Merhaba kızlar,
Bundan 12 sene önce annemle babamın mutlu giden evliliği bitti. Üni de tanışmışlar ve çok seviyordu babam annemi ta ki 12 sene öncesine kadar. Andropoz mu bilmiyorum inanın artık büyü falan bile olduğunu düşünüyorum. Neyse kavga dövüş ayrıldılar çünkü ortada bir neden yoktu ( yada biz öyle sanıyorduk ) (son aylarda başladı yoksa çok mutluydular) Babam garip giyinmeye başladı. Anneme uzak davranmaya. Hergün evde kavga çıkarıp sokaklara çıkıyordu . Hepimiz ağlıyorduk ama sanki içine şeytan girmiş gibi yabancı bakıyordu bize. Bir akşam kendine engel olmaya çalışan ablamı döverek evden gitti.. 5 sene görüşmedim. Dğer kardeşlerim görüştüler. Kendinden 37 yaş küçük biriyle evlendi, çocuğu oldu. Büyük travma yaşadım kardeşim yaşında bir kızla evlendiği için..Nefret ettim herkesten,herşeyden..Düğünümden önce artık içimde büyüyen bu öfkenin kendime zarar verdiğini gördüm.. Her gün içimde büyüyen öfkeyi aşıp herkesi affetmeye karar verdim. Tabii gönülden affedemedim ama unutmak istedim. Babamla görüşüyorum artık daha çocuğunu görmedim zaten hazır da değilim. Senede 3-4 kez görüşüyoruz. nezaman görüşssem ayrılırken ağlamamak için kendimi zor tutuyorum çünkü sanki her defasında hayatıma girip çıkıyor. Babama kızgınım hala ama nefret etmiyorum aslında onu seviyorum..Hatta öyleki ya ileride eşi çocuğu ona kötü davranırsa diye endişe duyuyorum.. Bu süreçte hep anneme destek olduk hala da öyle.. Sürekli gider gelirim, diğer kardeşlerim de öyle. Ve babam gittikten sonra şunu anladım ki annem aşıır zor birisi. Asla tatmin olmuyor, mutsuz.. Ne yaparsak yapalım yeterince mutlu edemiyoruz.. Bardağın boş tarafına odaklanmış ve erkek kardeşime aşırı düşkün.. Babam gittikten sonra erkek kardeşimle aralarında saçma bir ilişki oluştu, bağımlı gibiler birbirlerine ve endişeleniyorum . ( ama bu başka bir konu) Babam varkende annem asla mutlu olamazdı, şikayet eder dururdu. Babam onu defelarca arardı, hediyeler çiçekler alırdı ama annem sevgisini asla belli edemezdi. Bunları anlatıyorum yani anneminde hataları var tabii babamın bu yaptıklarını haketmedi.. Asıl konu şu ki şuan sülalede bir konu var : ileride kardeşinizle görüşcekmisiniz ????????? diyor herkes. Ve ben kendi adıma eğer o çocuk görüşmek isterse görüşürüm diyorum. Onun günahı yokki.. Bu görüşümü çok yadırgıyorlar ve annenize bunu yapamazsınız diyorlar, ama ben kadınla görüşmeyeceğim ki .. o çocuğu olanlardan meshul tutmak haksızlık değil mi ?? Annem yorumsuz ama bence oda istemiyor görüşmemizi. Kaldı ki babamla görüşmemi de asla istemiyordu .. Babam durumu iyi bir adam kızlar.. ama maddi hiçbir beklentim yok.. Düğünümde gelip bilezik taktı diye bile vicdan azabı duydum.. Evet belki çok saçma düşünüyorum ama bana harcadığı her para beni utandırıyor..
çok karışık yazdım çünkü kafam çorba gibi.. Siz olsanız kardeşinizle görüşür müsünüz ???
Bundan 12 sene önce annemle babamın mutlu giden evliliği bitti. Üni de tanışmışlar ve çok seviyordu babam annemi ta ki 12 sene öncesine kadar. Andropoz mu bilmiyorum inanın artık büyü falan bile olduğunu düşünüyorum. Neyse kavga dövüş ayrıldılar çünkü ortada bir neden yoktu ( yada biz öyle sanıyorduk ) (son aylarda başladı yoksa çok mutluydular) Babam garip giyinmeye başladı. Anneme uzak davranmaya. Hergün evde kavga çıkarıp sokaklara çıkıyordu . Hepimiz ağlıyorduk ama sanki içine şeytan girmiş gibi yabancı bakıyordu bize. Bir akşam kendine engel olmaya çalışan ablamı döverek evden gitti.. 5 sene görüşmedim. Dğer kardeşlerim görüştüler. Kendinden 37 yaş küçük biriyle evlendi, çocuğu oldu. Büyük travma yaşadım kardeşim yaşında bir kızla evlendiği için..Nefret ettim herkesten,herşeyden..Düğünümden önce artık içimde büyüyen bu öfkenin kendime zarar verdiğini gördüm.. Her gün içimde büyüyen öfkeyi aşıp herkesi affetmeye karar verdim. Tabii gönülden affedemedim ama unutmak istedim. Babamla görüşüyorum artık daha çocuğunu görmedim zaten hazır da değilim. Senede 3-4 kez görüşüyoruz. nezaman görüşssem ayrılırken ağlamamak için kendimi zor tutuyorum çünkü sanki her defasında hayatıma girip çıkıyor. Babama kızgınım hala ama nefret etmiyorum aslında onu seviyorum..Hatta öyleki ya ileride eşi çocuğu ona kötü davranırsa diye endişe duyuyorum.. Bu süreçte hep anneme destek olduk hala da öyle.. Sürekli gider gelirim, diğer kardeşlerim de öyle. Ve babam gittikten sonra şunu anladım ki annem aşıır zor birisi. Asla tatmin olmuyor, mutsuz.. Ne yaparsak yapalım yeterince mutlu edemiyoruz.. Bardağın boş tarafına odaklanmış ve erkek kardeşime aşırı düşkün.. Babam gittikten sonra erkek kardeşimle aralarında saçma bir ilişki oluştu, bağımlı gibiler birbirlerine ve endişeleniyorum . ( ama bu başka bir konu) Babam varkende annem asla mutlu olamazdı, şikayet eder dururdu. Babam onu defelarca arardı, hediyeler çiçekler alırdı ama annem sevgisini asla belli edemezdi. Bunları anlatıyorum yani anneminde hataları var tabii babamın bu yaptıklarını haketmedi.. Asıl konu şu ki şuan sülalede bir konu var : ileride kardeşinizle görüşcekmisiniz ????????? diyor herkes. Ve ben kendi adıma eğer o çocuk görüşmek isterse görüşürüm diyorum. Onun günahı yokki.. Bu görüşümü çok yadırgıyorlar ve annenize bunu yapamazsınız diyorlar, ama ben kadınla görüşmeyeceğim ki .. o çocuğu olanlardan meshul tutmak haksızlık değil mi ?? Annem yorumsuz ama bence oda istemiyor görüşmemizi. Kaldı ki babamla görüşmemi de asla istemiyordu .. Babam durumu iyi bir adam kızlar.. ama maddi hiçbir beklentim yok.. Düğünümde gelip bilezik taktı diye bile vicdan azabı duydum.. Evet belki çok saçma düşünüyorum ama bana harcadığı her para beni utandırıyor..
çok karışık yazdım çünkü kafam çorba gibi.. Siz olsanız kardeşinizle görüşür müsünüz ???
