- 17 Mayıs 2010
- 4.224
- 14.070
- 408
Destan yazdim haberiniz olsun:)
Nereden baslasam bilmiyorum. Ama bu aralar , aslinda bayagi uzun zamandir kendimi muthis yorgun ve bikkin hissediyorum. Forumdan bazi arkadaslar bilir, ben 18 yasindan beri yalniz yasiyorum ve bunun 11 yili yalniz basima yurtdisinda gecti. Bir kac aydir Turkiye'deyim ama geldigimin birinci ayinin sonunda cildirma noktasina geldim. Bastan savma yapilan isler, gereksiz merakli insanlar, herseyi bildigini zanneden 60 yas ustu insanlar, nereden geldin-gidiyorsun sorulari, herkesin birbirinin isine burnunu sokmasi, fazla icice yasama ve buna bagli olarak aradaki sinirlarin dagilmasi ve milletin haddini bilmemesi vs vs.
Bu gelis surecimdeki ana nedenlerden biri de ameliyat olmam gereken myomumun olmasi ve ailem merak etmesin diye Turkiye'de ameliyat olmayi tercih etmem. Ama bu hastane sureci bana yirmilerimin basinda ayrildigim ulkemin aslinda oldugunu dusundugum yerde olmadigini aci aci tecrube ettirdi. Normal bir myoma "bu kanser kesin, yumusak doku kanseri kanser taramasi yapalim" diyen ve biyopsi yapmadan teshis koyan prof.dan tutun da, ameliyat raporuna operasyonda kac tane tumor cikarildigini yazan ama en buyuk ve en kucugunun capini yazip digerlerini yazmayan veya nereden cikarildigini yazmayan doktora, benzer seyi yapan patoloji uzmanlarina...Elimde Amerika'dan aldigim herseyi detayli ve ozenli yazilmis (yumurtanin hangi yumurtalikda oldugunu ve rahmin boyutlarini bile ) rapor ile, bizimkilerin eksik yazidigi ameliyat raporu ve patoloji raporuna karsilastirip kendimce cikarimlarda bulunmam ve farklarini gordukce ofkemin katmerlenerek artmasi.
Butun bunlara ek olarak bir evlilik surecine girmem. Erkek arkadasim, gerci nisanlim, oldukca uzun zamandir tanidigim ve hayatimda olan biri. Ama beni sacmasapan bir evlilik cenderesine soktu, cok bunaldim herkesten ve herseyden kacasim var. Kimseyi ozlemiyorum, bu zaten uzun zamandir yasadigim bir duygu. Herkese ve herseye kiziyorum. Bana neredesin diye sorduklarinda " nerede olduguma dair edindigin bilginin su an senin hayatina ne katkisi var" diye sert cikislar yapiyor ve epey de kalp kiriyorum. Kendi aileme bile epey kirici olabiliyorum ve sanirim bunun ana nedeni aslinda kapana kisilmis gibi hissetmem evlilik sureci yuzunden. Bazen ben gercekten bu insani seviyor muyum diye dusunurken buluyorum kendimi. Cevremizdeki herkes ama herkes ikimizin muthis uyumsuz oldugunu ve onun beni mutsuz edecegini soyluyor. Bunu soyleyen sadece turkiye'deki cevrem degil amerikali cevremde aynisini soyluyor. Ben disa donuk biriyim, o ice donuk, ben konuskan biriyim, o sessiz, ben sohbet etmeyi severim o duvar gibi evet hayir sorulari sorar, onunla monolog halinde iletisim kurulur. Ailesini bu nisan surecinde tanidim ve aslinda farkettim ki, kendisinde sevmedigim ne kadar ozellik var ise, anne babasindan almis (ofke nobetleri sinirlenince agzindan cikani kulaginin duymamasi, epey maddiyatci olmasi, neredeyse apolitik olmasi ve sessiz olmasi, herseyi ben bilirimci tavirlari, hayatinda gri noktalar olmamasi vs vs).... O beni ne kadar seviyor bilmiyorum ama onun facebook fotolari, whatsapp profilleri, hatta kendine ait sitesinde bile ikimizin fotograflari var. Ben yillardir tek fotograf atmadim facebook'a ikimize ait, inatla selfie cekiyor her yerde sinirleniyorum dogayi cek kendini cek beni cekme diye.. Diyorum ya ne hissediyorum bilmiyorum tek bildigim yillar icinde kirdigi potlarin beni bikkinlik noktasina getirmesi.. Onun aksine ben ise tamiri zor seyler hayatta soylemedim, kalp kirmadim, ses yukselmesinden ve gerginlikten hoslanmam o yuzden butun sorunlari konusarak cozmeye calistim ve cok elibol bir ailede buyudum. Sanirim mutsuz olmaktan korkuyorum, ozgurlugum kisitlanacak gibi dusunuyorum.
Boyle seyler dusunmem yasamam normal mi? Herkes benzer korkular yasiyor mu? Ben bu buhrandan nasil kurtulurum?
Not: bazen burclari soranlar da oluyor ne olur ne olmaz onu da ekleyeyim:) Yukseleni kova olan bir oglak kadiniyim, nisanlim ise akrep burcu.
Nereden baslasam bilmiyorum. Ama bu aralar , aslinda bayagi uzun zamandir kendimi muthis yorgun ve bikkin hissediyorum. Forumdan bazi arkadaslar bilir, ben 18 yasindan beri yalniz yasiyorum ve bunun 11 yili yalniz basima yurtdisinda gecti. Bir kac aydir Turkiye'deyim ama geldigimin birinci ayinin sonunda cildirma noktasina geldim. Bastan savma yapilan isler, gereksiz merakli insanlar, herseyi bildigini zanneden 60 yas ustu insanlar, nereden geldin-gidiyorsun sorulari, herkesin birbirinin isine burnunu sokmasi, fazla icice yasama ve buna bagli olarak aradaki sinirlarin dagilmasi ve milletin haddini bilmemesi vs vs.
Bu gelis surecimdeki ana nedenlerden biri de ameliyat olmam gereken myomumun olmasi ve ailem merak etmesin diye Turkiye'de ameliyat olmayi tercih etmem. Ama bu hastane sureci bana yirmilerimin basinda ayrildigim ulkemin aslinda oldugunu dusundugum yerde olmadigini aci aci tecrube ettirdi. Normal bir myoma "bu kanser kesin, yumusak doku kanseri kanser taramasi yapalim" diyen ve biyopsi yapmadan teshis koyan prof.dan tutun da, ameliyat raporuna operasyonda kac tane tumor cikarildigini yazan ama en buyuk ve en kucugunun capini yazip digerlerini yazmayan veya nereden cikarildigini yazmayan doktora, benzer seyi yapan patoloji uzmanlarina...Elimde Amerika'dan aldigim herseyi detayli ve ozenli yazilmis (yumurtanin hangi yumurtalikda oldugunu ve rahmin boyutlarini bile ) rapor ile, bizimkilerin eksik yazidigi ameliyat raporu ve patoloji raporuna karsilastirip kendimce cikarimlarda bulunmam ve farklarini gordukce ofkemin katmerlenerek artmasi.
Butun bunlara ek olarak bir evlilik surecine girmem. Erkek arkadasim, gerci nisanlim, oldukca uzun zamandir tanidigim ve hayatimda olan biri. Ama beni sacmasapan bir evlilik cenderesine soktu, cok bunaldim herkesten ve herseyden kacasim var. Kimseyi ozlemiyorum, bu zaten uzun zamandir yasadigim bir duygu. Herkese ve herseye kiziyorum. Bana neredesin diye sorduklarinda " nerede olduguma dair edindigin bilginin su an senin hayatina ne katkisi var" diye sert cikislar yapiyor ve epey de kalp kiriyorum. Kendi aileme bile epey kirici olabiliyorum ve sanirim bunun ana nedeni aslinda kapana kisilmis gibi hissetmem evlilik sureci yuzunden. Bazen ben gercekten bu insani seviyor muyum diye dusunurken buluyorum kendimi. Cevremizdeki herkes ama herkes ikimizin muthis uyumsuz oldugunu ve onun beni mutsuz edecegini soyluyor. Bunu soyleyen sadece turkiye'deki cevrem degil amerikali cevremde aynisini soyluyor. Ben disa donuk biriyim, o ice donuk, ben konuskan biriyim, o sessiz, ben sohbet etmeyi severim o duvar gibi evet hayir sorulari sorar, onunla monolog halinde iletisim kurulur. Ailesini bu nisan surecinde tanidim ve aslinda farkettim ki, kendisinde sevmedigim ne kadar ozellik var ise, anne babasindan almis (ofke nobetleri sinirlenince agzindan cikani kulaginin duymamasi, epey maddiyatci olmasi, neredeyse apolitik olmasi ve sessiz olmasi, herseyi ben bilirimci tavirlari, hayatinda gri noktalar olmamasi vs vs).... O beni ne kadar seviyor bilmiyorum ama onun facebook fotolari, whatsapp profilleri, hatta kendine ait sitesinde bile ikimizin fotograflari var. Ben yillardir tek fotograf atmadim facebook'a ikimize ait, inatla selfie cekiyor her yerde sinirleniyorum dogayi cek kendini cek beni cekme diye.. Diyorum ya ne hissediyorum bilmiyorum tek bildigim yillar icinde kirdigi potlarin beni bikkinlik noktasina getirmesi.. Onun aksine ben ise tamiri zor seyler hayatta soylemedim, kalp kirmadim, ses yukselmesinden ve gerginlikten hoslanmam o yuzden butun sorunlari konusarak cozmeye calistim ve cok elibol bir ailede buyudum. Sanirim mutsuz olmaktan korkuyorum, ozgurlugum kisitlanacak gibi dusunuyorum.
Boyle seyler dusunmem yasamam normal mi? Herkes benzer korkular yasiyor mu? Ben bu buhrandan nasil kurtulurum?
Not: bazen burclari soranlar da oluyor ne olur ne olmaz onu da ekleyeyim:) Yukseleni kova olan bir oglak kadiniyim, nisanlim ise akrep burcu.