- 27 Ağustos 2018
- 33
- 9
- 35
- Konu Sahibi irembilgic
- #1
Öncelikle hepinize merhabalar sırf bu konuyu yazabilmek belki çözüm bulabilmek için üye oldum. 29 yaşındayım ve hala babamın istediği hayatı yaşıyorum. Okuyacağım okulu mesleğimi her şeyimi kendisi seçti, istemediğim bir mesleği seçtim sırf o mutlu olsun diye. Çok başarılı öğrencilik hayatı geçirdim ama hiç takdir edilmedim, üniversitede çok başarısız oldum evden dışarı çıkmayan bir insan haline geldim. Hiçbir başarım onu mutlu etmedi başarılı olduğumda tek bir aferini bana çok gören babam her fırsatta beceriksiz ve başarısız olduğumu ima eden sözler sarfetti. Evde günaydın ve iyi geceler den daha fazla bir muhabbetimiz olmadı. Onunla bir cümle kurmak için kendimi zorladım ama oralı olmadı. Bu arada ot gibi mi yaşadın diyeceksiniz belki ama ot gibi yaşamamak için birçok şey yaptım, sergilere, müzelere gittim, çok fazla insanla tanıştım çok kitap okudum, hep yanlış sevgililer seçtim. Sevgilimle buluştuğumuzda ya karşılaşırsak ya da biri görür de babama söylerse diye hep elim yüreğimde oturdum ve kendimi açamadım kimseye. Yanlış anlamayın bu arada güzel bir kız da sayılırım, yani dışarıdan güzel bulurlar ve çok sevenim de vardır. Babamın bu tavrını bildiği icin beni tehdit eden biriyle de zorla bulusup sevgili olmak zorunda kaldım. Ve zorla sevgili olduğum sözde bana aşık olan kişiden dayaklar yedim ama görüşmemek istediğimi söylediğimde tehdit edildim. Şehir dışına hiç çıkamadım çünkü babam izin vermedi. Benim yaşımda o 3 çocuk sahibi biriydi ama ben bu yaşımda hala onun baskısı altındayım. Arkadaşlarımın hepsi beraber tatile gittiler ve sadece ben kaldım, arkadaşlarım sürekli olarak babamın bu kadar sert olamayacağını, benim onlarla gitmek istemediğimi, isteseydim gideceğimi söylüyorlar çünkü hayatlarında böyle bir baba figuruyle karşılaşmamışlar. Erkek arkadaşlarımın olduğunu bilmiyor babam etrafımda sadece kızlar var sanıyor ve korktuğum icin genellikle bulusmuyorum onlarla ve onlar da bana küsüyor. Hak da veriyorum onlara çünkü sürekli bahanelerle doluyum yapamam edemem gelemem gidemem gibi. Anlayacağınız her yerin çıkıntısıyım. Bu hayattan çok sıkıldım artık yaşama hevesim kalmadı biraz dünyayı tanımak istiyorum. Örneğin hiç İstanbul'a gidemedim arkadaşlarımla gitmek istiyorum dediğim her defasında söz verip beraber gideceğimizi söylüyor ama sözler hep orda kalıyor, kaç yer için söz vermiştir bilmiyorum... Gerçekten yıldım artık çocuk değilim. Bu arada babamı kötü bir insan sanmayın, babam diye demiyorum ama dünyanın en güzel insanlarından birisidir. Çok merhametlidir, etrafındaki herkes başı sıkıştığında ilk ona gelir, çok yardımseverdir, okuyamayan kızlara verdiği onlarca burs vardır, çocukları mutlu etmek için onlara hep hediyeler alır, annesini babasını hep ziyaret eder ihmal etmez, beraber çalıştığı herkes ondan çok razıdır ve onun kadar iyi biriyle hiç çalışmadıklarını söylerler. Bana ve diğer 2 kardeşime neden böyle yapıyor neden nefes alma şansı tanımıyor, hayatı tanımamıza neden izin vermiyor bilmiyorum. Akşam 7den geç gelmemize asla izin vermiyor, bu yüzden sabah evden erken çıkıyorum bu defa da ona karışıyor. Mütemadiyen evde oturmamı istiyor. Çok uzun biliyorum buraya kadae okuduysanız sizden yardım istiyorum ama lütfen bana babanı karşına al konuş demeyin çünkü hepimiz çok denedi ve başarısız oldu ona çok anlatmaya çalıştık ama dinlemedi bile. Kendimi çok özgüvensiz, kendi ayakları üstünde duramayacak, korkak biri gibi hissediyorum, kendimle de babamla da hayatla da barışamıyorum. Bu durumu yaşayanlarınız var mı nolur yardım edin bi çözüm yolu var mı herseye rağmen onu çok seviyorum ve kırmak istemiyorum. Onun güvenini kazan da demeyin çünkü güvenini kıracak hic birşey yapmadım, bu zamana kadar yine de güvenemediyse birsey yapılamaz zaten. Lütfen çözüm istiyorum hayatı böyle kabullen de demeyin kabullenemiyorum çünkü her günümü bu kırılmışlıkla geçiriyorum. Bu dünyadan böyle ayrılmak istemiyorum boşa geçen mutsuzlukla geçen bir ömür istemiyorum, psikolog tavsiyesi istemiyorum, geç bile olsa çözüm istiyorum, bu hayatı babamla sevebilmek istiyorum, onunla diğer insanlarla sohbet ettiğim gibi kasılmadan sohbet etmek istiyorum, gülmek istiyorum, benim onun mutlulugu için harcadığım çabanın binde biri kadar benim mutluluğumu düşünsün istiyorum.. Şükret baban hayatta demeyin çünkü zaten şükrediyorum, senin iyiliğini düşünüyor demeyin çünkü bu kadar baskının benim yararıma olamayacağı aşikar, kaldıramıyorum anlayın. Küçük bir kasabada yaşamıyorum insanların nasıl yaşadığını nasıl gezdiğini görüyorum ve kabuğumda yaşamak çok ama çok zoruma gidiyor...
