Merhaba hanımlar.
Dert edilecek kadar büyük bir mevzu değil, ama bizim mini ailemiz içinde ufak bir yarışa dönmüş halde bu konu, bana sıkıntı oldu, öylesine anlatmak istedim.
Uzatabilirim, baştan söyleyeyim; çok mühim bir konu da değil, biliyorum.
Dert: Oğlumun bebeklik saçları ve herkesin bir fikrinin-planının olması.
Oğlumun bebeklik saçlarını hala kestirmedik, kıyamadık sarı buklelerine ve neredeyse 3 senedir kız gibi geziyor, arada at kuyruğu, futbolcu topuzu filan yaparım, örerim, saçları ile tarar oynarım, kendi de pek seviyor saçlarını. Banyo sonrası tarayınca fark ediyorum ki sırtına kadar inmiş, uzamış.
Neyse, bu sene hem çocuğa sıcaklarda eziyet olmasın, hem saçlarına kuvvet gelsin, hem de bayram için bir değişiklik, çocukluğa adım gibi olsun diye "Kestirsek mi?" dedik ama aile dörde bölündü.
Babaanne ve dedesi "Kıymayın", "Kreşe kadar bekleyin" diyorlar, kadın üzülecek ciddi ciddi.
Annem "Ensesi açılsın yeter, sakın öyle 3 numaraya filan vurdurmayın, çocuk korkar, ben çocukların saçını onları oynatarak kesen bir kuaför buldum" diyor ki evet, oğlum saçlarının gidişine azcık ağıt yakacak gibi görünüyor.
"Keselim mi saçları?" diye arada yokluyorum, "Hayır" deyip mızıldanıyor, benim saçlarımı kestirdiğim zamanı da gördü, biliyor yani saçların kesilmesinin ne olduğunu ve istemiyor.
Benim fikrim çocuğun sıcaklardan en az etkileneceği, en rahat edeceği haline odaklı (her ne kadar kıyamasam da) ve çocuğun iknasına bağlı.
Eşim ise 3 numaraya takmış durumda, "Komple bi tıraş lazım" diyor, asker gibi çıkaracak çocuğu.
Bize dert oldu.
Annem ve kvmi de anlıyorum, ilk ve tek torun; yoğunlaşmış haldeler çocuğa, her adımı üzerine fikir getirmeden duramıyorlar, bir şey de demiyorum, haklarıdır; seven, ilgili insanlar neticede, çocuğum üzerinde emekleri var. Ama fazla karıştıkları da bir gerçek.
Bugün sabahtan biraz işim olduğu ve kardeşim şehir dışından geldiği, yeğenini özlediği için erken saatlerde annemler oğlanı aldılar. Kuvvetle muhtemel akşam üzeri bir sürprizle karşılaşacağım, annemi tanıyorum.
Bilmeze yatıyorum ki, eşime "Aa haberim yoktu" diyebileyim, topu anneme atayım, yoksa benim planladığımı düşünüp bozulacak.
Adam gönülsüz çünkü, tamamen tıraş ettirmeye, baba-oğul ilk berber tecrübesini birlikte yaşamaya kafayı takmış halde ve kendi annesinin de benim annemin de saç işine bulaşmalarından bir miktar rahatsız, farkındayım. O da haklı. Kendine sıra gelmiyor ki, çocuğun hevesli ninelerinden.
Ya herkes haklı, öyle büyük olay olmayacak ama akşama suratlar düşecek.
"Bilmeden kuruyorsun" demeyin, diyorum ya, annemi tanıyorum; bir açıklamaya giriyorsa, kuaförüne kadar ayarladığının yolunu yapıyorsa, çocuğu ilk aldığı an o işi aradan çıkarır. Ya bir saçtan dert olur mu? Oldu ya.
Hem azcık içim gidiyor, kıyamıyorum, hem annemin ayarlamalarına güveniyor, hak veriyorum ki çocuğun ensesi bi açılsın rahat etsin, ağlamadan sızlamadan hallolsun çünkü eşime kalsa "Ağlasa nolcak biz de ağladık ilk tıraşta" modunda.
Eşimin somurtuk suratı ve "Böyle olmaz, ben yarın tıraşa götüreceğim" demesi ile uğraşacağım, onu da biliyorum, çok tahmin edilebilirler ya. :/
Ya saçın yarışı mı olur ya? Anası olarak en çok bana sormaları gerekmiyor mu? Saksı mıyım la ben?
Ben de kararsız-tarafsız kaldım herkese hak veriyorum, bertaraf olacağım aralarında... Bilmiyor gibi takılıyorum.
Derde bak.
Annemi arayıp, saçları atmayın filan diyeyim bari... Kavanoz yaptırıp saklarım. :/