Başka şehir

Ceylinimdeceylinim .!.:

Herkese merhaba.
Hayatımın en çıkmazda hissettiğim dönemindeyim biraz dertleşmek biraz da aynılarını yaşayanlardan destek yorumları almak için açıyorum konuyu.
Doğma büyüme üniversite de dahil olmak üzere aynı sehirde yaşadım. Arada birkaç günlük tatiller seyahatler dışında hiç yaşadığım şehirden çıkmadım desem yeri.
Eski isimde haftada 2-3 gün evde çalışma şansım vardı bu da sanırım iyice bağladı eve beni.
Ailemin bazı konularda baskıcı olmasi da eklenince üstüne tüm hayatım nerdeyse evden ibaret oldu.
Gel gelelim sıkıntıma, atandım.
Bambaşka bir şehri seçtim başka seçeneğim yoktu, elimde olsa yine aynı şehri seçerdim muhtemelen.
Mesele şu ki alisamiyorum arkadaşlar. Normal mi bu süreç ilk defa evden şehrinden ayrılmak bu kadar zor mu ben mi çok duygusalim bilmiyorum.
Haftalardır kendimi tutuyorum hallolacak diyorum alışacağım diyorum ama dün büyük bir patlama yaşadım ve saatlerce ağladım kendime gelemedim. Panik atak krizi mi başka bir şey mi bilmiyorum nefes alamadım, hayatımda bu kadar çaresiz hissettiğim bir an olmamıştı sanırım. Saatlerce ağladım sakinleşemedim.
Ufak tefek sorunlar haricinde bir sorun yok şükür ama hayatımın bu derece değişmesi beni çok korkuttu. Kimseye söyleyemiyorum kuyruğu dik tutmaya çalışıyorum ama çok kötüyüm arkadaslar. Bu süreç geçiyor mu alışılıyor mu bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Hayattankopan .!.:

Atandığınız yer yaşadığınız yere göre daha mı küçük bir yer ya da gezme vs imkanları yok mu
Büyük ihtimal daha önce hiç evden ayrılmadığınız için bu duyguları yaşıyorsunuz arkadaş ortamı oldukça ve o şehirde gezdikçe bu düşünceleriniz değişecek benim de atandığım yerde 3.yılım ve ilk günkü gibi değilim çoktan alıştım

Genişletmek için tıkla...

Ceylinimdeceylinim .!.:

Aksine büyük bir şehir, normalde tatile geldigimde çok sevdigim bir sehirdi ama bu psikoloji öyle berbat ki bir türlü sevemiyorum maalesef.
Siz ne kadar sürede alıştınız?

Genişletmek için tıkla...

Hayattankopan .!.:

Benim 2 3 ay falan sürdü ama ben üniversiteyi farklı bir şehirde okudum bide aileme çok bağlı biri olmadım hiçbir zaman belki ondan dolayıdır

Genişletmek için tıkla...

Ceylinimdeceylinim .!.:

Herkese merhaba.
Hayatımın en çıkmazda hissettiğim dönemindeyim biraz dertleşmek biraz da aynılarını yaşayanlardan destek yorumları almak için açıyorum konuyu.
Doğma büyüme üniversite de dahil olmak üzere aynı sehirde yaşadım. Arada birkaç günlük tatiller seyahatler dışında hiç yaşadığım şehirden çıkmadım desem yeri.
Eski isimde haftada 2-3 gün evde çalışma şansım vardı bu da sanırım iyice bağladı eve beni.
Ailemin bazı konularda baskıcı olmasi da eklenince üstüne tüm hayatım nerdeyse evden ibaret oldu.
Gel gelelim sıkıntıma, atandım.
Bambaşka bir şehri seçtim başka seçeneğim yoktu, elimde olsa yine aynı şehri seçerdim muhtemelen.
Mesele şu ki alisamiyorum arkadaşlar. Normal mi bu süreç ilk defa evden şehrinden ayrılmak bu kadar zor mu ben mi çok duygusalim bilmiyorum.
Haftalardır kendimi tutuyorum hallolacak diyorum alışacağım diyorum ama dün büyük bir patlama yaşadım ve saatlerce ağladım kendime gelemedim. Panik atak krizi mi başka bir şey mi bilmiyorum nefes alamadım, hayatımda bu kadar çaresiz hissettiğim bir an olmamıştı sanırım. Saatlerce ağladım sakinleşemedim.
Ufak tefek sorunlar haricinde bir sorun yok şükür ama hayatımın bu derece değişmesi beni çok korkuttu. Kimseye söyleyemiyorum kuyruğu dik tutmaya çalışıyorum ama çok kötüyüm arkadaslar. Bu süreç geçiyor mu alışılıyor mu bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Ceylinimdeceylinim .!.:

Herkese merhaba.
Hayatımın en çıkmazda hissettiğim dönemindeyim biraz dertleşmek biraz da aynılarını yaşayanlardan destek yorumları almak için açıyorum konuyu.
Doğma büyüme üniversite de dahil olmak üzere aynı sehirde yaşadım. Arada birkaç günlük tatiller seyahatler dışında hiç yaşadığım şehirden çıkmadım desem yeri.
Eski isimde haftada 2-3 gün evde çalışma şansım vardı bu da sanırım iyice bağladı eve beni.
Ailemin bazı konularda baskıcı olmasi da eklenince üstüne tüm hayatım nerdeyse evden ibaret oldu.
Gel gelelim sıkıntıma, atandım.
Bambaşka bir şehri seçtim başka seçeneğim yoktu, elimde olsa yine aynı şehri seçerdim muhtemelen.
Mesele şu ki alisamiyorum arkadaşlar. Normal mi bu süreç ilk defa evden şehrinden ayrılmak bu kadar zor mu ben mi çok duygusalim bilmiyorum.
Haftalardır kendimi tutuyorum hallolacak diyorum alışacağım diyorum ama dün büyük bir patlama yaşadım ve saatlerce ağladım kendime gelemedim. Panik atak krizi mi başka bir şey mi bilmiyorum nefes alamadım, hayatımda bu kadar çaresiz hissettiğim bir an olmamıştı sanırım. Saatlerce ağladım sakinleşemedim.
Ufak tefek sorunlar haricinde bir sorun yok şükür ama hayatımın bu derece değişmesi beni çok korkuttu. Kimseye söyleyemiyorum kuyruğu dik tutmaya çalışıyorum ama çok kötüyüm arkadaslar. Bu süreç geçiyor mu alışılıyor mu bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Ceylinimdeceylinim .!.:

Herkese merhaba.
Hayatımın en çıkmazda hissettiğim dönemindeyim biraz dertleşmek biraz da aynılarını yaşayanlardan destek yorumları almak için açıyorum konuyu.
Doğma büyüme üniversite de dahil olmak üzere aynı sehirde yaşadım. Arada birkaç günlük tatiller seyahatler dışında hiç yaşadığım şehirden çıkmadım desem yeri.
Eski isimde haftada 2-3 gün evde çalışma şansım vardı bu da sanırım iyice bağladı eve beni.
Ailemin bazı konularda baskıcı olmasi da eklenince üstüne tüm hayatım nerdeyse evden ibaret oldu.
Gel gelelim sıkıntıma, atandım.
Bambaşka bir şehri seçtim başka seçeneğim yoktu, elimde olsa yine aynı şehri seçerdim muhtemelen.
Mesele şu ki alisamiyorum arkadaşlar. Normal mi bu süreç ilk defa evden şehrinden ayrılmak bu kadar zor mu ben mi çok duygusalim bilmiyorum.
Haftalardır kendimi tutuyorum hallolacak diyorum alışacağım diyorum ama dün büyük bir patlama yaşadım ve saatlerce ağladım kendime gelemedim. Panik atak krizi mi başka bir şey mi bilmiyorum nefes alamadım, hayatımda bu kadar çaresiz hissettiğim bir an olmamıştı sanırım. Saatlerce ağladım sakinleşemedim.
Ufak tefek sorunlar haricinde bir sorun yok şükür ama hayatımın bu derece değişmesi beni çok korkuttu. Kimseye söyleyemiyorum kuyruğu dik tutmaya çalışıyorum ama çok kötüyüm arkadaslar. Bu süreç geçiyor mu alışılıyor mu bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Ceylinimdeceylinim .!.:

Herkese merhaba.
Hayatımın en çıkmazda hissettiğim dönemindeyim biraz dertleşmek biraz da aynılarını yaşayanlardan destek yorumları almak için açıyorum konuyu.
Doğma büyüme üniversite de dahil olmak üzere aynı sehirde yaşadım. Arada birkaç günlük tatiller seyahatler dışında hiç yaşadığım şehirden çıkmadım desem yeri.
Eski isimde haftada 2-3 gün evde çalışma şansım vardı bu da sanırım iyice bağladı eve beni.
Ailemin bazı konularda baskıcı olmasi da eklenince üstüne tüm hayatım nerdeyse evden ibaret oldu.
Gel gelelim sıkıntıma, atandım.
Bambaşka bir şehri seçtim başka seçeneğim yoktu, elimde olsa yine aynı şehri seçerdim muhtemelen.
Mesele şu ki alisamiyorum arkadaşlar. Normal mi bu süreç ilk defa evden şehrinden ayrılmak bu kadar zor mu ben mi çok duygusalim bilmiyorum.
Haftalardır kendimi tutuyorum hallolacak diyorum alışacağım diyorum ama dün büyük bir patlama yaşadım ve saatlerce ağladım kendime gelemedim. Panik atak krizi mi başka bir şey mi bilmiyorum nefes alamadım, hayatımda bu kadar çaresiz hissettiğim bir an olmamıştı sanırım. Saatlerce ağladım sakinleşemedim.
Ufak tefek sorunlar haricinde bir sorun yok şükür ama hayatımın bu derece değişmesi beni çok korkuttu. Kimseye söyleyemiyorum kuyruğu dik tutmaya çalışıyorum ama çok kötüyüm arkadaslar. Bu süreç geçiyor mu alışılıyor mu bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Ceylinimdeceylinim .!.:

Herkese merhaba.
Hayatımın en çıkmazda hissettiğim dönemindeyim biraz dertleşmek biraz da aynılarını yaşayanlardan destek yorumları almak için açıyorum konuyu.
Doğma büyüme üniversite de dahil olmak üzere aynı sehirde yaşadım. Arada birkaç günlük tatiller seyahatler dışında hiç yaşadığım şehirden çıkmadım desem yeri.
Eski isimde haftada 2-3 gün evde çalışma şansım vardı bu da sanırım iyice bağladı eve beni.
Ailemin bazı konularda baskıcı olmasi da eklenince üstüne tüm hayatım nerdeyse evden ibaret oldu.
Gel gelelim sıkıntıma, atandım.
Bambaşka bir şehri seçtim başka seçeneğim yoktu, elimde olsa yine aynı şehri seçerdim muhtemelen.
Mesele şu ki alisamiyorum arkadaşlar. Normal mi bu süreç ilk defa evden şehrinden ayrılmak bu kadar zor mu ben mi çok duygusalim bilmiyorum.
Haftalardır kendimi tutuyorum hallolacak diyorum alışacağım diyorum ama dün büyük bir patlama yaşadım ve saatlerce ağladım kendime gelemedim. Panik atak krizi mi başka bir şey mi bilmiyorum nefes alamadım, hayatımda bu kadar çaresiz hissettiğim bir an olmamıştı sanırım. Saatlerce ağladım sakinleşemedim.
Ufak tefek sorunlar haricinde bir sorun yok şükür ama hayatımın bu derece değişmesi beni çok korkuttu. Kimseye söyleyemiyorum kuyruğu dik tutmaya çalışıyorum ama çok kötüyüm arkadaslar. Bu süreç geçiyor mu alışılıyor mu bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...