Konu sahibine verdiğim yanıt:Konu sahibesine ya da buraya psikolojik destek işe yaramaz yazmanız doğru değil, konu sahibesinin ihtiyacı varokuyan başka insanların da ihtiyacı olabilir, sağlıkla ilgili yorum yaparken genel olarak dikkatli olmakta fayda var
Maalesef insanlar böyle. Kilolu bir insandan bahsederken, Miradan çok kilosu var, bla bla... Ben standart kilolu insan. Herkes benden kilolu mu zayıf mi ona bakılıyordu.Şimdi canım ablacım olumlama falan hikaye, etrafınızdaki insanlar sizin beyninizin fabrika ayarınızı bozmuş. İnsanlar kötü, 1 kg fazlan varsa bile arkandan atar tutarlar. Gördüğünüz zorbalıklar yüzünden bu konu sizde artık travma ve psikolojik problem olmuş bence. Bu işi olumlamayla değil adam gibi terapistle çözersiniz diyorum. çevrenizdeki insanlara da çok kızdım ne kadar saygısız ve kaba insanlar onlara ne sizin kilonuzdan?? Ruh hastaları
Şimdi bir terapist olsaydı , bu inkarı değerlendirirdi. İnsanlar gerçek terapistlerle karşılaşmadığı için de önyargılı olabiliyor maalesefBir bilim dalına nasıl itibar etmezsiniz anlayamadımBir araştırma alanı bilimse saygı duymamak, itibar etmemek, inanmamak, inkar etmek gibi bir seçeneğiniz yok.
Ay ben doğum yaptım, raporumu vermeye iş yerime gittim. İnsan kaynaklarındaki abla doğum yaptın mı duruyor mu hala dediVallahi verin de kim için verirseniz verin gercekten kilo igrnec birşey.
Doğumdan sonra bende aldım ve benim göbeğe doğru giden hamile gibi bir görüntü var .
İnsanlar patavatsız çoğu hamile misin diyor
Biri gelmis güya egitimli kadın şişko sisko diyor.
Yeni dogurdugumu bildikleri halde.
Velhasıl bende vereceğim bir kere fiziksel olarak kendi hareket alanım kisitlandi.
Tüm kıyafetlerim olmuyor.
Şuan ise basladim kendimi iğrenç hissediyorum
Ve iştahım çok çok fazla.
Benim annem ev hanimiydi kadın süper yemekler yapardı ama ben tam fast foodcuyum.
Ev yemeklerini asla aramam.
Ama bir şekilde kendimizi motive etmemiz lazim.
Mesele sizin kilolu oluşunuz değil, olduğunuz bedenin başkaları tarafından eleştirilişi ile mutsuz oluşunuz.
Öncelikle bu yergilerden mi rahatsızsınız yoksa bedeninizden mi?
İkisinin durumu ayrı çünkü.
Eğer ikisi diyorsanız tek yol var, kilo vermeyi ve sağlıklı olmayı kafaya koyup, o doğrultuda ilerleyeceksiniz ve diğer insanları umursamamayı öğreneceksiniz.
Ben de kilolu bir kadınım, doğum yapalı 4 sene oldu hepsi duruyor ve inanın umrumda değil.
Gerçekten kendimi oldukça güzel buluyorum, bedenimden çok öte olduğumu hissedebiliyorum en azından, başkalarının ola ki bir sözü olursa ‘kendinde uygulasana’ diye kesiyorum cümleyi.
Çünkü böyle mutluyum, canım ister veririm, bununla alakalı da bir problemim yok.
Fakat dizlerimle alakalı sıkıntılar yaşıyorum, mecburen bir yerde vereceğim kiloyu mutlu olsam bile mecburum.
Merhabalar, benden önce çok güzel yorumlar yapılmış, o yüzden o kısma değinmek istemiyorum. Sadece şunu söylemek istedim. Obezite cerrahisinden önce dahiliye ile görüşseniz daha iyi olmaz mı? Yaşam tarzı değişikliği, tip2 dm ye uygun ilaçlar ile cerrahiye gerek kalmadan sağlığınıza ve ideal kilonuza kavuşabileceğinizi düşünüyorum.
bir de size cerrahiden onay çıkmayabilir zira bu operasyonlar oldukça riskli işlemler olduğu için ( mide küçültme ameliyatı vb) belli başlı endikasyonları sağlamadan opere etmiyorlar genelde
Yanlış anlamazsanız kişisel nedenlerden yorgunum bu izaha girişmeye, çok uzun çünkü… İlaçlı tedavi evresini ayrı tutuyorum (bilhassa yeşil reçete ile satılan ilaç yoksunluğunda hastaların neler yapabildiğini biliyorum.) gayrısının bilimden ziyade spekülasyonlara dayalı olduğunu düşünüyorum, yararı tartışılır…
Bu cümleden bunu anlamıştım. Sanki ilaç kullanılmadığında yoksunluk krizine giriliyor gibi bir anlam çıkıyor ben de yanlış anlamış olabilirim tabii ki. İlaç için söylediğim genelleme yapmama durumu diğer tedavi türleri için de geçerli aslında. Eğer bir yetkinliğiniz yoksa, olsa bile binlerce hasta görmediyseniz sağlıkla ilgili kişiyi yönlendirici yorımlar yapılmaması gerektiğini düşünüyorum.İlaç tedavisini dışında tuttuğumu belirtmiştim. Yanlış anlamışsınız. İşe yarar örnek olarak eklemiştim…
Merhaba, bende çok zayıf biri sayılmam ama normal kilomdan bir tık fazlayım. Ama kilo vermem biraz uğraşsam çok kolay da ben uğraşmıyorum. Bende mesela insanlar sinirli dertli olunca mideye vuruyor yemeden içmeden kesilir bende tersine stresliyken, depresyondayken sürekli yerim sanki o boşluğu yemekle doldururum. Yemek derken tatlı yani tatlının her türü ve çikolataTekrar merhaba herkese sevgiler. Baştan uyarayım daldan dala atladığım uzun bir yazı olacak, okuyan yorum yapanlara şimdiden teşekkür ederim.
Başlığa istinaden evet 1.75 boyunda 48 bedenim ve artık zayıf bir kadın olmak istiyorum. Çünkü tartıda 100’ü görsem de benim içimdeki kadın 55 kilo. Üç senedir tip2 diyabet ve yavaş çalışan troid ile yaşıyorum. Bunu kendi başıma başaramayacağımı artık anladım ve obezite cerrahisi için randevu aldım.
Kilo sorunum öncelikle genetik. Ailemizin kadınları en kısası 1.70 olan hükümet gibi kadınlar. Ben de 1.60 olan anacığıma değil baba tarafına çekmişim. Daha sonra çalışan anne ve karbonhidrat ağırlıklı beslenme var. Beslenme çantamda asla ekmek arası domates& peynir ya da haşlanmış yumurta olmadı. Börek, kek, pasta vs. şeyler ve meyve suyu ile kahvaltı yaptım çünkü annem çalışıyordu. Haliyle yaşıtlarımdan iriydim. Lisede 80 kg iken açlık diyeti ile 55’e düştüm. Manken gibiydim diyemem gibisi fazlaydı ama yurt hayatı (üniversite) ve sonra eski beslenme düzenine dönmemle yine kilolar geldi. Özetle hep bir al ver durumu, Sibel Can’ın kayıp kız kardeşi halleri.
Akran zorbalığı, babanın hakaretleri, hep platonik takılma derken üniversitede beni ilk seven (sevdiğini sandığım) adamla evlenme, yine yoyo diyetler adamın kilom yüzünden yerin dibine sokması, yine bir azim zayıflamam ama aldatılmam ve boşanmamız. Bunlar çok da önemsemediğim şeyler aslında bütüne bakınca.
Eşimle tanıştığımızda 20 kg zayıftım, o normal kiloda bir adam, klasik kilo göbeğe giden Türk erkeği. Kilomla ilgili bir kez bile iması olmadı, asla incitmedi, her halimle gözümün içine baktı. Bu operasyonda da sen nasıl istersen diyerek destek oldu.
Ama insanlar çok acımasız ve ben çok yoruldum. Ofiste tel maşa bir su ısıtıcısı vardı basma yerine sert basınca çıktı, arkamdan duyacağım şekilde “ demek basan da iri biriymiş ki kırdı” dediler. Kendi babam doymadın mı yeter dedi sofrada, her gördüğüm ilk tanıştığım insan zayıflama önerileri verdi ben sormamışken. Kayınvalidem, görümcem zaten ayrı başlık konusu. Yol tarif ederlerken yürüyün yağlarınız erisin demeler, denizde Vive’yi denize davet et dediklerinde “ o beni çeker düşeriz ezilirim” demeler. Noluyor? Cidden insanlara ne oluyor?
Kimsenin kilosu, aldığı, verdiği beni ilgilendirmez. Birisi saçıyla başıyla oynarsa beğendiğimi belirtirim, ama kötü olmuşsa yüzlemem o aynada kendini görmüyor mu?
Özetle bıktım, bıktırıldım. Tabii ki bu insanlar yüzünden operasyon geçirmeyeceğim, ben de zayıf olmak istiyorum ama insanları susturmak da ayrı güzel olacak inkar edemem.
Bedenini seven, özellikle instagram’da youtube’da içerikler üreten ve korkusuzca “siz benim koca popomu yiyin” diyenlere çok hayran olsam da ben pes ediyorum. Kilo güzel değilmiş.
sosyal medyada çok fazla 40-50 kg veren insanlar var, sizde verirsiniz önemli olan sağlıklı sıhhatli olmanız.çok büyük dert değil. Etrafınızda beyni olmayıp size kilo için laf sokan insanlarda gerçek anlamda mutsuz huzursuz insanlar olmalı ki bu yazdıklarınız yapmışlar. çok fazla takılmayın.Tekrar merhaba herkese sevgiler. Baştan uyarayım daldan dala atladığım uzun bir yazı olacak, okuyan yorum yapanlara şimdiden teşekkür ederim.
Başlığa istinaden evet 1.75 boyunda 48 bedenim ve artık zayıf bir kadın olmak istiyorum. Çünkü tartıda 100’ü görsem de benim içimdeki kadın 55 kilo. Üç senedir tip2 diyabet ve yavaş çalışan troid ile yaşıyorum. Bunu kendi başıma başaramayacağımı artık anladım ve obezite cerrahisi için randevu aldım.
Kilo sorunum öncelikle genetik. Ailemizin kadınları en kısası 1.70 olan hükümet gibi kadınlar. Ben de 1.60 olan anacığıma değil baba tarafına çekmişim. Daha sonra çalışan anne ve karbonhidrat ağırlıklı beslenme var. Beslenme çantamda asla ekmek arası domates& peynir ya da haşlanmış yumurta olmadı. Börek, kek, pasta vs. şeyler ve meyve suyu ile kahvaltı yaptım çünkü annem çalışıyordu. Haliyle yaşıtlarımdan iriydim. Lisede 80 kg iken açlık diyeti ile 55’e düştüm. Manken gibiydim diyemem gibisi fazlaydı ama yurt hayatı (üniversite) ve sonra eski beslenme düzenine dönmemle yine kilolar geldi. Özetle hep bir al ver durumu, Sibel Can’ın kayıp kız kardeşi halleri.
Akran zorbalığı, babanın hakaretleri, hep platonik takılma derken üniversitede beni ilk seven (sevdiğini sandığım) adamla evlenme, yine yoyo diyetler adamın kilom yüzünden yerin dibine sokması, yine bir azim zayıflamam ama aldatılmam ve boşanmamız. Bunlar çok da önemsemediğim şeyler aslında bütüne bakınca.
Eşimle tanıştığımızda 20 kg zayıftım, o normal kiloda bir adam, klasik kilo göbeğe giden Türk erkeği. Kilomla ilgili bir kez bile iması olmadı, asla incitmedi, her halimle gözümün içine baktı. Bu operasyonda da sen nasıl istersen diyerek destek oldu.
Ama insanlar çok acımasız ve ben çok yoruldum. Ofiste tel maşa bir su ısıtıcısı vardı basma yerine sert basınca çıktı, arkamdan duyacağım şekilde “ demek basan da iri biriymiş ki kırdı” dediler. Kendi babam doymadın mı yeter dedi sofrada, her gördüğüm ilk tanıştığım insan zayıflama önerileri verdi ben sormamışken. Kayınvalidem, görümcem zaten ayrı başlık konusu. Yol tarif ederlerken yürüyün yağlarınız erisin demeler, denizde Vive’yi denize davet et dediklerinde “ o beni çeker düşeriz ezilirim” demeler. Noluyor? Cidden insanlara ne oluyor?
Kimsenin kilosu, aldığı, verdiği beni ilgilendirmez. Birisi saçıyla başıyla oynarsa beğendiğimi belirtirim, ama kötü olmuşsa yüzlemem o aynada kendini görmüyor mu?
Özetle bıktım, bıktırıldım. Tabii ki bu insanlar yüzünden operasyon geçirmeyeceğim, ben de zayıf olmak istiyorum ama insanları susturmak da ayrı güzel olacak inkar edemem.
Bedenini seven, özellikle instagram’da youtube’da içerikler üreten ve korkusuzca “siz benim koca popomu yiyin” diyenlere çok hayran olsam da ben pes ediyorum. Kilo güzel değilmiş.
Hayır, ilaç yoksunluğunda yani ilaçlı tedaviyi reddettiğinde ya da hiç başlamadığında durumu kötüye giden, kendisi ve çevresi için tehdit dahi oluşturabilen insanları işaret etmek istedim. Bu bağlamda ilaçlı tedaviyi/ psikiyatriyi ayrı tutuyorum demek istedim. Kimseyi de yönlendirmedim, benim fikrim bu.Bu cümleden bunu anlamıştım. Sanki ilaç kullanılmadığında yoksunluk krizine giriliyor gibi bir anlam çıkıyor ben de yanlış anlamış olabilirim tabii ki. İlaç için söylediğim genelleme yapmama durumu diğer tedavi türleri için de geçerli aslında. Eğer bir yetkinliğiniz yoksa, olsa bile binlerce hasta görmediyseniz sağlıkla ilgili kişiyi yönlendirici yorımlar yapılmaması gerektiğini düşünüyorum.