Herkese merhaba;
15 aylık bir oğlum ve aktif bir çalışma hayatım var. Çok şükür ki oğlumla annem ilgileniyor ve kendisinin eğitimci geçmişi olması sebebiyle de etkinlikten tutun da bu yaş emsalinde çocuklara verilebilecek her şeyi vermeye çalışıyor.
Gözüm arkada değil çok şükür
Ailemle yakın oturduğumuz için genelde babam da bize geliyor ve oğlumun büyük anne ve dedesi ile büyüyor olmasından memnunum. Sorunum şu ki babam inanılmaz yüksek sesle tv izliyor, sıklıkla telefonla uğraşıyor ve dolayısıyla oğlum da telefonu eline almak istediği için hem yüksek sese hem de ekrana maruz kalmış oluyor.
Eşim de ben de tv kültürü olan insanlar değiliz, alışkanlık bu ya çok yüksek sesle de konuşmayız. Bu yüzden de belki tv sesi bana yüksek geliyor olabilir diyeceğim ama yok, gerçekten yüksek dinliyor ben 4 odan öteden kapı kapalı olduğu halde konuşulanları anlayabiliyorum..
Bugün eve geldiğimde oğlumda aşırı bir hırçınlık farkettim, elimdeki telefonu gördüğünde ısrarla istemeye ve vermeyince de ağlayıp mızırdanmaya başladı. Ben de onunla konuşur gibi ‘oğlum sana telefon yok ekran yok sen daha küçüksün iyiden iyiye bağımlı oldun’ gibi bir şeyler söyledim, babam duysun diye aslında.
Bir başkası böyle bir konu açsa uygun bir dil ile söyle durumu derdim ama babam aşırı alıngan bir insan. Böyle bir şeyi söylediğim zaman belki al çocuğuna kendin bak o zaman bile diyebilir ve ben hem işteki stres hem annelik mesaisinde bir de bunun duygusal yükünü kaldırmaya hiç hazır hissetmiyorum kendimi..
Aslında annem biraz babamı salsa adam kendi evinde kalacak, annem de ben işten geldikten sonra kendi evine geçmiş olsa sorun çözülecek ama işte gel gör ki hayatta her şey istediğimiz gibi dört dörtlük olmuyor.
Bu bir soru sorma değil bir iç dökmesi oldu belli ki..
Böyle düşününce ilerde oğluma bu duygusal yükü yüklemeyeceğim, bana belli dozlarda eleştirisini de yapabildiği fikirlerini söylemekten çekinmediğini bir ortam kuracağım diyorum ama kısmet.
Bir gün kendimizi en yakınlarımıza daha rahat ifade edebileceğimiz günlere kavuşmak dileğiyle.
Umarım..
15 aylık bir oğlum ve aktif bir çalışma hayatım var. Çok şükür ki oğlumla annem ilgileniyor ve kendisinin eğitimci geçmişi olması sebebiyle de etkinlikten tutun da bu yaş emsalinde çocuklara verilebilecek her şeyi vermeye çalışıyor.
Gözüm arkada değil çok şükür
Ailemle yakın oturduğumuz için genelde babam da bize geliyor ve oğlumun büyük anne ve dedesi ile büyüyor olmasından memnunum. Sorunum şu ki babam inanılmaz yüksek sesle tv izliyor, sıklıkla telefonla uğraşıyor ve dolayısıyla oğlum da telefonu eline almak istediği için hem yüksek sese hem de ekrana maruz kalmış oluyor.
Eşim de ben de tv kültürü olan insanlar değiliz, alışkanlık bu ya çok yüksek sesle de konuşmayız. Bu yüzden de belki tv sesi bana yüksek geliyor olabilir diyeceğim ama yok, gerçekten yüksek dinliyor ben 4 odan öteden kapı kapalı olduğu halde konuşulanları anlayabiliyorum..
Bugün eve geldiğimde oğlumda aşırı bir hırçınlık farkettim, elimdeki telefonu gördüğünde ısrarla istemeye ve vermeyince de ağlayıp mızırdanmaya başladı. Ben de onunla konuşur gibi ‘oğlum sana telefon yok ekran yok sen daha küçüksün iyiden iyiye bağımlı oldun’ gibi bir şeyler söyledim, babam duysun diye aslında.
Bir başkası böyle bir konu açsa uygun bir dil ile söyle durumu derdim ama babam aşırı alıngan bir insan. Böyle bir şeyi söylediğim zaman belki al çocuğuna kendin bak o zaman bile diyebilir ve ben hem işteki stres hem annelik mesaisinde bir de bunun duygusal yükünü kaldırmaya hiç hazır hissetmiyorum kendimi..
Aslında annem biraz babamı salsa adam kendi evinde kalacak, annem de ben işten geldikten sonra kendi evine geçmiş olsa sorun çözülecek ama işte gel gör ki hayatta her şey istediğimiz gibi dört dörtlük olmuyor.
Bu bir soru sorma değil bir iç dökmesi oldu belli ki..
Böyle düşününce ilerde oğluma bu duygusal yükü yüklemeyeceğim, bana belli dozlarda eleştirisini de yapabildiği fikirlerini söylemekten çekinmediğini bir ortam kuracağım diyorum ama kısmet.
Bir gün kendimizi en yakınlarımıza daha rahat ifade edebileceğimiz günlere kavuşmak dileğiyle.
Umarım..
