ben kötü anneyim :(

ysmc .!.:

O biraz fazla rahatliga alismis yavas yavas ona sorumluluk ver sen herseyi sahiplendikce yuklendikce boyle dolarsin tabi, birazda ailenizden yardim isteyin bence ikisinden biri mutlaka bakar az da olsa.
Bakici arayin siz yinede belki guvenilir birisi olursa eve kamera falan koyarsiniz ikna olur.

Genişletmek için tıkla...

hem de çokkk rahat.. dua edin benim için

Cnm 2 yasinda degilmiydi...valla benim arkadasim da sizin gibi bunalmisti...esi sehir disindaydi..2 yasindaydi oglu..cocugu o yasa kadar yalnizz buyutmustu..sonra verdi krese ..cocuk cok sevdi..cok sosyallesti...bIcIr bIcIr konusmaya basladi..kIz da cok rahatladi..ise geri dondu..

Ayni sebeplerden 24 aylikken evde oturmama ragmen kizimi krese verdim
kis soguk arkadas yok
cocuklar kisin cok bunaliyor
bende once tedavi oldum
devlet hastanelerinde psikyatra gittim sizde gidin cok iyi geldi

Birde ustune ikinciye hamile kaldim :)
2.bebis 18 gunluk oldu bugun
kizim 3 yasina girmek uzere
1 yilda neler degismis yazinca anladim

Esiniz dediginiz gibiyse cozumu siz bulunn lutfen
cok iyi anliyorym siziiii
hersey duzelir merak etmeyin

TURKUAZZZ .!.:

ben eşime bu durumumdan bahsettim ve psikoloğa gitmek istediğimi belirttim. eşimin cevabı şu " yaa ne gerek var sen üstesinden gelirsin hem psikoloğa gitmek pahalı" ee ben daha ne diyim arkamda olan bir eşim yok ki... birilerinden nasıl yardım isteyebilirim mesela ? evet farkındayım daha çok küçük çok kızıyorum kendime

Genişletmek için tıkla...

adem güneşin güvenli bağlanma kitabını okuyarak başlayabilirsiniz. ayrıca sayfasından radyo programlarını dinleme şansınız olursa kendi kendinizin terapisti olursunuz inş

Durumunuz varsa krese verin çocuğunuzu. İçinize sinmiyorsa eğer şöyle düşünebilirsiniz, bu çocuğu baştan atmak ya da savmak değil aksine onun sosyallesmesi, yaşıtlarıyla oynayabilmesi için rahat davranacağı özgür bir alan. Hem sizde rahatlarsiniz ise başlayınca. Ona evde hergün uyuklayan ya da sinirlenen bir anneden çok, aksamları gördüğü ve onunla ilgilenen bir anne daha yarar sağlar. Lütfen yanlış anlamayın, içinizden gelerek böyle davrandiginizi söylemiyorum ben. Gücü elinize alin siz bir annesiniz, onun için herşeyi güzelleştirmek sizin elinizde.

Cocuklugunda anne sevgisi ve ilgisi gormemis bir insanim. Su an 25 yasindayim ve etkisini hala hissederim. Ömür boyu da surecek bu. Bu sekilde cocugunuzdan kacmanizi asla tavsiye etmiyorum. Yoksa o da buyuyunce annesini sarilip opmek istemeyen, ozlemeyen, kesinlikle icten gelerek sevmeyen, anne sevgisi ve ilgisini disarida baskalarinda arayan, sizden kopuk biri olur benim gibi. Davranislarinizi yol yakinken degistirin.

Arada bir kendine vakit ayırmak gerek. Annene bırakamıyorsun eşine bırak müsait oldugunda sen gez hava al arkadaşlarınla buluş. Kendini eve hapseder depresyondan çıkamazsın ve çocuğunda bundan çok etkilenecek. Havalar ısınıyor her gün en az bir saat hava alması lazım oyun çocugu çünki o

Annelerin sorumlulugu fazla ve bazen böyle durumlar olabiliyor, hergünu aynı gecirmek yorar biktirir. Böyle bir dönemim olmuştu ama uzun sürmedi çok şükür, hergün dışarı çıkarak kızımı yorardim, eve geldigimde hemen uyurdu. Haftasonu babasiyla yalniz ciksinlar isterdim. Ikinci çocuktan sonra depresyona fırsatım olmadı desem yeridir. Insan annelige alisiyor zamanla. Şimdi oğlumu da sürekli dışarı çıkarırım soğuk olsada. O koşar yorulur ben hava alırım. Evde durdukca psikoloji düzelmez.

Hep söylüyorum. Benim kızım da mecburiyetten çok küçük başladı kreşe.
Ve hep şunu düşündüm.
İyi ki mecbur kalıp kızımı kreşe başlatmışım.
Bir de size psikolog Yaşar Kuru'yu takip etmenizi öneriyorum.

TURKUAZZZ .!.:

kimseye güvenerek çocuk yapılmaz biliyorum ama ; anneme kızıma bir kaç saat bak da ben bi hava alayım diyemiyorum çünkü bakmıyor ( öyle her zaman değil ayda yılda bir kere yani ) kv ise çok sert kaba saba biri bu yüzden ona da bırakamıyorum. bu durum da beni etkiliyor

Genişletmek için tıkla...

eşinize bırakıp arada bir nefes alın. alışverişe falan gidin. sürekli aynı şeyi yaptığınız için ağırlaşmışsınız. kabuğunuzu kırın. ahh keşke evde olabilsem kızımla deli gibi gezerdik diye düşünüyorum bende. şanslısınız. ama bu güzel günlerin kıymetini bilmiyosunuz.

ben sizin kötü bir anne olduğunuzu düşünmüyorum sadece bunalmışsınız.

bence de işe başlamalısın.

TURKUAZZZ .!.:

ben eşime bu durumumdan bahsettim ve psikoloğa gitmek istediğimi belirttim. eşimin cevabı şu " yaa ne gerek var sen üstesinden gelirsin hem psikoloğa gitmek pahalı" ee ben daha ne diyim arkamda olan bir eşim yok ki... birilerinden nasıl yardım isteyebilirim mesela ? evet farkındayım daha çok küçük çok kızıyorum kendime

Genişletmek için tıkla...

bu tür konuları kk ya açmak cesaret işi öncelikle sizi cesaretinizden dolayı kutluyorum :) çünkü ay nasıl annesin sen,hiç mi vicdanın yok,ben kızımla şunu şunu yaparım bla bla diyenler çok çıkıyor ve ruh sağlığınız daha da beter olabiliyor.inşallah bu konuda çıkmamıştır.

çalışan bir insanın eve uyum süreci gerçekten zor oluyor bende yaşadım biliyorum.kızınızı çok sevdiğinize eminim ama eşinizin tutumu sizi bu duruma getirmiş bence.o da size yardımcı olsa hatta birlikte birşeyler yapsanız bence bu sorun kalmayacak.havalar ısınıyor lütfen kızınızı alın parkla gidin hem sizin için değişiklik olur hem çocuğunuz eğlenir.onunla vakit geçirmeye başladıkça inanın daha önce neden yapmamışım diye düşüneceksiniz.

şunu da eklemek isterim devlet hastanelerinde psikolog var ve ücretsiz.

Aktif calısma hayatını bırakıp eve kapanan annelerin yaşadıığı cıkmazdasın turkuaz. Böyle hissetmen cok doğal. Biz cocuklarına bakmak icin iş hayatına ara veren blogger annelerden değiliz. O oyun parkı senin, bu faaliyet benim gezemiyoruz. Ya maddi imkanlarımız el vermiyor ya da icinde bulunduğumuz sartlar.

Keşke işe yeniden dönebilsen, kızını kreşe verirsin. Cok daha kaliteli zaman gecirirsiniz.

4 ay evde oturdum ama inan kafayı yiyordum az kalsın. Sabrım da kalmamıştı, sevgimi gösterecek dermanım da.

Günaydın, sizi çok iyi anlıyorum son günlerde bende aynen böyle oldum hatta belki de daha fazlası. Ben çalışıyorum iki çocuğum var. Bütün gün çalış eve git yemekti çocuklarla ilgilenmekti canım çıkıyor tabii sinirlerimde yıprandı sanıyorum. Dün akşam çocuklara çok fazla bağırdığımı fark ettim sanki sabrım tükeniyor. Bağırıyorum onlar uyuduktan sonra hıçkıra hıçkıra ağlıyorum ben niye böyle kötü anne oldum diye. Dün akşam hatta eşimle de tartıştım bu yüzden bana çocuklara çok bağırıyorsun bu aralar dedi bende neden acaba çünkü tükendim artık anlıyor musun dedim. Çocuklarla akşamları yarım saat oyun oynuyor olman benim sorunumu çözmüyor dedim. Yaz bir an önce gelse havalar düzelse çocuklarımla dışarı atıcam kendimi dedim. Eşimde öyle bir yere gidelim çocukları götürelim derim ilk lafı bakarız olur bu da beni delirtmeye yeter. Bir kere de sen düşün ama nerde düşünmediği gibi tekliflere de bakarız diye cevap veren bir eşim var benimde maalesef. Kendimi çok kötü hissediyorum bu aralar çocuklara bağırmam kendimi daha da kötü hissettiriyor bana çünkü onlar benim her şeyim, gözlerinin içine bakıyorum onlara bağırıp üzdüğümde sabaha kadar uyuyamıyorum. Bugünde uykusuz geldim işe resmen kabus gibi bir gece geçiriyorum böyle zamanlarda. Ama toparlayacağım çocuklarım ve kendim için bunu yapmak zorundayım.

kötü anne olsanız böyle dert etmezdiniz kendinize inanın. bunalmışsınız siz.
şartlarınızı tam bilmiyorum ama madem annenizden ve kv nizden destek yok. e kızınız da iki yaşına gelmiş. siz işe başlasanız onu da kreşe verseniz. hem o daha mutlu olur, hem siz biraz evden uzaklaşınca rahatlamış olursunuz.

bu durum şimdilik mevzu bahis değilse havalar ısındıkça sokağa atın kendinizi, zorlayın inanın dışarıda hem vakit daha çabuk geçiyor hem o daha çok şey öğreniyor hem de siz daha çok keyif alıyorsunuz.

hepimiz bağırıyoruz ara sıra. insanız sonuçta yeter ki onları yıpratmayalım, kalıcı hasar bırakmayalım yoksa biz de küçükken azar işittik, psikopat mıyız?

herkesin aynı durumları yaşadığını bilin ve çıkın evden. evde vakit hiç geçemez ki zaten.

Benzerlerini yaşadım oğlumu 25 aylık kreşe verdim

Doğru düzgün konuşamıyordu 2 ay sonra şiir okuyordu

Ben oğlum 16 aylıkken işten ayrıldım günde 11 saat ve çok yoğun ve 50-60 kişi ile aktif yaşanan ortamdan sadece çocuk olan eve girdim

Ben bir de işten ayrılmak istemedim eşimin zoru ile işi bıraktım çünkü bakıcımız bizi bıraktı eşim yeni bakıcı istemedi

9 ay evde çocukla kaldım eşim bana gün içinde yaptığını bile anlatmadı birden asosyal oldum

Kimseyle telde bile konuşmadım bunaldım deyince çocuğu da alıp bizi gezmeye götürdü oysa ben zaten 24 saat sadece çocuk görmekten bunalmıştım

Annen varmış başka akraba vs varsa en azından ev gezmesine git benim kimsem yoktu sadece eşimin ablasına gittik ya da o geldi çocuğu olmadığı için o da anlamıyordu

Özetle kreşe verdim 1 yıl sonunda kendimi topladım ama eski stNdardımda iş bulamadım kendi işimiyapıyorum deyip avunuyorum

Senin ve çocuğunun ruh sağlığı önemli dikkat et çok üzülme kötü anne değilsin

Allah yardımcınız olsun bunalmışsınızdır
ben de biran önce işe başlamanız konusunda hemfikirim
eşiniz karşı çıkarsa da başka çareniz kalmadığını söyleyin
kuzunuz da kreşe gider.. inşallah onun için de iyi olur

bu arada 6 aylık kreşe veren insanlar var..

Madem farkındasınız yaptığınız yanlışın düzeltebilirsiniz. Belki parla gitmek sizi sıkabilir. Evde oynayabileceğiniz ikinizinde zevk alabileceği oyunlar bulun. Zorlayın kendinizi. Eminim kızınızın yüzündeki gülümsemeyi görünce sizde düzelirsiniz yavaş yavaş. Her insanın böyle dönemleri olabilir. Kendinize kızmakla vakit kaybetmeyin..

üşeniyorum demişsin ama bence al çocuğunu bi alışveriş merkezine gir.oradaki oyuncaklara bindir onun kahkahaları okadar mutlu edecekki seni rahatlayacaksın sonra gir bi dükkana ona birşeyler giydir onunda seveceği şeyleri al ona sonrada geçin bişeyler yiyin ona sen yedir oynata oynata o mutlu sen mutlu bir gün geçirin bak sonra nasıl her günün güzel oluyoo inşallah... o bi emanet okadar masumlarki ALLAH korusun hepsini..