Ben kendine cekiduzen vermesini yoksa bir seneden fazla devam etmek istemediğimi söyledim. Bebeğin biraz buyumesini beklediğimi, yoksa bir gün bile kendisine tahammülüm kalmadığını anlattım. Ayrılınca kesinlikle onun ve ailesinin yüzünü görmeyeceğim için çok mutlu olduğumu da...
Şöyle dahice bir fikir üretti: "ayrılırsak cocuklar hayata üç sıfır geriden başlar. Madem benimle konuşmak istemiyorsun aynı evde yaşayıp hiç konuşmayalım, önemli bir şey olursa mesajlasiriz"
ben adamın beni umursamamasindan şikayet ediyorum, onun fikri tüy dikiyor.
Bir gün yanağımi sıkmaya çalıştı kendince barışmak için. İzin vermedim. Yanağımi sıkıp her şeyin üzerini kapatamazsin, şartlarımi yerine getirmezsen olmaz dedim. Neymis şartların dedi, oturup konuşalım dedim. Ama herzamanki gibi oturup konuşmadı. Konuşunca çözüme varamiyormusuz.
Şimdi bir şey sorsam hiçbir sorun yok gibi cevap veriyor. Ama ben artık gerekmedikçe konuşmuyorum. Çünkü her şeyi yapıp yanına kar kaldığını görüyor. Bu sefer alttan almayacağım. Bir eşin yapmasi gereken şeyleri yapmazsa benden yüz bulamayacak. Sarilmaz, opmez, güzel bir şey söylemez. Ha birkaç ay önce bebito, bazen de canım diyordu hakkını yemeyeyim. Duygusal, fiziksel, cinsel bir paylaşımda bulunması çok çok nadirdir. Ailemle problem yaşamadilar ama düşman gibi davranıyor yillardir. Sadece ikimizi ilgilendiren konularda ailesiyle plan yapıyor. Bizim ortak kararımızı babasınin isteği için degistiriyor. İletişim kurmanın bir gereği yok bana göre. Duvara konuşuyorum. Cevap alamayınca laflarım bana çarpıp canımı acitiyor
