Evet doğru değil. Ama açmak için kapanmadım ki ben deİnanın bu yüzden mücadele edip duruyorum. Keşke baştan kapanmasaydım dediğim de oluyor ama bilemezdim ki yaşamadan...
Burayı bilmem de bana kesin dadandı :)
Çalışmasam daha kolay olacak sanki çünkü iş yerim öyle bir yer ki; bulunduğum alanda benim dışımda kapalı kimse yok. Ama asıl mesele kendimi güzel bulmuyorum kapalıyken. Sanki daha çirkinleşmiş gibi hissediyorum. Özgüvenimden çalıyormuşum gibi geliyor.
Ilerde geri kapanmayı istemeniz aslında tesetturu istediginizi gosteriyo beduizzamanin hanımlar rehberi kitabini oneririm ayrica tesetturlu ve cok şık giyinen cok insan var onlara bakabilirsinizMerhaba,
Bu kez bambaşka bir sorunla karşınızdayım. Evet başlıktan da anlayacağınız üzere 3,5 yıl önce kapandım. Kapanmama eşim “vesile” oldu. Sakın eşin yüzünden kapatmışsın zaten Allah için değilmiş demeyin. Çünkü ben normalde çok açıktım namaz kılmaya başladım sonra zamanla pantolonumun üzerine uzun bir şeyler giyeyim diye düşündüm tamamen kendi isteğimle. Bir mağazaya girdik o sırada kasiyer kızın ve eşimin telkinleriyle ileride yapmayı düşündüğüm şeyi gerçekleştirdim. Bu zaten benim düşüncemdi yapmam gerekiyor diye düşünüyordum ama cesaretim yoktu. Sonra bir an bunu yaşayıp görmeden bilemeyeceğimi hissettim ve yaşayarak yapabilip yapamayacağımı görmek istedim ve mağazadan öyle kapalı çıktım. İlk başta çok duygulandım ağladım hatta arabada eve gelirken. İnşallah çıkarmam asla dedim kendi kendime. İlk zamanlar zorlandığım zamanlar da oldu ama zamanla alıştım gibi... Gibi diyorum çünkü hala açık olma düşüncesi beni cezbediyor. Hep aklıma geliyor o halim. Kendimi böyle beğenmiyorum sanki başkasıymışım gibi hissediyorum. Hep mücadele ediyorum Allah için ama özellikle iş çevrem çok farklı bir kesim olduğu için kendimi tuhaf hissediyorum. Sanki dışlanmışım mutsuzum gibi... Küçüklükten beri öyle yetişseydim eminim kolay olurdu. Şimdi bunca zaman sonra; son 6-7 aydır neredeyse hep açılma düşüncesi geçiyor aklımdan. Üstelik tesettürün hakkını verebildiğimi sanmıyorum. Makyaj yapmamalıyım ama hafif de olsa yapıyorum. Dar pantolon giyiyorsam üzerine uzun tunik giyiniyorum. Vücut hatlarımı belli etmiyorum ama yine de uyum peşindeyim. Kendimi sorguluyorum ama nefis mücadelem de bitmiyor. İnsan kapandı diye her şeyden kendini soyutlayamıyor. Keşke soyutlasa ama takvanın da dereceleri var. Sizden ricam kapalı ama neler neler yapıyor gibi örnekleri vermeyin. Ya da kapalı ama benden daha dikkat çekiyor vs de demeyin. Dediğim gibi türlü türlü nefis mücadelesi var. Ben de onlardan biriyim. Açılırsam bunca zaman sonra kim ne der diye de düşünmüyorum. Benimle aynı durumu yaşayan var mı merak ediyorum. Bir de 34 yaşına gireceğim. Şimdi açılırsam bir daha ileride kapanmaya korkar mıyım onu da bilmiyorum. Yani geçici bir istek mi yoksa hep böyle aklımdan geçecek mi diye düşünmekten yoruldum!... Şu da bir gerçek ki açsam saçımı sanki rahatlayacağım Allah affetsin..
Konuya en güzel yorum bu oldu teşekkürler)
böyle olmaz. Kendini ne şekilde rahat hissedeceksen öyle devam et. Hazır olduğunda denersinMerhaba,
Bu kez bambaşka bir sorunla karşınızdayım. Evet başlıktan da anlayacağınız üzere 3,5 yıl önce kapandım. Kapanmama eşim “vesile” oldu. Sakın eşin yüzünden kapatmışsın zaten Allah için değilmiş demeyin. Çünkü ben normalde çok açıktım namaz kılmaya başladım sonra zamanla pantolonumun üzerine uzun bir şeyler giyeyim diye düşündüm tamamen kendi isteğimle. Bir mağazaya girdik o sırada kasiyer kızın ve eşimin telkinleriyle ileride yapmayı düşündüğüm şeyi gerçekleştirdim. Bu zaten benim düşüncemdi yapmam gerekiyor diye düşünüyordum ama cesaretim yoktu. Sonra bir an bunu yaşayıp görmeden bilemeyeceğimi hissettim ve yaşayarak yapabilip yapamayacağımı görmek istedim ve mağazadan öyle kapalı çıktım. İlk başta çok duygulandım ağladım hatta arabada eve gelirken. İnşallah çıkarmam asla dedim kendi kendime. İlk zamanlar zorlandığım zamanlar da oldu ama zamanla alıştım gibi... Gibi diyorum çünkü hala açık olma düşüncesi beni cezbediyor. Hep aklıma geliyor o halim. Kendimi böyle beğenmiyorum sanki başkasıymışım gibi hissediyorum. Hep mücadele ediyorum Allah için ama özellikle iş çevrem çok farklı bir kesim olduğu için kendimi tuhaf hissediyorum. Sanki dışlanmışım mutsuzum gibi... Küçüklükten beri öyle yetişseydim eminim kolay olurdu. Şimdi bunca zaman sonra; son 6-7 aydır neredeyse hep açılma düşüncesi geçiyor aklımdan. Üstelik tesettürün hakkını verebildiğimi sanmıyorum. Makyaj yapmamalıyım ama hafif de olsa yapıyorum. Dar pantolon giyiyorsam üzerine uzun tunik giyiniyorum. Vücut hatlarımı belli etmiyorum ama yine de uyum peşindeyim. Kendimi sorguluyorum ama nefis mücadelem de bitmiyor. İnsan kapandı diye her şeyden kendini soyutlayamıyor. Keşke soyutlasa ama takvanın da dereceleri var. Sizden ricam kapalı ama neler neler yapıyor gibi örnekleri vermeyin. Ya da kapalı ama benden daha dikkat çekiyor vs de demeyin. Dediğim gibi türlü türlü nefis mücadelesi var. Ben de onlardan biriyim. Açılırsam bunca zaman sonra kim ne der diye de düşünmüyorum. Benimle aynı durumu yaşayan var mı merak ediyorum. Bir de 34 yaşına gireceğim. Şimdi açılırsam bir daha ileride kapanmaya korkar mıyım onu da bilmiyorum. Yani geçici bir istek mi yoksa hep böyle aklımdan geçecek mi diye düşünmekten yoruldum!... Şu da bir gerçek ki açsam saçımı sanki rahatlayacağım Allah affetsin..
Ne kadar içtenlikle yardımcı olmaya çalıştığınızı anlıyorum niye taşlanasınız :) Ama işte zaten pardesü gibi bir şey giymiyorum, kıyafetlerim bol üzerine ilaveten bir şey giymeye gerek kalmıyor. Eşarp hiç takmadım şal kullanıyorum. Saçlarımı göstermiyorum ama ucundan göstermekle tamamen göstermek arasında fark olduğunu düşünmüyorum. Tatildeyken şapka falan takıyorum bazen şalımı bone tarzında yapıyorum yani tesettürün ruhuna aykırı bir şekilde kapatıyorum. O yüzden hatta açsan yeridir diye düşündüm ama yine de karınca kararınca mücadeleye devam deyip açmaktan vazgeçtim. Ama ne kadar vazgeçsem de vazgeçemedim bir yandan da. Allahım nasıl zor bir kararmış!
Bu arada tatilde şapka takarken kendimi mutlu hissediyordum :/
Açıldıktan sonra pişman olacağına iyice emin oldum ben. Bu aşamada ağlayacak psikolojiye geldiysen mesele açılmayı isteme meselesi değildir bana göre. Kafa karışıklığıdır sadece o kadar. Lütfen bu durumda iyice emin olmadan ani bir karar verme. Dua et bol bol. Kuran okumayı biliyorsan oku, yok hayır bilmiyorsan aç dinle. Eminim ferahlamana yardımcı olacaktır.
Ne kadar içtenlikle yardımcı olmaya çalıştığınızı anlıyorum niye taşlanasınız :) Ama işte zaten pardesü gibi bir şey giymiyorum, kıyafetlerim bol üzerine ilaveten bir şey giymeye gerek kalmıyor. Eşarp hiç takmadım şal kullanıyorum. Saçlarımı göstermiyorum ama ucundan göstermekle tamamen göstermek arasında fark olduğunu düşünmüyorum. Tatildeyken şapka falan takıyorum bazen şalımı bone tarzında yapıyorum yani tesettürün ruhuna aykırı bir şekilde kapatıyorum. O yüzden hatta açsan yeridir diye düşündüm ama yine de karınca kararınca mücadeleye devam deyip açmaktan vazgeçtim. Ama ne kadar vazgeçsem de vazgeçemedim bir yandan da. Allahım nasıl zor bir kararmış!
Okumayı biliyorum ama tövbe haşa neredeyse Allah ile pazarlığa girişip Allah’ım başımı açayım daha çok ibadet edeyim ama başım açık olsun nolur sen de kızma bana durumuna geldim. Bu ne kadar mantıklı! :/ Elbette Allah’ın ibadetime ihtiyacı yok ama öylesine büyük bir arzu ki düşünmeden edemez oldum. Başımı kapatmaya devam ediyorum eşime açılacağımı söylesem de ama işte ne öyle ne böyle yapabiliyorum. Dua edin
Nasıl mutlu oluyorsan onu yap. Kimsenin sana tek söz söylemeye hakkı yok. Bu tamamen seninle alakalı.Merhaba,
Bu kez bambaşka bir sorunla karşınızdayım. Evet başlıktan da anlayacağınız üzere 3,5 yıl önce kapandım. Kapanmama eşim “vesile” oldu. Sakın eşin yüzünden kapatmışsın zaten Allah için değilmiş demeyin. Çünkü ben normalde çok açıktım namaz kılmaya başladım sonra zamanla pantolonumun üzerine uzun bir şeyler giyeyim diye düşündüm tamamen kendi isteğimle. Bir mağazaya girdik o sırada kasiyer kızın ve eşimin telkinleriyle ileride yapmayı düşündüğüm şeyi gerçekleştirdim. Bu zaten benim düşüncemdi yapmam gerekiyor diye düşünüyordum ama cesaretim yoktu. Sonra bir an bunu yaşayıp görmeden bilemeyeceğimi hissettim ve yaşayarak yapabilip yapamayacağımı görmek istedim ve mağazadan öyle kapalı çıktım. İlk başta çok duygulandım ağladım hatta arabada eve gelirken. İnşallah çıkarmam asla dedim kendi kendime. İlk zamanlar zorlandığım zamanlar da oldu ama zamanla alıştım gibi... Gibi diyorum çünkü hala açık olma düşüncesi beni cezbediyor. Hep aklıma geliyor o halim. Kendimi böyle beğenmiyorum sanki başkasıymışım gibi hissediyorum. Hep mücadele ediyorum Allah için ama özellikle iş çevrem çok farklı bir kesim olduğu için kendimi tuhaf hissediyorum. Sanki dışlanmışım mutsuzum gibi... Küçüklükten beri öyle yetişseydim eminim kolay olurdu. Şimdi bunca zaman sonra; son 6-7 aydır neredeyse hep açılma düşüncesi geçiyor aklımdan. Üstelik tesettürün hakkını verebildiğimi sanmıyorum. Makyaj yapmamalıyım ama hafif de olsa yapıyorum. Dar pantolon giyiyorsam üzerine uzun tunik giyiniyorum. Vücut hatlarımı belli etmiyorum ama yine de uyum peşindeyim. Kendimi sorguluyorum ama nefis mücadelem de bitmiyor. İnsan kapandı diye her şeyden kendini soyutlayamıyor. Keşke soyutlasa ama takvanın da dereceleri var. Sizden ricam kapalı ama neler neler yapıyor gibi örnekleri vermeyin. Ya da kapalı ama benden daha dikkat çekiyor vs de demeyin. Dediğim gibi türlü türlü nefis mücadelesi var. Ben de onlardan biriyim. Açılırsam bunca zaman sonra kim ne der diye de düşünmüyorum. Benimle aynı durumu yaşayan var mı merak ediyorum. Bir de 34 yaşına gireceğim. Şimdi açılırsam bir daha ileride kapanmaya korkar mıyım onu da bilmiyorum. Yani geçici bir istek mi yoksa hep böyle aklımdan geçecek mi diye düşünmekten yoruldum!... Şu da bir gerçek ki açsam saçımı sanki rahatlayacağım Allah affetsin..
İşin tuhaf yanı kapalı halimi de çok beğenenler oldu. Şalımı öylesine bağlıyorum özenmiyoeum ama onu bile kaç kapalı kız iş yerinde gelip nasıl yapıyorsun diye sordu. Kapalıyken sadece kendimi kendim gibi hissetmemeye başladım.
