ben kötü anneyim :(

Bütün yorumları okumadım ama ben de şunları söyleyebilirim
Destek olmayan ve size eşine ve çocuğuna vakit ayırmayan bir eş istiyor diye sakın ola 2.yi yapmayın
Anneniz veya kv destek olamayışı çok kötü
Kreş için geçen gün arkadaşım araştırıyordu ama 3 yaş altını almıyormuş çoğu
Devlet hastanelerinin psikolojik yardımlarından faydalanabilirsiniz
Çünkü bu zihniyette olan biri ne özel psikoloğa götürür ne kendi gider ne aileler yardımcı olsun ister ne kendi yardım eder ne bakıcı tutar
bizim süper güçlerimiz olduğuna inanıyorlar, sen bakarsın sen yaparsın ne gerek var ki derler
benim lohusa dönemimde bile yanımda kimse kalmasın istiyordu, kendi haftanın 6 günü gece 23ten önce gelemiyordu işten ve pazar günleri ava gidiyordu. çok bilirim 40ı çıkmamış bebeği yıkamak için o geldiğinde uyandırdığımı. tek o zaman tutmaya yardımcı oluyordu.
sorumluluk ver demiş bazıları, ben de bunu düşünerek bir sabah emzirdim üstüne mamasını verdim altını değiştirip salona eşimin yanına bıraktım biraz bakar mısın diye o uyurken sonrası faciaydı benim ve bizim için..
oğlum 1,5 aylıkken ayrıldık, şimdi 6.5 aylık...
Ne maddi ne manevi yanımızda değil..
O da 2. hatta 3,4 tane doğurmamı istiyordu, kuluçka makinasıymışım gibi...
Kabus dolu günler sonrası şimdi çok huzurlu ve mutlu bir ortamda büyüyor çocuğum..
onu dışarı çıkarmak en keyifli işim..
öğlen 14-15ten önce uyanmaktan nefret eden ben sabah 7de uyanıyorum ve yüzümüz gülüyor.

Allah yardımcınız olsun..
 
Bütün yorumları okumadım ama ben de şunları söyleyebilirim
Destek olmayan ve size eşine ve çocuğuna vakit ayırmayan bir eş istiyor diye sakın ola 2.yi yapmayın
Anneniz veya kv destek olamayışı çok kötü
Kreş için geçen gün arkadaşım araştırıyordu ama 3 yaş altını almıyormuş çoğu
Devlet hastanelerinin psikolojik yardımlarından faydalanabilirsiniz
Çünkü bu zihniyette olan biri ne özel psikoloğa götürür ne kendi gider ne aileler yardımcı olsun ister ne kendi yardım eder ne bakıcı tutar
bizim süper güçlerimiz olduğuna inanıyorlar, sen bakarsın sen yaparsın ne gerek var ki derler
benim lohusa dönemimde bile yanımda kimse kalmasın istiyordu, kendi haftanın 6 günü gece 23ten önce gelemiyordu işten ve pazar günleri ava gidiyordu. çok bilirim 40ı çıkmamış bebeği yıkamak için o geldiğinde uyandırdığımı. tek o zaman tutmaya yardımcı oluyordu.
sorumluluk ver demiş bazıları, ben de bunu düşünerek bir sabah emzirdim üstüne mamasını verdim altını değiştirip salona eşimin yanına bıraktım biraz bakar mısın diye o uyurken sonrası faciaydı benim ve bizim için..
oğlum 1,5 aylıkken ayrıldık, şimdi 6.5 aylık...
Ne maddi ne manevi yanımızda değil..
O da 2. hatta 3,4 tane doğurmamı istiyordu, kuluçka makinasıymışım gibi...
Kabus dolu günler sonrası şimdi çok huzurlu ve mutlu bir ortamda büyüyor çocuğum..
onu dışarı çıkarmak en keyifli işim..
öğlen 14-15ten önce uyanmaktan nefret eden ben sabah 7de uyanıyorum ve yüzümüz gülüyor.

Allah yardımcınız olsun..
Allah sizin de yardımcınız olsun inşallah yeni yaşam şekliniz hep huzurla mutlulukla şekillensin.. hayat her zaman bizleri güldürmeyebiliyor işte... sıkıntıları atlatmak biraz da bizim elimizde okudukça bunu anlıyorum
 
senelerdir çalıştım hep dışarda aktiftim. şimdi 1,5 senedir evdeyim ve resmen hapsoldum. bu ruh halimin büyük nedeni bu sanırım ama etrafımdaki anne olan arkadaşlarıma bakıyorum onların içinde de çalışıp çocuğu olduktan sonra işten çıkanlar var ve gayet hallerinden memnunlar ben neden böyleyim :KK43:
Canım bu sorun cogumuzda var yillarca okul is hayati derken bir anda eve tikilmak depresyona itiyor. Ben kızımdan değilde genelde esimden çıkarıyorum:)
 
eşim cumartesi dahil çalışıyor. yaz mevsiminde bile hafta içi işten geldikten sonra asla dışarı çıkmaz pijamasını giyer oturur. bu pazar dışarı çıktıysak ertesi pazar çıkmaz. miskin biri. bu halinden nefret ediyorum... iki çocuğum olsa halimi düşünemiyorum :KK43: kreş konusunda da ne biliyim kreşte kötü davranırlarsa diye tedirgin oluyorum. bu arada eşim bakıcıya karşı :) doğuran bakan ben.. ama eşim herşeyde hakim. ikinci çocuğu da istiyor ne güzel dimi !!!!
Canim valla ayni benimkini anlatiyosun çözümü varsa babada soyleyin
 
Ben de 8 yillik is hayatindan sonra cocuk sahibi olup isten ayrildim. bu bakimdan sizi cok iyi anliyorum. Ustelik benim isten ayrilmam bizi maddi olarak da cok zorladi/zorluyor. Ama acikcasi maddi kaygilar disinda hicbir nedenle ise baslamak istemiyorum (kizim 3 yasinda)
Ben daha ilk gunlerde kizimi alip disari cikmaya basladim. Inanin siz onunla cikmaya basladikca o da alisiyor, sakinlesiyor. Disarda hayat ikiniz icin de kolaylasiyor. su an atıyorum arabaya bazen sabah cikip aksam eve donuyorum. Madem su an çalışma ya da birilerine birakma sansiniz yok, onunla sizin de keyif alabileceginiz aktiviteler yapmaya baslayin, bahar geldi yakinlarinizda yesillik alan ya da sahil varsa gidin yuruyus yapin, hava kapaliysa magaza dolasin oturun bir kafede birlikte siz kahve için ona sut ismarlayin. Inanin simdiden bu iletisimi kurabilirsiniz. Anneyiz ama once insaniz, kendimize keyif alanları yaratmadan mutlu olabilmemiz mumkun degil.
 
senelerdir çalıştım hep dışarda aktiftim. şimdi 1,5 senedir evdeyim ve resmen hapsoldum. bu ruh halimin büyük nedeni bu sanırım ama etrafımdaki anne olan arkadaşlarıma bakıyorum onların içinde de çalışıp çocuğu olduktan sonra işten çıkanlar var ve gayet hallerinden memnunlar ben neden böyleyim :KK43:

Eşinin desteği çok önemlı böyle duurmlarda,o her dakıka ewde ve cocuguyla etkınlık yapan super mutlu anne olman ıcın kocanın ınsan olması gerekıyor..Eger eve tıkılmanın ve işten ayrılmanın stresıyse durum gecıcı olabılır..Ama hıc yardım etmeyen sacma bı esın varsa maalesef böyle olman cok normal..Genc anne mı oldunuz?Hayatım bıttı mı dıye dusuncelere gırebılırsınız,bırakacak bırı yoksa ıyıce gerılebılırsınız..Olağan hersey..
 
X