Merhaba kadınlar kulübünün güzel, sevecen, akıllı, içten ve atarlı giderli hanımları :)
Benimki tam olarak dert mi bilmiyorum ama yazmak istedim bu ilk konum olacak bu arada, lütfen selam faslındaki cümlenin içinden cımbızla laf çekmeyin seviyorum sizi :) Hatta bazen burdaki konuları okurken nenden dışarda bu insanlarla karşılaşmıyorum ki onlarla arkadaş olsam keşke gibi düşüne biliyorum. Bazılarınıza sıkıntılı hayatlarınızdan dolayı sarılıp yanlız değilsin demek, bazılarınızla da sohbetin dibine vurmak istiyorum.
Neyse kafanızı şişirmek istemiyorum benim derdim, kendimi çevremde ki hiç kimseye olduğum gibi kabullendirememem ailem dahil bu bende sevilmediğim hissini yaratıryor ve üzülüyorum.Mesela çocukluğumdan beri beceriksiz olduğumu düşünen bir ailem var ve sürekli kardeşler arasında kıyaslanıyorum.
7 kardeşiz ve ben sondan 2 numarayım iyi bişey yapsamda kimse bunu görmüyor çocukken farklı bir hayal dünyam vardı kendimce orada yaşardım.Bu hayal perest tarafım nedense hep sıkıntı oldu aileme, sürekli başarısızlıkla suçlandım.Ve evet o kadar etkileniyordumki hayal dünyama sığınıp gerçek hayatta başarısız olmaya başlamıştım.
Öyle yada böyle bir şekilde büyüdüm 38 yaşındayım evliyim 1 çocuğum var ama ben hala kendimi kabul ettiremedim onlara, bana bunu annem babamdan çok abilerim ablalarım yaptılar ve hala yapıyorlar.
Örnek verecek olursak ablam evime geldiğinde herşeyimi eleştiryor yaptığım çaya kahveye kadar senden bir halt olmaz demeye getiriyor.Çocuğuma ne yedericeğime onunla nasıl konuşacağıma kadar söyleniyor ablam değil kayın validem sanki.
18 yaşından beri çalışıyorum bekarken aileme de katkım oluyordu.6 yıl önce evlenirken rahmetli babam bana bir miktar para verdi ev almamız için ve aldık evimizi geri kalanına kredi çekerek hala ödüyoruz.
Bunu sürekli konuşuyorlar hatta benden küçük kız kardeşim bozuştuğumuz bir dönem bana asalaksın başkalarının parasıyla yaşıyorsun bile dedi.İki yıl önce abimden aldığım bir miktar borç için dünyanın lafını ettiler ki geri ödedim çoktan ama hala lafını ediyorlar dolaylı yollardan.Mevzu sadece maddi konular değil mesela çok iş değiştirdim bi ara birşeyler yolunda gitmedi şansızlıklar oldu vs.bunu bile konuşurlar.İstikrarsız tembel sıfatı yakıştırması yaparlar.Benden küçüğümle yada benden büyük ablamla kıyaslarlar benim biraz duygusal bir yapım var ama artık çocukluğumdaki gibi ezik değilim.Gerektiğinde saygımı bozmadan lafımı söylerim.
Eşim çok mülayim saygılı bir insandır aileme karşıda öyledir, ikimizde çalışıyoruz ve hayatı paylaşıyoruz gerçek anlamda her konuda yardımcı olur.Bunu bildikleri için çoğu zaman şu muameliyi görüyorum evde her işi ona yıkıp yan gelip yatıyorum gibi ve bunu sıradan bir sohbet esnasında mutlaka araya sokuşturmadan geçmezler.
Hatta arkadaşlarım bile evimize geldiğinde eşimin kızımla ilgilendiğini ve ikramlar konusunda bana yardım ettiğini gördükçe aman çocuğada bakıyor işte yapıyor sen ne yapıyorsun ki bile dedikleri olmuştur.
Yaaa neyse canım acıcık sarılın bana şefkate ihtiyacım var. Okuduğunuz için teşekkürler.Seviliyorsunuz.
Benimki tam olarak dert mi bilmiyorum ama yazmak istedim bu ilk konum olacak bu arada, lütfen selam faslındaki cümlenin içinden cımbızla laf çekmeyin seviyorum sizi :) Hatta bazen burdaki konuları okurken nenden dışarda bu insanlarla karşılaşmıyorum ki onlarla arkadaş olsam keşke gibi düşüne biliyorum. Bazılarınıza sıkıntılı hayatlarınızdan dolayı sarılıp yanlız değilsin demek, bazılarınızla da sohbetin dibine vurmak istiyorum.
Neyse kafanızı şişirmek istemiyorum benim derdim, kendimi çevremde ki hiç kimseye olduğum gibi kabullendirememem ailem dahil bu bende sevilmediğim hissini yaratıryor ve üzülüyorum.Mesela çocukluğumdan beri beceriksiz olduğumu düşünen bir ailem var ve sürekli kardeşler arasında kıyaslanıyorum.
7 kardeşiz ve ben sondan 2 numarayım iyi bişey yapsamda kimse bunu görmüyor çocukken farklı bir hayal dünyam vardı kendimce orada yaşardım.Bu hayal perest tarafım nedense hep sıkıntı oldu aileme, sürekli başarısızlıkla suçlandım.Ve evet o kadar etkileniyordumki hayal dünyama sığınıp gerçek hayatta başarısız olmaya başlamıştım.
Öyle yada böyle bir şekilde büyüdüm 38 yaşındayım evliyim 1 çocuğum var ama ben hala kendimi kabul ettiremedim onlara, bana bunu annem babamdan çok abilerim ablalarım yaptılar ve hala yapıyorlar.
Örnek verecek olursak ablam evime geldiğinde herşeyimi eleştiryor yaptığım çaya kahveye kadar senden bir halt olmaz demeye getiriyor.Çocuğuma ne yedericeğime onunla nasıl konuşacağıma kadar söyleniyor ablam değil kayın validem sanki.
18 yaşından beri çalışıyorum bekarken aileme de katkım oluyordu.6 yıl önce evlenirken rahmetli babam bana bir miktar para verdi ev almamız için ve aldık evimizi geri kalanına kredi çekerek hala ödüyoruz.
Bunu sürekli konuşuyorlar hatta benden küçük kız kardeşim bozuştuğumuz bir dönem bana asalaksın başkalarının parasıyla yaşıyorsun bile dedi.İki yıl önce abimden aldığım bir miktar borç için dünyanın lafını ettiler ki geri ödedim çoktan ama hala lafını ediyorlar dolaylı yollardan.Mevzu sadece maddi konular değil mesela çok iş değiştirdim bi ara birşeyler yolunda gitmedi şansızlıklar oldu vs.bunu bile konuşurlar.İstikrarsız tembel sıfatı yakıştırması yaparlar.Benden küçüğümle yada benden büyük ablamla kıyaslarlar benim biraz duygusal bir yapım var ama artık çocukluğumdaki gibi ezik değilim.Gerektiğinde saygımı bozmadan lafımı söylerim.
Eşim çok mülayim saygılı bir insandır aileme karşıda öyledir, ikimizde çalışıyoruz ve hayatı paylaşıyoruz gerçek anlamda her konuda yardımcı olur.Bunu bildikleri için çoğu zaman şu muameliyi görüyorum evde her işi ona yıkıp yan gelip yatıyorum gibi ve bunu sıradan bir sohbet esnasında mutlaka araya sokuşturmadan geçmezler.
Hatta arkadaşlarım bile evimize geldiğinde eşimin kızımla ilgilendiğini ve ikramlar konusunda bana yardım ettiğini gördükçe aman çocuğada bakıyor işte yapıyor sen ne yapıyorsun ki bile dedikleri olmuştur.
Yaaa neyse canım acıcık sarılın bana şefkate ihtiyacım var. Okuduğunuz için teşekkürler.Seviliyorsunuz.