- 5 Ekim 2018
- 1.641
- 1.277
- 39
Merhaba,
Bu kez bambaşka bir sorunla karşınızdayım. Evet başlıktan da anlayacağınız üzere 3,5 yıl önce kapandım. Kapanmama eşim “vesile” oldu. Sakın eşin yüzünden kapatmışsın zaten Allah için değilmiş demeyin. Çünkü ben normalde çok açıktım namaz kılmaya başladım sonra zamanla pantolonumun üzerine uzun bir şeyler giyeyim diye düşündüm tamamen kendi isteğimle. Bir mağazaya girdik o sırada kasiyer kızın ve eşimin telkinleriyle ileride yapmayı düşündüğüm şeyi gerçekleştirdim. Bu zaten benim düşüncemdi yapmam gerekiyor diye düşünüyordum ama cesaretim yoktu. Sonra bir an bunu yaşayıp görmeden bilemeyeceğimi hissettim ve yaşayarak yapabilip yapamayacağımı görmek istedim ve mağazadan öyle kapalı çıktım. İlk başta çok duygulandım ağladım hatta arabada eve gelirken. İnşallah çıkarmam asla dedim kendi kendime. İlk zamanlar zorlandığım zamanlar da oldu ama zamanla alıştım gibi... Gibi diyorum çünkü hala açık olma düşüncesi beni cezbediyor. Hep aklıma geliyor o halim. Kendimi böyle beğenmiyorum sanki başkasıymışım gibi hissediyorum. Hep mücadele ediyorum Allah için ama özellikle iş çevrem çok farklı bir kesim olduğu için kendimi tuhaf hissediyorum. Sanki dışlanmışım mutsuzum gibi... Küçüklükten beri öyle yetişseydim eminim kolay olurdu. Şimdi bunca zaman sonra; son 6-7 aydır neredeyse hep açılma düşüncesi geçiyor aklımdan. Üstelik tesettürün hakkını verebildiğimi sanmıyorum. Makyaj yapmamalıyım ama hafif de olsa yapıyorum. Dar pantolon giyiyorsam üzerine uzun tunik giyiniyorum. Vücut hatlarımı belli etmiyorum ama yine de uyum peşindeyim. Kendimi sorguluyorum ama nefis mücadelem de bitmiyor. İnsan kapandı diye her şeyden kendini soyutlayamıyor. Keşke soyutlasa ama takvanın da dereceleri var. Sizden ricam kapalı ama neler neler yapıyor gibi örnekleri vermeyin. Ya da kapalı ama benden daha dikkat çekiyor vs de demeyin. Dediğim gibi türlü türlü nefis mücadelesi var. Ben de onlardan biriyim. Açılırsam bunca zaman sonra kim ne der diye de düşünmüyorum. Benimle aynı durumu yaşayan var mı merak ediyorum. Bir de 34 yaşına gireceğim. Şimdi açılırsam bir daha ileride kapanmaya korkar mıyım onu da bilmiyorum. Yani geçici bir istek mi yoksa hep böyle aklımdan geçecek mi diye düşünmekten yoruldum!... Şu da bir gerçek ki açsam saçımı sanki rahatlayacağım Allah affetsin..
Konu din ile alakalı biliyorum ama konunun kapanmaması için çok dine dayandırmadan ve tartışmadan yorum yaparsanız sevinirim. Ne yapmalıyım sizce? Mücadeleye devam mı etmeliyim yoksa aklımdan atamadığım şeyi mi yapmalıyım? Kaç aydır çok kötü hissediyorum kendimi...
Bu kez bambaşka bir sorunla karşınızdayım. Evet başlıktan da anlayacağınız üzere 3,5 yıl önce kapandım. Kapanmama eşim “vesile” oldu. Sakın eşin yüzünden kapatmışsın zaten Allah için değilmiş demeyin. Çünkü ben normalde çok açıktım namaz kılmaya başladım sonra zamanla pantolonumun üzerine uzun bir şeyler giyeyim diye düşündüm tamamen kendi isteğimle. Bir mağazaya girdik o sırada kasiyer kızın ve eşimin telkinleriyle ileride yapmayı düşündüğüm şeyi gerçekleştirdim. Bu zaten benim düşüncemdi yapmam gerekiyor diye düşünüyordum ama cesaretim yoktu. Sonra bir an bunu yaşayıp görmeden bilemeyeceğimi hissettim ve yaşayarak yapabilip yapamayacağımı görmek istedim ve mağazadan öyle kapalı çıktım. İlk başta çok duygulandım ağladım hatta arabada eve gelirken. İnşallah çıkarmam asla dedim kendi kendime. İlk zamanlar zorlandığım zamanlar da oldu ama zamanla alıştım gibi... Gibi diyorum çünkü hala açık olma düşüncesi beni cezbediyor. Hep aklıma geliyor o halim. Kendimi böyle beğenmiyorum sanki başkasıymışım gibi hissediyorum. Hep mücadele ediyorum Allah için ama özellikle iş çevrem çok farklı bir kesim olduğu için kendimi tuhaf hissediyorum. Sanki dışlanmışım mutsuzum gibi... Küçüklükten beri öyle yetişseydim eminim kolay olurdu. Şimdi bunca zaman sonra; son 6-7 aydır neredeyse hep açılma düşüncesi geçiyor aklımdan. Üstelik tesettürün hakkını verebildiğimi sanmıyorum. Makyaj yapmamalıyım ama hafif de olsa yapıyorum. Dar pantolon giyiyorsam üzerine uzun tunik giyiniyorum. Vücut hatlarımı belli etmiyorum ama yine de uyum peşindeyim. Kendimi sorguluyorum ama nefis mücadelem de bitmiyor. İnsan kapandı diye her şeyden kendini soyutlayamıyor. Keşke soyutlasa ama takvanın da dereceleri var. Sizden ricam kapalı ama neler neler yapıyor gibi örnekleri vermeyin. Ya da kapalı ama benden daha dikkat çekiyor vs de demeyin. Dediğim gibi türlü türlü nefis mücadelesi var. Ben de onlardan biriyim. Açılırsam bunca zaman sonra kim ne der diye de düşünmüyorum. Benimle aynı durumu yaşayan var mı merak ediyorum. Bir de 34 yaşına gireceğim. Şimdi açılırsam bir daha ileride kapanmaya korkar mıyım onu da bilmiyorum. Yani geçici bir istek mi yoksa hep böyle aklımdan geçecek mi diye düşünmekten yoruldum!... Şu da bir gerçek ki açsam saçımı sanki rahatlayacağım Allah affetsin..
Konu din ile alakalı biliyorum ama konunun kapanmaması için çok dine dayandırmadan ve tartışmadan yorum yaparsanız sevinirim. Ne yapmalıyım sizce? Mücadeleye devam mı etmeliyim yoksa aklımdan atamadığım şeyi mi yapmalıyım? Kaç aydır çok kötü hissediyorum kendimi...
.umarım istediğiniz cvp ı bulabilirsiniz.
