- 3 Haziran 2015
- 36.928
- 118.990
- 35
-
- Konu Sahibi turuncu elma
- #21
tüm olumsuzluklara rağmen kendimi seviyorum binlerce kez kendimden özür diledim.. sinirlendiğimde sakin ol dedim kendime.. bunu defalarca yaptım ki mutluyum... :)
Herkes az yada çok kötü şeyler yaşar.Bunlara o kadar cok sukrediyorum ki dilimle olmasa kalbimde bunlarin mutlulgunu sureklu yasiyorum. Ama kotu seyler yasadim ve silemiyorum iste
Evet bu yontem aradigim yollardan biri galiba. Iyi gelebilir. Okurken bile o kiz cocugu beni duygulandirdi bi an. Aksam odamda yalniz kaldigimda deneyecegim ve sonucunu yazacagim. Cok tsk ederim
özgüven sorununuz var birçok şeye sahipsiniz, birçok zorlu yoldan geçerek iş güç mevki sahibi olmuşşunuz ama en önemli şeye özgüvene sahip değilsiniz.Merhabalar
Oncelikle hepinize tskler..
Once kendimi tanitayim. 33 yasindayim, hic evlenmedim, uzun suren ilskilerim olduysa da, sanirim benim bu sorunlarimdan dolayi bitmek zorunda kaldi. Saglikliyim, iyi bir isim ve kazancim var, yalniz biri deilim beraber biseyler yapabildigim oturup dertlesebildigim gulebildigim arkadaslarim dostlarim var, sosyal etkinliklere katilirim, cok kitap okurum, gezerim, eglenirim, iyimserim, yardimseverim, ozellikle hayvanlara hic kiyamam. Ve bunlara her gun minnet duyar mutlu olurum.
Disaridan hayat bana guzel memnun mutlu gorunuyorum, aslinda yine oyle de, ama iceride var bazi seyler, beni ben olmamdan alikoyan, herseyi bi tiyatroya beni de oyuncuya donusturen. Bu sorunlarim olmasaydi hersey daha farkli olabilirdi, bir cok seyi basarmis olabilirdim, her anlamda daha da yukselmis olabilirdim, hayalimdeki seyleri gerceklestirmis olabilirdim, belki de simdiye tatli minik bir cocugum bile olabilirdi.
Benim temel sorunum kendimi sevmemek, kendimle barisik olmamak, dis gorunusumu begenmemek.
Dis gorunusumden bahsedeyim, fizigime giyimime cok dikkat ediyorum, ama en cok yuzumle ugrasiyor ilgileniyorum. Makyaj fon olmazsa olmazlarim. Elbet abarti makyaj abarti renkler abarti giyinmiyorum ama kendime has bir makyaj tarzim var. Beni makyajsiz fonsuz sadece 3 5 arkadasim gormustur onlar da gayet guzelsin dese de tabi ki onlara inanmiyorum. Makyajliyken guzel gorundugumu biliyorum, bunu bir sekilde ima ediyorlar ya da hissetiriyorlar. Makyajsizken ise kendimi hic sevmiyorum, begenmiyorum, bazen aynaya bile bakmak istemiyorum.
Makyaj yapmamdaki sebep guzel gorunmekten ziyade cirkin gorunmemek, bana kimse cok guzel oldugumu soylemesin tamam ama kimse de cirkin demesin hakkimda, bu benim en buyuk zaafim olmus malesef.
Bu hale gelmemdeki en buyuk etken ailem. Onlar benim canim cok zorluk cok cefa cektiler beni bugunlere getirdiler, ama cocuk psikolojisini hic bilmiyorlardi. Ozguven, ozsaygi, kendini sevme ben bunlarla hic mi hic tanismadim malesef. Diger bir etken ozellikle ergenlikte ve lisede gecirdigim yillar. Soyle diyeyim hep cirkinligim bir sekilde yuzume vurulurdu. Hic bir zaman benden hic bir erkek hoslanmadi, dahasi hep benden kacarlardi, daha da kotusu bunu yuzume soylemekten de cekinmezlerdi. Ben gecerken bi kere 3 5 serseri kaslarini catip, dudaklarini buzup, guya beni ve asik suratli olusumu taklit etmislerdi akillarinca. Bir kere de yine o yillar bi heves kisa bi etek giyip disari cikmis yuruyordum, karsidan 3 tane cocuk geliyo benim gibi kucuk yaslari belli, beni uzaktan gorunce bi ooo falan yapmislardi ama yakinlasip yanlarindan gecerken bi tanesi iyyy al senin olsun demisti. Daha neler var ama anlatip kendi canimi da sizinkini de sikmayayim simdi:) Kisacasi hic bir zaman oteki kizlar gibi bir gencligim olmadi. Cirkin olduguma adim gibi inandim kabullendim, zihnimin bi yerlerine civi gibi cakildi.
Simdi o gunler epey geride kaldi, yillar gecti, ben her anlamda olgunlastim, buyudum, kendimi gelistirdim, cok kitaplar okudum, cok insanlar gordum tanidim, cok degisik ortamlara girdim ciktim, neyse ki zaman benim icin tersine isledi, yillar gectikce genclestim, tabi bunda kendi cabami da soylemem lazim, spor yaptim yapmaya devam ediyorum, butun guzellik trendlerini takip ediyorum, cilt bakimlari sac bakimlari derken derken o gun ile bugun arasinda inanilmaz fark var, farkli zamanlarda bir kac eski arkadasla karslilastik ve beni tanimakta epey gucluk cektiler, acikcasi kendim bile eski resmime bakip bu benmiydim diyorum bazen.
Aslinda, guzel bir hayatim var ama, o cirkin, istenmeyen, itici, herkesin kactigi o kiz yok mu hala ben oyum aslinda. Jilet gibi giyiniyorum, guzel bir makyaj fon cikiyorum, evet ozguven yerinde, dikkat cekiyorum, bazen asla bana bakmaz dedigim erkekler bile bakiyor. O halimle bile bir ortama girdigimde rahatsiz oluyorum, sanki biri ya da birileri benim kasimi gozumu yuzumu inceleyip ne kadar cirkin diyecekmis gibi, veya tam biriyle konusmaya basliyorum o anda cirkinmiyim cirkin gorunuyormuyum acaba diye dusunmeye basliyorum, bi ortamda insanlarin onunde konusamiyorum herkes cirkinligimi izler diye korkuyorum, atiyorum birileri bana bekledigim saygiyi veya ilgiyi gostermediginde bunu o an cirkin olmama bagliyorum. Birileri benden etkilendiginde bunu o an guzel gorundugume yoruyorum ve eger makyajsiz gorselerdi boyle davranmazlardi diye dusunuyorum. Is ya da sosyal hayatta aslinda kim oldugum ne yapmak istedigim yerine kafam bunlarla dolu oluyor.
Oysa ben hicbir arkadasimi dostumu, sevgilimi, sevdigim insanlari kasi gozu icin secmedim, soyle bir donup bakiyorum, hicbirinin dis gorunusu umrumda deil, hep zekaya kulture insanliga merhamete dusutluge ruhzenginligine bakmisim..
Bana kendimi sevmem icin ne yapmam gerektigini, nasil dusunmem gerektigini, hangi yollara basvurmam gerektigini soyler misiniz, kendimi kabullenmek, en kotu en cirkin hallerimde bile en cok kendimi sevmek istiyorum. Insanlari guzellikle cirkinlikle deil, tipki kendim baskalarinin nesinden etkileniyorsam oyle etkilemek istiyorum. Siz kendini sevenler kendinizi nasil seviyorsunuz?
O bu şu ne çok düşünmüşsünüz başkalarının fikrini ne önemi var yahu yanımda geçti hor baktı demişsiniz baksın zaten yaptığı ahlaka edebe uymuyor bunu yapan suçlu siz niye kendinizi suçlu kötü hissettiniz bunu yapan asıl insanlıktan çıkmış, diğer bi diyeceğim hiç kimseyi önemsemeyin ta ne düşündüklerinin ne önemi var onlar sanki çok mu mükemmel herkesin kusuru var önemli olan karakter hayata bakış açınız düşünceleriniz insanlığınız ve en önemliside ilk başta siz kendinizi güzel hissedin başkalarıda böylelikle hisseder emim olun siz kendinize çirkin dedikten sonra kimse size güzel demez önce siz kendinizle barışık olun kendinizi makyajsızda güzel bulun sevin ilk başta siz kendinize bakış açınızı değiştirin aslında insanlara kızmışsınız ama siz de kendinize çirkin demişsiniz hepimiz hayata insan olarak geldik kusırlaeımız olur normaldirde hatasız kimse yok önemli olan onlara karşı bakış açısını düşüncenizi değiştirmek yoksa o şunu demiş bu bunu düşünmüş ne önemi var hiç önemi yok!! Sizin düşündüğünüz tek önemli olan. Boşuna kendinizi insanlar ne düşünmüş diye yormayın kendinizi sevin kendinize karşı çok şey borçlusunuzMerhabalar
Oncelikle hepinize tskler..
Once kendimi tanitayim. 33 yasindayim, hic evlenmedim, uzun suren ilskilerim olduysa da, sanirim benim bu sorunlarimdan dolayi bitmek zorunda kaldi. Saglikliyim, iyi bir isim ve kazancim var, yalniz biri deilim beraber biseyler yapabildigim oturup dertlesebildigim gulebildigim arkadaslarim dostlarim var, sosyal etkinliklere katilirim, cok kitap okurum, gezerim, eglenirim, iyimserim, yardimseverim, ozellikle hayvanlara hic kiyamam. Ve bunlara her gun minnet duyar mutlu olurum.
Disaridan hayat bana guzel memnun mutlu gorunuyorum, aslinda yine oyle de, ama iceride var bazi seyler, beni ben olmamdan alikoyan, herseyi bi tiyatroya beni de oyuncuya donusturen. Bu sorunlarim olmasaydi hersey daha farkli olabilirdi, bir cok seyi basarmis olabilirdim, her anlamda daha da yukselmis olabilirdim, hayalimdeki seyleri gerceklestirmis olabilirdim, belki de simdiye tatli minik bir cocugum bile olabilirdi.
Benim temel sorunum kendimi sevmemek, kendimle barisik olmamak, dis gorunusumu begenmemek.
Dis gorunusumden bahsedeyim, fizigime giyimime cok dikkat ediyorum, ama en cok yuzumle ugrasiyor ilgileniyorum. Makyaj fon olmazsa olmazlarim. Elbet abarti makyaj abarti renkler abarti giyinmiyorum ama kendime has bir makyaj tarzim var. Beni makyajsiz fonsuz sadece 3 5 arkadasim gormustur onlar da gayet guzelsin dese de tabi ki onlara inanmiyorum. Makyajliyken guzel gorundugumu biliyorum, bunu bir sekilde ima ediyorlar ya da hissetiriyorlar. Makyajsizken ise kendimi hic sevmiyorum, begenmiyorum, bazen aynaya bile bakmak istemiyorum.
Makyaj yapmamdaki sebep guzel gorunmekten ziyade cirkin gorunmemek, bana kimse cok guzel oldugumu soylemesin tamam ama kimse de cirkin demesin hakkimda, bu benim en buyuk zaafim olmus malesef.
Bu hale gelmemdeki en buyuk etken ailem. Onlar benim canim cok zorluk cok cefa cektiler beni bugunlere getirdiler, ama cocuk psikolojisini hic bilmiyorlardi. Ozguven, ozsaygi, kendini sevme ben bunlarla hic mi hic tanismadim malesef. Diger bir etken ozellikle ergenlikte ve lisede gecirdigim yillar. Soyle diyeyim hep cirkinligim bir sekilde yuzume vurulurdu. Hic bir zaman benden hic bir erkek hoslanmadi, dahasi hep benden kacarlardi, daha da kotusu bunu yuzume soylemekten de cekinmezlerdi. Ben gecerken bi kere 3 5 serseri kaslarini catip, dudaklarini buzup, guya beni ve asik suratli olusumu taklit etmislerdi akillarinca. Bir kere de yine o yillar bi heves kisa bi etek giyip disari cikmis yuruyordum, karsidan 3 tane cocuk geliyo benim gibi kucuk yaslari belli, beni uzaktan gorunce bi ooo falan yapmislardi ama yakinlasip yanlarindan gecerken bi tanesi iyyy al senin olsun demisti. Daha neler var ama anlatip kendi canimi da sizinkini de sikmayayim simdi:) Kisacasi hic bir zaman oteki kizlar gibi bir gencligim olmadi. Cirkin olduguma adim gibi inandim kabullendim, zihnimin bi yerlerine civi gibi cakildi.
Simdi o gunler epey geride kaldi, yillar gecti, ben her anlamda olgunlastim, buyudum, kendimi gelistirdim, cok kitaplar okudum, cok insanlar gordum tanidim, cok degisik ortamlara girdim ciktim, neyse ki zaman benim icin tersine isledi, yillar gectikce genclestim, tabi bunda kendi cabami da soylemem lazim, spor yaptim yapmaya devam ediyorum, butun guzellik trendlerini takip ediyorum, cilt bakimlari sac bakimlari derken derken o gun ile bugun arasinda inanilmaz fark var, farkli zamanlarda bir kac eski arkadasla karslilastik ve beni tanimakta epey gucluk cektiler, acikcasi kendim bile eski resmime bakip bu benmiydim diyorum bazen.
Aslinda, guzel bir hayatim var ama, o cirkin, istenmeyen, itici, herkesin kactigi o kiz yok mu hala ben oyum aslinda. Jilet gibi giyiniyorum, guzel bir makyaj fon cikiyorum, evet ozguven yerinde, dikkat cekiyorum, bazen asla bana bakmaz dedigim erkekler bile bakiyor. O halimle bile bir ortama girdigimde rahatsiz oluyorum, sanki biri ya da birileri benim kasimi gozumu yuzumu inceleyip ne kadar cirkin diyecekmis gibi, veya tam biriyle konusmaya basliyorum o anda cirkinmiyim cirkin gorunuyormuyum acaba diye dusunmeye basliyorum, bi ortamda insanlarin onunde konusamiyorum herkes cirkinligimi izler diye korkuyorum, atiyorum birileri bana bekledigim saygiyi veya ilgiyi gostermediginde bunu o an cirkin olmama bagliyorum. Birileri benden etkilendiginde bunu o an guzel gorundugume yoruyorum ve eger makyajsiz gorselerdi boyle davranmazlardi diye dusunuyorum. Is ya da sosyal hayatta aslinda kim oldugum ne yapmak istedigim yerine kafam bunlarla dolu oluyor.
Oysa ben hicbir arkadasimi dostumu, sevgilimi, sevdigim insanlari kasi gozu icin secmedim, soyle bir donup bakiyorum, hicbirinin dis gorunusu umrumda deil, hep zekaya kulture insanliga merhamete dusutluge ruhzenginligine bakmisim..
Bana kendimi sevmem icin ne yapmam gerektigini, nasil dusunmem gerektigini, hangi yollara basvurmam gerektigini soyler misiniz, kendimi kabullenmek, en kotu en cirkin hallerimde bile en cok kendimi sevmek istiyorum. Insanlari guzellikle cirkinlikle deil, tipki kendim baskalarinin nesinden etkileniyorsam oyle etkilemek istiyorum. Siz kendini sevenler kendinizi nasil seviyorsunuz?
Size çirkin diyen ztn çirkinin en önde gideni , bir insanı dışından daha çok onun davranışları onu güzelleştirirMerhabalar
Oncelikle hepinize tskler..
Once kendimi tanitayim. 33 yasindayim, hic evlenmedim, uzun suren ilskilerim olduysa da, sanirim benim bu sorunlarimdan dolayi bitmek zorunda kaldi. Saglikliyim, iyi bir isim ve kazancim var, yalniz biri deilim beraber biseyler yapabildigim oturup dertlesebildigim gulebildigim arkadaslarim dostlarim var, sosyal etkinliklere katilirim, cok kitap okurum, gezerim, eglenirim, iyimserim, yardimseverim, ozellikle hayvanlara hic kiyamam. Ve bunlara her gun minnet duyar mutlu olurum.
Disaridan hayat bana guzel memnun mutlu gorunuyorum, aslinda yine oyle de, ama iceride var bazi seyler, beni ben olmamdan alikoyan, herseyi bi tiyatroya beni de oyuncuya donusturen. Bu sorunlarim olmasaydi hersey daha farkli olabilirdi, bir cok seyi basarmis olabilirdim, her anlamda daha da yukselmis olabilirdim, hayalimdeki seyleri gerceklestirmis olabilirdim, belki de simdiye tatli minik bir cocugum bile olabilirdi.
Benim temel sorunum kendimi sevmemek, kendimle barisik olmamak, dis gorunusumu begenmemek.
Dis gorunusumden bahsedeyim, fizigime giyimime cok dikkat ediyorum, ama en cok yuzumle ugrasiyor ilgileniyorum. Makyaj fon olmazsa olmazlarim. Elbet abarti makyaj abarti renkler abarti giyinmiyorum ama kendime has bir makyaj tarzim var. Beni makyajsiz fonsuz sadece 3 5 arkadasim gormustur onlar da gayet guzelsin dese de tabi ki onlara inanmiyorum. Makyajliyken guzel gorundugumu biliyorum, bunu bir sekilde ima ediyorlar ya da hissetiriyorlar. Makyajsizken ise kendimi hic sevmiyorum, begenmiyorum, bazen aynaya bile bakmak istemiyorum.
Makyaj yapmamdaki sebep guzel gorunmekten ziyade cirkin gorunmemek, bana kimse cok guzel oldugumu soylemesin tamam ama kimse de cirkin demesin hakkimda, bu benim en buyuk zaafim olmus malesef.
Bu hale gelmemdeki en buyuk etken ailem. Onlar benim canim cok zorluk cok cefa cektiler beni bugunlere getirdiler, ama cocuk psikolojisini hic bilmiyorlardi. Ozguven, ozsaygi, kendini sevme ben bunlarla hic mi hic tanismadim malesef. Diger bir etken ozellikle ergenlikte ve lisede gecirdigim yillar. Soyle diyeyim hep cirkinligim bir sekilde yuzume vurulurdu. Hic bir zaman benden hic bir erkek hoslanmadi, dahasi hep benden kacarlardi, daha da kotusu bunu yuzume soylemekten de cekinmezlerdi. Ben gecerken bi kere 3 5 serseri kaslarini catip, dudaklarini buzup, guya beni ve asik suratli olusumu taklit etmislerdi akillarinca. Bir kere de yine o yillar bi heves kisa bi etek giyip disari cikmis yuruyordum, karsidan 3 tane cocuk geliyo benim gibi kucuk yaslari belli, beni uzaktan gorunce bi ooo falan yapmislardi ama yakinlasip yanlarindan gecerken bi tanesi iyyy al senin olsun demisti. Daha neler var ama anlatip kendi canimi da sizinkini de sikmayayim simdi:) Kisacasi hic bir zaman oteki kizlar gibi bir gencligim olmadi. Cirkin olduguma adim gibi inandim kabullendim, zihnimin bi yerlerine civi gibi cakildi.
Simdi o gunler epey geride kaldi, yillar gecti, ben her anlamda olgunlastim, buyudum, kendimi gelistirdim, cok kitaplar okudum, cok insanlar gordum tanidim, cok degisik ortamlara girdim ciktim, neyse ki zaman benim icin tersine isledi, yillar gectikce genclestim, tabi bunda kendi cabami da soylemem lazim, spor yaptim yapmaya devam ediyorum, butun guzellik trendlerini takip ediyorum, cilt bakimlari sac bakimlari derken derken o gun ile bugun arasinda inanilmaz fark var, farkli zamanlarda bir kac eski arkadasla karslilastik ve beni tanimakta epey gucluk cektiler, acikcasi kendim bile eski resmime bakip bu benmiydim diyorum bazen.
Aslinda, guzel bir hayatim var ama, o cirkin, istenmeyen, itici, herkesin kactigi o kiz yok mu hala ben oyum aslinda. Jilet gibi giyiniyorum, guzel bir makyaj fon cikiyorum, evet ozguven yerinde, dikkat cekiyorum, bazen asla bana bakmaz dedigim erkekler bile bakiyor. O halimle bile bir ortama girdigimde rahatsiz oluyorum, sanki biri ya da birileri benim kasimi gozumu yuzumu inceleyip ne kadar cirkin diyecekmis gibi, veya tam biriyle konusmaya basliyorum o anda cirkinmiyim cirkin gorunuyormuyum acaba diye dusunmeye basliyorum, bi ortamda insanlarin onunde konusamiyorum herkes cirkinligimi izler diye korkuyorum, atiyorum birileri bana bekledigim saygiyi veya ilgiyi gostermediginde bunu o an cirkin olmama bagliyorum. Birileri benden etkilendiginde bunu o an guzel gorundugume yoruyorum ve eger makyajsiz gorselerdi boyle davranmazlardi diye dusunuyorum. Is ya da sosyal hayatta aslinda kim oldugum ne yapmak istedigim yerine kafam bunlarla dolu oluyor.
Oysa ben hicbir arkadasimi dostumu, sevgilimi, sevdigim insanlari kasi gozu icin secmedim, soyle bir donup bakiyorum, hicbirinin dis gorunusu umrumda deil, hep zekaya kulture insanliga merhamete dusutluge ruhzenginligine bakmisim..
Bana kendimi sevmem icin ne yapmam gerektigini, nasil dusunmem gerektigini, hangi yollara basvurmam gerektigini soyler misiniz, kendimi kabullenmek, en kotu en cirkin hallerimde bile en cok kendimi sevmek istiyorum. Insanlari guzellikle cirkinlikle deil, tipki kendim baskalarinin nesinden etkileniyorsam oyle etkilemek istiyorum. Siz kendini sevenler kendinizi nasil seviyorsunuz?
Canım bi de makyaj yapmak bağımlılık yapıyor birara ben de yapmadan asla çıkamazdım çirkin hissederdim ama yapmayıp çıkınca da alışıyorsun bir süre sonra. Dene bence bir kere olsun makyaj yapmadan çık ama kendini ezikleyerek değil başın dik yürü senden daha önemlisi var mı .Merhabalar
Oncelikle hepinize tskler..
Once kendimi tanitayim. 33 yasindayim, hic evlenmedim, uzun suren ilskilerim olduysa da, sanirim benim bu sorunlarimdan dolayi bitmek zorunda kaldi. Saglikliyim, iyi bir isim ve kazancim var, yalniz biri deilim beraber biseyler yapabildigim oturup dertlesebildigim gulebildigim arkadaslarim dostlarim var, sosyal etkinliklere katilirim, cok kitap okurum, gezerim, eglenirim, iyimserim, yardimseverim, ozellikle hayvanlara hic kiyamam. Ve bunlara her gun minnet duyar mutlu olurum.
Disaridan hayat bana guzel memnun mutlu gorunuyorum, aslinda yine oyle de, ama iceride var bazi seyler, beni ben olmamdan alikoyan, herseyi bi tiyatroya beni de oyuncuya donusturen. Bu sorunlarim olmasaydi hersey daha farkli olabilirdi, bir cok seyi basarmis olabilirdim, her anlamda daha da yukselmis olabilirdim, hayalimdeki seyleri gerceklestirmis olabilirdim, belki de simdiye tatli minik bir cocugum bile olabilirdi.
Benim temel sorunum kendimi sevmemek, kendimle barisik olmamak, dis gorunusumu begenmemek.
Dis gorunusumden bahsedeyim, fizigime giyimime cok dikkat ediyorum, ama en cok yuzumle ugrasiyor ilgileniyorum. Makyaj fon olmazsa olmazlarim. Elbet abarti makyaj abarti renkler abarti giyinmiyorum ama kendime has bir makyaj tarzim var. Beni makyajsiz fonsuz sadece 3 5 arkadasim gormustur onlar da gayet guzelsin dese de tabi ki onlara inanmiyorum. Makyajliyken guzel gorundugumu biliyorum, bunu bir sekilde ima ediyorlar ya da hissetiriyorlar. Makyajsizken ise kendimi hic sevmiyorum, begenmiyorum, bazen aynaya bile bakmak istemiyorum.
Makyaj yapmamdaki sebep guzel gorunmekten ziyade cirkin gorunmemek, bana kimse cok guzel oldugumu soylemesin tamam ama kimse de cirkin demesin hakkimda, bu benim en buyuk zaafim olmus malesef.
Bu hale gelmemdeki en buyuk etken ailem. Onlar benim canim cok zorluk cok cefa cektiler beni bugunlere getirdiler, ama cocuk psikolojisini hic bilmiyorlardi. Ozguven, ozsaygi, kendini sevme ben bunlarla hic mi hic tanismadim malesef. Diger bir etken ozellikle ergenlikte ve lisede gecirdigim yillar. Soyle diyeyim hep cirkinligim bir sekilde yuzume vurulurdu. Hic bir zaman benden hic bir erkek hoslanmadi, dahasi hep benden kacarlardi, daha da kotusu bunu yuzume soylemekten de cekinmezlerdi. Ben gecerken bi kere 3 5 serseri kaslarini catip, dudaklarini buzup, guya beni ve asik suratli olusumu taklit etmislerdi akillarinca. Bir kere de yine o yillar bi heves kisa bi etek giyip disari cikmis yuruyordum, karsidan 3 tane cocuk geliyo benim gibi kucuk yaslari belli, beni uzaktan gorunce bi ooo falan yapmislardi ama yakinlasip yanlarindan gecerken bi tanesi iyyy al senin olsun demisti. Daha neler var ama anlatip kendi canimi da sizinkini de sikmayayim simdi:) Kisacasi hic bir zaman oteki kizlar gibi bir gencligim olmadi. Cirkin olduguma adim gibi inandim kabullendim, zihnimin bi yerlerine civi gibi cakildi.
Simdi o gunler epey geride kaldi, yillar gecti, ben her anlamda olgunlastim, buyudum, kendimi gelistirdim, cok kitaplar okudum, cok insanlar gordum tanidim, cok degisik ortamlara girdim ciktim, neyse ki zaman benim icin tersine isledi, yillar gectikce genclestim, tabi bunda kendi cabami da soylemem lazim, spor yaptim yapmaya devam ediyorum, butun guzellik trendlerini takip ediyorum, cilt bakimlari sac bakimlari derken derken o gun ile bugun arasinda inanilmaz fark var, farkli zamanlarda bir kac eski arkadasla karslilastik ve beni tanimakta epey gucluk cektiler, acikcasi kendim bile eski resmime bakip bu benmiydim diyorum bazen.
Aslinda, guzel bir hayatim var ama, o cirkin, istenmeyen, itici, herkesin kactigi o kiz yok mu hala ben oyum aslinda. Jilet gibi giyiniyorum, guzel bir makyaj fon cikiyorum, evet ozguven yerinde, dikkat cekiyorum, bazen asla bana bakmaz dedigim erkekler bile bakiyor. O halimle bile bir ortama girdigimde rahatsiz oluyorum, sanki biri ya da birileri benim kasimi gozumu yuzumu inceleyip ne kadar cirkin diyecekmis gibi, veya tam biriyle konusmaya basliyorum o anda cirkinmiyim cirkin gorunuyormuyum acaba diye dusunmeye basliyorum, bi ortamda insanlarin onunde konusamiyorum herkes cirkinligimi izler diye korkuyorum, atiyorum birileri bana bekledigim saygiyi veya ilgiyi gostermediginde bunu o an cirkin olmama bagliyorum. Birileri benden etkilendiginde bunu o an guzel gorundugume yoruyorum ve eger makyajsiz gorselerdi boyle davranmazlardi diye dusunuyorum. Is ya da sosyal hayatta aslinda kim oldugum ne yapmak istedigim yerine kafam bunlarla dolu oluyor.
Oysa ben hicbir arkadasimi dostumu, sevgilimi, sevdigim insanlari kasi gozu icin secmedim, soyle bir donup bakiyorum, hicbirinin dis gorunusu umrumda deil, hep zekaya kulture insanliga merhamete dusutluge ruhzenginligine bakmisim..
Bana kendimi sevmem icin ne yapmam gerektigini, nasil dusunmem gerektigini, hangi yollara basvurmam gerektigini soyler misiniz, kendimi kabullenmek, en kotu en cirkin hallerimde bile en cok kendimi sevmek istiyorum. Insanlari guzellikle cirkinlikle deil, tipki kendim baskalarinin nesinden etkileniyorsam oyle etkilemek istiyorum. Siz kendini sevenler kendinizi nasil seviyorsunuz?
kesinlikle bi psikologa gitmenizi öneririm bu travmayj çözmeden ileri bakmanız imkansızMerhabalar
Oncelikle hepinize tskler..
Once kendimi tanitayim. 33 yasindayim, hic evlenmedim, uzun suren ilskilerim olduysa da, sanirim benim bu sorunlarimdan dolayi bitmek zorunda kaldi. Saglikliyim, iyi bir isim ve kazancim var, yalniz biri deilim beraber biseyler yapabildigim oturup dertlesebildigim gulebildigim arkadaslarim dostlarim var, sosyal etkinliklere katilirim, cok kitap okurum, gezerim, eglenirim, iyimserim, yardimseverim, ozellikle hayvanlara hic kiyamam. Ve bunlara her gun minnet duyar mutlu olurum.
Disaridan hayat bana guzel memnun mutlu gorunuyorum, aslinda yine oyle de, ama iceride var bazi seyler, beni ben olmamdan alikoyan, herseyi bi tiyatroya beni de oyuncuya donusturen. Bu sorunlarim olmasaydi hersey daha farkli olabilirdi, bir cok seyi basarmis olabilirdim, her anlamda daha da yukselmis olabilirdim, hayalimdeki seyleri gerceklestirmis olabilirdim, belki de simdiye tatli minik bir cocugum bile olabilirdi.
Benim temel sorunum kendimi sevmemek, kendimle barisik olmamak, dis gorunusumu begenmemek.
Dis gorunusumden bahsedeyim, fizigime giyimime cok dikkat ediyorum, ama en cok yuzumle ugrasiyor ilgileniyorum. Makyaj fon olmazsa olmazlarim. Elbet abarti makyaj abarti renkler abarti giyinmiyorum ama kendime has bir makyaj tarzim var. Beni makyajsiz fonsuz sadece 3 5 arkadasim gormustur onlar da gayet guzelsin dese de tabi ki onlara inanmiyorum. Makyajliyken guzel gorundugumu biliyorum, bunu bir sekilde ima ediyorlar ya da hissetiriyorlar. Makyajsizken ise kendimi hic sevmiyorum, begenmiyorum, bazen aynaya bile bakmak istemiyorum.
Makyaj yapmamdaki sebep guzel gorunmekten ziyade cirkin gorunmemek, bana kimse cok guzel oldugumu soylemesin tamam ama kimse de cirkin demesin hakkimda, bu benim en buyuk zaafim olmus malesef.
Bu hale gelmemdeki en buyuk etken ailem. Onlar benim canim cok zorluk cok cefa cektiler beni bugunlere getirdiler, ama cocuk psikolojisini hic bilmiyorlardi. Ozguven, ozsaygi, kendini sevme ben bunlarla hic mi hic tanismadim malesef. Diger bir etken ozellikle ergenlikte ve lisede gecirdigim yillar. Soyle diyeyim hep cirkinligim bir sekilde yuzume vurulurdu. Hic bir zaman benden hic bir erkek hoslanmadi, dahasi hep benden kacarlardi, daha da kotusu bunu yuzume soylemekten de cekinmezlerdi. Ben gecerken bi kere 3 5 serseri kaslarini catip, dudaklarini buzup, guya beni ve asik suratli olusumu taklit etmislerdi akillarinca. Bir kere de yine o yillar bi heves kisa bi etek giyip disari cikmis yuruyordum, karsidan 3 tane cocuk geliyo benim gibi kucuk yaslari belli, beni uzaktan gorunce bi ooo falan yapmislardi ama yakinlasip yanlarindan gecerken bi tanesi iyyy al senin olsun demisti. Daha neler var ama anlatip kendi canimi da sizinkini de sikmayayim simdi:) Kisacasi hic bir zaman oteki kizlar gibi bir gencligim olmadi. Cirkin olduguma adim gibi inandim kabullendim, zihnimin bi yerlerine civi gibi cakildi.
Simdi o gunler epey geride kaldi, yillar gecti, ben her anlamda olgunlastim, buyudum, kendimi gelistirdim, cok kitaplar okudum, cok insanlar gordum tanidim, cok degisik ortamlara girdim ciktim, neyse ki zaman benim icin tersine isledi, yillar gectikce genclestim, tabi bunda kendi cabami da soylemem lazim, spor yaptim yapmaya devam ediyorum, butun guzellik trendlerini takip ediyorum, cilt bakimlari sac bakimlari derken derken o gun ile bugun arasinda inanilmaz fark var, farkli zamanlarda bir kac eski arkadasla karslilastik ve beni tanimakta epey gucluk cektiler, acikcasi kendim bile eski resmime bakip bu benmiydim diyorum bazen.
Aslinda, guzel bir hayatim var ama, o cirkin, istenmeyen, itici, herkesin kactigi o kiz yok mu hala ben oyum aslinda. Jilet gibi giyiniyorum, guzel bir makyaj fon cikiyorum, evet ozguven yerinde, dikkat cekiyorum, bazen asla bana bakmaz dedigim erkekler bile bakiyor. O halimle bile bir ortama girdigimde rahatsiz oluyorum, sanki biri ya da birileri benim kasimi gozumu yuzumu inceleyip ne kadar cirkin diyecekmis gibi, veya tam biriyle konusmaya basliyorum o anda cirkinmiyim cirkin gorunuyormuyum acaba diye dusunmeye basliyorum, bi ortamda insanlarin onunde konusamiyorum herkes cirkinligimi izler diye korkuyorum, atiyorum birileri bana bekledigim saygiyi veya ilgiyi gostermediginde bunu o an cirkin olmama bagliyorum. Birileri benden etkilendiginde bunu o an guzel gorundugume yoruyorum ve eger makyajsiz gorselerdi boyle davranmazlardi diye dusunuyorum. Is ya da sosyal hayatta aslinda kim oldugum ne yapmak istedigim yerine kafam bunlarla dolu oluyor.
Oysa ben hicbir arkadasimi dostumu, sevgilimi, sevdigim insanlari kasi gozu icin secmedim, soyle bir donup bakiyorum, hicbirinin dis gorunusu umrumda deil, hep zekaya kulture insanliga merhamete dusutluge ruhzenginligine bakmisim..
Bana kendimi sevmem icin ne yapmam gerektigini, nasil dusunmem gerektigini, hangi yollara basvurmam gerektigini soyler misiniz, kendimi kabullenmek, en kotu en cirkin hallerimde bile en cok kendimi sevmek istiyorum. Insanlari guzellikle cirkinlikle deil, tipki kendim baskalarinin nesinden etkileniyorsam oyle etkilemek istiyorum. Siz kendini sevenler kendinizi nasil seviyorsunuz?