Çok üzüldüm durumun için. Ama babanın durumuna daha çok üzüldüm kendi babam gibi acınasılar bu hakkı kendilerinde gördükleri için. Şuan kaç yaşındasın? Etrafındaki kimse birşey demedi mi benim de annemle babam ayrı ama senin yaptığın şeyi yapamam en azından ekonomik özgürlüğüm yokken. Aslında zaten böyle bir niyetimde yok ama ona karşı mesafeli durmaktanda kendimi alamıyorum her gördüğümde aklıma geliyor söyledikleri vurmasından çok söyledikleri tiksindiriyor beni ondan.
Ben Ankarada Üniversite 2.sınıftım.
Annemler bursadaydı o zaman ayrı değillerdi.
En son artık yeter be dedim.Aramadım sormadım engelledim.
Anneme de asla beni muhattap etme ben köle değilim dedim.
6 ay sonra annem boşanıp yanıma geldi.
Ankaraya yerleşti.
Bir kere görüşeyim dedim ama baktım adam aynı huyda ve cidden soğuduğumu hissettim niye zorluyorum ki kendimi dedim görüşmedim bir kere bile de özlemedim.
Ben hem okuyup hukuk fakültesinde hem de çalıştım. Kararlı olmak güçlü olmak buydu bana göre,aileden para beklentisi için rahatsız ola ola boyun eğemezdim.
Marketlerde çalıştım,kasiyerlik,pastanede çalıştım Vs çok iş yaptım çokta canım çıktı okurken ama oldu.İyi kide para için babama eyvallah etmemişim çok mutluydum ve huzurluydum.
Şuan 27 yaşındayım,avukatım pişman değilim ve babamı özlemedim soğuyorum düşündükçe.
Annem ve erkek kardeşimle bağım kuvvetli.Kardeşim babam gibi değil.Ve babam ona da itici gelmeye başladı artık onu da yıldırdı kardeşimde 15 yaşında ama zoraki bazen telefonla konuşuyor o kadar
Ben sadece beni üzenleri hayatımdan çıkarmayı öğrendim.
Ve şimdi oğlum olacak onu düzgün biri olarak yetiştirmeyi istiyorum.