Annenle konuşmakta ısrarcı mısın??
Kendi evin de var. Çatın ayrı. Bence uzun bir süre arama,ararsa açma. Evine gitme,davet de etme.
Anne ya da başka birşey. Kimsenin sana böyle hakaret etmeye hakkı yok.
Şu sözlerin üçte birini annem bana söyledi diye iki ay aynı evde yemeğini bile yemedim,bir cümle kurmadım. Aylar sonra ,Kenara kendi evime cikmak için birikim yaptığımı, bir hakaret daha duyduğum gibi gideceğimi söyledim,konuştuk, barıştık .
O gün bu gün bir seneyi geçti bir daha densiz bir lafina şahit olmadım.
Olursam da kesinlikle evi ayırırım.
Annelik kutsal diyenlere de uyuz oluyorum. Türkiye'de sağlık problemi yoksa neredeyse bütün kadınlar anne oluyor. Toplum baskısı -el kısır demesin- korunma yollarını bilmemek vs vs
Şimdi bu kadınların hepsi mi kutsal,hepsi mi cennetlik??
Küçücük çocuğunu heves edip aldırdigi bayram ayakkabisiyla döven kadının gittiği cennet bence cehennemden farksızdır.
Ekleme: çocuklukta beynine kazınan şeyler kolay kolay unutulmaz. Bir psikologa gitmeni ve sana yeni bakış açıları kazandırmasına izin vermeni öneririm. İnan ki strese girecek-erteleyecek ya da pahalli bir şey değil. Ben de gidiyorum ve teraistimi çok seviyorum. Doktorsitesi sitesinden şehrini aratıp yorumlara bakıp uygun bir psikolog secebilirsin.
Çünkü bu iş burada kalmaz ,hamile kalmak istediğinde de annen çıkar karşına hamileyken de ,çocuğunu büyütürken de.
Beyninde onu affetmek, kötü anılara artık üzülmemek imkanı varken neden sırtına yük edesin ki??