25 yaşındayım. Hala üniversite okuyorum son sınıfım. Benim yaşıtlarım evlendi çalışıyor. Ben hala aileme bağlı yaşıyorum. Okul bitecek ne yapıcam belli değil. Sağlık desen sağlık olarak çok kötü bir dönemden geçiyorum. Hasta olduğum halde çoğu arkadaşım nasıl oldun diye bile sormuyor. Onlar aynı durumda olsa ben sürekli sorardım nasıl olduğunu. Aşk desen bu yaşıma geldim hayatıma girenler hep bende travma bıraktı gitti. Beni hep göklere çıkartıp hiç bi sebep yokken bırakıp gittiler. O kadar acı çektim ki onların ben de bıraktığı tek şey panik atak hastalığı oldu. Şu an konuştuğum öylesine biri bile yok. Zaten olsa da benim artık inancım ve hevesim kalmadı. Eskiden mesela sürekli talibim olurdu hatta arkadaşlarım bana sen de girdiğin her ortamdan birini buluyosun diyolardı. Şu an kimse suratıma bile bakmıyor. Ben de aynaya baktığımda eski beni göremiyorum. Gözümdeki ışık sönmüş eski güzelliğim ve havam kalmamış gibi. Aile desen ailemle de aram iyi değil. Annemle hep tartışırım. Babamla senelerdir küsüm konuşmuyorum. Yani beni hayata bağlayan hiç bir şey yok. Etrafım sahte insanlarla dolu. Yalnız, çirkin ve mutsuz hissediyorum. Tüm gün sadece evde yatarak okula giderek ve hastanelerde geçiriyorum.