- 30 Nisan 2014
- 2.654
- 9.816
-
- Konu Sahibi kumral_quzeli
- #21
Hala satır aralarında kocayı korumalar falan. Yuh ya. Herşey kv yüzündenmiş. Kocan masum.
Öyle bir yazım yanlışı yapmışsınız ki yani " düşümüyorum" diyerek...Boşanmayı düşümüyorum, yurt dışında yaşıyoruz, köye gidince babama anlatacağım, herşey o zaman belirlenecek, şimdi kocam olacak o pislikle ayrı yatıyoruz, ona ben söyleyeceğimi söyledim.
Bu arada bundan sonra bu tip konuları şikayet edeceğim.
Yurtdışıymış bişey yapabilir miyim bilmiyorum ama iş artık el kadar bebeğin şiddet görmesine dayanmışsa sosyal hizmetlere mi nereye haber veriliyorsa vereceğim.
Ben almanyada yasiyorum ve böyle konularda genclik dairesi cok kati. Bir duysalar cocugu hemen alirlar.
Son paragrafa özellikle katılıyorum. Sürekli olarak koca dayağı yiyen kadınlara gram acımıyorum ben, itirafımı da edeyim. Kusura bakmasınlar. Herkes kendi tercih ettiği hayatı yaşıyor çünkü. İsteseler kurtulurlar. Amaa iş savunmasız çocukları bataklık gibi hayatlarına dahil edip dövmeye gelince iş çok başka oluyor. O çocuklar o ellerden alınmalı demektir.Artık nerde neresi bakıyorsa söylemek lazım. Bu nedir ya. Hala gurur murur basit bir karı koca sorunu gibi anlatılıyor. Yarın öbürgün haberini alsak ne yapacağız. Bakamıyorsa alırlar elinden. Bu kadar net.
Kendilerini ne kadar dövdürüyorlarsa dövdürsünler artık dilimizde tüy bitti koca kadınlar akılları var. Ama iş bebeğe dayandıysa orada duracaklar. Cinlerim zıpladı gece gece ya.
Son paragrafa özellikle katılıyorum. Sürekli olarak koca dayağı yiyen kadınlara gram acımıyorum ben, itirafımı da edeyim. Kusura bakmasınlar. Herkes kendi tercih ettiği hayatı yaşıyor çünkü. İsteseler kurtulurlar. Amaa iş savunmasız çocukları bataklık gibi hayatlarına dahil edip dövmeye gelince iş çok başka oluyor. O çocuklar o ellerden alınmalı demektir.
Yurt dışında kaldıkları için "5-6 ay alışana kadar bizimle birlikte kalsın, ondan sonra onlara bi ev açacağız" dediler. Eşim 31 yaşında, ve görücü usulü evlendik.
Eşimi çok seviyorum. Ama ne yapacağımı bilmiyorum. Eşime söyledim. İkide bir beni böyle annesine şikayet etmesinden rahatsız olduğumu dile getirdim. Bırakıp gitmek kolay ama biz henüz 1 yıl 2 ay evliyiz. Bu benim için zor olur. Bırakıp gitsem de nereye gideyim. Üvey annem "bişey olursa bu eve gelemezsin" dedi. Babamda ona boyun eğdi..
Eşim 31 yaşında. Ben bu evliliği biraz da "kurtuluş" için yaptım. Çünkü benim kendi Annem ve Babam zaten ayrı. Üstelik üvey anne yanında da olmadı. Sanki babam ve Üvey annem'in arasını açtığımı düşündüm hep...
Anladim kadariyla gidemiyorsun o evden. Keske kizinla yeni bi hayat kurabilsen.1.5 ay oldu, elimden telefon alındı, ve uzun süredir yazamadım. Sabrettim, sabrettim ama artık yolun sonuna geldim. Herşeye boyun eğdim, ses etmedim, ama artık dayanacak gücüm kalmadı. Lohusalığım'da anlamadı, hep beni rencide edecek zamanlar aradı, sustum.. "40'ımız çıksın belki durum düzelir!" dedim, ama herşey daha da berbatlaşmaya başladı.
40'ımız çıktı ve biz onun gecesinde KV yüzünden dayak yedik.
"Bebekleri Allah korur!!" derler ya, işte onun canlı şahidi biziz.
Bilen bilir biz KV ve KP ile aynı evde yaşıyoruz.
Ev 2 katlı, yalnız 2. katta sadece 1 salon ve 3 yatak odası var.
Görümcem'in 2 hafta tatili vardı, buraya geldiler oğlu ile...
KV'nin Annesi ve Babası da burdalardı... Anlayacağınız, kalabalık olduğumuz halde daha da çok kalabalıklaşmıştık.
Eşim sabah vardiyasına gidecekti, KP ise gece vardiyasına gitmişti, KV çoğu zaman uykusuz kaldığından Annesi de yukarı yatmaya çıkmış, ben ise bebeğimi emzirip yatıracaktım, eşim sabah vardiyasına gideceği için uyuyordu, Görümcem de "Bulaşık Annem'e kalmasın, hemen halledip geliyorum" demişti. Ben bebeği emzirirken Anneanne ile laflamaya daldık, bebek de kucağımda emiyordu, görümce ise yukarıya çıktı, sohbet, muhabbet derken, birden kapı açıldı KV. "Beni mi kovlaşıyorsunuz" diyerek hepimizi tersledi, sonra da bana "Git çocuğu yatır, sende kocanın yanına yat" dedi. (Sonradan öğreniyorum ki KV ve Görümce kavga etmişler). KV böyle deyince herkesin morali bozuldu, ve yattılar. Bende bebeği yatırır yatırmaz başladı ağlamaya, kucağımda susturmaya çalışıyorum, bir yandan da herkes uyanacak diye stress yapıyorum, ben stress yaptıkça bebek de etkilense gerek ki, hiç susturamadım. KV çıktı geldi hemen Yatak odamıza girdi "Niye ağlatıyon çocuğu?" sesi. Bende "Çocuk ağlıyorsa, sen niye çıkıp geliyon, anası yanında ya..." dedim. Yalnız KV'ye sinirlendikçe, stressim de çoğaldı ve bebeğim hiç durmadan ağlamaya devam etti. En sonunda Anneanne çağırdı, "Gel kızım, kocan uyanmasın ben de biraz yardım edeyim" dedi. Beraber susturmaya çalışırken KV aşağıdan yukarıya "Kız, ağlatma çocuğu, çabuk indir aşağıya" diye bağırıyor. Bende o bağırdıkça daha çok sinirlendim. "Kız, kocanı uyandırmasana çabuk getir çocuğu" diye bağırmaya devam ediyor. Kocan uyanmasın diyen KV, oğlunu aşağıdan telefonla arayıp "Çabuk söyle ona çocuğu bana getirsin" demiş. Anneannem de "Kızım, çocuk aç galiba, bi emzir bakayım" dedi. Çocuğu emzirirken kocam geldi kapının ağzında "Çocuğu getir, çocuğu getir..." diyor, KV ise aşağıdan bağırmaya devam ediyor "Çocuğu indir herkes uyanacak" diye... "Tamam emzireyim de, getireceğim....!" demeye kalmadan, bebeğim de kucağımdayken eşim üstüme bi saldırdı saçımı yoldu, yüzümü yumrukladı, kalçalarıma tekmeler savurdu, ben ise "Bebeğe bişey olacak" diye korkumdan bi o yana bi bu yana çocuğu korumaya çalışırken eşim yüzüme tekmeler, yumruklar savurdu, Anneannem "Kızım, çocuğu al" diye, görümceye bağırdı, görümce geldi hemen çocuğu verdim, eşim gitti, geri geldiğinde elinde ayakkabı vardı, ayakkabıyla vurmaya devam etti, KV aşağıdan hala "Çocuğu getir Kızzzz..." diye bağırıyor, o sinirle Dedem aşağıya bi hücumla inmiş, KV'ye bi Tokat koymuş, KV yukarıya "Allah belanı versin" diyerek çıktı, ben bebeğime bakmaya gitmiştim, o sinirle ben KV'ye bağırmışım, çığırmışım... KV'de bana "Orospu, Kahpe, defol evimden" diyor, sanki ben durmaya çok hevesliymişim gibi.. Bu satırları yazarken bile ağlıyorum ama çok zoruma gitti, bu olaydan sonra herkes benim tarafımda oldu, Görümcem gidip abisine söylemedik laf bırakmamış, eşim "Annem yüzünden oldu, ona sinirimi ondan çıkardım, çok özür dilerim, çok özür dilerim" demiş, ama ne çare... Şimdi bebeğime baktıkça "Allahım sen korudun..." diyorum, çünkü bu atlattığımız inanın ki bir mucizeydi, ertesi gün benim her yanım çürükken, bebeğime şükürler olsun hiç bir şey olmamıştı. Ama ne oldu biliyor musunuz??
Gururum kırılmıştı, herşeyden kaçıp gitmek istiyordum, herşeyleri bırakıp bi tek kızımla kaybolup gitmek istiyordum, ama yine olmadı. Yine KV kendi haklı çıkardı, yine yağ gibi üste çıktı. Ve ben yine ezilip kalmıştım..
Olayın üstünden 26 gün geçti, ama herşey daha dün gibi aklımda...
Şimdilerde ise:
"Aman çocuğa bişey olmasın,
"Aman üşütmesin, üşümesin....." diyorlar.
Onlar öyle dedikçe daha çok sinirleniyorum. Hem KV, hemde oğlu. Ben de artık gocunmuyorum. Her lafta karşılığını veriyorum. Ama artık soğudum herkesten. Bi an önce Allah'tan hayırlısını diliyorum...
Artık yazamıyorum, ama tesellinize ihtiyacım var, her zaman okumaya çalışacağım.
Okuduğunuz için teşekkür ederim, iyi geceler