üst paragrafta biraz ezik biri gibi gözükse de narsistin tekidir, ayrıca yobazdır. Hepimizin onun malı olduğunu söyler. Yediğimiz ekmeği bile ben aldım diye yüzümüze vurur. En çok bizi okula gönderdiği için der bunu. Evden çıksak ‘Dikkat et hareketlerine ha.’ Gibi şeyler söyler sanki biz f*ahişelik yapmaya gidiyormuşuz gibi imalarda bulunur.
Lise son sınıfta başımı açmak istediğimde beni annemle babam odama kapatmışlardı. Akşama kadar kapım kilitli kaldığı için evden çıkamamıştım. Akşam tüm uyku haplarımı içerek uyudum, uyandığımda burnum kanamıştı yatağım kan içindeydi. Babamın tepkisi şu oldu ‘İstersen kendini öldür, yine açılamazsın.’ Annem de seni doğuracağıma taş doğursaydım demişti o gece. Hastaneye bile götürmemişlerdi.
Son zamanlarda da babamla siyasi olarak çok zıttık. Bana söz verdiği bilgisayar ve kpss kitaplarımı sırf onun istediği partiye oy vermedim diye almadı. Bu yıl hazırlanamadım o yüzden. Bilen bilir kpss kitapları çok pahalı, fotokopiye bile gücüm yetmedi. Çünkü babam parası olduğu halde haftada 500 lira falan gönderir. Annem değerli oldu bu süreçte ona bir sürü bilezik, beşi bir yerde, zincir bilmem ne aldı ama bana varlık içinde yokluk çektirdi. Hep ona muhtaç olalım istiyor ve bundan zevk alıyor. Onu aramadığım yalvarmadığım sürece para bile göndermiyor. Allahtan bu yaz çalışmama izin verdi de birkaç ihtiyacımı alabildim.
Son olarak çok büyük kavga ettik bayramda. Saçma bir sebepten başladı ama ağır laflar etti. Yere düşmüştüm bir gün önce bunu söyleyip ‘işte allah büyük’ bile dedi. Benim malımı yemek sana nasip olmasın dedi. Sevgilimle el ele görüp babama yetiştirmiş tanıdıklar. Beni yanımdaki kişiye vermeyecekmiş falan çocuğa da küfür etti durduk yere. Geçimsizmişim kimse beni sevmiyomuş falan filan kalbim aşırı kırıldı.
Düşmeme sevindikten sonra telefonunu kırdı ve 500 dolarını kaybetti ama ben ‘Allah büyük.’ Falan demedim, sevinmedim aksine üzüldüm. Bilgisayar almamasından bahsedince ‘Atanamazsan atanama çok da umrumda.’ Dedi en çok da bu kalbimi kırdı. Bayramda herkes kpss sordu dışarı çıkıp hüngür hüngür ağlayasım geldi.
Eve her döndüğümde de o eve sonradan eklenmiş biri gibi hissediyorum aile hissi asla yok. Zaten bizim evde hiçbir zaman güzel sözler kullanılmadı. Hoş geldin, çok yaşa, uyurken iyi geceler. Hiçbiri yoktu ben de sevgilimden yavaş yavaş öğreniyorum. Annemin bana sarıldığını da hatırlamıyorum mesela çok sevgisizdi. Şefkat ne demek hiç bilmiyorum. Bu yüzden soğuk bir insanım ama soğuk olduğum için de beni suçluyorlar hep. Beni yoldan geçen biri kadar bile tanımıyorlar.
Üniversite okuduğum şehirde başımı açtım. Annem öğrenmiş anında babama yetiştirmiş hep olduğu gibi. Babam bi tepki vermedi az çok tahmin ediyordu. Zaten öğrenmeleri için uğraşmıştım iyi oldu çünkü tamamen açılacağım. Sadece ne zaman bilmiyorum cesaret topluyorum.
Size sorum şu okuduğum şehirde ev tutmak istiyorum. Sizce yapmalı mıyım? Eve geri döndüğüm anda bunalıma gireceğimi biliyorum çünkü dönmek için otobüse her bindiğimde ağlıyorum, kısa ziyaretler bile beni çok zorluyor. Sadece kardeşim için gidiyorum, o da çekiyor annemle babamın toksik hallerini. Bir de odam bile yok gece uyurken horluyormuşum kardeşimin uykusu çok hafif her sabah onu salonda uyurken buluyorum, rahatsızlık veriyorum.
Kenarda çalışmasam bile ev tuttuğumda 3-4 ay yetecek kadar param var. Öğretmen olarak okuduğum şehirde iş bulabilecek miyim bilmiyorum, bunun için çok sevdiğim iki üniversite hocam var, bana yardımcı olacaklarını düşünüyorum sadece olayı detaylı anlatsam mı o konuda kararsızım. Onun dışında çoğu işe başvuracağım zaten okullar açılana kadar diğer sektörlerde de çalışırım. Maddi anlamda hiçbir sıkıntım yok onu söyleyeyim eve çıkarken. Manevi olarak çok endişeleniyorum. Böyle bir aileyle yaşamak için geri dönülür mü? Geri dön atanıp git demeyin atanmak artık çok zorlaştı ve ben bir sene bile dayanacak durumda değilim. Neyse çok uzun oldu. Kendi hayatımı kurmalı mıyım?
Canımı en çok yakan olay annem. 4 yıldır konuşmuyoruz. Pandemi zamanı, başka bir adamla konuşmasını yakaladım, Kurana el bastı bir daha yaparsam babana söyleyin deyip yalvardı. Söyleyemezdim sanırım yalvarmamış olsaydı da. Bu olayı unuttuk gitti. 3-4 ay sonra yine yakaladım ama bu sefer çok pişkindi. ‘Sana ne, seni ilgilendirmez.’ demeye başladı. Kardeşim de öğrendi maalesef ki. Onu yaşı küçük olduğu için (11) yanına çekmeye çalıştı. Hatta adamla tanıştırabileceğini bile söyledi. Ben çok sinirleniyordum bu pişkin tavrına. Ara ara babam yokken kavga ediyorduk. Onu hiçbir zaman onaylamadım. Bir süre sonra beni manipüle etmeye başladı. Baban seni sevmiyor zaten, ben olmasam seni eve koymaz bile vs. Durum o kadar raydan çıktı ki babamı doldurmaya başladı. Babam telefon alacaktı mesela bana, her gün sabah ezanıyla kalkıp tarlaya gidiyordum bunun için, hak etmediğimi, eski telefonumla idare edebileceğimi, çalışmaya başlayınca almam gerektiğini falan söyledi. Bir çanta beğenmiştim mesela onu da aldırmadı. Maddi manevi babamı bana karşı dolduruyordu yani. Tarlaya gittiğim halde neden çalışmıyor bu girsin bi işe evde durmasın dediğini duydum. En çok canımı yakan da üniversite tercih zamanı olduğundan üniversiteye gitmem söz konusuyken annem ‘Artık gitse de kurtulsak.’ Dedi sanki bir şey yapıyormuşum gibi. Bu süreçte kardeşime iyi davranıp bana neden böyle berbat davrandığını sordum Seni sevmiyorum, yakın hissetmiyorum çünkü dedi ve onda altınım vardı suratıma fırlatıp artık annen değilim ben senin dedi. O gün bu gündür konuşmuyoruz. Onun yüzünden hiç alakam olmayan bir bölüm yazdım ve okudum. Belki de hayatım mahvoldu. Tabii bir de psikolojim. Daha sonra kardeşim anlattı babama. Bayağı bi kriz yaşandı ama sonra barıştılar. Bu süreçte boşanması için babamı destekledim hatta okulumu değiştirecektim. Sonra babam bu yaz ona destek olduğumuz zamanları ‘siz annenle beni ayırmaya çalıştınız’ diye yorumladı ve tamamen unuttu her şeyi. Olan bana oldu sanırım.
Babam üst paragrafta biraz ezik biri gibi gözükse de narsistin tekidir, ayrıca yobazdır. Hepimizin onun malı olduğunu söyler. Yediğimiz ekmeği bile ben aldım diye yüzümüze vurur. En çok bizi okula gönderdiği için der bunu. Evden çıksak ‘Dikkat et hareketlerine ha.’ Gibi şeyler söyler sanki biz f*ahişelik yapmaya gidiyormuşuz gibi imalarda bulunur.
Lise son sınıfta başımı açmak istediğimde beni annemle babam odama kapatmışlardı. Akşama kadar kapım kilitli kaldığı için evden çıkamamıştım. Akşam tüm uyku haplarımı içerek uyudum, uyandığımda burnum kanamıştı yatağım kan içindeydi. Babamın tepkisi şu oldu ‘İstersen kendini öldür, yine açılamazsın.’ Annem de seni doğuracağıma taş doğursaydım demişti o gece. Hastaneye bile götürmemişlerdi.
Son zamanlarda da babamla siyasi olarak çok zıttık. Bana söz verdiği bilgisayar ve kpss kitaplarımı sırf onun istediği partiye oy vermedim diye almadı. Bu yıl hazırlanamadım o yüzden. Bilen bilir kpss kitapları çok pahalı, fotokopiye bile gücüm yetmedi. Çünkü babam parası olduğu halde haftada 500 lira falan gönderir. Annem değerli oldu bu süreçte ona bir sürü bilezik, beşi bir yerde, zincir bilmem ne aldı ama bana varlık içinde yokluk çektirdi. Hep ona muhtaç olalım istiyor ve bundan zevk alıyor. Onu aramadığım yalvarmadığım sürece para bile göndermiyor. Allahtan bu yaz çalışmama izin verdi de birkaç ihtiyacımı alabildim.
Son olarak çok büyük kavga ettik bayramda. Saçma bir sebepten başladı ama ağır laflar etti. Yere düşmüştüm bir gün önce bunu söyleyip ‘işte allah büyük’ bile dedi. Benim malımı yemek sana nasip olmasın dedi. Sevgilimle el ele görüp babama yetiştirmiş tanıdıklar. Beni yanımdaki kişiye vermeyecekmiş falan çocuğa da küfür etti durduk yere. Geçimsizmişim kimse beni sevmiyomuş falan filan kalbim aşırı kırıldı.
Düşmeme sevindikten sonra telefonunu kırdı ve 500 dolarını kaybetti ama ben ‘Allah büyük.’ Falan demedim, sevinmedim aksine üzüldüm. Bilgisayar almamasından bahsedince ‘Atanamazsan atanama çok da umrumda.’ Dedi en çok da bu kalbimi kırdı. Bayramda herkes kpss sordu dışarı çıkıp hüngür hüngür ağlayasım geldi.
Eve her döndüğümde de o eve sonradan eklenmiş biri gibi hissediyorum aile hissi asla yok. Zaten bizim evde hiçbir zaman güzel sözler kullanılmadı. Hoş geldin, çok yaşa, uyurken iyi geceler. Hiçbiri yoktu ben de sevgilimden yavaş yavaş öğreniyorum. Annemin bana sarıldığını da hatırlamıyorum mesela çok sevgisizdi. Şefkat ne demek hiç bilmiyorum. Bu yüzden soğuk bir insanım ama soğuk olduğum için de beni suçluyorlar hep. Beni yoldan geçen biri kadar bile tanımıyorlar.
Üniversite okuduğum şehirde başımı açtım. Annem öğrenmiş anında babama yetiştirmiş hep olduğu gibi. Babam bi tepki vermedi az çok tahmin ediyordu. Zaten öğrenmeleri için uğraşmıştım iyi oldu çünkü tamamen açılacağım. Sadece ne zaman bilmiyorum cesaret topluyorum.
Size sorum şu okuduğum şehirde ev tutmak istiyorum. Sizce yapmalı mıyım? Eve geri döndüğüm anda bunalıma gireceğimi biliyorum çünkü dönmek için otobüse her bindiğimde ağlıyorum, kısa ziyaretler bile beni çok zorluyor. Sadece kardeşim için gidiyorum, o da çekiyor annemle babamın toksik hallerini. Bir de odam bile yok gece uyurken horluyormuşum kardeşimin uykusu çok hafif her sabah onu salonda uyurken buluyorum, rahatsızlık veriyorum.
Kenarda çalışmasam bile ev tuttuğumda 3-4 ay yetecek kadar param var. Öğretmen olarak okuduğum şehirde iş bulabilecek miyim bilmiyorum, bunun için çok sevdiğim iki üniversite hocam var, bana yardımcı olacaklarını düşünüyorum sadece olayı detaylı anlatsam mı o konuda kararsızım. Onun dışında çoğu işe başvuracağım zaten okullar açılana kadar diğer sektörlerde de çalışırım. Maddi anlamda hiçbir sıkıntım yok onu söyleyeyim eve çıkarken. Manevi olarak çok endişeleniyorum. Böyle bir aileyle yaşamak için geri dönülür mü? Geri dön atanıp git demeyin atanmak artık çok zorlaştı ve ben bir sene bile dayanacak durumda değilim. Neyse çok uzun oldu. Kendi hayatımı kurmalı mıyım?
dönmemelisin gücüne bakış açına öyle bir ortamda kendini bu şekilde anlatacak kadar geliştirmenle seni tanımıyorum ama gurur duydum !!
