- 7 Ağustos 2016
- 4
- 1
- 86
- 21
- Konu Sahibi margarita90
- #1
kızlar hepinize merhaba sizlerle bir derdimi paylaşmak istiyorum bana yardımcı olursanız cok sevinirim . bundan 2 sene önce doktora gittim bana ansikiyete teşhisi koydu ailemden uzakta yasıyorum bunu ben istedim aile içi huzursuzluklar var küçüklüğümden beri babamdan kaynaklanan annemle geçinemez ve ilgisiz bir baba sürekli babm ve annenmin daha doğrusu babamın gürültüsüyle büyüdüm her zaman içimde küçüklüğümden beri anneme bişey olcak korkusu vardı . ve bunun yanı sıra cok düşünceli bir çocuktum küçücükken babam geç gelince sabaha kadar annemle pencerenin önünde babamı beklerdim gelince cok mutlu olurdum babam gelirdi anneme iftiralar atardı birine mi bakıyorsun vs ve bi kavga halbuki biz onu beklerdik 
çok calıskan bir öğrenciydim taktırden asşa karne almazdım .cok ta sakindim sınıfta içine kapalı yani su an 25 yasındayım 3 sene önce doktora gittim ve dertlerimi kendimi anlattım ansikiyete teşhisi koydu bana . hep içimde bir kaygı anneme bir sey olcak düşüncesi içime kapalıyım arkadaşlarımdan uzaklaştım bir bir görüşelim dediklerinde hep bir bahanem oldu en yakın arkadaşlarımdan çekinmeye başladım. bundan bi 4 5 sene önce çalışıyordum cok neşeliydim sonra üni gittim üniversitede de neseliydim aslında ama biriyle çıktım orda ve iyice içime kapandım herkezden benı soyutladı ve içimdede vardı zaten herkezden soyutlanmak asırı kıskançtı kendisi yurtta kalırken 2 kez oda arkadası değiştirdim çünkü yanımdakiyle değilde hep yanımda olmayana ilgi duydum yanı arkadas oldum ama elimde olmadan çünkü ne konuşacağımı bile düşünüyordum oda arkadasımla yinede buna rağmen kaldığım yurtta gözde biriydim okulda ise yani üni versitede erkekler genelde benle arkadaş olmak istiyordu kızlardan cok aslında ben burnu havada biri değilim ama bir kaç kişiden seni tanımadan çok havalı bulmuştum seni felan demişler di aslında burnu havada değilim ben içine kapalıyım ve ınsanlardan çekindiğin için utandığım için öyle görünüyorum.herneyse okul bitti ayrı memlekete yerleşmek istedim belli bir dönem çalıştıktan sonra çünkü artık evde boğuluyordum kalbimçarpıyordu herneyse kızlar doktor bana ansikyete teşhisi koydu 50 mg lustral verdi günde bir defa iç dedi ben 1 sene kullandıktan sonra düzensiz kullandım tabi iyi gibi olunca bıraktım içimde sürekli kaygı toplu tasıma kullanamıyorum sürekli kullansamda kimse beni görmesin araya karışıyım hissi var.sıra beklemeyi hiç sevmem birde ayaktaysam .yolda birini beklesem herkez bana bakıyor zannedirim içim sıkılır daralırım elimi kolumu nereye koycagımı bilemem . su an ise evden çıkamıyorum kpss hazırlanıyorum yani bakkala markete gitcek olsam 40 kere düşünüyorum napcam ben nolur bana yardım edin bu neyden kaynaklanıyor bu arada babam şizofren hastası ama ben evden gittikten sonra ortaya cıkktı çünkü doktora gitmeyi ancak öyle kabul etmiş ama ilaçlarını kullanmıyor çünkü hasta değilim ben diyor .eve gidince babamla yabancı gibiyiz ama babamla evdeki herkez öyle kendinden dolayı cünlü bizi hep üzdü bugüne kadar yüzüne bi kere gülsek hemen kavga yapıyor anneme kötü davranıyor hakaretler iftiralar atmaya başlıyor böyle bir ortamda büyüdüm . annemin üstüne kapıyı bile kitlerdi hatta bikeresinde küçüktüm eve bi gelmiştim annem kapıyı açmıyor cünkü açamıyor babam işe giderken kapıyı kitlemiş üstüne hep böyle bir ortam düşününün annemi üzsün istemiyorum çünkü onu cok seviyorum ve korkuyorum ya anneme bişey olursa diye peki neden evden ayrıldın diyeceksiniz yapamadım çünkü hep içimde bir sıkıntı annemi üzmesi vs sürekli araya giriyordum arada kalıyordum annem karışma diyordu ama annemi ağlarken yakalıyordum görmemezlikten geliyordum . her sabah kavgayla uyanıyorduk babam çünkü hayalleri gerçek zannediyor . babamın o zamanlar hasta olduğunu (şizofren ) oldugunu bilmediği için dediklerini ciddiye alıyordu iftiraları vs. ben babama bağırıyordum yeter artık annemi üzme diye ve ağlıyordum yardım etmek isteyen herkezin cvplarını bekliyorum kızlar yardım edin bana nolur
çok calıskan bir öğrenciydim taktırden asşa karne almazdım .cok ta sakindim sınıfta içine kapalı yani su an 25 yasındayım 3 sene önce doktora gittim ve dertlerimi kendimi anlattım ansikiyete teşhisi koydu bana . hep içimde bir kaygı anneme bir sey olcak düşüncesi içime kapalıyım arkadaşlarımdan uzaklaştım bir bir görüşelim dediklerinde hep bir bahanem oldu en yakın arkadaşlarımdan çekinmeye başladım. bundan bi 4 5 sene önce çalışıyordum cok neşeliydim sonra üni gittim üniversitede de neseliydim aslında ama biriyle çıktım orda ve iyice içime kapandım herkezden benı soyutladı ve içimdede vardı zaten herkezden soyutlanmak asırı kıskançtı kendisi yurtta kalırken 2 kez oda arkadası değiştirdim çünkü yanımdakiyle değilde hep yanımda olmayana ilgi duydum yanı arkadas oldum ama elimde olmadan çünkü ne konuşacağımı bile düşünüyordum oda arkadasımla yinede buna rağmen kaldığım yurtta gözde biriydim okulda ise yani üni versitede erkekler genelde benle arkadaş olmak istiyordu kızlardan cok aslında ben burnu havada biri değilim ama bir kaç kişiden seni tanımadan çok havalı bulmuştum seni felan demişler di aslında burnu havada değilim ben içine kapalıyım ve ınsanlardan çekindiğin için utandığım için öyle görünüyorum.herneyse okul bitti ayrı memlekete yerleşmek istedim belli bir dönem çalıştıktan sonra çünkü artık evde boğuluyordum kalbimçarpıyordu herneyse kızlar doktor bana ansikyete teşhisi koydu 50 mg lustral verdi günde bir defa iç dedi ben 1 sene kullandıktan sonra düzensiz kullandım tabi iyi gibi olunca bıraktım içimde sürekli kaygı toplu tasıma kullanamıyorum sürekli kullansamda kimse beni görmesin araya karışıyım hissi var.sıra beklemeyi hiç sevmem birde ayaktaysam .yolda birini beklesem herkez bana bakıyor zannedirim içim sıkılır daralırım elimi kolumu nereye koycagımı bilemem . su an ise evden çıkamıyorum kpss hazırlanıyorum yani bakkala markete gitcek olsam 40 kere düşünüyorum napcam ben nolur bana yardım edin bu neyden kaynaklanıyor bu arada babam şizofren hastası ama ben evden gittikten sonra ortaya cıkktı çünkü doktora gitmeyi ancak öyle kabul etmiş ama ilaçlarını kullanmıyor çünkü hasta değilim ben diyor .eve gidince babamla yabancı gibiyiz ama babamla evdeki herkez öyle kendinden dolayı cünlü bizi hep üzdü bugüne kadar yüzüne bi kere gülsek hemen kavga yapıyor anneme kötü davranıyor hakaretler iftiralar atmaya başlıyor böyle bir ortamda büyüdüm . annemin üstüne kapıyı bile kitlerdi hatta bikeresinde küçüktüm eve bi gelmiştim annem kapıyı açmıyor cünkü açamıyor babam işe giderken kapıyı kitlemiş üstüne hep böyle bir ortam düşününün annemi üzsün istemiyorum çünkü onu cok seviyorum ve korkuyorum ya anneme bişey olursa diye peki neden evden ayrıldın diyeceksiniz yapamadım çünkü hep içimde bir sıkıntı annemi üzmesi vs sürekli araya giriyordum arada kalıyordum annem karışma diyordu ama annemi ağlarken yakalıyordum görmemezlikten geliyordum . her sabah kavgayla uyanıyorduk babam çünkü hayalleri gerçek zannediyor . babamın o zamanlar hasta olduğunu (şizofren ) oldugunu bilmediği için dediklerini ciddiye alıyordu iftiraları vs. ben babama bağırıyordum yeter artık annemi üzme diye ve ağlıyordum yardım etmek isteyen herkezin cvplarını bekliyorum kızlar yardım edin bana nolur
Son düzenleme:
