Son kullanma tarihi geçmiş, bayatlamış bir tarayıcı kullanıyorsanız. Mercedes kullanmak yerine tosbaya binmek gibi... Websiteleri düzgün görüntüleyemiyorsanız eh, bi zahmet tarayıcınızı güncelleyiniz. Modern Web standartlarını karşılayan bir tarayıcı alternatifine göz atın.
34 yaşına yaklaştım nerdeyse 20-21 yaşımdan beri kaygı bozukluğu ile tabiri caizse cebelleşiyorum öldürmüyor ama süründürüyor ilaçta kullandım terapi de aldım ne yapmam gerekiyorsa yaptım. Kurslara da gittim sosyalde oldum işe de girdim atandım memurum spora da gidiyorum çok şükür hayatımda anormal bir sorun yok. Ama Yok yok yok düzeltemiyorum. Bir süre geçiyor o kadar rahatlıyorum ki o zaman. Sonra tek bir tetikleyici herşeyi mahvediyor. Sanırım (bu kendi teşhisim) bipolar falanda oldum. Çünkü bir iyiyim bir yerin dibinde. Nişanlıma karşı olduğunu sandığım ama herkese karşı yaşadığımı farkettiğim bir kıskançlık durumu da başladı. İmrenmiyorum insanların güzel şeylerine kıskanıyorum. Kendime kızıyorum sövüyorum. Herkesin yapabildiği şeyleri sen nasıl yapamazsın diye kendime kızıyorum sürekli. Tam bir hayal kırıklığıyım kendime karşı. 20li yaşlarımdaki hayal ettiğim çoğu şeyi geçte olsa yaptım oysaki. Yetmiyor. Mutlu hissetmeyi özledim. Aklımın beynimin ürettiği saçmalıklardan kurtulmak istiyorum başaramıyorum. İki hafta sonra düğünüm var. Sonrasında çocuk için uzun zaman düşünmediğimiz için ilaca da başlamak istemiyorum (doğurganlığım düşük doktorlar uzun yıllar beklememi önermiyor hatta tüp bebek bile gerekecek amh 0.8 çünkü) bu zaten beni eksik hissetiren konulardan biri. Bilmiyorum birgün düzelir miyim? Umudum kalmadı. İlaç kullanırken hamile kalabilir miyim kalsam ilaç kullanabilir miyim bunları da bilmiyorum sormam lazım doktorlara. İlaç kullanmakta canımı çok sıkıyor acizlik gibi geliyor ama böyle de çok mutsuzum. Belki de yazdığjm onca satırda fena saçmaladım. Ruhumu biri sıkıyor sanki akşam olunca daha da çöküyor iç sıkıntısı sürekli kötü birşeh olacak korkusu hayatımı bitirdi. Evlenip karşımdakinin de hayatını mahvedersem konusu var tabi birde öyle işte yazıp rahatlamak istedim sadece belki bir yol gösterenim olur
34 yaşına yaklaştım nerdeyse 20-21 yaşımdan beri kaygı bozukluğu ile tabiri caizse cebelleşiyorum öldürmüyor ama süründürüyor ilaçta kullandım terapi de aldım ne yapmam gerekiyorsa yaptım. Kurslara da gittim sosyalde oldum işe de girdim atandım memurum spora da gidiyorum çok şükür hayatımda anormal bir sorun yok. Ama Yok yok yok düzeltemiyorum. Bir süre geçiyor o kadar rahatlıyorum ki o zaman. Sonra tek bir tetikleyici herşeyi mahvediyor. Sanırım (bu kendi teşhisim) bipolar falanda oldum. Çünkü bir iyiyim bir yerin dibinde. Nişanlıma karşı olduğunu sandığım ama herkese karşı yaşadığımı farkettiğim bir kıskançlık durumu da başladı. İmrenmiyorum insanların güzel şeylerine kıskanıyorum. Kendime kızıyorum sövüyorum. Herkesin yapabildiği şeyleri sen nasıl yapamazsın diye kendime kızıyorum sürekli. Tam bir hayal kırıklığıyım kendime karşı. 20li yaşlarımdaki hayal ettiğim çoğu şeyi geçte olsa yaptım oysaki. Yetmiyor. Mutlu hissetmeyi özledim. Aklımın beynimin ürettiği saçmalıklardan kurtulmak istiyorum başaramıyorum. İki hafta sonra düğünüm var. Sonrasında çocuk için uzun zaman düşünmediğimiz için ilaca da başlamak istemiyorum (doğurganlığım düşük doktorlar uzun yıllar beklememi önermiyor hatta tüp bebek bile gerekecek amh 0.8 çünkü) bu zaten beni eksik hissetiren konulardan biri. Bilmiyorum birgün düzelir miyim? Umudum kalmadı. İlaç kullanırken hamile kalabilir miyim kalsam ilaç kullanabilir miyim bunları da bilmiyorum sormam lazım doktorlara. İlaç kullanmakta canımı çok sıkıyor acizlik gibi geliyor ama böyle de çok mutsuzum. Belki de yazdığjm onca satırda fena saçmaladım. Ruhumu biri sıkıyor sanki akşam olunca daha da çöküyor iç sıkıntısı sürekli kötü birşeh olacak korkusu hayatımı bitirdi. Evlenip karşımdakinin de hayatını mahvedersem konusu var tabi birde öyle işte yazıp rahatlamak istedim sadece belki bir yol gösterenim olur
34 yaşına yaklaştım nerdeyse 20-21 yaşımdan beri kaygı bozukluğu ile tabiri caizse cebelleşiyorum öldürmüyor ama süründürüyor ilaçta kullandım terapi de aldım ne yapmam gerekiyorsa yaptım. Kurslara da gittim sosyalde oldum işe de girdim atandım memurum spora da gidiyorum çok şükür hayatımda anormal bir sorun yok. Ama Yok yok yok düzeltemiyorum. Bir süre geçiyor o kadar rahatlıyorum ki o zaman. Sonra tek bir tetikleyici herşeyi mahvediyor. Sanırım (bu kendi teşhisim) bipolar falanda oldum. Çünkü bir iyiyim bir yerin dibinde. Nişanlıma karşı olduğunu sandığım ama herkese karşı yaşadığımı farkettiğim bir kıskançlık durumu da başladı. İmrenmiyorum insanların güzel şeylerine kıskanıyorum. Kendime kızıyorum sövüyorum. Herkesin yapabildiği şeyleri sen nasıl yapamazsın diye kendime kızıyorum sürekli. Tam bir hayal kırıklığıyım kendime karşı. 20li yaşlarımdaki hayal ettiğim çoğu şeyi geçte olsa yaptım oysaki. Yetmiyor. Mutlu hissetmeyi özledim. Aklımın beynimin ürettiği saçmalıklardan kurtulmak istiyorum başaramıyorum. İki hafta sonra düğünüm var. Sonrasında çocuk için uzun zaman düşünmediğimiz için ilaca da başlamak istemiyorum (doğurganlığım düşük doktorlar uzun yıllar beklememi önermiyor hatta tüp bebek bile gerekecek amh 0.8 çünkü) bu zaten beni eksik hissetiren konulardan biri. Bilmiyorum birgün düzelir miyim? Umudum kalmadı. İlaç kullanırken hamile kalabilir miyim kalsam ilaç kullanabilir miyim bunları da bilmiyorum sormam lazım doktorlara. İlaç kullanmakta canımı çok sıkıyor acizlik gibi geliyor ama böyle de çok mutsuzum. Belki de yazdığjm onca satırda fena saçmaladım. Ruhumu biri sıkıyor sanki akşam olunca daha da çöküyor iç sıkıntısı sürekli kötü birşeh olacak korkusu hayatımı bitirdi. Evlenip karşımdakinin de hayatını mahvedersem konusu var tabi birde öyle işte yazıp rahatlamak istedim sadece belki bir yol gösterenim olur
İlaç kullanman lazım yaşadıkların hep bundan ilaçlar daha iyi hissetmeli toparlamanı sağlayacaktır evet ilerde bebek istersen sorun olabilir ama ona bile çare var zararsız ilaç kullanabilirsin hamileyken. kendin ve çevren için ilaç kullanman şart dediğim gibi bu kendi kendine düzelen bir hastalık değil eğer bipolarsan ömür boyu düzenleyici ilaç kullanacaksın iyi bir psikiyatr bulup tedavi olman gerek
Bence de doğru doktoru bulamamışsınız.. Kendi başınıza Halledemezsiniz. Bir de ilaç da kullandım terapi de aldım demişsiniz. Bu üç beş kutu ilaç ya da terapiyle tamamen geçecek bir durum değil ki. Sürekli bir psikiyatrist ile görüşmeli, ilaç kullanmalı, terapi almalısınız. Hayatınız boyunca..
34 yaşına yaklaştım nerdeyse 20-21 yaşımdan beri kaygı bozukluğu ile tabiri caizse cebelleşiyorum öldürmüyor ama süründürüyor ilaçta kullandım terapi de aldım ne yapmam gerekiyorsa yaptım. Kurslara da gittim sosyalde oldum işe de girdim atandım memurum spora da gidiyorum çok şükür hayatımda anormal bir sorun yok. Ama Yok yok yok düzeltemiyorum. Bir süre geçiyor o kadar rahatlıyorum ki o zaman. Sonra tek bir tetikleyici herşeyi mahvediyor. Sanırım (bu kendi teşhisim) bipolar falanda oldum. Çünkü bir iyiyim bir yerin dibinde. Nişanlıma karşı olduğunu sandığım ama herkese karşı yaşadığımı farkettiğim bir kıskançlık durumu da başladı. İmrenmiyorum insanların güzel şeylerine kıskanıyorum. Kendime kızıyorum sövüyorum. Herkesin yapabildiği şeyleri sen nasıl yapamazsın diye kendime kızıyorum sürekli. Tam bir hayal kırıklığıyım kendime karşı. 20li yaşlarımdaki hayal ettiğim çoğu şeyi geçte olsa yaptım oysaki. Yetmiyor. Mutlu hissetmeyi özledim. Aklımın beynimin ürettiği saçmalıklardan kurtulmak istiyorum başaramıyorum. İki hafta sonra düğünüm var. Sonrasında çocuk için uzun zaman düşünmediğimiz için ilaca da başlamak istemiyorum (doğurganlığım düşük doktorlar uzun yıllar beklememi önermiyor hatta tüp bebek bile gerekecek amh 0.8 çünkü) bu zaten beni eksik hissetiren konulardan biri. Bilmiyorum birgün düzelir miyim? Umudum kalmadı. İlaç kullanırken hamile kalabilir miyim kalsam ilaç kullanabilir miyim bunları da bilmiyorum sormam lazım doktorlara. İlaç kullanmakta canımı çok sıkıyor acizlik gibi geliyor ama böyle de çok mutsuzum. Belki de yazdığjm onca satırda fena saçmaladım. Ruhumu biri sıkıyor sanki akşam olunca daha da çöküyor iç sıkıntısı sürekli kötü birşeh olacak korkusu hayatımı bitirdi. Evlenip karşımdakinin de hayatını mahvedersem konusu var tabi birde öyle işte yazıp rahatlamak istedim sadece belki bir yol gösterenim olur
Şunu bilir şunu söylerim doğurganlık işi Allaha kalmıştır.şurada ne hikayeler okuduk.yok şu var yok bu var doktor çocuğunuz olmaz dedi deyip ilk aydan korunurken hamile kalan.evet doktorlara bence bu konuda inanmayın.tıp bu konuda çaresiz.bırak amh yi yumurtalıkların yokken hamile kalırsın kismette varsa.doktorlar da neden sürekli isabetsiz olmasına raĝmen saçma sapan tespitler yaparlar onu da anlamak güç.bir vazgeçmediler.tamamen kadersel bir mevzu.
34 yaşına yaklaştım nerdeyse 20-21 yaşımdan beri kaygı bozukluğu ile tabiri caizse cebelleşiyorum öldürmüyor ama süründürüyor ilaçta kullandım terapi de aldım ne yapmam gerekiyorsa yaptım. Kurslara da gittim sosyalde oldum işe de girdim atandım memurum spora da gidiyorum çok şükür hayatımda anormal bir sorun yok. Ama Yok yok yok düzeltemiyorum. Bir süre geçiyor o kadar rahatlıyorum ki o zaman. Sonra tek bir tetikleyici herşeyi mahvediyor. Sanırım (bu kendi teşhisim) bipolar falanda oldum. Çünkü bir iyiyim bir yerin dibinde. Nişanlıma karşı olduğunu sandığım ama herkese karşı yaşadığımı farkettiğim bir kıskançlık durumu da başladı. İmrenmiyorum insanların güzel şeylerine kıskanıyorum. Kendime kızıyorum sövüyorum. Herkesin yapabildiği şeyleri sen nasıl yapamazsın diye kendime kızıyorum sürekli. Tam bir hayal kırıklığıyım kendime karşı. 20li yaşlarımdaki hayal ettiğim çoğu şeyi geçte olsa yaptım oysaki. Yetmiyor. Mutlu hissetmeyi özledim. Aklımın beynimin ürettiği saçmalıklardan kurtulmak istiyorum başaramıyorum. İki hafta sonra düğünüm var. Sonrasında çocuk için uzun zaman düşünmediğimiz için ilaca da başlamak istemiyorum (doğurganlığım düşük doktorlar uzun yıllar beklememi önermiyor hatta tüp bebek bile gerekecek amh 0.8 çünkü) bu zaten beni eksik hissetiren konulardan biri. Bilmiyorum birgün düzelir miyim? Umudum kalmadı. İlaç kullanırken hamile kalabilir miyim kalsam ilaç kullanabilir miyim bunları da bilmiyorum sormam lazım doktorlara. İlaç kullanmakta canımı çok sıkıyor acizlik gibi geliyor ama böyle de çok mutsuzum. Belki de yazdığjm onca satırda fena saçmaladım. Ruhumu biri sıkıyor sanki akşam olunca daha da çöküyor iç sıkıntısı sürekli kötü birşeh olacak korkusu hayatımı bitirdi. Evlenip karşımdakinin de hayatını mahvedersem konusu var tabi birde öyle işte yazıp rahatlamak istedim sadece belki bir yol gösterenim olur
Aynı sorun bende de var.o iç sıkıntısı geçmek bilmiyor.en son ne zaman içim ferahtı hatırlamıyorum bile.ilaç da kullanıyorum ama hafifletiyor sadece.bir de kullanmasa intihar ederdim heralde.sürekli içim daralıyor.ama ben kendimi olduğu gibi kabullendim artık.diyorum ben de böyle huzursuz, mutsuz, kıskanç bir insanım.
34 yaşına yaklaştım nerdeyse 20-21 yaşımdan beri kaygı bozukluğu ile tabiri caizse cebelleşiyorum öldürmüyor ama süründürüyor ilaçta kullandım terapi de aldım ne yapmam gerekiyorsa yaptım. Kurslara da gittim sosyalde oldum işe de girdim atandım memurum spora da gidiyorum çok şükür hayatımda anormal bir sorun yok. Ama Yok yok yok düzeltemiyorum. Bir süre geçiyor o kadar rahatlıyorum ki o zaman. Sonra tek bir tetikleyici herşeyi mahvediyor. Sanırım (bu kendi teşhisim) bipolar falanda oldum. Çünkü bir iyiyim bir yerin dibinde. Nişanlıma karşı olduğunu sandığım ama herkese karşı yaşadığımı farkettiğim bir kıskançlık durumu da başladı. İmrenmiyorum insanların güzel şeylerine kıskanıyorum. Kendime kızıyorum sövüyorum. Herkesin yapabildiği şeyleri sen nasıl yapamazsın diye kendime kızıyorum sürekli. Tam bir hayal kırıklığıyım kendime karşı. 20li yaşlarımdaki hayal ettiğim çoğu şeyi geçte olsa yaptım oysaki. Yetmiyor. Mutlu hissetmeyi özledim. Aklımın beynimin ürettiği saçmalıklardan kurtulmak istiyorum başaramıyorum. İki hafta sonra düğünüm var. Sonrasında çocuk için uzun zaman düşünmediğimiz için ilaca da başlamak istemiyorum (doğurganlığım düşük doktorlar uzun yıllar beklememi önermiyor hatta tüp bebek bile gerekecek amh 0.8 çünkü) bu zaten beni eksik hissetiren konulardan biri. Bilmiyorum birgün düzelir miyim? Umudum kalmadı. İlaç kullanırken hamile kalabilir miyim kalsam ilaç kullanabilir miyim bunları da bilmiyorum sormam lazım doktorlara. İlaç kullanmakta canımı çok sıkıyor acizlik gibi geliyor ama böyle de çok mutsuzum. Belki de yazdığjm onca satırda fena saçmaladım. Ruhumu biri sıkıyor sanki akşam olunca daha da çöküyor iç sıkıntısı sürekli kötü birşeh olacak korkusu hayatımı bitirdi. Evlenip karşımdakinin de hayatını mahvedersem konusu var tabi birde öyle işte yazıp rahatlamak istedim sadece belki bir yol gösterenim olur
Merhaba bende yıllardır anksiyete ile uğraştım. İlaç kullanıyorum ve 9 aylık hamileyim. Bırakmayı denedim terapi de gördüm ama olmadı. Artık kendimle savaşmayı bıraktım. Hamilelik konusunda korkunuz olmasın çok güvenli ilaçlar var. Onun sayesinde iyi bir hamilelik geçirdim. İlaç kullanmayı bende çok kafama taktım. Çok kez bırakmayı denedim ama eskisinden daha kötü olarak yeniden başladım. Kendimi tansiyon hastası gibi görüyorum ömür boyu kullanmayı kabul ettim. Ayrıca hayat kalitemi çok yükseltti.
Hep böyle telkin ettim kendimi yıllarca. Birgün bir noktada pes edeceksin alışacaksın ama yok geçmiyor bitmiyor sürekli çok kötü birşey olmuş gibi üzgün karamsar bir ruh hali katlanılcak gibi olmuyor bazen
İlaç kullanman lazım yaşadıkların hep bundan ilaçlar daha iyi hissetmeli toparlamanı sağlayacaktır evet ilerde bebek istersen sorun olabilir ama ona bile çare var zararsız ilaç kullanabilirsin hamileyken. kendin ve çevren için ilaç kullanman şart dediğim gibi bu kendi kendine düzelen bir hastalık değil eğer bipolarsan ömür boyu düzenleyici ilaç kullanacaksın iyi bir psikiyatr bulup tedavi olman gerek
Bence de doğru doktoru bulamamışsınız.. Kendi başınıza Halledemezsiniz. Bir de ilaç da kullandım terapi de aldım demişsiniz. Bu üç beş kutu ilaç ya da terapiyle tamamen geçecek bir durum değil ki. Sürekli bir psikiyatrist ile görüşmeli, ilaç kullanmalı, terapi almalısınız. Hayatınız boyunca..
Aynı sorun bende de var.o iç sıkıntısı geçmek bilmiyor.en son ne zaman içim ferahtı hatırlamıyorum bile.ilaç da kullanıyorum ama hafifletiyor sadece.bir de kullanmasa intihar ederdim heralde.sürekli içim daralıyor.ama ben kendimi olduğu gibi kabullendim artık.diyorum ben de böyle huzursuz, mutsuz, kıskanç bir insanım.
Merhaba bende yıllardır anksiyete ile uğraştım. İlaç kullanıyorum ve 9 aylık hamileyim. Bırakmayı denedim terapi de gördüm ama olmadı. Artık kendimle savaşmayı bıraktım. Hamilelik konusunda korkunuz olmasın çok güvenli ilaçlar var. Onun sayesinde iyi bir hamilelik geçirdim. İlaç kullanmayı bende çok kafama taktım. Çok kez bırakmayı denedim ama eskisinden daha kötü olarak yeniden başladım. Kendimi tansiyon hastası gibi görüyorum ömür boyu kullanmayı kabul ettim. Ayrıca hayat kalitemi çok yükseltti.
Asla sonu gelmeyen bir ömür devam eden birşey ben bunu anladım artık tekrar kabullenmem ve başlamam lazım büyük bi yoksunluk yaşıyorum neyin tetiklediğini de bilmiyorum şuan
34 yaşına yaklaştım nerdeyse 20-21 yaşımdan beri kaygı bozukluğu ile tabiri caizse cebelleşiyorum öldürmüyor ama süründürüyor ilaçta kullandım terapi de aldım ne yapmam gerekiyorsa yaptım. Kurslara da gittim sosyalde oldum işe de girdim atandım memurum spora da gidiyorum çok şükür hayatımda anormal bir sorun yok. Ama Yok yok yok düzeltemiyorum. Bir süre geçiyor o kadar rahatlıyorum ki o zaman. Sonra tek bir tetikleyici herşeyi mahvediyor. Sanırım (bu kendi teşhisim) bipolar falanda oldum. Çünkü bir iyiyim bir yerin dibinde. Nişanlıma karşı olduğunu sandığım ama herkese karşı yaşadığımı farkettiğim bir kıskançlık durumu da başladı. İmrenmiyorum insanların güzel şeylerine kıskanıyorum. Kendime kızıyorum sövüyorum. Herkesin yapabildiği şeyleri sen nasıl yapamazsın diye kendime kızıyorum sürekli. Tam bir hayal kırıklığıyım kendime karşı. 20li yaşlarımdaki hayal ettiğim çoğu şeyi geçte olsa yaptım oysaki. Yetmiyor. Mutlu hissetmeyi özledim. Aklımın beynimin ürettiği saçmalıklardan kurtulmak istiyorum başaramıyorum. İki hafta sonra düğünüm var. Sonrasında çocuk için uzun zaman düşünmediğimiz için ilaca da başlamak istemiyorum (doğurganlığım düşük doktorlar uzun yıllar beklememi önermiyor hatta tüp bebek bile gerekecek amh 0.8 çünkü) bu zaten beni eksik hissetiren konulardan biri. Bilmiyorum birgün düzelir miyim? Umudum kalmadı. İlaç kullanırken hamile kalabilir miyim kalsam ilaç kullanabilir miyim bunları da bilmiyorum sormam lazım doktorlara. İlaç kullanmakta canımı çok sıkıyor acizlik gibi geliyor ama böyle de çok mutsuzum. Belki de yazdığjm onca satırda fena saçmaladım. Ruhumu biri sıkıyor sanki akşam olunca daha da çöküyor iç sıkıntısı sürekli kötü birşeh olacak korkusu hayatımı bitirdi. Evlenip karşımdakinin de hayatını mahvedersem konusu var tabi birde öyle işte yazıp rahatlamak istedim sadece belki bir yol gösterenim olur
İlaç kullanırken (belki ilaca göre değişiyordur bu durum) hamilelik düşünemezsin hatta 2 ay öncesinden ilaci bırakman gerekir demişti doktorum. Yıllardır kaygı bozukluğuyla yaşıyorum, ilaçta kullandım herseyi yaptım ama normal insanlar gibi devam edemiyorum hayatıma. Ha eskisi kadar kötü değilim ama iyide değilim. Arada bir yokluyor o sırada nerede olursam olayım kulaklığı takıp meditasyon yapıyorum iyi geliyor. Evlenip karşıdakinin hayatını mahvetmezsiniz ya hu ne alaka. Onlarda alışıyor bir süre sonra merak etmeyin.
Bence durumunuz eşinizin hayatını mahvedecek ya da tedaviden ümidi kesecek kadar kötü değil. İşe gidebilmek hatta spora gidebilmek dahi umut vadeden bir şey. Anksiyetede dibe vurmuş insanlar maalesef bunların hiçbirini yapacak motivasyonu bulamıyor, tabi gözlemlediğim kadarıyla.
Çocuk meselesi için de burada bir üyeye tedavisiz çocuk sahibi olman imkansız denmişti, bu ay tam tedaviye başlayacakken hamile olduğunu öğrendi. Her şeyin bir oluru var siz yeter ki iyi olun
34 yaşına yaklaştım nerdeyse 20-21 yaşımdan beri kaygı bozukluğu ile tabiri caizse cebelleşiyorum öldürmüyor ama süründürüyor ilaçta kullandım terapi de aldım ne yapmam gerekiyorsa yaptım. Kurslara da gittim sosyalde oldum işe de girdim atandım memurum spora da gidiyorum çok şükür hayatımda anormal bir sorun yok. Ama Yok yok yok düzeltemiyorum. Bir süre geçiyor o kadar rahatlıyorum ki o zaman. Sonra tek bir tetikleyici herşeyi mahvediyor. Sanırım (bu kendi teşhisim) bipolar falanda oldum. Çünkü bir iyiyim bir yerin dibinde. Nişanlıma karşı olduğunu sandığım ama herkese karşı yaşadığımı farkettiğim bir kıskançlık durumu da başladı. İmrenmiyorum insanların güzel şeylerine kıskanıyorum. Kendime kızıyorum sövüyorum. Herkesin yapabildiği şeyleri sen nasıl yapamazsın diye kendime kızıyorum sürekli. Tam bir hayal kırıklığıyım kendime karşı. 20li yaşlarımdaki hayal ettiğim çoğu şeyi geçte olsa yaptım oysaki. Yetmiyor. Mutlu hissetmeyi özledim. Aklımın beynimin ürettiği saçmalıklardan kurtulmak istiyorum başaramıyorum. İki hafta sonra düğünüm var. Sonrasında çocuk için uzun zaman düşünmediğimiz için ilaca da başlamak istemiyorum (doğurganlığım düşük doktorlar uzun yıllar beklememi önermiyor hatta tüp bebek bile gerekecek amh 0.8 çünkü) bu zaten beni eksik hissetiren konulardan biri. Bilmiyorum birgün düzelir miyim? Umudum kalmadı. İlaç kullanırken hamile kalabilir miyim kalsam ilaç kullanabilir miyim bunları da bilmiyorum sormam lazım doktorlara. İlaç kullanmakta canımı çok sıkıyor acizlik gibi geliyor ama böyle de çok mutsuzum. Belki de yazdığjm onca satırda fena saçmaladım. Ruhumu biri sıkıyor sanki akşam olunca daha da çöküyor iç sıkıntısı sürekli kötü birşeh olacak korkusu hayatımı bitirdi. Evlenip karşımdakinin de hayatını mahvedersem konusu var tabi birde öyle işte yazıp rahatlamak istedim sadece belki bir yol gösterenim olur
Gençliğinde yaşadığın kaygıyı bilmiyorum ailevi Tramvalar varsa onlardan kaynaklanmış olabilir ozamanlar ama şuan belli ki çocuk olayı seni stresse sokmuş ve bu çocuk sahip olma olayı inan yaşla amh. İle hiç ilgisi yok ben 27 yaşındayım çocuk sahibi değilim çokta tedavi gördüm. Nasipten ötesi yok. Nasipte yoksa tüp bebek bile tutmayabiliyor. Bu olayı tamamen aklınızdan çıkartmanız gerekiyor ve cocuk olayı herzaman kadından kaynaklanmaz yeterli 1 yumurta 1 canlı sperm olsun gerisi takdırı ilahi... Ama eğer erkekte de sorun varsa sperm hareketli değilse bütün çaba boşa. Bu konuda fazlasıyla tecrübe edindim 6 yıl içinde.
Stres zaten insanı kaygılı yapar , anksiyete çevirir sonra başka şeylere yol açar. Terapi aldım ilaç ta aldım işe yaramıyor diye bir şey yok. Mutlaka hastalıkların evresi vardır belki birinin daha hafif belki birinin daha yüksek bi evre ama böyle durumda terapiyi bıraktıysan kesinlikle yanlış yapmışsın ..
Kaygının Başi strestir yani sen temel sorunu bulmadan ben niye böyleyim diye sorguluyorsun ama buna sebep olan şeyi bulamamışsın! Özgüvenin mi eksik bişeyler var yani seni bu duruma sokan insan durduk yere psikolojik sorunlar yaşamaz , beni yanlış anlama bende terapi gördüm başka sebeplerden dolayı da kaygı yaşadım zamanla da hafifledi yani zamanla bazı şeyleri boşvermeye akışına bırakmayı da öğrendim seni bu duruma iten şeyi bulmalısn. Travma varsa mecbur terapi eşliğinde derine inmelisin onunla yüzleşmelisin. Çözülmez yoksa
Evet. Bende kendimi bildim bileli anksiyete tedavisi görüyorum. Çok doktor yıprattı beni. 10 yıldır tek bir Doktorum var. Çok iyiyim. İlaçlarım vs hepsi onun kontrolünde. Doğru doktoru bulamamışsınız. Denemeye devam. Bulduğunuzda oh diyeceksiniz
13 yıldır panik atak ve anksiyete hastasıyım. 8 yıldır ilaç kullanmıyorum ama öncesinde çok ağır ilaçlar kullandım ben aynı zamanda terapi aldım. Her mevsim geçişi özellikle yazdan sonbahara çok etkiler, mahveder hatta. Şu an yaptığı gibi… Müthiş bir baş ağrısı çekiyorum son 2 saattir, berbat bir gece geçirdim. Tansiyonum da yüksek sanıyorum ki asla ölçtüremiyorum da… İşi gücü bıraktım. Ağrı kesici aldım, öylece geçmesini bekliyorum ama bu ağrı geçecek gibi değil. Beni huzursuz ediyor çünkü. Bir de hep kafamın sağ tarafı ağrır. Acaba beynimde bişey mi var? Sağ tarafta kesin bişey var!!! Beynim susmuyor. İyiydim genel anlamda, başa çıkabiliyordum ama Son 1 yılda çok acılar yaşadım ve kaldıramadığımı fark ediyorum artık. Bu nedenle ilaç almak istiyorum artık. Beynimin rahatlamaya ihtiyacı var. Çok zor bi hastalık. Yaşayan bilir.
34 yaşına yaklaştım nerdeyse 20-21 yaşımdan beri kaygı bozukluğu ile tabiri caizse cebelleşiyorum öldürmüyor ama süründürüyor ilaçta kullandım terapi de aldım ne yapmam gerekiyorsa yaptım. Kurslara da gittim sosyalde oldum işe de girdim atandım memurum spora da gidiyorum çok şükür hayatımda anormal bir sorun yok. Ama Yok yok yok düzeltemiyorum. Bir süre geçiyor o kadar rahatlıyorum ki o zaman. Sonra tek bir tetikleyici herşeyi mahvediyor. Sanırım (bu kendi teşhisim) bipolar falanda oldum. Çünkü bir iyiyim bir yerin dibinde. Nişanlıma karşı olduğunu sandığım ama herkese karşı yaşadığımı farkettiğim bir kıskançlık durumu da başladı. İmrenmiyorum insanların güzel şeylerine kıskanıyorum. Kendime kızıyorum sövüyorum. Herkesin yapabildiği şeyleri sen nasıl yapamazsın diye kendime kızıyorum sürekli. Tam bir hayal kırıklığıyım kendime karşı. 20li yaşlarımdaki hayal ettiğim çoğu şeyi geçte olsa yaptım oysaki. Yetmiyor. Mutlu hissetmeyi özledim. Aklımın beynimin ürettiği saçmalıklardan kurtulmak istiyorum başaramıyorum. İki hafta sonra düğünüm var. Sonrasında çocuk için uzun zaman düşünmediğimiz için ilaca da başlamak istemiyorum (doğurganlığım düşük doktorlar uzun yıllar beklememi önermiyor hatta tüp bebek bile gerekecek amh 0.8 çünkü) bu zaten beni eksik hissetiren konulardan biri. Bilmiyorum birgün düzelir miyim? Umudum kalmadı. İlaç kullanırken hamile kalabilir miyim kalsam ilaç kullanabilir miyim bunları da bilmiyorum sormam lazım doktorlara. İlaç kullanmakta canımı çok sıkıyor acizlik gibi geliyor ama böyle de çok mutsuzum. Belki de yazdığjm onca satırda fena saçmaladım. Ruhumu biri sıkıyor sanki akşam olunca daha da çöküyor iç sıkıntısı sürekli kötü birşeh olacak korkusu hayatımı bitirdi. Evlenip karşımdakinin de hayatını mahvedersem konusu var tabi birde öyle işte yazıp rahatlamak istedim sadece belki bir yol gösterenim olur
Karşındakini bırak o kendinden sorumlu da tedavin bitmeden çocuk doğurup onu mahvetme bazı hastalıklar genetik geçebilir buna bipolar bozukluk da dahil önce düzgün bir teşhis al bir bak durum ne uzun zaman ilaç kullanmazsan çocuğa nasıl bakacaksın ya yetersizlik duygusuzla hiç istemeyeceğin şeyler yaparsan şu an sen kendine hakim olamıyorsun daha ne çocuğu
. Ama eğer erkekte de sorun varsa sperm hareketli değilse bütün çaba boşa. Bu konuda fazlasıyla tecrübe edindim 6 yıl içinde.
