Derdim o kadar çok ki, hepsini yazmaya üşeniyorum. Bir yerden başlamak lâzım diyerek şu an icin beni en cok sinir eden konuyu seçeyim: 6 aylik bir bebeğim var. Kilosu, boyu gelişimi normal. 6 ay sadece anne sütüyle besledim. Şimdi ek gıdaya geçtik. Doktor, sağlık ocağındaki ebe, hemşire, bebeğin gelişimini normal buldukları icin anne sütüne ek olarak ufak ufak yumurta sarısı, sebze çorbası muhallebi vb bebek gıdalarını da vermemi tavsiye ettiler. Ben de sütüm olduğu müddetçe 2 yaşına kadar formül mama takviyesi yapmadan bebeğimi daha doğal gidalarla beslemek istiyorum.
Ben bunun için çabalarken eşim bebekle ilgili sağdan soldan duyduğu her şeyin etkisinde kalıyor. Beni hiç saymıyor. Ablası baş kanaat önderi. İki dudağının arasından çıkan lafa bakıyor. Ablasinin daha geçen gün bana "evde iş yapabilmek için bebeği televizyonun karşısına oturt, iki saat rahat edersin" diye akıl verdi kendisi. Bu kadar da iyiliğimizi (!) düşünür. Gorumcem, kayinvalidesi tarafindan ailesi ve kendisi hep bir görüldüğü icin aşağılık kompleksini hiç aşamayan birisi. Devamli kıyaslama yapar ve her seferinde nasil oluyorsa kendisini herkesten üstün bulur. O lise terk. Ben Turkiyenin en iyi universitesinden mezunum. Iki diplomam var. Hâlâ daha açıktan okuyorum. Bir kere dahi kitap okuduğunu görmedim ama her şeyi biliyor. Kendini mükemmel zannederken hatasını yüzüne vurunca hemen örtbas etmeye çalışır, afallar, sanki çıplak kalmış gibi utanir. Şu son 6 aydır da büyük keyfi kendi çocuğuyla benim el kadar bebemi kiyaslayip kendisininkini üstün bulmak. Cocugum 3 aylikken benimle anlamsiz hecelerle de olsa uzun uzun konuşuyor, ara ara da anne diyordu. Erken konuştuğunu gorup de kendi çocuklarından ustunluk ornegi bulamayinca cocugu elimden "hadi bakalım, çok konuştun, bu kadar yeter" diyerek aldı ve o günden sonra yavrum bir tek hece söylemedi bana. Eğer kocamin ablası olmasa, geçinmek zorunda hissetmesem, once agzinin payini verir, sonra da kapimdan içeri sokmam, kapısını da açmam. Ama akrabalık ve kocamin ablasına düşkünlüğü yüzünden lüzumsuz imalarini, laf sokmalarini duymazliktan geliyorum.
Bana kalsa lafları bir kulağımdan girer diğerinden çıkar ama eşim ablasına saplantili derecede düşkün. Ne dese yapmak zorunda sanki. Ben bebeğimi ne kadar kendi istediğim gibi, doktorların, bilimin, sağ duyunun ışığında yetiştirmek istersem ablası hemen en olmadik koca karı metodlarıyla müdahale ediyor. Ben lafini dinlemedigim icin kardeşini öğütlüyor.
Gecen gittigimizde tutturmuş çocuklarını benim bebegim kadarken kolları taşımıyormuş, iştahları şöyleymiş de bilmem kaç kilolarmış da... Esim de bunları duyunca gelişimi normal olan bebeğimi şişirmek istedi. Ertesi gunu, sütum olduğu halde hazır mama alip getirdi. Ben de suratımi astım, çocuğu yatak odasında emzirmeye götürdüm. Yanima gelip "Ne oldu niye buraya kaçtın" diye sordu. Mama vermek istemediğimi bildiği halde alıp getirmesine sinirlendiğimi söyledim, tartıştık, "gece yatmadan bi şişe içirirsin, gece rahat uyur: dedi. Ben de kendim muhallebi hazırlayip yedirmeye başladım. "Neden mama yapmadın" deyince 'bu da mama, içinde de olduğunu biliyorum, kendi ellerimle hazırladım' dedim ve bir anda soğuk savaş başlattı. Ben iceri gectim o da küfür ede ede mutfağa gitti. O cekyatta yatiyor. Ben bebegimle yatak odasında.
Ablasının benim sütüm fiskirirken daha evvel "gece yatmadan mama verirsin, mışıl mışıl uyur" diye akıl vermisligi vardı. Ben de Allah'ın izniyle niyetimin cocugumu 2 yasina kadar anne sutuyle beslemek olduğunu soyledim. Sutum yetmezse diye söylemiş. Kocam da ablasinin lafina uyup benim inadıma gidip mama getirince sinirlerim zıpladı.
Konunun daha farklı cihetleri de var ama şimdilik bu kadarını yaziyorum. Bu bile beni epey rahatlattı.