Yalnız ayşe hatun Önal 31 yaşında değil onu bi düzeltelim. 42 yaşında diye biliyorum ben.Evet insan 18 yaş enerjisini ömür boyu muhafaza edemez. Peki 31 yaşında 60 yaş yalnızlığı diye de birşey var mı? Hep toplum anyaya giderken ben konyaya gitmeye başladım 25 imden sonra. Bu tersine akış bitmiyor
Evet.adamlar bireysel yasamın zorlugundan ve ınsanı yalnızlastırmasından bahsedıyor avrupada.bızım yirp giden sosyal kğltürümüze hasret hepsi. O bağlılık,nezaket,dayanısma avrupada tüm ınsanların gıpta ettiği degerlerimiz. Bunlar da işte kapıım calacak diye korkuyor. Aman koltuktan ayrılıp bi kahve yaparlar komsularına mazallah.Söylenirken ve tek başına..
Bazı insanlar evinde tek başına ölüyor ya ..Bir çoğu bu şekilde insanlardan kaçan tipler.
Yakın zamanda çapraz Apartmanımız da emekli bir hemşire vefat etmiş 1 hafta öylece koltukta.. ve kim buldu dersiniz kapı açmadığı komşuları..
Merak edip göremeyince zorla kapıyı açtırıyorlar..Tek bir akraba,arkadaş ortada yok.
Çok acı ve üzücü ..
Zamanla o insanlarla da arayı düzeltemez insan..
çünkü artık o insanlar da senin dışında da çevre ediniyor.
Ben bu cümlede huzurlu bir içe dönüklük değil zayıf bir insaniyet görüyorum.'Yalnız yaşadığım için artık eve pek misafir kabul etmiyorum. İnsanlara hizmet falan bunlar beni yoran şeyler, dışarıda görüşmeyi tercih ediyorum. Davetsiz misafirlere kapıyı açmıyorum zaten evde yok numarası yapıyorum.'
Ayni durumdayiz biz de cok il gezdik.Kurulu duzen cok zor oldu.Akraba es dost nerdeyse yok gibi.Ailece gorustugumuz kimse yok.Bazen eksikligini duyuyorum ama misafirciligi de sevmiyorum.Biriki dostum var gorustugum baska da kimse yok.Komsu da yok zaten.Bu yazdiklariniz bana o kadar normal geliyor ki
Esimle bu sekilde yasiyoruz
Misafirciligi sevmeyiz, kimse gelmez, kimseye gitmeyiz
Kendi konfor alanimizdan uzaklasmayi sevmeyiz
Evimiz de mahremimiz, en rahat oldugumuz yerdir, düzenli misafir bogar bizi
Benim telefonum hic calmaz, cünkü cok nadir aranirim
Yurt disina gelmem de etkili ama Türkiyedeyken de böyledi
Yalniz basima sinemaya gidip yemek yerdim
Istedigimi siparis edip istedigim dergiyi okurdum
Huzurluydum
Kalabalik gruplarin icinde bogulurum
Gruplar benim özgürlügümü elimden aliyormis gibi gelirdi cünkü
Kafam eser o an o mekani terketmek isterim mesela, arkadaslar olunca gönül koyarlar zor oluyordu yani
Nadir görüstügüm arkadaslar var iki saat zor dayaniyorum
Smaimi gelmiyor zaten hicbir sey
Samimi olana gönlümü de acarim
Ama kendimi taniyorum, cok iyi bir dostum, beklentilerim de bu yönde oluyor
E tabi sonrasi hayal kirikligi
Aslinda ne de severdim toplanip sabaha kadar cay icmeleri, pjamalarla gün isiyana dek dedikodu yapmayi
Gercek olan cok az sey varmis bu hayatta onu anliyor insan zamanla
Esim tek arkadasim, ben de onun
Ama kizim az daha büyüsün spora arkadas olacak bana
Simdiden motive ediyorum ana kiz spora cikacagiz, alisveris yapacagiz minik kelebegimle
Onunla oturup kahve icmek de varmis bu dünyada ne güzel
Ben de boyleyim ama bi ozel gunde dugunde cenazede etrafimizda kim olacak diye de dusunuyorum.Akşamları işten eve gideceğim saatleri iple çekiyorum, evde mutfakta olmak, bi sağa bi sola şipidik şipidik gidip gelmek, koltukta eşimin koynunda mayışıp kalmak bana da daha cazip geliyor.. Yeni yerleştiğim bu şehirde tek bir kahve içecek arkadaşım yok fakat ben bu durumdan şikayetçi değilim, aksine yalnızlığımdan keyif alıyorum, cumartesi sabahları sahilde yürüyüş yapıyorum, pazar günleri yine eşimle keyifle vakit geçiriyorum.. Sosyalleşmeye olan ihtiyacım o kadar azaldı ki bi ben miyim acaba böyle diye düşünüyorum ne zamandır, fakat eşimle de bunun muhabbetini yaptık geçen günlerde, o da diyor ki "arkadaşlık ilişkilerine emek vermek istemiyorum, önünde sonunda her şey menfaat ilişkisine dönüşüyor"..
Derdimi anlatirken birilerini icten ice mutlu etmisim meger cumlenizi biraz acabilir misiniz ozel degilse
Bunu nasil farkettiniz
Ben tam bu ikilemi yasiyorum da buara