- 22 Aralık 2023
- 784
- 1.015
- 33
- 28
- Konu Sahibi Pisipatisii
-
- #1
Çok meşakkatli bir hamilelik yaşadım. Hamileyken lazer ameliyatı oldum. Tek yumurta ikizlerime hamileydim birinin gelişimi hep gerideydi. Kendimi o süreçte hamile gibi değil de hep hasta gibi hissettim.
30. Haftada erken doğum oldu bebeklerimden birini kaybettim 8 gün yaşadı. Diğeri 35 gün yoğun bakımda kuvözde kaldı.
Derken taburcu olduk evimize geldik. Bebek henüz prematüre olduğu için eve ziyaretçi kabul etmiyorum. Kaynanam dahil arada bir bakıp gidiyor her şeyiyle kendim ilgileniyorum ve çok da mutluyum bu durumdan.
Ancak o kadarcık ziyarette Bile bebeğimi kucağıma aldığım anda karışma bırak dokunma vs dediklerinde çıldıracak gibi oluyorum kimseye tahammül edemiyorum. Bebek benim bebeğim. İçimden hep bi ağlamak geliyor.
İlk torun olduğu için aşırı aşırı heyecanlılar evet anlıyorum ama bu heyecan ve bu bağlılık beni tedirgin etmiyor değil.
Sadece eşimle yanyana olmak istiyorum ve bebeğimizle. Ona olan aşırı bağlılığım bazen beni bile korkutuyor. Aşmaya çalışıyorum ama başarılı olamıyorum. Ne yapacağım hakkında bir fikrim yok. Neden böyle hissediyorum bilmiyorum.
riskli gebelik yasadiginiz icin, bir kayio yasadiginiz icin ve evladiniz kuvezde kaldigi icin boylesiniz. yasadiklariniz hic kolay seyler degil, en buyuk stresi siz yasadiniz sonucta. ben de boyleydim. ilk gebeligim dusukle sonuclandi. 2. gebeligimde 26 haftada suyum geldi ve 3 ay boyunca hastanede yattim. cok sukur ki evladim sagliklica dogdu. ama ben, ben degildim yani dogumdan sonra. esim ben dinleneyim diye uyu sen, ben bakarim cocuga diyordu. gidip uyuyordum ama kabuslarla geri uyaniyordum.asla ayri yatamadim cocugumdan. aylarca hastane ve dogumhaneyi ruyamda gordum ki hala ruyalarima giriyor. ilk zamanlar cocugumu bi yerlerde unuttugumu goruyordum surekli ama surekli. dogumdan sonra cocugumla ilgili en ufak bi yorum dahi kimsenin yapmasina tahammulum yoktu, olumlu veya olumsuz. oglum suan 18 aylik .2, 3 aydir cok daha rahatim. zamanla geciyor benceÇok meşakkatli bir hamilelik yaşadım. Hamileyken lazer ameliyatı oldum. Tek yumurta ikizlerime hamileydim birinin gelişimi hep gerideydi. Kendimi o süreçte hamile gibi değil de hep hasta gibi hissettim.
30. Haftada erken doğum oldu bebeklerimden birini kaybettim 8 gün yaşadı. Diğeri 35 gün yoğun bakımda kuvözde kaldı.
Derken taburcu olduk evimize geldik. Bebek henüz prematüre olduğu için eve ziyaretçi kabul etmiyorum. Kaynanam dahil arada bir bakıp gidiyor her şeyiyle kendim ilgileniyorum ve çok da mutluyum bu durumdan.
Ancak o kadarcık ziyarette Bile bebeğimi kucağıma aldığım anda karışma bırak dokunma vs dediklerinde çıldıracak gibi oluyorum kimseye tahammül edemiyorum. Bebek benim bebeğim. İçimden hep bi ağlamak geliyor.
İlk torun olduğu için aşırı aşırı heyecanlılar evet anlıyorum ama bu heyecan ve bu bağlılık beni tedirgin etmiyor değil.
Sadece eşimle yanyana olmak istiyorum ve bebeğimizle. Ona olan aşırı bağlılığım bazen beni bile korkutuyor. Aşmaya çalışıyorum ama başarılı olamıyorum. Ne yapacağım hakkında bir fikrim yok. Neden böyle hissediyorum bilmiyorum.
Size kocaman sarılıyorumriskli gebelik yasadiginiz icin, bir kayio yasadiginiz icin ve evladiniz kuvezde kaldigi icin boylesiniz. yasadiklariniz hic kolay seyler degil, en buyuk stresi siz yasadiniz sonucta. ben de boyleydim. ilk gebeligim dusukle sonuclandi. 2. gebeligimde 26 haftada suyum geldi ve 3 ay boyunca hastanede yattim. cok sukur ki evladim sagliklica dogdu. ama ben, ben degildim yani dogumdan sonra. esim ben dinleneyim diye uyu sen, ben bakarim cocuga diyordu. gidip uyuyordum ama kabuslarla geri uyaniyordum.asla ayri yatamadim cocugumdan. aylarca hastane ve dogumhaneyi ruyamda gordum ki hala ruyalarima giriyor. ilk zamanlar cocugumu bi yerlerde unuttugumu goruyordum surekli ama surekli. dogumdan sonra cocugumla ilgili en ufak bi yorum dahi kimsenin yapmasina tahammulum yoktu, olumlu veya olumsuz. oglum suan 18 aylik .2, 3 aydir cok daha rahatim. zamanla geciyor bence
Çok geçmiş olsunöncelikle kaybettiğiniz cocuğunuz için başınız sağolsun
zor bi yolculuğun daha başı bu, hamillikten itbaren ömür boyu bu süreç devam edecek.
bunun için kendizi telkin etmelisiziniz, gerekirse destek almalısınız
cıcuk büyüdükçe 3cü bir kişiye ihtiyaç duyuluyor bi şekilde
ve bu bağımlılık artarsa başkasına verememe ama özel alanada ihtiyac duyma sizi çok kötü sıkıştırır.
ayrıca kimseye bağımak zorun da değilsiniz , bu bebek calarının canı.
bu bana göre bencillik. benim kv de cok söylenir ve birbirimizden hiç haz etmeyiz ama hee der geçerim
noldu , 3 hafta önce merdivenlerden düştüm iş göremez hale geldim mecburen cocuğuma baksın diye gelmesini istedim, kime ne zaman nasıl muhtaç olacağınızı bilemezsiniz. kalp kırmadan kendinizi alıştırmayı deneyin
Yemin edebilirim bu sözleri tekrar tekrar 4 defa okudum. Ben yanliş anladim galiba. Siz misafirlere karşi bunlari soylediniz sandim. Çünkü gerçekten bu sozleri baska birisi tarafindan size soylenecegine aklim almadı.Ancak o kadarcık ziyarette Bile bebeğimi kucağıma aldığım anda karışma bırak dokunma
Ben hâla ağlıyorum severken desem…İlk aylarda çılgın bir sevgi aşk oluyor bebeğinize özellikle ilk çocukta sonra o sevgi azalmıyor tabi ama çılgınlık gidiyor ben severken ağladığımı biliyorumgelip sevip gitsinler ama kelimelerine dikkat etsinler
,elletmeyin fazla emzircem yerinde yatsın falan bahaneyle alın uzun uzun kucaklarda kalmasın söz hakkı sizde unutmayın o yüzden üzülmeyin eve geldiklerinde elinizi yıkayın diye doğrudan banyoya alın her geleni böyle böyle kurallarınıza alışırlar zaten onlarında bu halleri dinginleşecek merak etmeyin.
Senin kalbin çok minnoş ama çok normal hala devam etmesi, benim gibi katı biri için severken ağlamak çok nadir olacak bir durumduBen hâla ağlıyorum severken desem…
Estağfurullah.Senin kalbin çok minnoş ama çok normal hala devam etmesi, benim gibi katı biri için severken ağlamak çok nadir olacak bir durumdu
Bebişinizin kaybına üzüldüm diğerine sağlıkla kavuşmanıza sevindim. Bir çok zorlu stresli süreçler geçirmişsiniz. Duygularınız hisleriniz hem hamilelik ve annelik sebebi ile hormonlardan hem de bu zor süreçten ötürü karman çorman. Zamanla düzelecek ama bir nefes almak online dahi olsa psikolog ile görüşmek işe yarayabilir.Çok meşakkatli bir hamilelik yaşadım. Hamileyken lazer ameliyatı oldum. Tek yumurta ikizlerime hamileydim birinin gelişimi hep gerideydi. Kendimi o süreçte hamile gibi değil de hep hasta gibi hissettim.
30. Haftada erken doğum oldu bebeklerimden birini kaybettim 8 gün yaşadı. Diğeri 35 gün yoğun bakımda kuvözde kaldı.
Derken taburcu olduk evimize geldik. Bebek henüz prematüre olduğu için eve ziyaretçi kabul etmiyorum. Kaynanam dahil arada bir bakıp gidiyor her şeyiyle kendim ilgileniyorum ve çok da mutluyum bu durumdan.
Ancak o kadarcık ziyarette Bile bebeğimi kucağıma aldığım anda karışma bırak dokunma vs dediklerinde çıldıracak gibi oluyorum kimseye tahammül edemiyorum. Bebek benim bebeğim. İçimden hep bi ağlamak geliyor.
İlk torun olduğu için aşırı aşırı heyecanlılar evet anlıyorum ama bu heyecan ve bu bağlılık beni tedirgin etmiyor değil.
Sadece eşimle yanyana olmak istiyorum ve bebeğimizle. Ona olan aşırı bağlılığım bazen beni bile korkutuyor. Aşmaya çalışıyorum ama başarılı olamıyorum. Ne yapacağım hakkında bir fikrim yok. Neden böyle hissediyorum bilmiyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?