Bebek isterken aslında nasıl bir sınavdan geçtiğinizi hiç düşündünüz mü?

Hepimiz 'ANNE' olmak istiyoruz.
Bu bize Allahın vermiş olduğu bir lütuf...
Kadınız..Eşiz..Anneyiz biz...
Doğamızda,kimyamızda bizleri erkeklerden ayıran da bu zaten...

Anne olabilmek ..
Hepimizin arzuladığı.. çabaladığı ...özlemini duyduğu bu işte..Anne olabilmek..

Şahsıma münhasır bir özeleştiri.....
Anne olmak bana çok uzak bir kavramdı..Yıllarca anne olarak hayal etmemiştim kendimi..
Belki saçma olacak ama kadın olmak özgür olmaktı doğurganlık şart mıydı sanki...Bir zamanlar bu düşünceye inanırken şimdi daha yazmadan saçma olduğunu kabulleniyorum..Hayat insanı öyle aşamalardan geçiriyor ki bir zamanlar hiç önemsemediğiniz bir şeye şimdi sımsıkı sarılmak istiyorsunuz..Anne olmak duygusuna..
Eşim yıllarca bebek istedi..Bense hep kaçtım..Olurdu...Bir gün olurdu..Ama hazır değildim..Bencilce bir düşünceyle önce ben geliyordum..Evlilikte illa bir bebeğin varlığımı şarttı...Biz birbirimizi seviyorduk.Daha doğrusu ben eşimi seviyordum.Oysa eşim hem beni hem de o arzuladığı bebeği...Bana bu sevgi yetiyordu ama ona daha da büyük sevgiler lazımdı...Problem eşimdeydi..O bu kadar bebek isterken ve ben bu kadar düşünmezken..Allah böyle takdir etmişti...Eşimi o çok sevdiği bebekle sınarken..beni de eşim için yapmam gereken fedakarlıkla hatta beni bir çok şeyle sınadı..Çok istemek ve istememek...Bunun kararını yalnızca Allah takdir eder...Hamileydim...Bebeklerim içimdeyken aslında hep sorguladım kendimi..onlar öyle güzellerdi ki..Benimdiler..Bencil olan benimdiler..Ve öyle başka bir duyguyla annelik sarmıştı ki bedenimi..Kısa süren bir mutluluk.....Ve tekrar sınandım..Bebeklerim bana veda etmişlerdi..Allahım varlığını bir kez daha gösterdi...Ben can verdim ben aldım..Ve seni sınadım..Hala da sınıyorum..Geçmişinde söylediğin sözlerle düşüncelerle sergilediğin tavırlarla seni sınıyorum..Şimdi sabır göstermeliyim umudumu inancımı hiç bırakmamalıyım..Şükretmeliyim...Ve Hiç bir zaman büyük söylememeliyim.Tövbe etmeliyim..Allahım büyük..O hakeden sabreden şükreden kullarını mükafatlandıracaktır..
Bu yaşadığımla şunu öğrendim ki...Her zaman inançla yaşadıklarına şükredecek..Ve allahın takdir ettiği herşeyi hayır bileceksin..
5 yıllık evliyim..30 yaşındayım.Henüz hiçbirşey geç değil benim için..Ama buradan beni okuyan bekar arkadaşlar olur mu bilmem ama evlendiğiniz zaman ilk olarak eşinizle birlikte kontrole gidin..en azından tedbirinizi alın..Hiç bir şey sizin için geç olmasın..

Tüm anne olmak isteyen arkadaşlar...Şunu unutmayın güzel yürekler ve güzel düşünceler bir gün mutlaka karşılık bulur..

Sevbay kardeşim seni iyi anlıyorum. 4 yıllık evliyim.Ben de ilk 2 yıl bebek düşüncesinden o kadar çok korktum ki. Doğum kontrol haplarını kullanırken bile ayrıca korunmaya çalışıyordum. Sanki hamile olmak herşeyin sonuymuş gibi. 2yıl sonunda eşim başka birşey için dr.a gittiğinde çocuk sahibi olmamızın çok zor olduğunu öğrendik. O zaman bile bikaç ay korundum. Şimdi halimi soracak olursan 2yılda 3aşılama 1tüpbebek uygulaması yaptırdık.Aşılama yaptırırken bile bir yanım hala korkaktı, kararsızdı.Ve benim güzel kardeşim Allah bana da gösterdi ki;- ben isteyince değil ancak o istediğinde o güzel hediyeye dokunabilirim- Güya inançlı bir insanım öyle yaşamaya çalışıyorum ama bu gerçeği acı tecrübeler ile anlayabildim. Ama bilmeliyiz ki bunu görmemiz de Allah'ın bize bir lütfu. Önce gösterdi belki sonrada bebeğimize kavuşturacak bizi, belki.... Sana çok geçmiş olsun canım. Moralini bozma artık. İnşaallah gelecekte görecek güzel günlerimiz vardır.Kandilin mübarek olsun. Çok özlediğim Bursa'ya selamlar.

gerçekten büyük bir sınav...

anlattıklarında kendimi buldum arkadaşım evlendiğimde kesinlikle 2 sene istemiyorum diyordum 2 ay sonra eltimin bebeğini görünce inanılmaz bir istek sardı beni hemen olmalıydı ama hemen....
3 sene dolucak eylülde ama ben hala hamile kalamadım 2 aşılama geçirdim allah sonumuzu hayır etsin ama biliyorumki bizim hayır bildiklerimizde şer,şer bildiklerimizde de hayır gizlidir...
umarım bu zorlu sınavdan başarı ile geçeriz

hayat bı sınavv gerçektenn insan yarınını bilemiyorr o yuzdenn buyuk konuşmamakk ve tevekkull şart bence de hayat bize ne süprızler hazırlamışş bilinmezz rabbim daıma guzelliklerle bizi karşilaştırsın inşşşşşşşşşşşşşş

Rabbim herkesi birşeyle sınar derlerdi : belki inanırdım ama yaşadıktan sonra bunu öyle iyi anladımki .Bizde ilk evlendiğimizde 2 sene asla diyenlerdendik neyse bu 2 sene neden aslaysa işte şimdi cahillik diyorum sadece .sonra daha 3 ay olmadan vazgeçtik bu saçma düşünceden bir bebeğimiz olsa dedik belkide çevremizdekilere imrenerek .Karar verdik ve yapacaktık, Hemen olacağından öyle eminizya biz ol deyince olacaktı sankii bilemedik her ay daha çok üzüleceğimizi her seferinde bu sfer tamam heralde deyip umutlanıp yine hüsranla yıkılacağımızı bekledik aylarca bekledik hasretle yolunu gözledik adeta ama gelmedi .Ben hiç çocuğum olmayac galiba diye her ay o kötü haberle bir hafta ağladım eşim gizli gizli karalar bağladı sonunda bir senelik bekleyişten sonra doktora gittik .ve sonuç eşimin sperm sayısı ve harektliliği çok düşüktü.Doktor bir jinekologtu ve bizi bir bevliye uzmanına yönlendireceğini eşimin sperm sayısı ilaçla yükseltilebilirse aşılama yapacağnı o da olmassa tüp bebek tedavisi gerektiğini söyledi ben hayretler içindeydim tüp bebekmi yok canım demiştim hiç ihtimal bile vermemiştim o kadar uzaktıki bana ordan çıkarken beynim allak bullaktı karma karışıktı ,en kötüsüde testin sonucunu almaya yalnız gitmiştim eşim o gün şehir dışında olduğu için nasıl söyleyecektim ona nasıl açıklayacaktım bu durumu keşke sorun bende olsaydı dedim o gün bunu daha kolay söyleyebilirdim .Ama nasıl sorun sendeymiş derdim öyle zorlu bir gündiki hayatımın en zor sınavı bile bu kadar korkutmamıştı beni.Eşime durumu anlattıktan sonra tedaviye karar verdik ve eşim ilaç kullanmaya başladı(hormon iğnesi) göbeğinden yapıyordu öyle zoruma gidiyorduki bu durum dayanamıyordum keşke ben yapsaydım o iğneyi onun yerine ben daha kolay kaldırırdım sanki bu durumu .Çünki eşim çok acı çekiyordu hissediyordum iğnelerden değil yaşadıklarından öyle alıngan öyle agrasif olmuştuki onunla konuşamıyordum bile herşeyden bir anlam çıkarıyor kırılıyordu çok zor günlerdi çokk ben Rabbim beni sınıyor galiba diyordum ama bilmiyordumki bu daha sınavın en kolay kısmıymış.Sonra baktık hiç bir fadası olmadı bu ilacların daha kapsamlı bir araştırma yaptık ve sonucunda anladıkkki bizim için tek çözüm tüp bebek. Hiç düşünmeden kabullendim bu durumu bir an önce bitmeliydi bu süreç ne olursa olsun razıydım .Sonra düşündümki insan hiç birşeyi uzak görmesin kendine birde bakıyorsunki içindesin ve biz tedaviye başladık keşke ben yapsaydım o iğneleri demiştim ya:) ben yaptım o iğneleri kendi göbeğimi her sferinde iğnenin değil yüreğimi yakan sızının acısıyla ağlaya ağlaya .Her seferinde bebeğim senin için bu çabalarım senin için bu sabredişlerim ne olur emeğimi boşa çıkarma dedim .Rabbimin bu yük sınavından yüksek notla çıkmak istiyordum .Meleğime kvuşup acılarımızı dindirmek bana acıyan gözlerden biran önce kurtulmak istiyordum.Sonunda tedavi bitti sıra o 12 günlük bekleme sürecine geldi ben öyle mutluydumki içimde 3 tane meleğim vardı ve hep benimle kalacaklarına inanıyordum 10 gün olmuştu ve hiç lekem kanamam olmamıştı artık kesin dedim bebeklerim benimle o gün kalkıp iş gördüm evimi temizlemek istedim çok sıkılmıştım akşam yatmak üzereyken bir leke geldi kahverengi ve et parçasına benziyordu dünyam yıkıldı bebeklerim canlarım beni terk mi etmişti o an öyle büyük bi yangın çıktıki yüreğimde daha test yapmama 2 gün vardı koca 2 ghün gecermiydi : sabah ilk işim doktorumu aramak oldu ama hıçkırıklarımdan konuşamıyordum bie ağlamaktan harap düşmüştüm artık doktorum beni yatıştırmaya çalıştı.korkma belkide hiç bişey olmamıtır dedi ama ben dayanamadım eczaneden test alıp evde yaptım ve negatifti 12, ci gün hastaneye sadece negatif sonucunu netleştirmek için gitmiştim hiç bir umut yoktu içimde ama Rabbime şükürler olsunki sonuç süperdii.... Hamileydim.Meleğim yada meleklerim beni bırakmamıştı inanamıyordum yine ağlamaktan konuşamadım hemen eşimi aradım hamileyim diye o da inanamadı ve telf susmak bilmedi çok uzun bi zamandan sonra hiç olmadığım kadar mutluydum kabıma sığamıyordum .Günlerim öyle güzel geçiyorduki takii o korku dolu ana kadar iş yerimdeydim birden bi ıslaklık hissettim kendimde ve birde ne köreyim kırmızı bir lekee Allahım buda neydi ben mutlu alamıcakmıydım kabusum olmuştu artık hemen çıkıp doktora gittim 20 gün hiç kalkmadan yat dedi DÜŞÜK TEHLİKESİ .Düşüncesi bile çıldırtmaya yetiyordu oysa kalp atışlarını duymuştum bebeğimin öyle heyacan vericiydiki neden bebeğim dedim neden anneni bırakmak istiyorsun oysa ben seni ne büyük bi hasretle özlemle bekliyorum .Ne olur beni bırakma ne olur bebeğim ben artık sensiz yaşayamam diye yalvardım hep belki beni duyar diye elim hep karnımdaydı belki hisseder diyee . Aylarca yattım hep elim yüreğimde aman bebeğime bir şey olmasın diye herşeyden vazgeçtim. Çok zorlu bir süreçti hamileliğimin tadına varamadım korku korku korku sarmıştı adeta her yanımı ama her ultrasonda onu görmek birkaç dakikalığına da olsa hayata döndürüyordum beni sonra bebeğim karnımda gün geçtikçe büyüdü ve hareketlerini hissetmeye başladığımda herşey yoluna girmeye başladı artık daha kolay geçiyordu zaman ve çok şükür sonunda 38 haftayı doldurduracağım gün doğum vaktim gelmişti oğlumun zamanlaması o kadar güzeldiki galiba hissetmişti artık sabrımın kalmadını ona kavuşmayı ne kadar çok istediğimi .Hayatımda yaşadığım en şiddetli ama en güzel acıydı doğum sancılarım ameliyat hanetye giderken sancıdan nefesim kesiliyordu ama yinede korkmuyordum uyuyup uyanacaktım ve bi bakacaktımki oğlum canım meleğim kucağımda ona kavuşmama çok az kalmıştı. Rabbime şükürler olsunki sonunda yavrumu sabrımın ve dualarımın ödülünü almıştım.
Sınav sonucum açıklanmıştı ve ben yıldızlı pekiyi almıştım.
Rabbim herkesin sınavını yıldızlı pekiyi ile sonuçlandırır inşallah
Canlarım kusura bakmayın çok uzun yazmışım ama başlayınca engel olamadım kendime .Umarım okurken sıkılmazsınız şimdiden özür dilerim .Hepinizi çok seviyorum kader arkadaşlarım .Sevgilerimlea.s.

Bekarken gerçekten evlilik bana çok uzak bir kavramdı,
annem de bizi etkiliyordu, evlenipte ne yapacaksınız,
hayatınızı yaşayın nasıl olsa evlenirsiniz diyordu,
öyle kısmetlerim, sevgililerim oldu ki hepsini reddettim,
yaş geldi 30 a ve ben evlendim,
ama çocuğu her zaman istedim, hiç korunmadım ,
evlendikten 2 ay sonra dr gittim, genel bir kontrole, tabi dr hemen yaşımı dikkate aldı,
beni yumurtlatmak için ilaçlar verdi,
bir kaç ay sonra hamile kalamayınca bu kez eşim de gitti dr a,
derken sorun eşimde imiş,
dr bir sürü hormon verdi eşime boştan yere, yanlış tedavi uygulamış
ve eşim aşırı kilo aldı ve hala çok kilolu,
sonunda Hacettepeye tüp bebek merkezine gittiğimde
1 yıl geçmişti ve 2 ay sonra hamile kaldı, ve kızımız oldu,
gerçekten erken tedavi çok önemli ve tabi kısmet,
kaderde varsa herşey geliyor başımıza,
ikinci bebek için yıllardır aynı tedavilere devam ediyoruz,
bizim sınavımız da bu galiba hep sabretmek, umutla beklemek,
Allahım kimseyi umutsuz bırakmasın,
buna da şükür, olacak diye umudumuz var,
YA OLMAYANLAR

Herşey allah'tan dedğin gibi malesef bu sinavdan bende geçtim tüp bebkle sahip olduğum kizim ve oğlumu kaybettim 23 haftada bu çok istedğimiz birşeydi hayatimiz değişekti ben 22 yaşindayim biliyorum çok küçüksün diyeceksiniz ama çok istedim ben anladimki bişeyi çok isteyince olmuyor. Zoruma gitti sancisini çektim acisini herşeyini tehlikesini bile ama kucağimi dolduramadim.. şükreddiyorum ya kucağima lasaydim.. Ve yine şükrediyorumki eşim çook destekçi diyoki olmazsa ne olur boşver çok kafana takiyosun olmsada ben seninle bir ömür yaşarim.... En azindn diyor yavrularim oldu görmesemde onlari hissettim diyo defnederken kafasi bacaklari kollari zor olsada onlar benim yavrularim diyo kavuşacağimiz günelrde olacak gururluyum kaybetsemde 2 tane çocuğum oldu... Evladin acisi bile güzel düşünebiliyomusunuz??? Bunu söylemeside zor değil. Bunun yaninda benim yaşim 22 ve eşimin 35 bunu bildiği halde sorun yapmiyor.. Allah eşime sağlik versin mutlu olmak elimizde hayati birbirimizle yaşamaya çalişalim önce......

Aslında hepimiz aynı duyguları paylaşıyoruz hemen hemen aynı şeyleri yaşıyoruz arkadaşlar,bizi ancak bizler anlarız..Evleneli 5 sene bitecek,26 yaşındayım küçük evlendim diye bebek hiç düşünmedik eşimle başlarda,bundan 2 sene önce hamile kalma düşüncesi bana bir öcü gibi geliyordu o kadar korkuyordum ki hamile kalıcam diye anlatamam ve insanlar ne ilginç evlilikte illaki de bir çocuk olmalımı diye düşünür dururdum,benim hiç olmasa bebeğim gidip olması için çaba sarfetmem bile diyodum hep içimden,ahh kafam lafın saati vardır derler ya resmen lafıma geldim,yedim yuttum 1 senedir kendimi paralıyorum bebeğim olsun diye bu yaşa kadar saçımda bir tane beyazım yoktu inanın saçlarım beyazladı,herşeye ağlayan duygusal biri oldum..Ve şimdi biliyorum evet çok büyük bir sınavdan geçiyorum...

Okuduğum tüm yazılarda kendimden bişeyler buldum, bende 10 senelik evliyim 31 yaşındayım evliliğimizin ilk yıllarında çocuk istemedik, hamile kalmak acı çekmek anne olmak bana öyle uzak geliyordu ki, bir süre evliliğin tadını çıkarmalı artık evliliğe alışınca maddi manevi hazır olunca bebek sahibi olmalıydık, zaten nasılsa olacaktı (olmayacağı hiç aklıma gelmemişti sanırım çoğu insandada böyle oluyor)
Etrafımda herkes de bana hemen çocuk yapma nasılsa ilerde olur diye akıl verirdi, bir de üstüne annemle babamın severek evlendiği halde sonradan boşandıklarını düşündükçe olan çocuklara oluyor düşüncesiyle erteleme üstüne erteleme
şimdi düşününce boşa geçmiş seneler, tabiki her işte bir hayır var her şeyin bir zamanı var ve herşey istediğimiz zaman olmuyor ve hayat öyle sınavlardan geçiriyor ki insanı zamanla söylediklerinle düşüncelerinle ters düşüyorsun ve kendi kendinle savaş veriyosun.
Şimdi tek düşüncem sağlıkla sıhhatle hayırlısıyla bebeğime kavuşmak allahımın onu bize bizide ona bağışlaması
Ben hep evliliğin tek amacı çocuk doğurmak mı illa çocuk mu yapmak lazım derdim
evet çocuk olmadan da evli olabiliyorsun ama aile olamıyorsun
Allah kimsenin kucağını yuvasını boş bırakmasın akşam olup da herkes evinde ailesiyle çoluk çocuğuyla olunca hissedilen o büyük boşluğu bizler biliriz, bayramlarda düğünlerde eş dost arkadaş toplantılarında eee sizin ki ne kadar oldu, sen hala çocuk yapmadın mı, senin ki kızmıydı erkek mi sorularına cevap vermek ne kadar zordur bizler biliriz.
Şimdi düşünüyorum da senelerdir o kadar yanlızmışım ki, içimde o kadar büyük bir boşluk var ki bunu ancak sizler anlayabilirsiniz.
Her zaman dua ediyorum allah hepimizi meleklerimize kavuştursun, kucaklarımızı boş bırakmasın, anne kelimesinin eşsiz güzelliğinden mahrum etmesin bizleri
Allah hepimizin yardımcısı olsun ve en kısa zamanda meleklerimize kavuştursun

teşekkürler tuğba mürsel,
anlatıklarını okurken içim doldu cız etti yüreğim , Allahım hepimize sağlıklı bebekler nasip etsin,

hayat zor bir sınav,dönem dönem sabrımızı zorlasada geçmek zorunda olduğumuz zor bir sınav ve bizde ilk yıllar çocuk düşünmedik ,kayınvalidem evlenir evlenmez bir an önce çocuklarınız olur inşallah demişti bende içimden aman Allah korusun istemem demiştim,keşke bunu söylemeseydim,sanmıştım ki korunmayı bıraktıktan sonra olacak ama unuttuğum bir şey vardı ki benim istememle değil Rabbim isteyince olur herşey ,ben malesef çok büyük konuşmuşum,şimdi çok pişmanım,her gün dua ediyorum,inşallah Allahım bu sınavda benim ve benim gibi bekleyenlerin sınavını kolaylaştırır,mutlu sona ulaştırır.

öyle haklısın ki canım arkadaşım..
biz evlendiğimizde öyle korkuyorduk ki hemen çocuk sahibi oluruz diye.günlüğüme bakıyorum evlenmeden 2 ay öncesinde yazmışım "ben hemen hamile kalmak istemiyorum ama korunmayı eşimin yapmasını istiyorum ben bunu ona nasıl söyleyeceğim utanırım "yazmışım
sonra konuşmuştum onunla o da "ben de hemen istemiyorum çocuk "demişti
hatta bir defasında ben korkmuştum ilşkiden sonra..ya hamile kaldıysam diye.eşim demişti korkma ben senden çok dikkat ediyorum çocuk olmasın diye
şimdi hayal gibi geliyor..biz değilmişiz gibi
urfa geliniyim ben.evlenirken orada bir tekerleme söylenir gelinlere
uymaşallah maşallah başa çıkar inşallah 9 ayın içinde bi oplu ola inşallah diye
gelinlikle evden çıkarken demiştim ki "bana bu tekerlemeyi söylerseniz hepinizle küserim ben hemen çocuk mocuk istemiyoruuuuuummmmmmmm "
dün gibi hatırlıyorum
sonra ben dayanamadım evliliğimizin 7 ayında başladım mızrıdanmaya çocuğumuz olsun diye ama biz karar vermiştik zaten 1 sene olmayacaktı.eşim istemiyordu
ben ağlamaya başlamıştım bile.o ise hayır diyordu henüz çok erken.
bşz böyle bir ay korunup bir ay bırakarak 1 yılı bitirdik .
sonra ..bıraktık korunmayı tamamen..ilk ay öyle eminiz ki hamileyim..eşim diyor hızlı koşma bebeğe bir şey olabilir..:)), ben dikatliyim yediğime içtiğime vs..
olmadı. böyle düzenli korunmayarak 6 ay geçti. herkes "olur merak etmeyin "diyordu ama biz biliyorduk ki biz aslında epeydir korunmuyorduk ara ara da olsa ilk sene korunmadığımız aylar olmuştu
ben doktora gittim ani bir kararla
doktora dedim ki "siz şimdi henüz düzenli korunmayışınız 1 yılı geçmemiş erken diyeceksiniz belki ama tecavüze uğrayanlar da hamile kalıyorsa ben bunca aydır neden hamile değlim"
doktor muayene etti tahliller vs.."sen normalsin dedi hiçbir şeyin yok .uçarak çıktım muayeneden ben..
eve geldim uçuyorum sevinçten.bir sorun yommuş kalabilirmişim hamile.yakında bebeğimiz olacak demek ki dedim
fakat..eşim de doktora gitmiş meğer..o almış sonucu meğer..bana dedi ki sorun bendeymiş
ilk anda büyük bir rahatlama yaşadım
dedim ki doğuda çocuksuz kadınlara söylenen sözlerden kurtuldum en azından sorun ondaymış.tedavi olur iyileşir zaten.zavallı ben..
ertesi gün doktorla konuştuğumuzda doktor "tek çözüm tüpbebek "dediğinde
inanamadım.bu kadar basit mi hiç mi ilacı yok bunun hemen tüp bebek olur mu derken derken
gerçek tokat gibi çarptı yüzümüze.
o gün bugündür gerçek bir imtihanın içindeyiz.
umut kesemiyorum çünkü rabbim hz.meryeme babasız bile çocuk vermiş
ama bu umut aynı zamanda sürekli hayal kırıklığı yaşatıyor bana
ikilem ikilem..
ama bildiğim bir şey var ki
eşim benim için çok değerli.her zaman öncelik eşimdir.tercih yapılsaydı her zaman eşim derdim zaten.allah kendisine isyan etmekten ve yanlış yapmaktan korusun hepimizi.çünkü büyük bir imtihan bu

Arkadaşlar geçmişinizi düşüncelerinizi hatırlayıp kendinizi eleştiriyor olmanız bile -kendim dahil-ne büyük bir erdemdir..Hatasız kul olmuyor işte...Hepimizin mazisinde olmasınlar..olamazlar...aman allah korusunlar...vardı sanıyorum...Şimdi tüm bu söylemlerimizin sınavını veriyoruz..Öyle ki tüm bunları anladıktan sonra ders çıkarıyoruz işte kendimize...Allahım bu hatalı kullarının günahlarını dilerim affeder..
Başta yazmıştım ama..Biraz daha açayım kendimle ilgili eleştirimi..
Eşimle 4 yıl flört ettik..Eşim öyle evcimen di ki halen de öyle..Flört ederken bile sen ne güzel eş olursun diye evlilik hayalleri kuruyordu..Bense iyiyiz böyle ..ne evliliğiymiş..evlilik mononotonluktur diye ..sürekli eşimin bu isteklerine gem vuruyordum..Ta ki nikah masasına oturuncaya kadar..Yanlış anlamayın zoraki evlenmedim...Eşim flört ettiğimiz her 2 günde bir evlilikten bahsedince insan kendini doğal olarak nikah masasında buluyor..
Evlendik..Herşey yolunda..Hiç de öyle düşündüğüm olumsuz bişey değilmiş evlilik.Ama yine de bir yılda zor alıştım..Evlilik sendromu yaşamadım değil hani..Derken bir süre ilşkiye giremedim eşimle..O bir süre de 3 yıl..psikiyatri..kadın doğum vs...derken yine çözüm bulamamıştık.Ben hala çok korkuyordum..neyse psikolojik olarak bir süre sonra üstesinden geldim..Biz tanıştığımız gün kaderimiz yazılmış meğer..önce evlilik düşüncesi olmayan bir kız..sonra cinsel iilşki kuramayan yine bir kız..neyse kadınlık evresine geçince zaten kadın olmaya da zor alıştım bu arada..
5 senelik evliliyiz ama 2 yıldır karı kocayız..
Evlendiğimizde bu sefer başladı eşim bebek bebek diye..Sen ne güzel anne olursunlara başladı... Anam ...eşim aynı flörtte olduğu gibi bebekte de çok ısrarlı..İnanırmısınız flört ederken evlilik..evlendikten sonra da bebek hususunda tartıştık sadece eşimle..kaçamıyordum kaç kaç nereye kadar..aman doğurupta ne yapacaktım..böyle herşey güzel...ama eşim dayanırmı..ısrarla bana cinsel ilşkiyi başardıktan sonra dr.gidelim bi kontrol ettirelim kendimizi..bir sorun falan varsa bilelim dedi..sanki içine doğmuş..bense dr.a gitsek ne değişecek diye sürekli erteledim..ah salak kafam şimdi 2 yıl boşuna geçti..Bazen burnunun dikine gitmemek gerekiyor..neyse sonrasında tüp bebek..

HA bu arada dr muayenesine gitmeden önce apartman komşularımdan dangalağın teki...kızım sende sorunmu var kısırmısın yoksa dedi...Yok teyze ne alaka biz çocuk istemiyoruz şu anda dedim.Tabi içimden istesem yapmayı bilirim dedim.Ahh ne büyük konuşmuşum..
paylaşayım dedim insan paylaştıkça rahatlıyor..

benim acım taptaze 6 temmuzda transfer yaptırdım bende sizin gibi pozitif sonucu alınca çıldırdım bugün ayın 30 ve ben yarın dış gebelikmi yoksa gelişmeyen bir gebelik mi oldugunu bilmediğim canlıyı aldırmaya gidecegim ne kadar zor hayat bu gün dalgınlıkla az daha arabanın altında kalıyordum hiç umursamadım ne kadar kopmuşum yaşamdan sanki beni hayata baglayan tek şey çocuk gibi siz beni anlarsınız çünkü sizde yaşadınız ama insanlara öyle kolayki aman ne sıkıyon canını allah verecekse bir ruh durmaz gelir diyordu densizin biri ben neler yaşıyorum yüreğimde ondan habersiz söylemesi ne kadar kolay

evet..teselli kabul etmiyoruz değil mi?bebeğin kolayca kucağına alıvermiş olanların bize "amaannn üzülme ne üzülüyorsun? kısmetse zaten olur allah yazmışsa bi vakti vardır gelir elbet, hem belki sakat doğacak belki o doğunca eşine ya da sana bir şey olacak "tarzı yaklaşımlarına çıldırıyorum ben
aynı acıyı aynı boşluğu onlar yaşasaydı böyle konuşabilirler miydi merak ediyorum.tesellilerin içi boş geliyor.ancak benim gibi çocuğu olmayanlar hariç tabi.biz ancak birbirimizin halinden anlarız.bana çocuğu olmayan biri teselli verirse rahatlıyorum sadece.kucağında bebğiyle bana üzülme diyenlerden nefret ediyorum.ama onlar da üzüpl mü desinler diyeceksiniz? bilmiyorum.yorum yapmasınlar yeter bana. ne derlerse canım acıyor çünkü.yaşamayan bilmez ki.
bir de biri var çevremde. beni her gördüğünde çocuğunu sevesi mi geliyor yoksa benim hamile kalamayışıma bakıp evladının ne büyük nimet olduğunu mu hatırlıyor bilmem, şapırr şupurrr öpe öpe mahvediyor bebeğini.ilginç..normalde öpmüyormuş diğerleri öyle diyor.şaşırıyorum

MALESEF KIZLAR SİZİ ÖYLE İYİ ANLIYORUMKİ BEBKLERİMİ KAYBETTİĞİMDE 2.5 AY ÖNCE AYNI ŞEYLER BANADA SÖYLENDİ ÜZÜLME OLACAĞI VARMIŞ BİLİMİYOLAR İÇİMDE KOPAN FIRTINALARI hep SIKTIM KENDİMİHASTANEDE DÜNYAM YIKLDI 4 CM AÇILMA VAR DENİNCE SANKİ HAYAT BENİM İÇİN DURDU NASIL ANLATSAMKİ BENİMKİSİDE BİR ÖZLEMDİ TÜP BEBKTİ YAVRULARIM DĞŞÜĞNSENİZE EN GÜZEL DUYGU ULTRASO GİTTĞİMDE OYNAYIŞLARI ELİNİ KOLUNU GERİŞLERİNİ OFFFF İÇİM YANIYO HALA GEÇMİYOR BUNUN YERİNİ KİM DOLDURABİLİR HAGİ GÜÇ BANA TESELLİ EDEBİLİR YAŞANMAI ÇOOK ZOR... AMA BİLİYOMUSUNUZ EVLADIN ACISI BİLE GÜZEL İÇİM YANDPI HALDE SÖYLÜYORUM SONUÇTA 5.5 AY TAŞIDIM EN ZORU HASTANEDE HERKES DOĞUM YAPIYOR BEBK SESLERİGELİYO BEN ORDA ACIMI BEKLİYORUM ÇOCUK NE ZAMN AŞAĞI İNİCEKTE ALCAKLAR VE ODAMA GELİP BAŞKALARININ BEBEK VARMI DEMELERİ ........ ANLATILMAZ...... YAŞANIR... DOĞUM SIRASINDA DR.UN ANNE GÖRMEK İSTEMİYO DEYİŞİ KULAKLARIMDAN GİTMİYOR KAFAMI ÇEVİRDİM GÖRMEYEYİM DİYE ŞİMDİ ÇOK PİŞMANIM... ŞİMDİ YAVRULARIM YAN YANA YATIYOR.. CELİL'İM VE MELEKNUR'UM.......... ELBİSELERİ ODALARI İKİZARABASI PUSATLER NASIL ANLATSAM KAYBETMEDEN ÖNCEKİ HAFTA ALDIM... KIYAMIYORUM KİMSEYE VERMEYE ÖMÜR BOYU BENDE KALACAK.. HERŞEYİ TOPRALAMIŞ EŞİ KİMBİLİR NASIL İÇİNE ATA ATA ODA HASTA OLDU ALLAH'IM EŞİMİN ACISINI GÖSTERMESİN. DAHA NE ANLATAYAIMKİ İÇİM ÖYLE DOLUKİ ATAMIYORUM DÖKEMİYORUM ...

Kendimden de geçtim..Böyle acı kaybedişleri okuyunca içim dağlanıyor..Varlığını hissedip 5.ayda ya da daha ileriki aylarda kaybetmek ne acı bir şeydir Allahım.Allahım sabır ver hepimize..Dayanma gücü ver....
Hayatta o kadar çok şeye şükretmemiz gerekiyor ki aslında..
Normal hamile kalıp bu şansa sahip olanlar... ilk tedavilerinde gebe kalıp bebeklerini sağlıkla kucaklarına alabilenler..Tedavinin bir çok kez olumsuz sonucunu almış ve tam ümitsizliğe kapıldığı anda yavrusunu kucaklayanlar...Şükretmemiz gerekiyor..

Ben 10.haftalık dördüzlerimi kaybettim...Kaybetmeseydim diyorum ama böylesi daha hayırlıymış..Daha acı günler ...daha zorlu tedaviler geçiren...Ve bebeklerine tam yaklaşmışken kaybeden arkadaşları okudukça ben halime şükrediyorum.Allahım hepimizi beterlerinden korusun....Kötüyle daha kötüyle karşılaştırmasın..

ilk evlendigim gün bebek istiyodum ama sonra baktım ki daha erken 21 yaşındaydım biraz beklemem gerekti dogum kontrol hapları kulllandım 1.5 seneye yakın hapı bıraktıgımda en geç 1.5 senede hamile kalabilirdim ama üstünden 4 sene geçti ve evliligimin 6.yılına girdim eşimi çok zor ikna ettim bizd eproblem var doktora gitmeliyiz diye ama o konduramıyodu doktorum ilk önced eşimin tahlillerini istedi benimde yumurtlama takibi horman tahlilleri derken eşimin spermlerini düşük oldugu canlısının az oldugunu normal yolla hamile kalamayacagımı ögrendim aslında çok yıkıldım ilk duyduıgumda ama birbirimize destek olma zamanıydı anladım ki biz şuan istiyoruz yaparız dedigimde bana herkes şey derdi aman siz bilirsiniz ama allah sonra aratmasın dediklerinde gıcık olurdum üff şunlara bak ben onlar gibi erken yaşta çocuk dogrup evliligimin tadını çıkartmadan yapmayacagım ama yanlış düşünmüşüm keşke ilk başta çocuk isteseydimde daha erken doktora gidip bu tedaviye başlasaydım ama zaman bu zamanmış allah herşeyin hayırlısını versin