Kızım sezeryan doğumdan sonra bir hafta yoğun bakım odasında kaldı. İlk doğumum,iki kere görme şansım oldu. Süt gelene kadar iki gün pompayla uğraştım her gün süt götürdük o bir hafta geçmek bilmedi. Ne zaman çıkacağını bilmedigimizden, o iki görüş gününü asla unutamıyorum kuvezin önünden.
Şimdi 2 aylık olduk, herşey yolunda. Ama ben iyi değilim galiba, asla onu bırakmak istemiyorum. Yani alt kattaki markete in diyor annem hava al dolaş gel ben bakarim, yada eşim varken bırak yarim saat in çık dışarı. Yapamıyorum.
O görüntü gözümün önünden gitmiyor, asla unutamıyorum. Keyfi birşey için market gezmesi hava alma için onu bırakmak asla mantıklı gelmiyor. Biliyorum suanki durumum normal değil ama aşamiyorum. O kadar zor günlerdi ki, öyle çaresiz bıraktım çıktım o kuvezden onu ki, kendime kızıyorum kaderime kızıyorum kızım orda bir hafta tek başına kaldı ona kahroluyorum.
Ailemde böyle bir süreci yaşamış kimse yok, çok şükür
sizler nasıl astiniz bu durumu. İcimde gecmeyen gönül yaram resmen, burnumun direği sızlıyor düşündükçe...
etrafa baktim agaclara kuslara. Derin derin nefes alip evde beni bekleyen bebegim icin sukrettim daha bi keyiflendim 
unutmayin mutlu anneler mutlu bebekler.. depresif anneler korkak veya ozguvensiz bebekler demek. Kendiniz icin olmasa da bebeginiz icin kendinizi mutlu edin 
