Oğlum şuan tam 32 aylık. Şubatta 3 yaşına girecek. tam olarak konuşamıyor bizim gibi cümle kuramıyor. anne baba dede anane gel git acıktım vs bildiği kelimeler var. cümle kurabiliyo az çok. anne acıktım, anne su ver gibi. yemek yerken çizgi filmsiz yemiyor malesef makarna en sevdiği şey ama çizgi film açmazsam onu bile oturup yemiyor. ama çizgi filmlerden öğrendiği ingilizce kelimeler de var hem de türkçe anlamlarını bilerek söylüyor. mesela önce dondurma diyor, sonra ıce cream. banana diyerek muzu gösteriyor verince muz diyor. ya da bişeyi kabul etmiyosa noo hayır diyor. yani bu şekilde hem türkçesini hem ingilizcesini bildiği kelimeler de var.
ama bişey söylemek istediğinde kelimelerle anlatamayınca sadece ıııı layıp duruyor hiç hece bile çıkmıyor ağzından.
kumandayı getir, telefonu getir, sandalyeni getir masaya otur dediğimde anlıyor getiriyor yapıyor. ama mesela ne yiyorsun dersem sorumu anlamıyor cevabını vermiyor. bugün ne yaptın diye sorunca cevap yok, anlamadığını düşünüyorum. ne yapıyosun dediğimde de aynı şekilde. sorduğum soruları anlayıp cevap vermiyor.
zaten emeklemesi de geç oldu, yürümesi de, diş çıkarması da. her şeyi geç olacak demek ki diyorum bi yandan.
asıl sorun şu ki etraftaki insanların kıyaslaması yargılaması ve buna eşim de dahil. hatta en çok o.
çocuk benim yüzümden gelişmiyormuş gibi beni suçluyor. sabah uyandığımızda çocuğu zorla geri uyutuyormuşum zorla emziriyormuşum. halbuki ben uyanınca anında silkelenip yataktan kalkabilen biri değilim önce bi süre yatmam kendime gelmem gerekir, kalkacak gücü toplamam gerekir ki hala emen bi çocuk uyanıp annesini yanında görünce emmez mi bu çok normal değil mi? ben geri uyusun diye emzirmiyorum ki bi süre daha yatakta kalalım kendimize gelelim diye emziriyorum. ha uykusu varsa geri uyumak istiyorsa emerken uyur gider zaten bu suç mu?
veya neymiş iş arkadaşının eşi 2 yaşındaki çocuğuna sayı saymayı renkleri her şeyi öğretmiş, ben hiçbir şey öğretmiyormuşum ilgilenmiyormuşum.
bugün ailesiyle akşam bi araya geldik annesi bir yandan elalemin nasıl mükemmel anne olduğundan bahsediyor, bi yandan eşim ellinci kere arkadaşının eşinin çocuğuna nasıl sayı saymayı öğrettiğini anlatıyor. insana o kadar kötü hissettiriyorlar o kadar rahatsız ediyolar ki.
sizinkiler 2 buçuk yaşında sayı saymayı biliyor muydu konuşmayı tamamen sökmüş müydü? ben bu kadar kötü bi anne miyim veya benim oğlum geri mi? bazen kafayı yeme noktasına geliyorum bu insanlardan.
