kızlar günaydın.. hatırlayanlar olur belki geçen haftalarda bebeğimde işitme kaybı olduğuna dair doktorumuzun şüpheleri olduğu için hastanelerde gezdik ve kesin teşhiş kondu minik yavrumda işitme kaybı var. ve dün işitme cihazını taktırdık. ama ben kendimi toparlayamıyorum.. minik meleğimin yüzüne her baktığımda içim yanıyor. kuzenleriyle biraraya geldiğimizde, onların anne babasıyla sağlıklı iletişim kurduğunu, babaannelerinin söylediği ninnilerle uyuduklarını görmek ve bütün bunları kızım kulağında kocaman bi cihaz olmadan yapamayacağını bilmek beni çok üzüyor. her gün ağlıyorum. yataktan kalkmak bile istemiyorum ki çalışıyorum ve yaptığım işten konuştuğum insandan tek bişe anlayamıyorum.. bu durumu kabullenmek ve kızımla mutlu huzurlu olmak istiyorum çünkü benim mutsuzluğumu hissettiğini düşünüyorum ve bu canımı çok sıkıyor. biliyorum beterin beteri var Allah dermansız dert vermesin ama annelik işte saçının tek teline zarar gelse kahroluyorsun.
eşimin ailesi apayrı zaten, eşim dağıttı kendini, benden beter ve eişimin ailesi onu benim toparlamam, benim güçlü olmam gerektiğini söylüyorlar. dün de dayanamadım artık, peki ben ne yapayım dedim o en azından evde (işsiz kendisi) istediği zaman istediği kadar içini boşaltabiliyor, ben işe gidiyorum ağlak ve perişan bir suratla iş yapamıyorum çünkü amirim hemen laf ediyor, bir sürü insanla muhatabım ve hepsine güleryüz göstermem gerekiyor bunların nasıl yorucu olduğunu biliyor musunuz dedim evet güçlü görünüyorum çünkü mecburum ama değilim içim kan ağlıyor dedim başladım ağlamaya..
nasıl toparlanacağım, eski iyi hallerime dönebilecek miyim bilmiyorum? bunu hem kendim için kendimden de çok kızım için istiyorum, mutlu bir anne-kız olalım istiyorum ama beceremiyorum..